คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : BAMBAM IS Part
JB >>>
.
.
.
“……….” นี่พ่อะให้ผมมายืนูพ่อทำานรึยัไทำไม ไ้แ่ิในใแหละรับ
“เอ่อ…. พ่อเรียผมมามีอะไรรึป่าวรับ”
“อืม นี่แะยืนอีนานไหมทำไมไม่นั่ ้อให้ันเิ่อนใ่ไหม”
“รับ” ผมรู้แหละว่า… ผมไ้วามาร์และวามวนมาาพ่อผมนี้ละรับ
“่วนี้แไ้เอับน้อายแบ้ารึป่าว”
“เอรับเมื่อเือน่อนที่มันะไ้เบิว์… มั้รับ”
“มีอะไรหรอรับ”
“น้อแมันเพิ่เบิว์ไ้เือนเียว็มี่าวาวแล้วละิ…”
“่าว…เอ่อ ่าวอะไรหรอรับ”
“็่าวที่น้อแไปเทับผู้าย้วยัน…แล้วโน dispatch ับไ้ิ ทำเอาเป็น่าวให่ทั้ที่มันอยาเป็นนัร้อแล้วเพิ่ะเบิว์ไ้แ่เือนเียวเอ ”
“ แล้วะให้ผมทำอะไรรับ นั้นีวิมันเลือเอ แสว่าผู้ายนนั้น็เป็นวามสุอบีไอเ่นเียวับารเป็นนัร้อนะรับ”
“ถ้ามันเป็นวามสุริ ัน็สนับสนุน แ่แ็เห็นวามพยายามที่มันทุ่มเท่ให้ับารเป็นนัร้อมันใ้เวลามานาไหนว่าะไ้เบิว์อย่าที่มันฝัน แว่าถ้าอาีพนัร้อที่้ออาศัยแฟนลับนั้นเาะสนับสนุนให้ศิลปินมีแฟน แล้วแฟนมันันเป็นผู้ายอีเสีย้วย ”
“แล้วอีอย่าถึน้อแะพยายามไม่ให้ใรรู้เรื่ออผู้ายนนั้น แ่น้อแเป็นนัร้อที่แม้เพียเบิว์แ่เือนเียวแ่็เป็นที่ับามออสัมมานานแล้ว ไม่ใ้เพียเป็นศิลปินัแ่ยัเป็นลูายอัน้วย ”
“ันอยาให้บีไอไปไ้ไลว่านี้ ถึันะไม่ไ้อยาให้มันเป็นนัร้อแ่ัน็เห็นวามพยายามที่มันั้ใมาหลายปี ถ้าีวิมันะพัเพราะเ็ผู้ายนนั้นันยอมไม่ไ้ ”
“แล้ว…พ่อะทำยัไรับ”
“ ่วนี้ันยุ่มา้อเินทาไปอเมริา านนี้ันฝาแ้วยนะเบี แรู้ว่า้อทำยัไ ”
“รับ” แล้วผม้อทำยัไวะ…..เนี่ย..
“’ั้นผมอัว่อนนะรับ ”
“ อืม… ่อนแะไป แวรไปพบพี่แบ้านะ ”
“แล้วมาร์ฮยอะว่าพบนอย่าผมหรอ…รับ”
“……..”
ผมเินออมาาห้อทำานอพ่อแล้วะว่าะไปหาอะไริน่อนหิวไส้ะาแล้ว….
