♢ Mission complete ภารกิจตามหารักของนายวายร้าย!!! ♢

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 Game start!!

Chapter 1  Game start!! 

   พอวีนัสและเพื่อนสาวทั้ง3คนขยี้ตาแล้วลืมตาดูอีกทีก็พบเจอกับโลกที่เหมือนกับอยู่ในเกมผจญภัยที่เคยเล่นในสมัยก่อนไม่ว่าจะลืมตาดูอีกกี่ทีมันก็ยังเหมือนเดิม 

วีนัส: เอ็มม่า!! 

เอ็มม่า: อะไรหร-โอ๊ยเจ็บทำบ้าอะไรเนี่ยมาหยิกแก้มฉันทำไมเนี่ย   

วีนัส: งั้นนี่ก็คือ..เรื่องจริง!! 

คิวส์: ใช่นี่คือเรื่องจริงแต่พวกแกช่วยทอดพระเนตรก้มไปดูซิว่ามันใช่เวลาที่จะตื่นเต้นไหม     

ชาร์ล็อต: เห้ย! เรากำลังจะตกแล้วนะ         

เอ็มม่า: ทำไงดีฟระเนี่ย ถ้าตกเราได้ม่องยกแก๊งค์แน่ O[]O   

คิวส์: ทำไงดีเนี่ย เห้ยนั่นไงวีแกต่อยลูกบอลนั่นให้แตกไปเลย    

วีนัส: ได้อยู่เเล้ว 

โพล๊ะ!!

ในระหว่างที่ทั้ง4สาวกำลังจะดับอนาถคิวส์ก็เผลอทำลูกบอลแปลกๆอันนึงตกจากกระเป๋าเสื้อ ซึ่งคนบางคนอาจไม่รู้จักแต่เพื่อนสาวทั้งแก๊งค์รู้จักเเน่ เพราะมันคือสิ่งประดิษฐ์หมายเลข5ที่มันจะรวบรวมโมเลกุลน้ำเอาไว้เป็นจำนวนมากพอๆกับสระว่ายน้ำเลยทีเดียวและมันเป็นหนทางรอดเพียงทางเดียวของทั้ง4สาว พอวีนัสเตะลูกบอลนั่นจนแตกกระจายก็มีน้ำทะลักออกมาทำให้ทั้ง4สาวรอดตายด้วยสิ่งประดิษฐ์ของคิวส์(นึกว่าจะดับอนาถซะแล้ว=_=)

ชาร์ล็อต: รอดแล้วโว้ย ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนเนี่ยแล้วพวกเราเข้ามาในนี่ได้ไงเนี่ย  

คนอื่น(ยกเว้นเอ็มม่า): เอ็มม่า!!!   

เอ็มม่า: จะ จ๋า    

วีนัส: ไม่ต้องมาจ๋าเลยนะ เพราะเเกบอกว่ากดใช่แท้เลยๆ 

เอ็มม่า: เก้ากอโต๊ด ก็ตอนนั้นมัน...   

ย้อนอดีต

(วีนัส: เอ็มม่ากดเข้าไปไหนเกมแล้วไงต่อล่ะ) 

(ชาร์ล็อต&คิวส์: ตอบเร็วๆดิวะ)

เอ็มม่า: รู้เเล้ว เสร็จแล้วก็กดตรงด้านขวามือนะ เสร็จเเล้วจะมีหน้าต่างเกมที่เขียนว่าใช่กับไม่ใช่ให้พวกแกกดว่า..  

น้องสาวเอ็มม่า: พี่ค่ะ 32+50=82 ใช่ไหมค่ะ  

เอ็มม่า: ..ใช่.. 

(คนอื่น(ยกเว้นเอ็มม่า): โอเคกดแล้-กรี้ด!!!)   

(ตรู้ด! ตรู๊ด!)  

