มาเกิดใหม่เป็นอะไรไม่เป็นแต่ดันเป็นทาสนี่สิ เห้อ~~~หัวจะปวด

สวัสดีผมชื่อ น้ำหนุ่มหล่อประจำโรงเรียนไม่เต็มบาท ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ผมเลยไม่มีอะไรทำนอกจากไปเล่นบอลกับเพื่อน วันนี้ก็เช่นกันแต่วันนี้จะมีเพื่อนที่เรียกได้ว่า ไม่รู้ไปกินอะไรผิดสำแดงรึเปล่าจู่ๆมันก็ออกมายึนอยู่หน้าบ้าน ทำเอาผมเป็นลมไปเลย พอเดินเข้าไปถามว่าทำไมถึงออกมานอกบ้าน มันก็บอกว่าไอ้เชฟกับไอ้ซีมันไปปลุกถึงที่ แถมยังลากมันออกมาโดนแสงแดด ที่มันไม่ค่อยชอบเพราะแสบตา พอมันถามไอ้สองตัวนั่นก็พูดพร้อมกันว่า"ออกมาจากบ้านมั้งนะมึงอ่ะ แล้วนี่พวกกูมาตามไปเล่นบอล และมึงต้องตอบตกลงด้วยไม่งั้นกูลากมึงเข้าวัด" ซึ่งพอผมได้ยินคำสุดท้ายปุ๊บผมก็กลั้นขำไว้ไม่อยู่ เพราะไอ้เดียร์มันเป็นคนที่กลัววัดมากๆๆๆๆๆๆๆ ในความเป็นจริงมันก็ไม่ได้กลัววัดหรอกมันก็แค่ไม่ถูกกับวัด(มันบอกมาเงี้ย)แปลกคนเสียจริงเลยพื่อนกู ไม่ถูกกับวัดไม่พอเวลาที่มันมีenergเต็ม100%เมื่อไรหล่ะก็มันได้อาละวาทไล่เตะผู้ชายไปทั่ว เอาจริงๆนะพวกผมกับเพื่อนไม่นับมันเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ แถมมันยังจะจับผมแต่งหญิงอีกด้วยเอาซะปวดหัวแถมเหนื่อยเพราะวิ่งหนีเจ้านั่นด้วย คนอะไรวิ่งเร็วชิปเอาซะหอบเลยหล่ะ ผมกับมันเป็นเพื่อนที่ไม่ค่อยได้นั่งคุยหรือเห็นหน้ามันสักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นลูกคนหนูแถมยังเป็นพี่คนโตก็เลยต้องแบกรับภาระทั้งหมดไว้ เอาละเลิกคิดเรื่องอื่นก่อ-  *ปัง* เดี๋ยวสิเกิดอะไรขึ้น

"ที่นี่ที่ใหนกัน" เสียงเด็ก นั่นเสียงของผมหรอ!!???

"แม่สร้อยๆดูซิว่าน้องข้า น่าเกลียดน่าชังขนาดใหน"เด็กผู้หญิงตรงหน้าผมพูดขึ้น น้องหรอผมไปเป็นน้องเขาตอนใหนกัน

"มาวารี น้องเจ้าก็ลูกแม่นั่นแหละ"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน แล้วที่นางเรียกผมลูกนี่คือ ผมก้มลงมองมือของตัวเอง"ทำไมมือของผมเล็กลงแล้วเด็กผู้ชายอีกคนนึงที่นอนข้างๆผมเป็นใครกัน