“เบี” ผมหันามเสียเรียนั้นไป็เอเลยรับ มาร์ฮยอพี่ายสุที่รัอผมไ
“นี้นายมาทำอะไรที่บริษัทนะเบี ปิแทบไม่อยามาเหยียบเลยนิ”
“ผม็ไม่อยาเ้ามาหรอรับ ถ้าพ่อไม่เรียพบ ”
“ มีเรื่ออะไรละ พ่อถึให้นายมาพบนะ”
“เรื่อมันยาวนะรับ อนนี้ผมหิวมาๆ้วย ”
“ั้นไปหาอะไรทานัน เียวันเลี้ยเอ”
“ฮยอมีเวลาว่า้วยหรอรับ ะพาผมไปเลี้ย ผมอเป็นร้าน้านอนะรับไม่อยาทานร้านในบริษัทอ่า…ผมไม่อยาเอพนัานอพ่อเลย ”
“อืม….ไ้สิันมีร้านหนึ่อยาให้นายลอ…”
BAMBAM>>>
บ้านแสนอบอุ่นอแบมแบม
6 โมเ้าวันเสาร์ที่แสนสใสวันนี้ แบมแบม็ื่นเ้าเหมือนทุวันละรับ เพราะแบม มีร้านเบอร์เอรี่ที่เสริฟพร้อมเรื่อื่มทุนิยเว้นแอลอฮอล์สามารถมานั่ิลล์ๆไ้ร้านเรายินีอนรับรับ แถมยัมีร้านรับฝาสัว์เลี้ยที่เป็นแมวับสุนัอยู่้าๆันรับรอร้านเราูแลอย่าี ุสามารถไปเิน้อปปิ้ไ้สบายใรับ ร้านแบมมีื่อว่า COFFEE BY KANPIMOOK และร้าน Pets family นะรับอย่าลืมแวะมาหาันละ….
.
.
.
“ฮือ…วันนี้อาาศสื่นั…” แบมแบมเินออาห้อนอนเพื่อมารน้ำ้นไม้และ้น cactus รระเบียห้อนั่เล่นเป็นิวัรประำวัน
“เมื่อไระเริ่มอออนี่….แบมอยาเห็นแล้วนะ”
“นี่แบม็เปิเพลให้ฟั….ทุเ้าเลยละ เอ๊ะหรือว่า้นแัสะไม่อบเพลรัันนะ.…”
“ะเอ๋….อาแบม…”
“โอ๊ะ….ยูยอม อาแบมใหมเลย…”
“ทำไมวันนี้ยูยอมหลานอาแบมื่นเ้าัรับ…ปิ 7 โมเ้าอาแบมไปปลุยูยอมยัไม่อยาลุออาที่นอนเลยนีน่า…”
“็วันนี้…วันเสาร์ยูยอมเลยื่นเ้าเพื่อมาิน้าวแล้วะลับไปนอนูาร์ูนโพโรโระ ไม่้อรีบไปโรเรียน้วยอ่า…รับ”
“อ่อ…อาแบมนึว่าะไปร้านับอาแบมเสียอี”
“ไม่อ่ารับ….ผมไม่อบนเยอะวุ่นวาย อยู่บ้านอ่าสบายที่สุแล้ว”
“อบอยู่บ้านริๆเลยนะยูยอม แ่อย่าลืมนะรับอ่านหนัสือเรียมสอบเ้ามอ้น้วยละ”
“อย่ามั่วแ่เล่นเมส์ แล้ว็เอาแ่นอนนะรับ อาแบมลัวหลานยูยอมออาแบมอ้วนเป็นหมูอนไ้นะ” แบมแบมว่าพร้อมเอามือทั้สออัวเอไปึแ้มอหลานสุที่รั
“ อือ…เ็บนะรับอาแบม ถึยัไยูยอมหลานอาแบมนนี้็สอบเ้ามอ้นอยู่แล้ว แ่อาแบม้อให้ราวัลผม้วยนะรับ”
“รับ ถ้าสอบไ้แล้วอยาไ้อะไร็บออาแบมไ้เลย”
“เอาไว้่อนรับอาแบม ผมยัิไม่ออ”
“วันนี้มีอะไรทานบ้ารับอาแบม ผมหิวแล้วนี่ื่นเพราะหิวเลยนะรับ”
“ 5555 หลานอานี้นะ…ั้นเราไปูันเถอะว่าป้านายอนทำอะไรให้ทาน”
.
.
.
