คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตัวตนที่ถูกมอง 100%
อน 1 ัวนที่ถูมอ
โรพยาบาลื่อัแห่หนึ่ในโล
“ เิ่ะ ” พยาบาลสาวเปิประู พร้อมพายมือให้นไ้เ้ามาในห้อ
“สวัสีรับ”
“สวัสีะุหมอ” สาววัยยี่สิบ้นๆ พูทัท้ายลับและยิ้มส่มาที่ผม
“เอ่อ…ุ ……”
ผมหยิบประวัินไ้ึ้นมาูและพยายามทำวามรู้ัเธอที่เป็นนไ้อผม
“ุเบบี้ ไม่ทราบว่า่วนี้มีเรื่อไม่สบายใบ้าไหมรับ’
“อ้อ ็มีนะะ ือว่า…เอ่อ”
“รับมีอะไรุสามารถุยับผมไ้เลยนะรับ ไม่้อัวลนะรับ ทุเรื่อทีุ่บอะเป็นวามลับอผมและุเท่านั้น”
“ือว่า เอ่อ….ที่ันมาที่นี้ มาปรึษาุ้อเพราะเรื่อ เอ่อ…เรื่อปัหาหัวใะ ือแบบว่า่วนี้นะะันินไม่ไ้ นอนไม่หลับ เพราะเาะ”
“รับ เรื่อปัหาหัวใเป็นเรื่อที่ใรๆ็เป็นไ้นิรับ ไม่้อัวลนะรับ”
“ุหมอะ แ่เพราะเาแล้วันิว่า เาสามารถทำให้ันไม่ปิอาะเป็นบ้าไ้เลยนะะ”
“ทำไมหรอรับ”
“็เพราะเานะ ทำให้ัน้อเริ่มทำอะไรสัอย่า ั้แ่วันแรที่เราเอันะมันเริ่มเมื่ออาทิย์ที่แล้ว วันนั้นันมาเยี่ยมเพื่อนที่โรพยาบาล แล้วัน็รีบเินไป นทำให้นับผู้ายนหนึ่นันเสียหลัะล้ม แ่เานนั้น็มารับัวันเอาไว้ทัน เาและันหันมาสบาันรั้แรที่หัวใอันมันเ้นแรมานแทบะออาอ ทำให้ันเินนลืมอบุเา และถามื่อเาไป นเาเินาไปัน็ยัั้สิไม่ไ้ ั้แ่นั้นทุวินาทีาวันที่เราพบัน เา็เ้ามาอยู่ในวามิันลอเวลา ทำให้ิถึแ่เา นไม่เป็นอันทำอะไร ันพยามมาๆเลยนะะที่ะเอเาอีรั้ นเมื่อวานันลับมาที่เิมที่เราพบัน เพื่อว่าะเอเาอีรั้ และุรู้ไหมะันเอเาอีรั้ที่เิม แ่เาไม่เห็นัน เารีบเินมาส่วนัน็ั้สไม่ทัน นพลาที่ะรู้ัันอีรั้ แ่ั้น็ยัเื่อว่ามันเป็นพรมลิิแน่ๆ เพราะในที่สุัน็รู้ัเาาพยาบาลนหนึ่และวันนี้เราไ้เอันอี้วย”
“ีใ้วยนะรับ”
“่ะ แ่ันยัไม่เลิัวลนะะ นว่าันะไ้ทำวามรู้ัับเาัว่อัวและบอว่าันอบุ อีอย่าือบอเาว่า…ันอบเาะ”
“แล้วอนทีุ่เอับเาวันนี้ทำไมุไม่ลอบอเาไปละรับ ุอาะไม่ัวลอี’
“่ะอนนี้ ันะบอับเา ุหมอฟัีๆนะะ”
“ฮะรับ ผม”
“ันอบุเรื่อวันนั้น และันอบุะ ุหมออิม”
“ผมหรอรับ!”
