Love's begin

 Chapter1 : First Love

เราเลิกกันเถอะ

นี่คือคำพูดจากปากคนที่ผมรัก และคบมาได้ 2 ปี ... ผมจะทำยังไงต่อไปดี

ผมเคยคิดนะ ว่าการที่เรารักกัน และคบกันได้นานถึง 2 ปี มันอาจจะเป็นรักแท้ก็ได้

แต่ผมคงคิดไปเอง...

*2 ปีที่แล้ว*

นาย นาย เฮ้นาย!! ตื่นได้แล้วนะ ฉันจะปิดร้านแล้ว

อืมม...ขอต่ออีก 5 นาทีฮะ ผมง่วงอ่ะ

เฮ้!! ไม่ได้ๆ ตื่นๆ! ถ้านายไม่ตื่น ฉันจะลากนายไปโยนไว้ข้างนอกนะ ... เฮ้!!

......_ _zZ.......

เฮ้อออ อะไรวะเนี่ยยย ลำบากชะมัดเลยให้ตายเหอะ คนตัวสูงพูดพร้อมกับเอามือขยี้หัวตัวเองอย่างขัดใจ

...........

......

อืออ...ปวดฉี่อ่ะ...อืออหนักจังลุกไม่ขึ้นอ่ะ อะไรเนี่ยย  

- -*   ->    = =    ->   0-0   ->   0[]0!!

เฮ้ยยยย!!!! คุณเป็นใคร มาอยู่ในห้องผมได้ไงอ่ะ ออกไปเลยนะ แล้วคุณมานอนบนเตียงผมได้ไงเนี่ย ว๊ากก!!

โอ้ยย เอะอ่ะอะไรของนายเนี่ยเจ้าเตี้ย ฉันเจ็บนะ โอ้ยยหยุดตีได้แล้วว!...เหวอออ

...ตุ้บ!...

..........

..........

อ่ะเอ่อ...คุณช่วยลุกขึ้นไปก่อนได้มั๊ยฮะ ผมหนักอ่ะ >///<

เอ่อออืม...นั่นสินะ โทษที คนตัวสูงลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับเกาท้ายทอยแก้เก้อ

ว่าแต่ คุณเป็นใครครับเข้ามาอยู่ในห้องผะ...ผม เฮ้ยย! ไม่ใช่ห้องผมอ่ะ ผมอยู่ที่ไหนฮะเนี่ย

เจ้าตัวเล็กที่กำลังจะโวยวายถึงกับเหวอเมื่อมองเห็นว่าห้องที่ตัวเองอยู่ไม่ใช่ห้องของตัวเอง ทั้งเตียง หมอน ผ้าห่ม รวมไปถึงเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ในห้องงถูกจัดแต่งด้วยสีโทนทึบ และห้องนี้ก็แลดูเป็นระเบียบเกินไป เกินกว่าจะเป็นห้องของเขาได้

นี่นายจำอะไรไม่ได้เลยหรอเนี่ย

จะ...จำ จำอะไรได้ฮะ ผมทำอะไร เอ้ย! คุณทำอะไรผมรึป่าวเนี่ย

จองตัวเล็กก้มลงมองตัวเอง ก็พบว่าเสื้อเชิร์ตตัวเก่งทีเค้าใส่ทับเสื้อยืดตัวบางมาได้หายไปแล้ว และกางเกงยีนส์ขายาวที่ใส่มาตอนแรก ตอนนี้ก็กลายเป็นกางเกงขาสั้นที่ดูสบายๆ ซึ่งกางเกงตัวนี้ไม่ใช่ของเขาแน่นอน...ก็มันตัวใหญ่ซะขนาดนี้อ่ะ

จะบ้าหรอ! ใครจะไปทำอะไรนาย ฉันคือคนที่ทำงานอยู่ที่ร้านกาแฟที่นายไปกินเมื่อตอนเย็นไง

ร้านกาแฟ...แล้วไงอ่ะฮะ ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ผมจำได้ว่ากลับบ้านไปแล้วนี่ฮะ แล้วก็เข้านอนแล้วด้วย

โอ้ยนาย! นายน่ะนอนไปแล้วจริงๆ แต่ไม่ใช่ที่บ้านนะ ที่ร้านกาแฟต่างหาก เรียกเท่าไหร่นายก็ไม่ยอมตื่น ฉันเลยต้องแบกนายมานอนห้องฉันอย่างที่เห็นนี่ไง โอ้ยยฉันง่วงอ่ะ ถ้าหายข้องใจก็นอนได้ละ ฮ้าวว