กลับมาปัจจุบัน 

เอ็มม่า: เรื่องมันก็งี้แหละ ขอโต๊ดนร้า~~  

วีนัส: ช่างเถอะแล้วทำไงต่อดี  

ชาร์ล็อต: เข้าป่าเลยดีไหม       

คิวส์: เฮ้ยพึ่งมาถึงจะเข้าป่าเลยหรอ     

ชาร์ล็อต: งั้นก็ช่วยเบิ่งตาดูหน่อยนะค่ะ ว่าถ้าไม่เข้าป่าแล้วมันมีทางอื่นไหมล่ะ

ชาร์ล็อตพูดแล้วชี้ไปทางด้านหลังที่3สาวกำลังยืนอยู่แล้วก็หันไปมองซึ่งมันมีแต่...ทะเลทรายล้อมรอบเอาไว้ยกเว้นทางด้านหน้าที่ทั้ง4สาวกำลังเผชิญหน้าอยู่ซึ่งมันคือป่า   

วีนัส: สรุปคือเราต้องไปกันใช่ไหม   

คนอื่น(ยกเว้นวีนัส): ถูกต้อง!!! 

เอ็มม่า: ว่าแต่ไอ้กำไลข้อมือนี่มาอยู่ที่ข้อมือพวกเราได้ไงเนี่ย แกะก็แกะไม่ออกติดแน่นอะไรว่ะ   

คิวส์: จากที่ฉันลองคิดดูนะมันก็เป็นเหมือนอุปกรณ์ติดต่อสื่อสาร กระเป๋าตังค์ จีพีเอสแล้วก็อีกมากมายก่ายกอง ชาร์ล็อต: มีคำถามคร่า 

คิวส์: ถามมาได้  

คนอื่น(ยกเว้นคิวส์): แกรู้ได้ไง   

คิวส์: ในระหว่างที่พวกแกคุยกันอยู่ฉันเลยเอาไขควงที่พกติดตัวไว้มาแคะๆเล่นนะ          

วีนัส: ....(คิด//นักวิทยาศาสตร์ชัดๆ) 

เอ็มม่า: พูดกันตั้งนานแล้วไปกันได้ยัง     

วีนัส: ไปก็ไปสิ รอให้แกพูดตั้งนานเเล้ว     

เอ็มม่าและเพื่อนสาวอีก3คนที่คอยตามหลังรีบฝ่าดงหญ้าขนาดใหญ่ เพื่อไปที่หมู่บ้านที่อยู่ด้านหน้าของป่าแต่ก็ต้องสะดุดเพราะเหตุการณ์บางอย่างที่อยากจะคาดเดา   

จ๊อก~~~     

ชาร์ล็อต: วีแกช่วยอดทนรอหน่อยได้ไหมเดี๋ยวก็ได้กินข้าวแล้ว  

วีนัส: ไม่ใช่เสียงท้องของฉัน 

ชาร์ล็อต: แกหรอ(ชี้ไปที่คิวส์กับอ็มม่า??)   

คิวส์&เอ็มม่า: .....(ส่ายหน้า)  

ชาร์ล็อต: แล้วเสียงของใคร

หมับ!!!!   

พอเสียงเริ่มเงียบลงจู่ๆก็มีใครซักคนมาจับที่ไหล่ของคิวส์กับวีนัส 

??: ขอข้าวกินหน่อยยยยยยย     

วีนัส&คิวส์: กรี้ด!!!!   

ผ่านไปซักพัก    

ง่ำ! ง่ำ! ง่ำ!

ทั้ง4สาวที่กำลังยืนดูสาวผมสีเงินยาวสลวยตาสีฟ้าครามกำลังนั่งกินช็อกโกแล็ตแท่งของเอ็มม่าอย่างมูมมาม ยังกับไม่ได้กินข้าวมาเป็นอาทิตย์ๆ    

เอ็มม่า: โฮ่ สงสัยหิวมากเลยนะแกว่าป่ะ(ซุบซิบกับวีนัส) 

วีนัส: อย่างน้อยลองถามชื่อก่อนดีไหม จะได้เรียกกันถูก(ซุบซิบกับเอ็มม่า)   เ

อ็มม่า: เออ คือ.. 