“ใ่่ะ ุอาำันไม่ไ้ แ่สำหรับันุอยู่ในวามิอันลอเวลาทำให้ันิถึแุ่นแทบบ้า”
“รับ ผม เอ่อแล้วอนนีุ้สบายใแล้วใ่ไหมรับ”แ่อนนี้อิมแบอมำลััวลและอึอัแล้วละรับ
“ุหมออิม่ะ ุิับันยัไะ ยัไม่้ออบ็ไ้ะ ่อานี้ไปันะิถึุเสมอนะะแล้วะมาเอุอีนะะ”เบบี้ลุึ้นและพร้อมับยมือบ้ายๆมาให้และเินออไป
“อ่อ ุ…” ผมไ้แ่อึ้รับ ถึผมะเอแบบนี้มาบ้าแ่ไม่ิน เธอำลัออไปาห้อแ่็ยัหันมาบอลาผมอีรั้
“บ้าย บาย ะแล้วเอันใหม่”
“เอ้อ….”
อนนี้ผม้ออเวลาั้สิแปบนะรับเอนไ้มาสารภาพรัอีแล้ว ผม้อทำยัไับสถานะาร์แบบนี้ เือบ้อรัษาัวเอแล้วไหมละอิมแบอม ถึะเป็นหมอิเวมาไ้หลายปีแ่็มีบ้านะรับที่ถูนไ้มาทำแบบนี้ เพราะอะไรนะทำไมหรอ ผมไม่รู้หรอรับ
ื ื….(โทรศัพท์สั่น)
“ว่าไ ยอแ”
“หวัีฮะ ฮยอ”
“มีไร รึเปล่าถึโทรหาันไ้นี้”
“oh ฮยอนี่ผมแ่ิถึฮยอนะรับ”
“ฮยอ ไ้เวลาเลิานยัรับ”
“อืม เลิแล้วำลัะลับแล้วละ”
“ฮยอ วันนี้บริษัทผมมีปาร์ี้ที่ผับ… ผมอยาให้ฮยอมา้วยนะรับ”
“แ่ันไม่อบนเยอะอ่า ไม่ไปไ้ไหม”
“ฮยออ่ามาหน่อยนะ นานๆทีนะฮยอ ฮยอเอแ่นไ้นะ มาเปิหูเปิาหน่อยสิรับ”
“ันไม่อบวามวุ่นวายนิ”
“ฮยอมาหน่อยนะ วันนี้ที่บริษัทปิผับลอเป็นส่วนัวอ่า นไม่วุ่นวายนานั้นหรอรับนะรับฮยอ แม่เป็นห่วฮยอมานะรับลัวไม่มีแฟนนะ ฮยอเอาทำแ่าน ออมาานสัมบ้านะ”ยอแพยายามวนพี่ายมาที่ปาร์ี้ให้ไ้
“ถึันไปานแบบนั้นนะ ใ่ว่าะมีแฟนนะยอแ”
“แ่ฮยอะไ้มุมมออื่นบ้านะรับ ถึเป็นุหมอิเว่วยให้ำปรึษานอื่นนะ แ่ผมว่าารที่มาานปาร์ี้แบบนี้อาะ่วยมีนมีเพื่อนพูุยให้ำปรึษาฮยอไ้นะรับ”
“ันไม่ไ้มีปัหาอะไรนิยอแ”
“นี้ฮยอะไม่มาใ่ไหม”
“ใ่ ันอยาพัผ่อน”
“ฮยอนะ ริๆแล้วผมอยาให้มาเพราะมีเรื่อให้ฮยอ่วยนะรับ ฮยอะไ้มาเปิหูเปิา้วย ฮยอเป็นพี่ายแท้ๆอผมนะ มานะรับ ผมอร้อนะฮยอ”
“ว่าแล้วไ ็ไ้ันไป็ไ้”
“รับ แล้วเอันนะรับผมะรอ”
.
.
.
.
.