เฮ้ยยเดี๋ยวฮะเดี๋ยว แล้วเสื้อผ้าผม ... โอ๊ะ! >////<

เงียบเหอะน่า ถ้ารู้ว่านายพูดมากอย่างงี้ ฉันน่าจะทิ้งนายไว้หน้าร้านนะ

ในขณะที่เจ้าตัวเล็กกำลังจะถามเรื่องเสื้อผ้าของเค้าที่หายไป เค้าก็ถูกคนตัวสูงที่นอนลงไปก่อนหน้านี้ดึงลงไปนอนข้างๆ อย่างไม่ทันตั้งตัว จึงทำให้ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในสภาพที่ค่อนข้างประชิด...

อ่ะเอ่อ... -////-

ชู่วว เงียบแล้วก็นอนซะทีเหอะน่า คนตัวสูงดุเบาๆ ในขณะที่ยังหลับตาอยู่

ก่ะ...ก็จะให้ผมนอนได้ยังไงล่ะฮะ หน้าคุณมันอยู่ใกล้ซะขนาดนี้... เจ้าตัวเล็กได้แต่แอบบ่นในใจ เพราะหากเข้าพูดอะไร หรือขยับตัวแรงนัก หน้าของเค้า ริมฝีปากของเค้าจะต้องไปสัมผัสถูกคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างหน้าแน่นอน

.......

-/////-

*เช้าละ*

อืมมอุ่นจังเลยแฮะ *ซุกก

เฮ้นาย จะซุกฉันไปอีกนานมั๊ยเนี่ย = =

อืมม...หืออ เฮ้ยย! ขอโทษฮะ ผมไม่ได้ตั้งใจ >///<

ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนายซักหน่อย ไปอาบน้ำไป ฉันจะไปทำกับข้าว

อ่ะเอ่อ...

หืมม ทำไม หรือจะต้องให้ฉันอาบให้ด้วย?

จะบ้าหรอฮะ ผมโตแล้วนะ อาบเองได้!

คนตัวสูงเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กรีบวิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำไป ก็ได้แต่ยืนอมยิ้มอยู่กับตัวเอง แล้วจึงเดินไปทำอาหารเช้า

น่ารักดีแฮะ

ทำอะไรอยู่น่ะ เสร็จแล้วก็ออกมากินข้าวสิ หรือต้องให้ป้อนด้วย?

ผมกินเองได้น่า เจ้าตัวเล็กตอบพร้อมทำแก้มป่องเดินฮึดฮัดออกมาจากห้องน้ำ

............

ผมนั่งตรงนี้นะฮะ

............

เอ่ออ...คุณ คุณณ!

อ่ะ ห๊ะๆ นายว่างัยนะเจ้าตัวเล็ก

ผมไม่ได้ชื่อตัวเล็กซะหน่อย! ผมชื่อแบคฮยอน -*-  เจ้าตัวเล็กตอบอย่างขัดใจที่ใครๆ ก็มักจะชอบเรียกเค้าว่า เจ้าตัวเล็ก

อ่ะเอ่อ...คุณเป็นอะไรรึป่าวฮะ หน้าผมมีอะไรติดอยู่รึป่าว ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ

อ่อปล่าวๆ ไม่มีอะไร นายกินได้เลย ตามสบายนะ กินได้รึป่าว ฉันทำได้แต่อะไรง่ายๆ พวกนี้แหล่ะ

หลังจากที่เจ้าตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับใส่เสื้อเชิร์ตสีขาวที่เค้าให้ยืมไปนั้น เข้าก็ถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียว ก็เจ้าตัวเล็กนั้นน่ารักมากซะจนยากที่จะทำห้ามใจได้ เสื้อเชิร์ตสีขาว บวกกับเรือนร่างขาวๆ ที่แลดูบอบบางนั้น เมื่อต้องแสงอาทิตย์จากหน้าต่างที่เปิดไว้ ช่างงดงามเหลือเกิน