“ ยูยอมทานเยอะ ทานผั้วยนะรับ แล้ว็ออไปวิ่เล่น ออำลัายับเพื่อนบ้านะเียวะอ้วนเอานะ เ็อายุ 12 อย่ายูยอมร่าายำลัยืะไ้ัวสูๆ นะรับ”
“อาแบมไม่้อห่วหรอรับ ยัไยูยอมโึ้น็้อสูว่าอาแบมอยู่แล้ว 5555”
“รับ…อาแบมะรออยวันนั้นนะ”
“ยูยอมถ้าเบื่อละ็…ไปหาอาแบมที่ร้าน็ไ้นะ ให้ลุมินุนไปส่นะรับ”
“รับอาแบม…แ่วันนี้ผมะไม่ไปหรอรับ”
“รับ ั้นวันนี้อาแบมไปทำานแล้วนะ อย่าื้อละ”
“มาให้อาแบมุ๊บๆ ่อนเร็ว ”
“ไม่เอารับ…ผมโแล้วนะรับอาแบมะมาทำแบบนี้ไม่ไ้นะ…ผมเินอ่ารับ”
“ถึะโึ้นยัไ็เป็นหลานัวน้อยๆ สำหรับอาแบมเสมอนะยูยอม ”
“รับอาแบม …. บ๊าย บาย..นะรับอาแบม” ยูยอมยืนส่แบมแบมหน้าบ้านนรถแบมแบมับออไปสุสายา แล้วึลับเ้าบ้านรเ้าห้อนอนเลยแหละ สุท้ายห้ามยัไอาแบม็ุ๊บหน้าผายูยอมอยู่ี ถึะเินแ่ยูยอม็รู้สึีที่อาแบมทำแบบนี้ถึปาะห้าม็เถอะ
วามเป็นมา….นเป็นยูยอมหลานอาแบม>>>>
แบมแบมเป็นน้อายอพ่อยูยอม ึ่ยูยอมเป็นลูนเียวอแทยอน ส่วนแม่ยูยอมนั้นเลิับแทยอนั้แ่ยูยอมเิ เพราะ้วยวามที่แม่ยูยอมรันอื่นไปแล้ว ส่วนแทยอนแ่นั่นเวลา ถึะมีลู้วยันแล้วแ่ถ้าไม่รั็ทนอยู่้วยันไม่ไ้หรอ ที่แรแม่ยูยอมะเอาเ็ออ แ่เมื่อแทยอนรู้ว่าเธอท้อหลัาเลิันไปสอเือนแทยอนึพยายามอ้อนวอนให้เธอเ็บเ็เอาไว้และะูแลลู้วยัวเาเอ แ่เธอ็ยัพยายามะเอาเ็อออยู่ีเพราะเธอ็รู้ัแทยอนในมุมมอที่เธอเห็นแทยอน็แ่ผู้ายไม่เอาไหน ัวอแทยอนเอยัูแลแม้ระทั่ัวเอไ้ไม่ีเลยอนบับเธอ็ยัแถบะไม่สนใเธอเลย แ่เพราะแทยอนไปปรึษาเรื่อนี้ับแบมแบม นแบมแบมมาอ้อนวอนับเธออีนให้เธอเ็บเ็ไว้ แล้วะเป็นน่วยูแลเ็เอ เธอึยอมนลอยูยอม แล้วเธอ็ัสิ้นใไป่าประเทศไปามหัวใอเธอ แล้วหลัานั้นแบมแบม็เป็นนูแลยูยอมใล้ิลอมา เพราะแทยอน้อบินไปมาระหว่า่าประเทศับเาหลี เพื่ออนาที่ีอยูยอมแทยอนึหันมาั้ใทำานสร้าอนาให้ยูยอมลูายนเียวอเา ถึแม้ะทำให้ไม่่อยไู้แลลู แ่ยัไ็สบายใไ้ว่ายูยอมะโเป็นเ็ีาารูแลเอาใใส่อแบมแบม
.