ผับแห่หนึ่
I see you 너를 봐 눈부셔
I see you นอรึลบวา นุนบูยอ
ผมมอไปทีุ่ ุ่าแพรวพราวะเหลือเิน
You see me 나를 봐 설레여
You see me นารึลบวา อลเรยอ
เวลาุมอมาที่ผม ใอผม็เ้นแร
I see you 너를 봐 눈부셔
I see you นอรึลบวา นุนบูยอ
ไม่ว่าผมะมอไปทีุ่อีสัี่รั้ ุ็ยัสใสแพรวพราวเหมือนเิม
You see me 나를 봐 모든 게 멈춰
You see me นารึลบวา โมึนเมอมวอ
และเมื่อุมอลับมาที่ผม ทุๆสิ่็เหมือนหยุไปราวับปาิหาริย์
내 눈에 네가 비춰 (Baby you’re so beautiful)
แน นุนเน เนา บิวอ (Baby you’re so beautiful)
ภาพอุที่สะท้อนในนัยน์าอผม (ุ่าสวยเหลือเิน)
내 맘에 너를 담아 (Baby let me know)
แน มัมเม นอรึล ทัมมา (Baby let me know)
ผมเิมเ็มใอผม้วยุ (ที่รัโปรบอให้ผมรู้ที)
너와 나 둘이 이 순간 모든 게 멈춰
นอวานาทุลรี อีุนัน โมึนเมอมวอ
ุและผม เราสอน ทุๆสิ่ทุๆอย่าไ้หยุลในห้วเวลานี้
So Cold 네가 내게 없는 세상
So Cold เนา แนเ ออบนึนเั
โลที่ไม่มีุมัน่าเหน็บหนาวเหลือเิน
So Dark 난 아무것도 안보여
So Dark นันอามูอโอันโบยอ
มันมืมนนผมเอ็มอไม่เห็นอะไรทั้นั้น
설레임 같은 감정 잊어 버렸나?
อลเรอิม ัททึน ัมออิอ บอรยอนา
นี่ผมลืมวามรู้สึอนนั้นไปไ้ยัไันนะ
So lonely 혼자 Thinking about you
So lonely ฮนา Thinking about you
ารที่มีเพียแ่ผมนเียวมัน่าเหาเหลือเิน ผมเฝ้าิถึแ่เรื่ออุ
우연이 아닌 듯 너에게 이끌려
อูยอนนีอานินึ นอเอเอีึลรยอ
หามันไม่ใ่เรื่อบัเอิ ผมำลัถูุึูไป
내게서 눈을 떼지 말고
แนเอ นุนนึล เีมัลโ
ไ้โปร... อย่าละสายาไปาผมไ้มั้ย
내게 더 다가와 널 알 수 있게
แนเทอ ทอาวา นอลอัลูอิเ
ยับเ้ามาใล้ๆผม เพื่อที่ผมะไ้รับรู้ถึัวุ
아무도 널 보지 못하게 할래
อามูโ นอล โพีมฮาเฮัลเร
ผมอยาะทำให้ไม่มีใรสามารถมอเห็นุไ้
달빛에 널 감춰 나만 볼 수 있게
ทัลบิเ นอล ัมวอนามันพลูอิเ
ผมอยาะ่อนุไว้ภายใ้แสันทร์และมีแ่ผมนเียวที่มอเห็นุ
너와의 기억을 모아서 저 달빛에 새겨나가
นอวาเอ ีออึลโมอาอ อทัลบิเแยอนาา
ผมะเ็บรวบรวมเรื่อราวทั้หมที่เี่ยวับุแล้วารึไว้ับแสันทร์นี้
밤 하늘을 yeah 너와 나로 물들일래
พามานึลรึล yeah นอวา นาโรมลึลริลเร
ผม้อารเพียสีอท้อฟ้ายาม่ำืน ับผมและุ
.
.
.
.
.
