คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : B.I, NORA
เมื่อสามวัน่อนหน้านี้
ริมแม่น้ำฮัน
“สบายใแล้วใ่ไหม”
แบมแบมหันหน้ามาถามบีไอหลัาที่เาและบีไอนั่เหม่อมอท้อฟ้ายามเย็นทีัับน้ำแม่น้ำฮันมาสัพั
“อืม อบุนะที่มารับฟัเรานะ” ฮันบินหรือบีไอล่าวอบุแบมแบมเพื่อนสนิทที่เามีอยู่ไม่ี่นหรอั้แ่เิมา แม้แบมแบมอายุน้อยว่าเา็าม
“ไม่เป็นไรหรอน่า เรา็ไม่ไ้มาที่นี้นานเหมือนัน”แบมแบมบอพร้อมส่ยิ้มให้นรหน้า
“นี่บีไอ เราว่าลับันเถอะนะท้อฟ้านะเหมือนฝนะเลย”ถึะนั่เหม่อมอท้อฟ้ามานานแ่็เพิ่สัเว่าท้อฟ้ามีเมมาเหมือนฝนำลัะถึะเย็นแ่็มอออ
“อืมนั้นสิ…”
“ั้นไปันเถอะ เี๋ยวเราไปเอารถแล้วะับไปส่นายที่หอนะ”แบมแบมบอะลุึ้นยืน
“ไม่้อไปส่เราหรอ แบมลับบ้านไปเถอะเราะเ้าไป้อม่ออีหน่อย บริษัทเราอยู่นละทาับทาลับบ้านแบม้วย เสียเวลานะ แบมลับไปพัเถอะเรานั่รถแท็ี่ลับเอ”
“็ไ้ ั้นลับีๆ ูแลัวเอ้วยอย่าัวลมาไปนายทำไ้อยู่แล้ว ไฟท์ิ้ฮันบิน”หลัแบมแบมบอไป็ยื่นมือไปให้บีไอและึบีไอให้ยืนึ้นโย่าย
“อบุนะ ลับไ้แล้วละฝนใล้ะ” บีไอบอแบมแบมะยืนห่าาันนิหน่อยและับแบมแบมหันหลัและผลัเบาๆให้แบมเินลับไปเอารถ
“อืม ไปนะ bye”แบมหันมาบอลาบีไอและหันลับไปเิน่อ
“แบม”แบมแบมหยุเินำลัหันลับไปหาบีไอ
“อ๊ะ” แ่บีไอ็พุ่ัวมาอแบมแบมแล้ว
“ออหน่อยนะ เราไม่เอันอีสัพั” แบมแบมออบบีไอ “อืม เรา็อยู่ที่เิมๆ นายอยาเอเมื่อไร็ไปหาไ้ ”แบมแบมบอ บีไอยอมผละาอออ
“เรา็อยาไปหานะ แ่้อโปรโมทอัลบั้มนี้่อนเพิ่เบิว์้วยอียาวอ่าว่าเราะว่า ลัวิถึั”บีไอพูแบบนั้นนแบมแบมส่ยิ้มให้ไป
“ั้ใทำานนะบีไอ เี๋ยว็ุยทาแทหรือโทรหาไ้นิ”
“อืม แ่ไม่เหมือนเอัวริๆนิ เฮ้อ่าเถอะ ลับไ้แล้วไป”บีไอเริ่มัพ้อ
“อะไรอนาย เราลับแล้วนะ ” หลัาแบมแบมแยับบีไอ็เินไปเอารถที่อไว้ใล้ๆริมแม่น้ำฮัน
บีไอเป็นเพื่อนที่อายุมาว่าแบมแบม 1 ปีอแบมแบมเอันรั้แร็อนที่ปี 1 ่วมัธยมปลายแ่็เรียนั้นเียวันห้อเียวันมาลอเวลาที่บีไอมีเรื่อไม่สบายใเาะมีแบมแบมรับฟัเาเสมอ ถึบีไอไม่ไ้มาเรียนสม่ำเสมอเพราะบ้ารั้็ิ้อมที่บริษัท เนื่อาบีไอเ้าไปเป็นเ็ฝึอ่ายเพลยัษ์ให่อเาหลีั้แ่ยัไม่ไ้เอับแบมแบม บีไอไม่่อยมีเพื่อนสนิทเนื่อาท่าทาทีู่หาเรื่อ ูหยิ่ และูไม่สนใใรนอาัวเอและารเป็นนัร้อเท่านั้น นั้นเมื่อสมัยที่เรียน้วยัน แ่เมื่อมีโอาสไุ้ยับบีไออนปี 2 ไ้นัู่่ันในห้อเรียนและอยู่ทีมเียวันอนเล่นีฬาในั่วโมพละ ทำให้แบมแบมมีโอาสที่ะุยับบีไอมาึ้นเรื่อยๆ เวลาบีไอไม่มาเรียนแบมแบม็อย่วยิวให้บีไอเสมอ และั้แ่เมื่อไรไม่รู้แบมแบม็เป็นนที่บีไอเื่อใ และสบายใที่สุเวลาที่อยู่้วยันุยันยอมเล่าเรื่อราว่าๆที่ไม่สบายใให้ฟัแทบทุเรื่อ
.