"หนอยๆๆๆๆ มิเจอกันตั้งนานคลอดบุตรที่เป็นอัปประมงคลออกมา ได้อย่างหน้าตาเฉยเลยนะนังแพศยา ชอบแย่งผัวชาวบ้าน"มีหญิงสาวคนนึงแต่งตัวดูดีมีชาติตระกูลเดินเข้ามา "พระมเหสีเพคะ ข้าน้อยต้องขออภัยด้วย แต่ข้าน้อยมิรู้ว่าท่านกำลังจะสื่อกระไร" "หึ ทาสอย่างเจ้ารู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้างก็ดี แย่งพระสวามีของข้าได้หน้าตาเฉย แถมยังคลอดบุตรออกมาได้น่ารังเกลียดเช่นนี้ อย่าหวังเลยว่าลูกของเจ้าจักได้ขึ้นครองบัลลังก์ เป็นลูกนอกสมรสมิพอยังเป็นลูกทาสเยี่ยงเจ้าอีกอย่าได้หวังเลยว่าจะได้ความรักจากเสด็จพี่!" นางคนที่น่าจะเป็นพระมเหสีของพ่อของผมตวาทบ่นด่าแม่ของผมด้วยความโกรธ ถามว่าทำไมผมถึงไม่ตกใจน่ะหรอ ก็เพราะ

เหตุการก่อนหน้านั้น

ก่อนที่พระมเหสีอะไรนั่นจะเดินเข้ามาเด็กผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆข้าก็รู้สึกตัวแล้วจู่ๆ"ที่นี่ที่ใหนกัน"ผมได้ยินเสียงของเด็กคนนี้ไม่ผิดนี่มันเสียงของเดียร์นี่แล้วทำำไมถึงมาอยู่ที่นี่หล่ะ"เอ๊ะ ไอ้น้ำเป็นอะไรไปอ้าปากค้าง เดี๋ยวแมลงวันจะเข้าไปในปากผมไม่รู้ด้วยนะคร้าบบบบ" "หุบปากไปเลยแกน่ะ" พอเริ่มตั้งสติได้ไอ้เดียร์ก็รู้ได้ทันทีเลยว่าที่นี่คือรามเกียรติ์และพวกเราเกิดเป็นลูกทาส ทำเอาผมแทบจะเป็นลม

พอๆกลับเข้าเรื่องๆ

หลังจากที่พระมเหสีอะไรนั่นได้จากไป แม่ของพวกเราก็เริ่มร้องไห้และหันมาหาพวกเราทั้งคู่ก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา ทำเอาผมน้ำตาคลอและพยายามปลอบแม่ในชาตินี้ของผม ส่วนเจ้าเดียร์น่ะหรอก็นอนนิ่งๆไม่ไหวติงแต่อย่างไร ใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์นั่นเป็นเอกลักษณ์ของมัน เห้อ~~ผมแอบถอนหายหายใจเบาๆในใจ

พอนางสุเมฆา(แม่ของน้ำและเดียร์ในชาตินี้)เลิกร่ำไห้เสียทีผู้ที่เป็นลูกคนโตได้กล่าวถามแม่ของตน

"แม่คะทำไมเราไม่มาตั้งชื่อน้องกันหล่ะเจ้าคะ"ผู้เป็นเป็นลูกคนโตเอ่ยก่อนจักเดินเข้าไปใกล้ๆผู้เป็นแม่ ผู้เป็นแม่เห็นอย่างนั้นก็จ้องบุตรชายของตน แล้วชี้มาที่เดียร์ "ในถานะที่เจ้าเป็นพี่ข้าจะตั้งชื่อให้เจ้าก่อน ข้าจักตั้งชื่อให้ว่า นิลกาฬ" "แม่ๆข้าตั้งชื่อน้องได้หรือไม่" "ถ้าเจ้าอยากก็ย่อมได้" "ข้าจักตั้งชื่อให้น้องว่า นารีเนตร ดีหรือไม่เจ้าคะ" "ดีสิ แต่น้องเจ้าเป็นชายทั้งคู่หนาชื่อเหมือนหญิงเดี๋ยวก็โดนล้อหรอกกระมัง" "ไม่เป็นไรข้าจักปกป้องน้องเอง" "จ้าๆ" ผู้เป็นแม่เอามือมาลูบหัวผู้เป็นลูกอย่างเอ็นดู

5 ปีผ่านไป(ไวเหมือนขี้เกียจเอา)