.
.
.
.
แบมแบมับรถเ้ามาอหลัึร้านอัวเอที่อยู่แถวเอัปูอเป็นึ่เป็นย่านธุริอโลเลยแหละ ผู้นส่วนให่มัเิน้อปปิ้ มาเทันแถวย่านนี้เนื่อามีร้าน้า ร้านอาหารหลาหลายอย่า ย่านนี้ ว่าแบมแบมะไ้ร้านนี้มา็้ออบุพี่ายสุที่รัอย่าแทยอนที่ออเินื้อที่ แ่ร้านให้เพราะแทยอนรู้ว่าร้านนี้เป็นวามฝันอแบมแบม แทยอนอาะไม่มีเวลาูแลแบมแบมและยูยอมไ้ แ่เา็พยายามทำทุสิ่ให้สอนนี้ที่เารัและหวที่สุในีวิ ถึแบมแบมะไม่ใ่น้อแท้ๆ เป็นแ่เ็ที่แม่อรับมาเลี้ยเนื่อาพ่อแม่แบมแบมเป็นเพื่อนับแม่อแทยอน ึ่เมื่อแทยอน 12 วบ แบมแบมอายุ 3 วบ พ่อแม่แบมแบมำลัย้ายมาทำิารร้านอาหารไทยในเาหลี ึ่อนนั้นำลัแ่ร้านพ่อแม่แบมึยุ่มา มัะเอาแบมแบมมาฝาไว้ที่บ้านแทยอนเสมอ แ่ในวันที่ใล้ะเปิร้านพ่อแม่แบมแบมเิอุบัิเหุะับรถมาบ้านแทยอนเพื่อรับแบมแบมลับ ็ไ้เินทำให้เสียีวิทัู้่ หลัาานศพพ่อแม่แบมแบม แม่อแทยอนึัสิ้นใรับแบมแบมมาเลี้ยไว้เป็นลูอีน ึ่ลอมาแทยอนับแม่็ูแลใส่ใแบมแบมเสมอมอบวามรัวามอบอุ่นให้เพื่อไม่ให้แบมแบมรู้สึมีอะไราหายไป ถึแทยอนะเป็นนไม่เอาไหนสำหรับนอื่นแ่ไหนแ่สำหรับแบมแบมเาือนีที่สุสำัมาที่สุ แม่อแทยอนเสียอนยูยอมอายุ 5วบ แทยอน็แทบทำานนไม่ไ้พัผ่อนเพื่อวามสุสบายอแบมแบมและยูยอม นทุวันนี้แทยอนถือไ้ว่าประสบวามสำเร็ใน้านารานนมีธุรินาให่ระหว่า่าประเทศส่ออและนำเ้าอุปร์เี่ยวับรถยน์เลยแหละ ส่วนแบมแบม็เปิร้าน COFFEE BY KANPIMOOK มาไ้ 6 ปี ส่วนร้าน PETs FAMILY เปิมาไ้ 4 ปีแล้วธุริอแบมแบมเอ็ไปไ้ีเรื่อยๆ ามสไล์แบบที่แบมแบม้อารให้เป็นอย่านั้น อนนี้ถึยูยอมะโแล้วูแลัวเอไ้แถมมีป้านายอนับลุมินุนอย่วยูแล และแบมแบม็สามารถมีวามสุับารมีร้านอัวเอ แ่แทยอน็ยัทำานหนัอยู่ี
.
.
.
