คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
“ชะ...ช่วยด้วย” เด็กน้อยคนหนึ่งวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อให้รอดพ้นจากพวกนักฆ่า ที่ไล่ตามมา แม้ที่นี่จะเป็นย่านที่มีผู้คนมากมาย แต่ทุกคนกลับปฏิเสธที่จะเข้ามาช่วย ไม่มี ไม่มี.......เลยสักคน
และแล้วเด็กน้อยก้อล้มลงในซอยมืดๆแห่งหนึ่ง
“ฤทธิ์มากนักนะ เหอะในที่สุดก็หนีไม่รอด-__- ” นักฆ่าหนึ่งในห้าที่มีหนวดยาวรุงรังดูน่ากลัวพูดขึ้น
เด็กน้อยได้แต่หลับตาปี๋ ไม่กล้าลืมตา จนกระทั่งรู้เย็นวาบของโลหะแตะอยู่ที่คอ
“พลั่กๆๆ ตุบ ตับ” เด็กน้อยรุสึกว่าโลหะที่เคยจ่อคออยู่หายไปแล้ว
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ” เด็กน้อยลืมตาขึ้นและเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งน่าจะอายุมากกว่าเทอเพียงไม่กี่ปี
“ฮือๆๆๆๆๆๆ.....” น้ำตาที่กลั้นไว้นานของเด็กน้อยหลังไหลออกมาในที่สุด
“อ้าว ร้องไห้ซะละ” มาเร็วลุกได้แล้ว พี่พาไปเลี้ยงไอติมดีม๊า
“......... ” เด็กน้อยไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ลุกขึ้นเงียบๆ
“โห เลือดไหลอ่ะ เดี๋ยวพาไปทำแผล บ้างหนูอยู่ไหน”
“.........”
“งั้นไปทำแผลบ้านพี่ก่อนนะ”
“.........”
“ไม่ตอบนี่ พี่ถือว่าโอเคน๊ะ” เขาพูดพลางจับเด็กที่เขาเพิ่งช่วยไว้ขี่คอเดินกลับบ้าน
“ถึงแล้ว”
“..........” เด็กน้อยยังคงเงียบและมองบ้านของผู้ช่วยชีวิตเทออย่างอึ้งๆๆ
“คุณหนูครับ/คะ นั่นใครหรอครับ”
“พาเขาไปทำแผลเร็วสิ”
“ครับ/ค่ะ”
“เป็นไงหายเจ็บยัง โอม เพี้ยงๆๆๆ เทอชื่ออะไรอ่ะ” เด็กชายพูดพลางก้มลงเป่าที่เข่าของเด็กหญิง
“เฟรม” เด็กน้อยพูดพลางมองหน้าเขา เมื่อเทอเริ่มหายกลัวแล้ว
“บ้านอยู่ไหนหรอ เดี๋ยวพี่ให้พี่เก้งขับขับรถไปส่ง ป่านนี้พ่อแม่เราเป็นห่วงตายเลย”
“อยู่หมู่บ้านxxx” เด็กน้อยยังคงมองหน้าเขาไม่กระพริบ
“อ๋อ เออลืมไปเลยแปปนะ พี่สายมานี่หน่อยครับ”
“คะคุณหนู”
“หยิบไอติมมาให้เฟรมหน่อยสิครับ”
“ได้ค่ะ ” พูดจบสายก็ลุกขึ้นไปหยิบไอติมตามคำบอกของเจ้านายน้อยของเธอ
“อ่ะนี่ พี่ทำตามสันยาแล้วนะ เดี๋ยวว่าพี่ผิดสันยาแย่เรย^^”
“อื้อ^^”
“นึกว่าจะยิ้มไม่เป็นซะอีก”
“เออ คือพี่ขอถามได้มั้ย ทำไมพวกนั้นต้องตามจับเฟรมด้วยหล่ะ”
เด็กชายถามคำถามที่อยากรู้มานานว่าทำไมนักฆ่าในคราบอันตพานพวกนั้นต้องมาจับเทอ ถ้าไม่เพราะพ่อของเขาให้เรียนศิลปะป้องกันตัวแต่เด็กแล้วยังมีบอดี้การ์ด เขาก็คงโดนพวกนั้นฆ่าไปนานแล้วเหมือนกัน เขาเลยเข้าไปช่วยไง แสดงว่าพ่อแม่ของเทอก็คงมีอิทธิพลมากพอดูสินะ