??: ฮือ   

เอ็มม่า: เออ เธอชื่ออะไรหรอ  

??: ริน..มินามิ  ยูกิ เรียกว่ารินก็ได้แล้วพวกเธอล่ะ  

วีนัส: ฉันชื่อ คริสติน่า คาโสโมนิก้า เรียกสั้นๆว่าวีนัส 

เอ็มม่า: ส่วนคนอื่นๆเรียกฉันว่าเอ็มม่านั้นคิวส์กับชาร์ลนะ   

ริน: ยินดีที่ได้รู้จักนะ ว่าแต่พวกเธอติดอยู่ในนี้มากี่วันแล้วล่ะ    

คิวส์: กี่วันนี่คือ..

ริน: เธอพึ่งเข้ามาหรอ    

เอ็มม่า: เมื่อกี้นี่เลยสดๆร้อนๆ  

ริน: ฉันติดอยู่ที่นี่มาประมาณ2วันแล้วล่ะ 

วีนัส: แล้วคุณพอรู้เกี่ยวกับโลกนี้บางไหม!!?

ริน: ฉันก็รู้ไม่ค่อยเยอะหรอกลองดูที่โทรศัพท์พวกเธอเองสิ  

วีนัสรีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระโปรงขึ้นมาดูแล้วพบกับคำว่าstart แล้วจู่ๆก็ฉายเป็นภาพโฮโลแกรมขึ้นมา 

??: ฉันคือภาพโฮโลแกรมเรียกฉันว่า H.L.G. ก็ได้ค่ะนายท่าน    

วีนัส: บอกเกี่ยวกับโลกแห่งนี้ให้หมด(คิด//คล้ายๆสิริสินะ)

H.L.G.: นายท่านถูกโลกแห่งนี้ดูดเข้ามาข้ามผ่านมิติหรือเรียกสั้นๆว่าที่นี่คือโลกคู่ขนานก็ได้ค่ะ แต่โลกแห่งนี้จะแตกต่างไปก็คือโลกแห่งนี้จะเป็นโลกที่เหมือนเกมและผู้เล่นก็จะมีทั้งปีศาจ ผู้มีพลังพิเศษ และจะมีภารกิจเอาไว้ให้นายท่านหาเงินค่ะส่วนด้านการใช้จ่ายและการติดต่อก็จะรวมอยู่ในกำไลที่ท่านใส่อยู่ค่ะแต่สิ่งนี้นายท่านต้องเก็บไว้อย่างดีห้ามหายเด็ดขาดไม่เช่นนั้นนายท่านจะถูกเข้าใจผิดว่าเป้นตัวEERERและถูกกำจัดทิ้งค่ะ  

ชาร์ล็อต: แล้วจะใช้จ่ายหรือทำอะไรต้องใช้ยังไงล่ะ 

H.L.G.: นายท่านจะต้องกดปุ่มเปิดเครื่องก่อนค่ะ แล้วในเครื่องจะมีฟังชั่นในการใช้งานรูปแบบต่างๆค่ะส่วนโทรศัพท์มือถือของนายท่านไม่สามารถทำอะไรได้เลยค่ะ     

ริน: ช่างมันก่อน แล้วเงินในตอนนี้มีกี่บาทล่ะ 

H.L.G.: เนื่่องจากนายท่านเพิ่งเข้ามาในโลกแห่งงนี้นายท่านจึงมีเงิน0บาทค่ะ     

วีนัส: แล้วต้องทำไงล่ะถึงจะมีเงิน!!!!!!

H.L.G.: เดินไปทางทิศเหนือ200เมตรแล้วตรงไปทางทิศตะวันออกอีก500เมตรจะเจอหมู่บ้าน Marble ที่เปิดรับสมัครล้างจานค่ะ 

คิวส์: เราคงต้องมือเปื่อยซะแล้วล่ะ ขอบใจนะ

H.L.G.: ไม่เป็นไรค่ะนายท่านงั้นดิฉันไปก่อนค่ะ

แว๊บ!!!