.
.
ระหว่าที่แบมแบมเินลับเอารถเมื่อใล้ะถึที่อรถ็
่าๆ…(เสียฝน)
แบมแบมรีบวิ่ไปที่รถ แ่ระหว่าำลัหาุแในระเป๋า
“เหมียวๆ ” แบมแบมไ้ยินเสียแมวอยู่ใล้ๆเาึพยายามมอหา
“เอ๊ะ…นั้นมัน…”
“เหมียวๆๆๆ”
“นี่เ้าเหมียวแหลทามาใ่ไหมนี้ เอ๊ะ…มีปออ้วย” แบมแบมอุ้มแมวึ้มมาและมอรอบๆเพื่อหาเ้าอแมว แ่็ไม่เห็นมีนอยู่แถวนี้เลย
“เหมียวๆ”
“ึ้นรถ่อนละัน เปียฝนหมแล้ว เี๋ยวแไม่สบายแล้ว่อยามหาเ้าอที่หลัไ้”แบมอุ้มแมวึ้นรถแล้วพาลับบ้าน้วย
.
.
.
“่าๆๆๆ” เสียฝน
“เฮ่อๆ หายไปไหนนะ ” เบียืนหายใเหนื่อยหอบอยู่ท่ามลาสายฝนบริเวใล้ๆับริมแม่น้ำฮัน หลัาที่เาวิ่ามหาเ้าเหมียวสุที่รัมาสัพั เมื่อหนึ่ั่วโมที่แล้วหลัาเาไป้อมรถที่สนามแ่เสร็็แวะไปรับโนราที่่าเฟ่แมวที่เอาไปฝาูแล และ่อนลับอนโึพาเ้าโนรามาเินเล่นออำลัายยามเย็นที่สวนสาธาระใล้แม่น้ำฮันที่เป็นทาผ่าน เมื่อเินเล่นไ้สัพัเบี็สัเท้อฟ้าเห็นว่าเมรึ้มเหมือนฝนำลัะึนำโนราลับเ้าไปในรถที่ออยู่หลัร้านสะวื้อและเินเ้าไปในร้านสะวื้อเพื่อื้อินเรื่อื่มอใสู่้เย็นไว้ พอลับไปที่รถเา็เห็นประูรถ้านร้ามับนับเปิอยู่ึรีบหาโนรา ็พบว่าโนราหายไปึ่่อนไปื้ออเาไม่ไ้ล็อรถไว้ โนราอมนหน้าะันประูรถให้เปิออ เบีรีบวาอที่ื้อมาไว้เบาะหลั และรีบวิ่ามหาโนราบริเวใล้ๆหวัว่าะเอ่อนที่ฝนะ
“เหมียว โนรา เหมียวๆ โนรา”เบีพยายามเรียร้อหาโนราเพื่อมันไ้ยินเสียะไ้ลับมาหาเา
“แลับมาเถอะโนรา ฝนะแล้ว้วย”
“่าๆๆ”
“โนราๆ เหมียว โนราเหมียวๆ เราะลับบ้านันแล้วนะ ”เบีรีบามหาโนราเาพยายามวิ่หานสวนสาธาระที่ไปเินเล่นันมาท่ามลาสายฝน
“เหมียวๆโนรา ๆ ๆ ฝนแล้วแะไม่สบายนะ” เบีทั้มอหาเรียหาทุที่ใล้ๆริมแม่น้ำฮัน ผ่านไปเือบั่วโมแ่็หาเ้าโนราไม่เอเาึัใลับอนโแล้วอยามหาทีหลั เพราะอนนี้เ้ารู้สึไ้ะึ้น ึ่อีสอวัน้อลสนามแ่รถรัษา่ำแหน่แมป์เาป่วยไม่ไ้
