สามีขององค์หญิงใหญ่คือเถ้าแก่โรงน้ำชา

สามีขององค์ใหญ่คือเถ้าแก่โรงน้ำชา

เขียน ; วอลจู

---

จี๋ป๋อหลินหรือเถ้าแก่จี๋ เขาเป็นเพียงเจ้าของโรงน้ำชาสกุลจี๋ค้าขายอยู่ภายในตำบลเล็ก ๆ เท่านั้น อีกทั้งรูปลักษณ์ยังเป็นที่เลื่องลือไม่มีแม้แต่สตรีชายตามองแต่ยามแต่งภรรยานั้นกลับได้หญิงงามมาครอบครอง

'ภรรยาผู้เดียวข้าเลี้ยงได้ หากมีบุตรสักสิบคนย่อมเลี้ยงได้ไม่อดยากแน่นอน'

องค์หญิงใหญ่ต้าเหนิงหรือหนิงหนิง วันก่อนนางยังคงเป็นองค์ใหญ่ใช้ชีวิตอยู่ในตำหนักใหญ่โตอย่างสุขสบายอยู่ภายในวังหลวง พอวันต่อมาชีวิตกลับพลิกผักกลายเป็นภรรยาที่รักของเถ้าแก่จี๋ผู้หนึ่งเสียแล้ว

'หากท่านมีสตรีอื่นก็อย่าหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตถึงวันพรุ่งนี้เลย!'

---

เพราะนางคือองค์หญิงใหญ่..ทุกคนจึงต้องหวาดกลัว

แม้มารดาจะสิ้นไปตั้งแต่ยังเด็ก ท่ามกลางวังหลวงใหญ่โตที่เต็มไปด้วยผู้คนเสแสร้งมากมายแต่ยังคงมีสกุลเดิมของมารดาที่คอยเกื้อหนุนอำนาจต่อนางมาตลอดจนกระทั่ง...

บิดาแท้ ๆ...คนผู้นั้นคือจิ่วฮ่องเต้และไม่เคยไว้ใจผู้แม้กระทั่งนางที่เป็นบุตรสาวแท้ ๆ 

เพียงเพราะกลัวอำนาจในมือลดน้อยลง

เพียงเพราะหวั่นเกรงว่าบัลลังก์จะไม่ปลอดภัย

และเพียงเพราะว่านางจะแก่นแย่งไป

แล้วเหตุอันใดนางต้องทำเช่นนั้น

ในคืนวันฝนตกพายุโหมกระหน่ำนั้น..คือวันที่นางต้องหนีตายเอาตัวรอดราวกับสุนัขจนตรอกตัวหนึ่งก็ไม่ปาน

ไม่มีแม้แต่ผู้คนคอยปกป้อง หากไร้อำนาจแล้วก็มีฐานะต่ำกว่าขอทานด้วยซ้ำ

'องค์ใหญ่คิดก่อการกบฏไม่หวั่นเกรงกฏหมายบ้านเมือง! สังหารนำแขวนคอหน้าประตูวังหลวงประจารแก่ผู้คน'

เพียงแค่ลมปากของคนผู้หนึ่งไม่กี่คำ จากชีวิตองค์หญิงใหญ่กลับพลิกผันอย่างไร้ค่าน่าอดสู่ทันที

นางต้องหนีตายด้วยความหวาดกลัววันแล้ววันเล่า ไม่มีอาหารหรือน้ำตกถึงท้องเลยสักหยด ร่างกายที่ซูบผอมลงเรื่อย ๆ ใบหน้าที่เคยขาวผ่องหม่นหมองอย่างน่าเวทนา

จนกระทั่ง...

เหตุการณ์ชีวิตนางยังพลิกผันไม่พออีกหรือไรกัน...ความผิดพลาดครานี้ได้นำพาชีวิตใหม่มาให้นาง

ในฐานะฮูหยินของเถ้าแก่โรงน้ำชา

---

เรื่องนี้พอ.ของเรารักเมียยกขึ้นหิ่ง

แตะต้องพี่ได้แต่ห้ามแตะต้องเมียพี่!

#พี่ยอมลำบากแต่เมียพี่ต้องสบาย