หลังจากที่ภาพโฮโลแกรมหายไปได้ไม่นาน         

เอ็มม่า: คิวส์ที่แกบอกว่าต้องมือเปื่อยนี่แกคงไม่คิดจะไปล้างจริงๆใช่ไหมเนี่ย ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ 

ริน: ทำไมล่ะ น่าสนุกดีออก  

ย้อนอดีตในสมัยที่วีนัสกับเอ็มม่าอยู่ป.6ในห้องคหกรรม

วีนัส: ไม่น่าเลย เพราะแกแท้ๆเลยฉันถึงต้องมาช่วยแกล้างจานเป็นเบือเนี่ย 

เอ็มม่า: ก็คนมันง่วงนี่น่า อีกอย่างแกก็เคยหลับในคาบโฮมรูมเหมือนกันนิ=3=  

วีนัส: (คิด//ไม่ได้สำนึกเลยใช่่ไหมเนี่ย)ช่างเถอะ เฮ้อเสร็จซักทีเอ็มแกเอาไปวางเรียงแถวนั้นนะฉันจะไปเข้าห้องน้ำ

แปปนึง   

เอ็มม่า: เรียงแปปเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว

วีนัส: งั้นฉันไปก่อนนะ   

เอ็มม่า: ต้องรีบเก็บแล้ว ว่าแต่เชือกที่ไหนพันขาว่ะเนี่ย(สะบัดขา-_-;)  

เอ็มม่า: แม่งเอ้ย ทำไมไม่หลุดฟระ 

วีนัส: ฉันกลับมาแล้-กรี้ด!!งูน่ารักจัง  

เอ็มม่าที่กำลังถือจานประมาณ10-20ใบถูกโจมตีด้วยอ้อมกอดของวีนัส(-_-;)จนทำให้จานร่วงหล่นจากมือของเอ็มม่าแต่ก่อนที่มันจะตกถึงพื้นเอ็มม่าจึงใช้ปากและเท้าเป็นตัวจับแทนมือและมันสำเร็จเเต่ความหายนะของเอ็มม่าก็ยังไม่สิ้นสุดเพราะงูที่พันขาของเอ็มม่าเอาไว้มันเลื้อยเข้าไปในกระโปรงของเอ็มม่าทีละนิดทีละนิด ส่วนวีนััส..สลบไปเพราะลูกเตะของเอ็มม่าตอนที่วิ่งเข้าไปกอด   

เอ็มม่า: ....(คิด//หยุบหนอพองหนอยุบหนอพองหนอ สติมาๆต้องปลุกไอ้วีก่อน)..วีตื่นเดี๋ยวนี้นะตื่นเดี๋ยวนี้นะแกต้องมีเคลียกับฉันแน่ตื่นๆๆๆๆแงๆๆๆๆๆๆ

กลับมาปัจจุบัน  

วีนัส: หลังจากนั้นไอ้เอ็มมันก็ยืนแข็งครึ่งชั่วโมง เพื่อรอฉันตื่นมาช่วยมันนะ  

เอ็มม่า: หลังจากนั้นฉันก็มีปัญหาเกี่ยวกับจานมาตลอดเพราะแกวี...แกลองมาเป็นแบบฉันบ้างไหมล่ะน่าขยะเเขยงชิบเลย

ชาร์ล็อต: เรื่องนั้นก็ส่วนเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็ส่วนเรื่องนี้เพราะฉะนั้นรีบไปกันเถอะ 

คนอื่น(ยกเว้นเอ็มม่า): เห็นด้วยไปกันเถอะ!!!!

เอ็มม่า: ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่ไหม     

วีนัส: ไม่มีใครฟังหรอก ไปกันโล้ด!!! 

ผ่านไปยังไม่ถึง30นาที 

แฮ่ก!! แฮ่ก!!         

คิวส์: ไม่ไหวแล้วโลกมันหมุนติ้วไปหมดเลย     

ชาร์ล็อต: ร่างกายมันชาจนไม่มีแรงแล้ว    

เอ็มม่า: นี่ล้อเล่นใช่ไหมพวกเรายังเดินไม่พ้นต้นไม้ที่เรานั่งพักกันเลยนะ!!!!  

ริน: ฉันก็ไม่ไหวแล้ว อ่อก!!!