<
ไฟับลพร้อมเสียปรบมือมอบให้ผมเมื่อเพลบล แสสปอร์ไลท์ส่อมาที่ผม
“อบุรับ”ผมโ้หัวให้ลับทุนที่ปรบมือและมอมาที่ผม อนนี้ ึ่ผมนะอยาลับบ้านไปนอน พัผ่อนะแย่แ่็ทำไม่ไ้ เพราะานืนนี้ที่แห่นี้เป็นานที่ท่านประทานและทุนในบริษัทร่วมันัานปาร์ี้ลอที่ผลานเพลและารแสอผมประสบวามสำเร็เินวามาหวัทำให้ัเป็นพลุแ็ว่าไ้ ึ่นอาารเป็นที่รู้ัและารมีื่อเสียที่เ้ามาในีวิผมแล้ว อนนี้นะยัมีานเ้ามาให้ผมทำแทบะไม่ไ้พัผ่อน และยัะมีผู้นมามายาสัมไฮโ นมีื่อเสียทา้าน่าๆเ้ามาในีวิผมอี ทุๆอย่าที่เิึ้นผมว่าผมยัไม่สามารถะั้รับมันไ้เลย้วย้ำ
“อบุ ท่านประทานเวนะรับที่ให้โอาสผม อบุยอแฮยอสำหรับเพลที่เียนให้ผม ร่วมถึพี่ๆทุนในบริษัทที่่วยันทำาน้วยันอย่าหนันะรับ และ่อานี้ไปผมะทำานอย่าั้ใรับ” ผมอบุพวเาาใริที่พยายามั้ใทำานและสนับสนุนผมมาลอ ถึแม้มันะเป็นหน้าที่อพวเาและมีผลประโยน์มาเี่ยว้อ็าม
“อ้อ…แล้วผม็อบุรุ่นพี่้วยนะรับ อุนฮยอ” ผมมอไปที่อุนฮยอ ผม้ออบุเาอย่ามาเลย เพราะถ้าไม่ไ้เาเป็นนแนะนำให้ผมเริ่มร้อเพล อยมผมมาลอนวนผมมาเอท่านประธานเว มินโฮ นผม็ไ้เป็นนัร้อ ทำเพลอออัลบั้มโยใ้เวลาไม่ถึปี ไม่้อผ่านารเป็นเ็ฝึอบริษัทเหมือนนอื่นๆ แถมอนนี้ผลาารแส mv ในเพลอัวเอยัทำให้ผมลายเป็นนัแสอี้วย
พอผมพูบท่านประทาน็เินึ้นมาบนเวทียื่นมือมาเอาไม์ไปาผม “แบมแบม ันและพวนั้นนะ็้ออบุนายที่ร่วมมือทำานับบริษัทอย่าีมาลอ อบุนะ” ท่านประทานยื่นมือมาับมือผมและมืออี้า็ลูบหลันานเินไป รู้สึแปลๆ ผมนผม้อึออ
“ั้นทุนเิสนุัน่อเถอะ ใรอยาร้อเพลอะไร็ึ้นมา” เมื่อท่านประทานพูบ็ระิบบอผม “แบมแบมนายไปสนุ่อเถอะ เี๋ยวันอร้อเพล่อน” ผมยิ้มพร้อมโ้หัวให้ท่านประทานและำลัเินลาเวที
.
.
.
“……”เมื่อผมำลั้าวเินลาเวที สายาอผมันไปสบาับผู้ายนหนึ่ ทำไมๆ สายาเานนั้น่าูอบอุ่นเสียเหลือเิน นผมอยามอ่อไปเรื่อยๆ
.
.