“คือ....เฟรมหนีพี่วิน เอ่อ....บอดี้การ์ดเฟรมมาอ่ะค่ะ ”
“ว่าแล้ว อิๆๆ จิงๆ พี่ก็เคยบ่อยอ่ะนะ แต่อย่าทำอีกนะมันอันตราย”
เด็กน้อยพอจะดูออกว่าเขาก็คงเหมือนกับเทอ ดูบ้านที่เหมือนกับวังสิ แล้วอีกอย่างเด็กที่อายุไม่น่าเกิน12อย่างเขาจะล้มผู้ชายตัวใหญ่5คนได้ไง ถ้าไม่เพราะพ่อแม่เป็นผู้มีอิทธิพลและกลัวลูกโดนทำร้ายเลยให้ไปเรียนศิลปะป้องกันตัวพวกนี้ เทอเองก็ได้รับการฝึกมาเหมือนกันแต่ครั้งนี้เทอโดนวางยา วิ่งได้ก็บุญแล้ว เด็กน้อยเริ่มคิดพิจารณาเพราะเนื่องจากความกลัวหายไปหมดอย่างรวดเร็ว นี่แหละที่ทำให้ให้เทอตกอยู่ในอันตรายครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้ความไม่ค่อยกลัวอะไรนานๆๆไม่ว่าจะเรื่องร้ายแรงอะไร แปปเดียวก้อลืมหมดแล้วนี่สิ หรือเรียกง่ายๆว่า
เจ็บแล้วไม่จำ
“คือพี่ชื่ออะไรคะ”
“อ๋อ พี่หรอ พี่ชื่อโซดา ”
จากนั้นเด็กน้อยทั้ง2ที่รู้สึกถูชะตาชึ่งกันและกันก็นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้เวลากลับบ้าน
เราต้องได้พบกันอีกเชื่อเฟรมสิคะ เด็กหญิงคิดระหว่างที่เทอนั่งอยู่ในรถลีมูซีน นี่แหละรักแรกของเทอ
วันต่อมา
“อะไรนะคะ เฟรมเพิ่ง10ขวบเอง”
“น่า เฟรมเขาเป็นเพื่อนแม่แล้วแม่กับพ่อก็ชอบลูกชายเขามากด้วย หมั้นไปเถอะ”
“หนูยังไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขา นิสัยเป็นไงอะไรก็ยังไม่รู้สักอย่าง” เด็กน้อยค้านอย่างเต็มที่
“เขาชื่อ โซดาจ๊ะ ที่นี้ลูกก้อรู้ชื่อเขาอย่างหนึ่งแล้วน๊ะ อย่าบอกแม่ว่าลูกไม่รู้อะไรก็แล้วกัน”
“เป็นเขาหรอ >///< ”
“ลูกรุจักจักเขาหรอ”
“เปล่าคะเปล่า แม่จะหมั้นจะอะไรก็ตามใจละกันค่ะ หนูขี้เกียจเถียงแระ”
“ดีมากจ้ะแต่ตอนนี้ครอบครัวเขาย้ายไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศอ่ะจ้ะ ลูกคงยังไม่ได้เห็นหน้าคู่หมั้นลูกนะจ้ะ
แต่ถ้าเขากลับมาแม่จะบอกทันทีเรย”
“ไปแล้วหรอคะ”
“ช่ายจ้ะ”
“ทำไมหรอลูก”
“ไม่มีอะไรค่ะ หนูขึ้นไปนอนแล้วนะคะ” พูดจบเทอก้อขึ้นไปนอน ปล่อยมารดาซึ่งกำลังงงกับท่าทีของลูกสาวอย่างไม่สนใจ
“เราต้องได้พบกันอีกสิ....สักวัน หวังว่า พี่คงไม่ขัดขวางการหมั้นของเราหรอกนะ” เทอพูดปลอบใจตัวเองเบาๆ
ผู้มีพระคุณเฟรมต้องได้ตอบแทนพี่แน่ๆๆ คอยดูสิ!!!!
ความคิดเห็น