เอ็มม่า: เฮ้ย!!!รินเป็นลม แอ่ก!!!

ในตอนที่ทั้ง4สาวกำลังวุ่นวายโกลาหล วีนัสก็กระชากคอเสื้อของเอ็มม่าขึ้นมาแล้วคุยกับคนขับรถที่ขับผ่านมา  

วีนัส: เร็วแกได้รับฉายา นางฟ้าหน้าตาย เชียวนะช่วยกันทำมาหากินหน่อย(ซุบซิบกับเอ็มม่า) 

คนขับรถ: ตกลงเอาไงกันแน่หนู 

เอ็มม่า: ฮึก..ฮึก..คือว่าพวกหนูยังไม่ได้กินข้าวเลยค่ะเพราะว่าหนูหลงทางคุณน้าช่วยขับพาหนูไปส่งที่หมู่บ้านใกล้ๆได้ไหมค่ะหนูไม่มีเงินค่ะเพื่อนหนูก็เป็นลมเป็นแล้งถ้าคุณน้ามีความเมตตาพวกเราก็ช่วยด้วยนะค่ะ(เข้าสู่โหมดตอแหล-_-;)

คุณน้า: น่าสงสารจังเลยนะ เอ้า!!ขึ้นมาเดี๋ยวน้าพาไปส่ง 

เอ็มม่า: ขอบคุณค่ะสงสัยพระเจ้าคอยคุ้มครองหนู่อยู่แน่เลย  

วีนัส: ทุกคนขึ้นมาเร็ว    

คนอื่น(ยกเว้นรินที่เป็นลม): โอเคเดี๋ยวไป ว่าแต่รินตัวหนักเท่าไรเนี่ยหนักโคตร  

คิวส์: ฉันว่ามากกว่า50กิโล 

ริน: ฉันหนักแค่43เองนะ =3=

วีนัส: เร็วเข้าจะไปหรือเปล่าสาวๆ 

คนอื่น(ยกเว้นเอ็มม่ากับวีนัสที่นั่งอยู่บนรถแล้ว): ไปกันเลย  

ณ หมู่บ้าน Marble    

วีนัส: ร้านที่เราจะไปรู้สึกจะเป็นบาร์นะ มีแค่ร้านเดียวในหมู่บ้านแต่ไอลุงขับรถนี่วาดภาพไม่รับประทานเลยอ่ะ 

เอ็มม่า: ไหนดูหน่อยดิฮ่าๆๆแม่งยังกับเด็กอนุบาลวาดลายเส้นโคตรศิลป์อ่ะ  

ริน: อ๊ะ!!ทุกคนใช่ร้านนั้นหรือเปล่า  

คนอื่น(ยกเว้นริน): น่าจะนะ

ชาร์ล็อต: ลองไปถามคนนั้นดูสิที่ใส่กระโปรงยาวๆฟูฟ่องอ่ะน่าจะเป็นผู้จัดการร้านนะ(พูดซะเห็นภาพเลยนะ-_-;)    

คิวส์: เออคือว่า.. 

เจ้าของร้าน: Bonjour!!  

คนอื่น(ยกเว้นคิวส์): .....(คิด//ชัดเลยชาวต่างชาติ!!!)  

ริน: ทำยังไงดีล่ะฉันพูดภาษาฝรั่งเศสไม่เป็น(ซุบซิบกับชาร์ล็อต)

ชาร์ล็อต: ไม่ต้องเป็นห่วงเห็นยัยบ๊องนั่นหงิมๆๆแต่มันเรียนจบหลักสูตรภาษาฝรั่งเศสเชียวนะ 

ริน: OMG!!!!!(โอ้วมายก๊อดO[]O)

คิวส์: Euh, est-ce que vous êtes le propriétaire de moi. Nous allons reprendreZ (เอ่อ คือว่าคุณคือเจ้าของร้านใช่ไหมค่ะ เราจะมาสมัครงานค่ะ)     

เจ้าของร้าน: ...(คิด//ภาษาไรฟร่ะ) เอ่อ คือว่าพูดภาษาไทยเถอะฉันฟังไม่ออก      

คนอื่น: .....(อ้าว!! กะเเด๊ะพูดนี่หว่า)    