เมื่อผมมาถึที่ๆยอแบอไว้ ผม็เินรไปประูทาเ้า้านอูเียบว่าผับปิ พอเ้าไปผับมีผู้นพลุพล่านเินไปมาอยู่รอบๆ นอ แ่พอเินเ้าไปอีหน่อยทุนูสนใับนที่อยู่บนเวทีั เสียเพลนั้นมันเพราะีนะ ผมเิน่อพร้อมับมอหายอแพร้อมโทรศัพท์หาน้อายสุที่รั “ื๊ๆ… ยอแนายอยู่รไหนเนี่ย” าอผม้าวเิน่อไปเรื่อยๆพร้อมับมอหายอแไป้วยระหว่ารอำอบ
“อ้าว ฮยอมาถึแล้วหรอ…ผมนั่อยู่รโ๊ะหน้าๆิับเวทีอ่ารับ ฮยอเินเ้ามาสิ” เมื่อบอแบอมเสร็ยอแ็ัสายทันทีและหันไปสนในร้อเพลบนเวที่อ
เมื่อไ้ยิน็ยอแบอแบอม็พยายามราสายามอหายอแะที่เินไป้วย และยัไม่ทันเห็นโ๊ะที่ยอแนั่อยู่แบอม็ันเผลอไปมอนที่ร้อเพลอยู่บนเวที แบอมเหมือนถูนๆนั้นสะิ แบอมไม่สามารถละสายาานๆนั้นไ้เลย เายิ่เห็นหน้านที่ร้อเพลเพราะๆนั้นมันยิ่ทำให้เพลเพราะไปอีเหมือนถูนๆนั้นึูไปั่วะ อาเพราะเสียที่เพราะๆนั้นบวับหน้าาหวานๆออน่ารัน่าหล ูมีเสน่ห์นอยามอลอ ผมยืนฟัเพลอยาั้ในบ ผม็ปรบมือพร้อมๆับนอื่นและผม็ยัไม่ยับไปไหนไ้นี้ถูเาสะริๆละมั้ นระทั้เานนั้นำลัเินลาเวทีึ่ทาลนั้นอยู่ใล้ๆับที่ผมยืนอยู่
เาำลัใล้เ้ามาเรื่อยๆ นสายาอเาหันมาอยู่ที่ผม ผมยอมรับเลยรับว่าผมถึับสั้นเลยละ ยิ่เห็นใล้ๆ ยิ่สบาับาโๆนั้น นๆนั้นนะ…น่าหลรั เฮ้ย… น่ารัมาว่าทุนที่ผมเยพบเอ
.
.
.
“แบอมฮยอ ทานี่ ผมอยู่นี้รับ”ยอแมอหาแบอมหลัาแบมแบมพูบ และเห็นแบอมยืนอยู่ใล้ๆับบันไที่เป็นทาลาเวที ึเินเ้าไปหาพร้อมเรียให้ฮยอหันมาหา
หลัาไ้ยินเสียน้อายแบอมถึับสะุ้เล็น้อย ยอมละสายาานๆนั้นและมอไปามเสียเรียอยอแ
้านแบมแบมที่เห็นผู้ายที่ยอแฮยอเรียเมื่อี้ ึเินลมาและมอไปที่ยอแฮยอพร้อมยิ้มให้
ยอแเินมาถึัวแบอม “ฮยอมายืนทำอะไรรนี้ ผมนั่อยู่รนู้นรับ ไปัน”
“เอ่อ…ือ…ฮยอหานายไม่เออ่า เลยยืนอยู่รนี้ไ”
“แบมแบม นายเยี่ยมมาเลยนะ”ยอแเห็นแบมแบมที่ำลัเินผ่านัวเอไปึหันไปพูม
“ไม่หรอรับ ฮยอ่าหาที่เียนเพลีๆให้ผมร้ออบุนะรับฮยอ”แบมพูพร้อมับยิ้มให้และพยายามไม่หันไปมอน้าๆอยอแ
“เอ่อ ยอแฮยอว่าเราไปนั่ันเถอะ”แบอม็อยายืนใล้ๆ่อนะ แ่รู้สึทำัวไม่ถูเลยแหะ เิอะไรึ้นเนี่ย
“อืมนั้นิรับ ไปนั่ันีว่าไปนั่้วยันนะแบมแบม …..เอ่อลืมไปแบอมรับนี้แบมแบมนัร้อที่ัมาๆอนนี้ ส่วนนี้นะุหมออิมแบอมพี่ายฮยอเอนะแบมๆ”
"ยินีที่ไ้รู้ัรับ"แบมแบมเอ่ยทั่อน "เ่นันรับุแบมแบม"แบอมึยืนมือไปับพร้อมโ้อบแบมแบม
"เอ่อ...ไปนั่ันเถอะ" หลัายอแแนะนำเสร็็ึแนแบอมไปนั่ที่โ๊ะ เินามหลัแบมแบมไปิๆ
.
.
.
.
.
.
NEXT>>>>>>>
ความคิดเห็น