แบมแบมะมาถึร้านเวลาปิ 8 โมเ้ามัเป็นนแรเ่นทุวันเพราะวามที่เป็นเ้าอร้าน้อเ้ามาเปิและปิร้านเออยู่แล้ว ้อรวเ็อในร้านว่ามีอะไรหมาไปอีทีหลัาให้พนัานเ็แล้ว็าม แ่แบมแบมถือิที่ว่ารอบอบไว้ีที่สุ เพราะถ้าเิมีอะไราหรือหมไป็ะไ้สั่เ้ามาเออยู่ี แบมแบมเป็นนละเอียรอบอบับทุเรื่อเสมอ
“ สวัสีรับ…..ุแบมแบมมาถึร้านนานยัรับนี้”อนอุพนัานหนุ่มหล่อหน้าาีเป็นมัเน่อร้านาแฟแห่นี้โ้หัวพร้อมเอ่ยทัเ้าอร้านผู้น่ารั แบมแบมและอุเิปีเียวันแ่อุเิหลัแบมแบมไม่ี่เือน ทั้สอนึเป็นเพื่อนันนอาารเป็นเ้าอร้านับพนัาน
“อ๋อ….ผมเพิ่มา่อนอุเมื่อี้เอรับ” แบมแบมส่ยิ้มไปให้พนัานอัวเอ
“อุ็มาเร็วนี่น่า แล้วทาน้าวมายัหรือรับ”
“ยัรับ ปิผมไม่่อยไ้ทาน้าวเ้าหรอรับ”
“ไม่ทาน้าวเ้าไม่ไ้นะ เพราะอาทำให้ป่วยเป็นโรระเพาะแล้วไหนะเสี่ยเป็นอีหลายโรไ้นะ” อุไ้แ่ยิ้มรับหลัาฟัแบมแบมพูมา
“ถ้าบาริส้าอร้านเป็นอะไรไป แล้วร้านะทำยไรับ…ถึะทำานบริารให้นอื่นมีวามสุับรสาิาแฟ แ่็้อใส่ใูแลบริารสุภาพัวเอีๆ่อนนะรับ… ” แบมแบมบ่นอุนหูาแ่เรื่อที่ไม่ิน้าวเ้ามา เพราะแบมแบมูแลใส่ใับทุนที่ไ้เ้ามาในีวิอเา อนนี้อุ็ไ้แ่ส่ยิ้มแห้ๆ ให้แบมแบมและฟัแบมแบมบ่น่อ อุไม่เยรำาที่แบมแบมพูหรือบ่นเลยเพราะรับรู้ถึวามเป็นห่วที่มีให้นเสมอ
“ั้นเียวผมไปูในู้เย็น่อนนะรับว่ามีอะไรให้ทานบ้า น่าะมีนมปัหรือเ้อยู่นะรับ ”
“ไม่เป็นไรรับุแบมแบม เียวผมไปูเอ อบุนะรับที่เป็นห่ว” อุพูอบุและยิ้มให้นาปิแ่็หล่ออยู่ี และรีบเินไปูนมปัในู้เย็นไม่ั้นแบมแบมไ้เินไปหยิบให้แน่ๆ อย่าเ้าใผินะปิร้านอแบมๆ ทำเบอร์เอรี่สใหม่อุ่นาเาเสมอ พวเ้นมปัเ็บไว้ินไ้หลายวันแ่ปิ้อทำใหม่ทุวันอยู่แล้วเพราะร้านนี้ายีายหมทุวันอยู่แล้ว แ่มีบ้าที่วันที่เหลือนิหน่อย ุแบมแบมมัะให้พนัานเอาลับบ้านไปทานไ้ ร้านนี้ลู้าส่วนให่มีทั้ผู้หิผู้ายและทุวัย อีอย่าที่ร้านายีมีำไรให้แบมแบมเพราะนอาอาหารเรื่อื่มอร่อยแล้วบริาราพนัานยัี แถบพนัาน่ละน็หน้าาีเป็นไออลไ้สบายๆเลยแหละ