คิวส์: งั้นเข้าเรื่องเลยนะค่ะคือว่าที่นี่รับสมัครล้างจานหรือเปล่าค่ะ 

เจ้าของร้าน: ใช่จ๊ะ พวกเธอจะมาสมัครหรอ     

คิวส์: ใช่ค่ะ ว่าแต่ค่าแรงกี่บาทค่ะ  

เจ้าของร้าน: ไม่รู้สิเธอรีบไปทำเลยล่ะกันตามมานี่  

เจ้าของร้านคนนั้นรีบพา(ลาก)ทั้ง5สาวเข้ามาในร้านแล้วสวมถุงมือเเละอุปกรณ์ล้างจานให้แล้วบอกให้เข้าไปไหนห้องครัวและล้างจานที่กองอยู่ตรงหน้าซึ่งมีจำนวนไม่น้อย     

วีนัส: รีบล้างเถอะ  

ชาร์ล็อต&คิวส์: แล้วเมื่อไรจะเสร็จง่าTT^TT 

เอ็มม่า: เอางี้ ทำตามที่ฉันบอกนะ....(ซุบซิบกับชาร์ล็อตและคิวส์)

ชาร์ล็อต&คิวส์: สู้ตายคร่า!!!!   

ริน: .....(ฮึดมาจากไหนเนี่ย)    

ซู๋! ซูู๋! เพล้ง!! 

ชาร์ล็อต: ไอเอ็มแกทำจานแตกหรอ 

เอ็มม่า: ฉันเปล่านะจานยังอยู่ใ-ตาเถร 

วีนัส: แกจริงๆสินะ

เอ็มม่า: ไม่ใช่ไอคิวส์มันนอนตายขึ้นอืดเเล้วดูดิ   

คิวส์: .....(ตายอย่างสงบ) 

ริน: คิวส์เปนไรหรือเปล่า

คิวส์: .......อ่ะ!!เค้าล้อเล่น.... 

โป๊ก!!!!   

เสียงกระทะหล่นใส่หัว(กบาล)คิวส์อย่างเหมาะเจาะด้วยฝีมือการขว้างของชาร์ล็อต

ชาร์ล็อต: ช่างยัยนั่นเถอะ แต่เสียงเมื่อกี้รู้สึกจะมาจากห้องข้างๆเนียอ่ะ

เอ็มม่าเลยลองแง้มประตูออกไปเพื่อดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายนอก 

??: นี่แกกล้าทำไอชาของหล่อน หกใส่ชุดของฉันเชียวหรอ 

พนักงาน: ไม่ใช่นะคะ คุณลูกค้าปัดมือมาโดนถ้วยชาที่ฉันกำลังถือเองนี่ค่ะ  

??: นังนี่(ขอโทษที่ใช้คำหยาบค่ะ.__.)กล้าดียังไงมาเถียงฉันกลับนังสารเลว(ดึงผมของพนักงาน)

พนักงาน: โอ๊ย!อย่าค่ะมันเจ็บ   

??: อ๋อ!ทีงี้ร้องโอดโอยจำใส่หัวแกไว้นะชื่อของฉันคือ มิวส์ และฉันจะเป็นคนมายุบร้านห่วยๆพรรค์นี้!!

เจ้าของร้าน: เดี๋ยวก่อนค่ะฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆนะค่ะที่พนักงานของฉันไปทำอะไรให้คุณหนูไม่พอใจแต่ขอแค่ร้านนี้นะค่ะ  

มิวส์: ไม่มีทาง หึ ร้านก็ห่วย พนักงานก็ห่วย  ก็สมควรถูกยุบแล้ว!!