นี่ก็ผ่านมา 5 ปีแล้วที่ผมกับเดียร์ได้มาอยู่ในโลกรามเกียรติ์ พวกเราเติมโตขึ้นมากแถมยังมีผู้ชายมาเกาะแกะไอ้เดียร์กับผมอีก ทำไมมันไม่ใช่ผู้หญิงวะที่มาล้อมรอบรุมจีบแต่ดันเป็นผู้ชายนี่แหละ เห้อ~~ นารีเนตรปวดหัวนะฆร่ะ *ก๊อก ก๊อก* "เข้ามาได้" อ้าว พี่เองรึข้านึกว่าใคร" "จักว่าไป พี่มามีกระไรรึ"

"ข้าจักมาบอกว่า-" "นารีเนตร! นิลกาฬ! อยู่รึไม่ข้ามีข่าวจักบอก" "มีกระไรรึ" ทั้งสองพูดพร้อมกันแต่นิลกาฬพูดด้วยน้ำเสียงนิ่ง(ใบหน้าพี่แกก็นิ่ง) "พ่อของเจ้าเรียกเจ้าเข้าพบ" "จริงรึ" "จริงแท้แน่นอน แต่ตอนนี้พวกเจ้ารีบไปก่อนที่แม่เจ้าจักหัวหลุดออกจากบ่าหนา" ทั้งสองเมื่อได้ยินดั่งก็รีบออกไปทันที ด้วยความเร็วเกินมนุษย์มนาทำให้มองตามแทบไม่ทัน

ณ ห้องทำงาน

"มาแล้วรึ นังลูกทาส" เมื่อพวกเราเข้ามาก็เห็นนังมเหสีอะไรนั่นกำลังยืนอยู่ข้างๆพ่อที่ทิ้งพวกเราไว้กับแม่ไม่เคยคิดจักมาเยี่ยม แต่ในตอนนี้กลับเรียกพวกเรามาหา "นายท่านเรียกพวกข้ามีกระไรรึขอรับ" ทั้งสองพูดพร้อมกัน "ในเวลาที่พวกเจ้าอยู่ในวังนี้คงรู้สิว่าข้านั้นมิมีบุตรมาสืบทอดบัลลังก์ และเมื่อข้าคิดอย่างนั้นก็นึกถึงเอ็งสองตัวนี่แหละที่มีสายเลือดของข้าอยู่นิดหน่อย ข้าจึงอยากให้เอ็งมาเป็นลูกบุญธรรมของข้ากับพระมเหสีของข้า แลเจ้ามิอาจปฏิเสธได้ แลพวกเจ้าจักต้องอยู่ตำหนักเย็นเท่านั้นห้ามออกไปใหนมาใหนจนกว่าข้าจักอนุญาต" "ขอรับเสด็จพ่อ" "ขอรับเสด็จพ่อ" "อืมดีมาก" พอผมเดินออกมาจากห้องจนถึงตำหนักเย็นพวกเราก็นอนพักทันที

เช้าวันรุ่งขึ้น

"ห้าว~~~" "ตื่นแล้วรึนารีเนตร" "ท่านพี่ข้าอยากนอนต่ออา!~~" "มิได้ถ้าเจ้านอนต่อไปหวายลงหลังข้ามิรู้เรื่องหนา" "หวายจักลงหลังข้าได้เยี่ยงไร" "ก็เสด็จพ่อจักส่งคนมาแต่งตัวปรนนิบัติเรา" "จริงรี!" นิลกาฬแอบขำเล็กน้อยในสิ่งที่นารีเนตรทำ

จบแล้วจร้า~~~

อาจไม่ได้ยาวอะไรมากนะแต่สมองมันตันจริงๆ เอาจริงๆก็ต่อได้นั้นแหละจนจบในตอนเดียวได้แต่ว่าเดี๋ยวจะไม่มีตอนอื่นให้ทุกคนอ่าน ไรท์ไปก่อนน้าาา