คุณชื่ออะไรหรอฮะ แล้วอายุเท่าไหร่ฮะ ผมจะได้เรียกถูก

ฉันชื่อ คริส น่ะ ฉันอายุ 21 แล้วนายล่ะ อายุเท่าไหร่แล้ว

ผมอายุ 19 ฮะ ขอบคุณนะฮะที่คุณพาผมกลับมาด้วย ไม่งั้นผมคงหลับไม่รุ้เรื่องอยู่ข้างถนน

ฮ่าๆๆ ฉันล่ะเชื่อนายจริงๆ หลับแบบไม่รุ้สึกตัวอะไรเลย จะง่วงอะไรนักหนา

..........  ยิ้มแล้วน่ารักจัง เจ้าตัวเล็กคิดในใจ

เฮ้! นมหกหมดแล้ว เหม่ออะไรของนายเนี่ย

เฮ้ยจริงด้วย ขอโทษฮะผมจะรีบเช็ดให้เอง

ไม่เป็นรัยเดี๋ยวฉันเช็ดให้ นายอยู่นิ่งๆ คนตัวสูงที่คว้าผ้าเช็ดตัวได้ก่อน รีบเดินเข้าไปดึงเจ้าตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับเช็ดนมที่หกเลอะเสื้อให้

เลอะหมดเลย นายนี่สงสัยจะชอบอาบน้ำสินะ ... เฮ้นาย ทำไมหน้าแดงจัง มีไข้รึป่าวเนี่ย

คนตัวสูงถามพร้อมกับเอาหลังมือทาบหน้าผากคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้า

ตัวก็ไม่ร้อนนี่ ทำไมหน้าแดงจัง

ปล่ะ...ปล่าวฮะ ผมแค่ร้อนน่ะฮะ เดี๋ยวก็หาย แหะๆ

หืมม...ร้อนเนี่ยนะ? อย่าบอกนะว่า...นายเขินฉัน?

บ้าหรอฮะ! ทำไมผมต้องเขินคุณด้วยล่ะ ผมแค่ร้อนจริงๆ ... แล้วทำไมคุณต้องเอาหน้ามาใกล้ผมขนาดนี้ด้วยเนี่ย -/////-

ก็แค่จะทดสอบดูน่ะ ... แดงกว่าเมื่อกี้จริงๆ ด้วย หึหึ

ก็คุณเข้ามาใกล้ผม ผมเลยร้อนกว่าเมื่อกี๊ไงฮะ ออกไปห่างๆ สิ ผมร้อนนะ

หืมม...เขินก็บอกมาเหอะ แล้วทำไมนายต้องเขินฉันด้วยเนี่ย ... ชอบฉันแล้วสินะ

คนตัวสูงเดินไปเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเมื่อกี๊ พร้อมทำหน้าตาท้าทาย

ป่ะ..ปล่าวนะฮะ อย่าแกล้งผมสิฮะ >/////<

สารภาพมาสิ ว่านายตื่นเต้นตอนฉันอยู่ใกล้ๆ

....>/////<....

ไม่พูดหรอ...หึหึ คนตัวสูงหัวเราะพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ จนกระทั่งหลังของเจ้าตัวเล็กชนกับกำแพง...หมดทางหนีแล้วสินะ

ก็ได้ฮะ! ใช่ ผมตื่นเต้นตอนที่คุณอยู่ใกล้ๆ ผมใจเต้นตอนที่คุณนอนกอดผมเมื่อคืน ผมหวั่นไหวตอนเห็นคุณยิ้มเมื่อกี๊ ... นี่ผมเป็นอะไรฮะ

นายตกหลุมรักฉันเข้าแล้วยังงัยล่ะเด็กน้อย...

อ๊ะ....

จูบเมื่อกี๊ถือเป็นคำตอบของฉัน ... นายตกหลุมพรางฉันแล้ว อย่าคิดนะว่าจะหลุดไปได้ง่ายๆ เด็กน้อย ^^

>/////<

นั่นคือวันแรกที่ผมเจอเค้า ... คนที่ผมตกหลุมรักอย่างหมดหัวใจภายในเวลาไม่ถึง 24 ชม.

ผมคงหลงรักเค้าอย่างง่ายดาย โดยที่ไม่รู้เลยว่าอีก 2 ปีต่อมา ผมจะเป็นฝ่ายถูกทิ้งอย่างง่ายดายเช่นกัน

ผม...เจ็บจังเลยฮะ

To be continue

By: PHANFILM