วีนัส: เดี๋ยว!! เอ็ม 

 ชาร์ล็อต: เวรละไง

ด้วยความหงุดหงิดทำให้เอ็มม่ากับพรรคพวกทึ่แอบดูอยู่หลังร้าน เอ็มม่าเกิดพรวดพราดออกไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ทำไมพวกที่เหลือถึงไม่ตามไปน่ะหรือ  เจ้าของร้านสั่งมาอย่างดีว่า

 ' เจ้าของร้าน: พวกเธอมีหน้าที่แค่ล้างจานนะ อย่าออกไปข้างนอกล่ะ  ไม่งั้นฉันจะไล่เธอออก'

 แต่เหมือนสาวจ้าวจะจำไม่ได้เล่นเดินพรวดพราดออกไปแบบนั้น

เอ็มม่า: ขอโทษนะคะ กรุณาให้เกียรติพนักงานหน่อยค่ะ ถ้ายังทำกริยาต่ำๆมาโวยวายในร้านล่ะก็. ฉันจะขอเสียมารยาทแล้วเชิญคุณออกไปนะคะ

มิวส์: เธอ..!!

เอ็มม่า: อ้อ อีกเรื่องคุณคงเป็นลูกสาวท่านขุนนางสีขาวสินะ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ถ้ามาวุ่นวายในร้านนี้อีกล่ะก็ อย่างหาว่าฉันไม่เตือน

มิวส์: ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยหัวชมพู

เอ็มม่า: อย่าลืมมาเอาคืนนะ บาย~         

เจ้าของร้าน: พวกเธอมาคุยกับฉันหลังร้านเดี๋ยวนี้เลยนะ(ลากเอ็มม่ากับคนอื่นๆไป)  

หลังร้าน  

เอ็มม่า: เอ่อ คือว่า...    

เจ้าของร้าน: ไม่ต้องพูดเลยนะ ฉันสั่งพวกเธอแล้วนะว่าห้ามออกไปทำไมถึงไม่ยอมฟังล่ะ    

วีนัส: คือว่า..   

เจ้าของร้าน: ปากหุบเลยนะฟังฉันพูดให้จบก่อน       

ริน: เข้าใจแล้วค่ะ TT^TT  

เจ้าของร้าน: นี่เธอชื่อเอ็มม่าสินะ 

เอ็มม่า: คะ..ค่ะ  

เจ้าของร้านค่อยๆเอามือมาลูบที่หัวของเอ็มม่าอย่างแผ่วเบา 

เจ้าของร้าน: แต่ก็ขอบใจนะที่ช่วยฉันเอาไว้ แต่ห้ามทำอีกนะไม่งั้นฉันไล่เธอออกจริงๆแน่  

ชาร์ล็อต: แล้วเรื่องการไล่ออก 

เจ้าของร้าน: อ๋อ!!ไม่ต้องห่วงหรอกเรื่องนั้นฉันละเว้นให้ล่ะกันเดี๋ยวค่อยมาเอาค่าเเรงหลังจากล้างเซ็ทสุดท้ายเสร็จไปเอาข้างนอกนะ   

คิวส์: แล้วมันมีกี่ใบค่ะ  

เจ้าของร้าน: ไม่รู้สิลองไปดูเองล่ะกัน     

วีนัส: พนันร้อยนึงเยอะกว่าใบนึง!!!   

เอ็มม่า: จัดไป High cool     

ริน: ใช่เวลาไหมเนี่ย รีบไปกันเถอะ

คิวส์: กรี้ด!!!!  

ปัง!!! 

ชาร์ล็อต: เป็นอะไรไปย่ะ  

ริน: ชาร์ลเปิดดีๆก็ได้นะไม่ต้องถีบ    

คิวส์: แมลงสาบ!!ๆๆ  

ริน: นั่นมันเต่าทองนะ ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลยดูสิ 

คิวส์: ไม่เอาน้า~~~~ 

วีนัส: คือว่าคิวส์มันกลัวแมลงนะเพราะงั้นเอาไปไกลๆมันเถอะ  

เอ็มม่า: รินซัง ขอยืมแปปนึงสิ   

ริน: ได้สิ(คิด//รู้สึกถึงความชั่วร้ายของเอ็มจังเลยแฮะ O_O;)

เอ็มม่า: แต๊งกิ้ว!! คิวส์จังมานี่มะ  

คิวส์: ม่ายนร้า~~~~  

คนอื่น(ยกเว้นคิวส์กับเอ็มม่า): อมิตตาพุทธ!!