“มีอะไรพอที่ะให้ทานไ้ไหมรับ ถ้าไม่มีเียวผมทำอาหารให้ทานนะรับพอะมีไ่และ้าวอยู่นะรับ หรือะให้ผมสั่ัมปมาให้ทาน็ไ้นะรับ”
“ไม่เป็นไรรับ พอมีนมปัเหลือนะรับผมทานไ้”
“รับาแฟไหมรับ เียวผมทำให้”
“ไม่เป็นไรรับุแบมแบม่าหารับลาเ้ร้อน…สัแ้วไหมรับ”
“ผมลืมไปรับว่าอุเป็นบาริส้านิ…ะให้ผมให้็อร่อยสูุ้เอไ้ไเนอะ”
“ไม่ใ่นะรับ ุแบมแบม็อร่อยพอๆับผมนั้นและรับ อาะทำไ้อร่อยว่าผมอีนะรับ”
“ั้นเียวแบมทำให้เอนะรับุบาริส้า เพราะุทำให้ลู้าทุวันแล้ว วันนี้ผมะทำใหุ้บ้านะรับ”
“อบุรับ ุแบมแบม” อุินนมปัไปพร้อมับยิ้มมีวามสุที่มอแบมแบมที่อนนี้ำลัั้ใาแฟให้ัวเอ
“สวัสีรับ…..ทุน”
“อ้าวแบมแบม นายำลัทำอะไรอยู่นะ…” อุหันามเสียนที่ล่าวทัทายเมื่อี้พร้อมับโ้ให้และล่าวทัทายอบ “สวัสีรับินยอฮยอ”
“ินยอฮยอรับาแฟสัแ้วไหมรับ…” แบมแบมเยหน้ามาาารั้ใทำาแฟให้อุฮยอ พร้อมถามินยอฮยอ
“โอ้โห….นี่เ้าอร้านถึั้นมาาแฟให้บาริส้าอนอุเลยหรอนี่”
“ใ่รับ…ินยอฮยอะรับสัแ้วไหมรับ ไม่ั้นผมะทำแ่สอแ้วให้ผมับอุนะรับ”
“ั้นฮยออมอ่าแล้วันนะแบมแบม”
อนนี้ทั้สามน็นั่ประุมวาแผนานอร้านันเหมือนทุวันแ่เป็นารประุมที่ิลล์มาเลยละ เพราะพนัานไม่รบเรา็ประุม อืม….เรียว่านัุ่ยิลล์ๆ่อนเปิร้านีว่า อ่อ…..ินยอฮยอนะเป็นรุ่นพี่อแบมๆอนมอปลายแถมที่ินยอมาทำานร้านนี้ไ้เพราะินยอไ้ไปเรียนทำเบอร์อรี่แล้ว็เอับแบมแบมที่ไปเรียนที่เียวัน อนนั้นินยอไปเรียนเพื่อแ้เบื่อาานประำพนัานบริษัทนะและวามใฝ่ฝันที่อยาะทำเ้ให้แม่ไ้ทาน พอินยอรู้ว่าแบมแบมเปิร้านึแล้อว่าให้รับัวเอเป็นพนัานอีน แ่แบมแบมยินีให้ินยอมา่วยทำาน้วยเพราะแบมแบมเพิ่เริ่มและทำนเียวไม่ไหวแน่ๆ เพราะลัวแบ่เวลาไปให้ยูยอมไม่ไ้ ถ้าินยอมา่วยอีนแบมแบม็สบายใเพราะเป็นเพื่อนรุ่นพี่แถมแบมแบมยัถูินยอูแลีเสมอมา แ่ินยอถึั้น้อิหนัแ่แล้อแบมแบมเล่นๆ แ่ใริินยอ็เบื่อารเป็นพนัานบริษัทที่้อิีิเ่นันลอ ารอึอัภายในที่ทำานมันทำให้ินยอ้อิูเป็นเือนึลาออมาทำานับแบมแบม มา่วยเป็นที่ปรึษาให้แบมแบมและ่วยทำเบอร์เอรี่ทั้เ้ทั้นมปัและอีหลายอย่า ินยอมีวามสุับานนี้มาว่าและรายไ้าที่แบมแบมให้็สูพอๆับานบริษัทเลยแหละ