โนราเป็นแมวสุที่รัอเบีถึบุลิภายนอเบีะูไม่เหมือนผู้ายรัสัว์็ามแ่ริๆแล้วเาอบสัว์เลี้ยมาๆเลย เาหลรัวามน่ารัอพวมันเบีอบทั้สุนัและแมว แ่เาไม่สามารถเลี้ยสุนัไ้เพราะเาเลี้ยเ้าโนรานี้และและอีอย่าูเหมือนพวสุนัะไม่อบเาสัเท่าไร เาเลี้ยโนรามาัแ่อายุไม่ถึเือนนอนนี้อายุไ้ 3 ปีแล้วโนรายัเป็นลูแมวอลูแมวที่แม่เบีเยเลี้ยไว้่อนที่ท่านะเสียอี้วย เาเห็นมันรั้แร็หลุมวามน่ารัอมันทันทีเลยโนราเป็นแมวที่ี้อ้อนมาๆเาถึรัและหวมันมา
.
.
.
“หาว อาแบมทำไมลับ้าัรับ”เสียอยูยอมเอ่ยถาม ่อนหน้านี้ยูยอมเ้าห้อนอนไปแล้ว เมื่อไ้ยินเสียรถออาแบมึออมาหาที่หน้าบ้าน
“อาแบมไปทำธุระมานะ ยูยอมยัไม่เานอนอีหรอรับ ” แบมหันมาถามยูยอมะที่ำลัอุ้มเ้าแมวเหมียวำลัะเ้าบ้าน
“นั้นอาแบมเอาแมวมาาไหนอ่ารับ”ยูยอมถามหลัาเห็นแบมแบมอุ้มแมวที่ห่อ้วยผ้ามา
้วย
“แมวาแม่น้ำฮันนะรับ”แบมแบมอบหลาน
“ฮะ”
“ือแมวัวนี้มันหลทาอยู่แถวนั้น แล้วฝน็้วยอาแบมเลยพามันมา้วยนะรับเียวมันไม่สบายนะ ูสิัวมันเปียหมเลย”
“อ่อ รับ”
“เี๋ยวอาะเ็ัวให้มัน่อน ยูยอม่วยไปเอาอาหารแมวที่อยู่ในรัวมาให้อาแบมหน่อยนะมันหิวแล้วละ ”
“ไ้รับ”
“อาแบมะเลี้ยมันไว้ที่บ้านเราไหมรับ”ยูยอมถามหลัามอแมวัวนั้นำลัินอาหารแมวอยู่
“อาแบมว่าพรุ่นี้ะพามันไปที่ร้านให้หมอยอแูอาารหน่อยเปียฝนนานี้น่าะไม่ีแน่ๆ แล้วอาว่ามันน่าะมีเ้าอนะเรา้อามหาเ้าอให้มันนะ มันิถึเาอยู่”
“ั้นถ้าไม่เอเ้าอมันริๆ เราเลี้ยมันไ้ใ้ไหมรับ”ยูยอมละสายาาแมวหันมาถามแบมแบม
“อืม ถ้าหาเ้าอไม่เอริๆ อา็้อรับเลี้ยมัน ”
“มันูน่ารัีนะรับ ”ยูยอมบอ
“หึ แถมูี้อ้อนมาเลย้วย”
“เ้านอนไ้แล้วละยูยอม อาแบมะไปอาบน้ำนอนแล้วเหมือนัน”หลัาที่นั่มอแมวัวนั้นนมันหลับไปแวแบมแบมึวนหลานไปนอน
“รับ ฝันีนะรับอาแบม อ่อ่อนนอนอย่าลืมทานยา้วยนะรับอาแบมเอ็เปียฝนมา้วย”
“ไ้รับ ฝันีนะมมออาแบม”
TO be continued
ความคิดเห็น