ชาร์ล็อต: เรารีบทำงานกันต่อเถอะเดี๋ยวถูกลดค่าเเรงนะ 

ริน: สู้ตายเพื่อค่าแรงของเรา!!    

ผ่านไป30นาที

ซู่! ซู่!

คิวส์: ฉันกลับมาแล้ว 

เอ็มม่า: ไหนๆฉันต้องล้างอันไหนหว่า

วีนัส: อันนี้

เอ็มม่า: ทำไมเยอะกว่าของคนอื่นง่า    

วีนัส: แกอู้งานจะทำไงได้ย่ะคนอื่นเขาล้างกันเสร็จแล้ว

เอ็มม่า: เชอะ=3= คิวส์รีบทำกันเถอะ

คิวส์: กำลังไปรอด้วย 

......  

เอ็มม่า: เสร็จเเล้วไปเอาค่าเเรงกันเถอะ    

วีนัส: งั้นรีบไปกันเถอะ     

คิวส์: ขออนุญาตค่ะ มาเอาค่าแรงค่ะ 

เจ้าของร้าน: เอ้านี่จ๊ะ คนละ5แซงค์นะ   

(*คั่นแปปนุงแซงค์เป็นหน่วยเงินที่ใช้ในโลกเกม1แซงค์เท่ากับ100บาทไทยนะจ๊ะ^[++]^) 

ชาร์ล็อต: 5แซงค์นี่กี่บาทว่ะเอ็ม

เอ็มม่า: ไม่รู้ว่ะ 

เจ้าของร้าน: 1 แซงค์ = 100 บาท  5 แซงค์ก็ 500 จ่ะ

เอ็มม่า: คือหนูมีเรื่องจะถามอ่ะค่ะ

เจ้าของร้าน: ว่าไงจ้ะ

เอ็มม่า: ถึงหนูจะรู้ว่ายัยมิวส์อะไรนั่นเป็นขุนนางสีขาวก็จริง แต่รู้สึกว่าตระกูลขุนนางจะเป็นตระกูลที่สูงส่งพอตัวเลยนะคะ ทำไมต้องมาโวยวายที่ร้านนี่ด้วยล่ะคะ?

วีนัส: แล้วแกรู้ได้ไง

คนอื่น+เจ้าของร้าน: นั่นดิรู้ได้ไง/รู้ได้ไงจ๊ะ

เอ็มม่า: ก็ใช้ระบบสแกนหน้าตาไง

คนอื่น(เว้นเจ้าของร้าน): ห๊ะ?

เอ็มม่า: ก็นี่ไง

พรึ่บ!!

เอ็มม่าพูดพร้อมตวัดมือลงบนอากาศทำให้มีหน้าต่างขึ้นมามีทั้งปุ่มอาวุธ ปุ่มโฮม ปุ่มสกิลการต่อสู้เว้นแต่ไม่มีปุ่ม Lock out และเอ็มม่าก็อธิบายต่อ

เอ็มม่า: ตรงนี้อ่ะมันจะมีปุ่มสแกนหน้าตาพอรู้ข้อมูลก็จะมาแสดงอยู่ในกำไลข้อมืออ่ะ

คนอื่น: อ๋อ!!

เจ้าของร้าน: เก่งจังเลยนะจ๊ะ

เอ็มม่า: อย่ามาเปลี่ยนเรื่องค่ะ

เจ้าของร้าน: ก็เป็นนิสัยปกติของพวกคนรวยน่ะจ่ะ

เอ็มม่า: คุณเข้าใจความหมายที่ฉันจะสื่อค่ะ

เจ้าของร้าน: เอ่อ คือว่า

เอ็มม่า: เอ๊ะ หรือจะให้ฉันเรียกคุณว่า คุณแม่

Fiaona'talk

กลับมาแล้วค่า ขอโทษจริงนะค่ะที่อัพช้าเนื่องจาก 1.เตรียมตัวเปิดเทอม 2.สมองตัน แต่อย่าลืมนิยายเรื่องนี้นะค่ะTT^TT