“สวัสีรับทุน สวัสีรับ” ะที่สามนนัุ่ยันิลล์็มีพนัานอร้านสอนเ้าร้านมา็ส่เสียัเลยนะ
“อืม….สวัสีไมาสายนะพวนาย”ินยอล่าวทัทายลับ
“มาสายรไหน พวฮยอมาเ้าเอ่าหา”
“อืม่าย…พวผมมาเวลา่อนเปิร้าน 1 ม.พอีนิรับอนนี้้อ 8.30 น. เอนะรับ” เโฮปสนับสนุนำพูวีสุๆ
“ใ่รับ…..ินยอฮยอแบมว่าพวเราสามนมาเ้าเอส่วน วีฮยอับเโฮปฮยอมาเวลาปิรับ ”
“ั้นแบมว่า่อานี้ แบมะเพิ่มเินเือนให้นที่มา่อนเวลาีไหมรับแบบว่าให้่าโอทีไีไหมรับ ินยอฮยอ อุ”
“ไม่ีนะรับุแบมแบม ็เวลาเ้าาน 8. 30 น. ีแล้วบ้านผมอยู่ไลนะรับ”
“อ้าว…นี่ลืมนายไปเลยนะโอุน…” ินยอล่าวะมอไปที่โอุนที่วิ่มาอย่ารีบร้อนพร้อมบอออไปอย่านั้น
“ผมล้อเล่นนะรับ…โอุนฮยอ ”แบมแบมมอโอุนพร้อมับส่ยิ้มให้
“นี่โอุนไม่้อรีบวิ่มานานี้หรอรับ เียว็ล้มเอาเป็นแผลไ้ สำหรับโอุนฮยอบ้านอยู่ไลแบมให้มาอนเปิร้าน 9.30 น.็ไ้นะรับ”
“รับุแบมแบม อบุรับที่เ้าใ”
“เอาละอนนี้็มารบละ ไปเริ่มัร้านทำวามสะอาอนรับลู้าันเถอะเียวันะไปเรียมทำนมแล้วละ”ินยอบอให้ทุนแยย้ายไปทำานหน้าที่อัวเอ โยที่อุ็ไปรวเ็เรื่อาแฟและทำวามสะอา่อนใ้และหลัใ้เ่นทุวัน ส่วนวี เโฮป โอุน็ไปเ็บรวเ็ถูร้าน่อนเปิและปิเ่นทุวัน ส่วนแบมแบม
.
.
.
“เอ่อ…ั้นผมอัวไปูร้านรับฝาสัว์เลี้ย่อนนะรับทุน” แบมแบมบอ่อนะเินออมาหน้าร้านาแฟและเินเ้าร้านรับฝาสัว์เลี้ยอีร้านที่อยู่้าๆันอแบมแบม
“สวัสีรับยอแฮยอ ”
“อ้าว….หวัีแบมแบม”
“ยอแฮยอมานานหรือยัรับ”
“็มาอน 8 โมว่าๆหลัแบมแบมแปปเียวมั้”
“อ่อ…นี้ฮยอเพิ่มานเียวหรอ รับแล้วนอื่นละรับ”
“อ่อินฮยอับวอนพิลฮยอมาแล้วละ แ่ึ้นไปูแมวับสุนัที่ั้นสอนะ พอีเ้าอเาฝาไว้อาทิย์หนึ่เพราะ้อไป่าประเทศ ”
“หรอรับ….ยอแฮยอะอุ้มเ้าหิโโ่ลอเวลาเลยหรอรับนี้”
“ถ้าผมเป็นโโ่….ผมอยาออำลัายาอัวเอบ้านะรับ”
“ฮยอ็ไม่ไ้อุ้มลอเวลานิ…แบมแบม็แ่่วที่ยัไม่เปิร้านนะ”
“อ่อรับ…ผมอไปเินูร้านและเพื่อนๆโโ่หน่อยนะรับ”
“ามสบายเลยรับุเ้าอร้าน”
.
.
.
>>> TO BE CONTINUED
ความคิดเห็น