สงครามผู้พิทักษ์ ตอน ปฐมบทแห่งสงคราม

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

            นานแสนนานมา ณ ดินแดนที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของจักรวาล  ดินแดนแห่งนั้นเป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าเทพผู้ยิ่งใหญ่  ทุกพระองค์อาศัยอยู่อย่างเสมอภาค  ไม่มีใครเป็นผู้นำ และไม่มีใครเป็นข้ารับใช้ 

            นานวันเข้าสังคมที่ไม่มีการแบ่งแยกดูจะน่าเบื่อเกินไป  เทพบางองค์ต้องการเป็นผู้นำ และเทพบางองค์ต้องการผู้นำ  แต่ดินแดนที่มีแต่ความเสมอภาคแห่งนี้ย่อมทำไม่ได้  เหล่าเทพจึงรวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ แล้วนำพาตนเองเข้าสู่การควบคุมของจักรวาลเพื่อหาดินแดนใหม่  ดินแดนที่พระองค์สามารถเป็นได้ทั้งสองอย่าง  แล้วหนึ่งในนั้นก็คือกาแล็กซีทางช้างเผือกของเรา  แต่ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้เกิดในอีกดินแดนหนึ่งที่อยู่ไกลแสนไกล  และ

เทพผู้พานพบดินแดนแห่งนี้ คือ "เทพโพรทีอุส"

            เทพโพรทีอุสทรงเป็นเทพที่มีความซื่อสัตย์ และยุติธรรม  ท่านทรงทักท้วงเรื่องการตั้งดินแดนใหม่มาตลอด  แต่ทว่าไม่มีเทพองค์ฟัง  เมื่อเหล่าเทพส่วนมากเดินทางไป  สมดุลที่เคยมีย่อมถูกทำลายลงไป  ท่านจำต้องรวบรวมเหล่าเทพที่เหลือ  ละทิ้งถิ่นฐานเดิม  มุ่งหน้าสู่ห้วงแห่งจักรวาลเพื่อหาดินแดนใหม่

            การเดินทางของเทพโพรทีอุส และเหล่าเทพที่เหลือช่างยาวนานเมื่อเทียบกับเหล่าเทพที่ล่วงหน้ามาก่อน  เพราะกาแล็กซีส่วนใหญ่ถูกจับจองไปแล้ว  แต่ห้วงแห่งจักรวาลช่างกว้างใหญ่  หากยังไม่ไร้ซึ่งความพยายาม  ก็ยังไม่หมดหวังที่จะพบเจอดินแดนอันเหมาะสม  ซึ่งอาจจะดีกว่าดินแดนที่ได้พบเจอในคราแรก

            ในที่สุดท่านก็ได้พบเจอดินแดนที่ท่านตามหา  มันเป็นกาแล็กซีขนาดใหญ่ที่สามารถเปลี่ยนแปลงรูปร่างได้  และจะคงรูปร่างนั้นอยู่จนกระทั่งครบ 30 วัน หรือ 1 เดือน  ซึ่งรูปร่างนั้นจะมีลักษณะคล้ายสัญลักษณ์ประจำแต่ละจักรราศี  ท่านตั้งชื่อกาแล็กซีแห่งนี้ว่า "แผ่นดินแห่งชีวิต ( Land of Life )"  ภายในกาแล็กซีแห่งนี้เต็มไปด้วยดาวเคราะห์นับสิบดวงที่เหมาะแก่การอยู่อาศัย  ดวงอาทิตย์ที่เพิ่งกำเนิดใหม่ได้ประมาณ 1000 ปี  ทอประ

กายแสงสีขาวอบอุ่น  ราวกับต้อนรับผู้มาเยือนใหม่  การเดินทางสิ้นสุดลงตรงนี้  สรรพชีวิตกำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่  ณ ดินแดนเสรีแห่งนี้

            ดาวเคราะห์ดวงที่ใหญ่ที่สุดในกาแล็กซีแห่งนี้ถูกตั้งตามชื่อเทพโพรทีอุส  เพื่อเป็นการแสดงความเคารพแก่ท่านผู้ซึ่งค้นพบดินแดนแห่งนี้  ดาวโพรทีอุสมีดวงจันทร์ทั้งหมด 7 ดวง  อันได้แก่  ดวงจันทร์พอร์เทีย  ดวงจันทร์เนเอด  ดวงจันทร์ไอโอ  ดวงจันทร์ธีบี  ดวงจัทร์ทีทิส  ดวงจันทร์ลีดา และดวงจันทร์เจนัส  ดวงจันทร์ทั้ง 7 ดวง  จะผลัดกันขึ้นคนละวัน  ดังนั้นเพื่อไม่ให้ยุ่งยากแก่การจำ  ชื่อวันจึงถูกเรียกตามชื่อดวงจันทร์ที่ปรากฏให้

เห็นในวันนั้น

            เทพโพรทีอุสทรงสร้างดินแดนแห่งสรวงสวรรค์ไว้ในมิติเวลาที่เหลื่อมล้ำกันของกาแล็กซีแห่งนี้  และทรงยกดินแดนใต้พิภพทั้งหมดให้แก่เทพฮาลอนซึ่งเป็นเทพแห่งความตายปกครองแต่เพียงผู้เดียว

            เมื่อเรื่องราวทุกอย่างลงตัวแล้ว  สิ่งมีชีวิตทั้งหลายจึงบังเกิดขึ้นด้วยอำนาจแห่งเหล่าทวยเทพ  และได้รับพลังกึ่งหนึ่งจากเหล่าทวยเทพเพื่อไว้ใช้สอยในยามจำเป็น  หลังจากนั้นเทพโพรทีอุสถูกเหล่าทวยเทพทั้งหลายแต่งตั้งให้เป็นองค์มหาเทพผู้ซึ่งเป็นใหญ่แห่งเทพทั้งปวง  และมีอำนาจเด็ดขาดในการชี้ชะตาทุกชีวิตที่อยู่ใต้การปกครองของท่าน

            เมื่อมีขาวก็ต้องมีดำ  มีมืดก็ต้องมีสว่าง  ไม่ต่างอะไรกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์  ที่มีดีก็ต้องมีชั่ว  ดินแดนอันสวยงามที่องค์มหาเทพโพรทีอุสเคยคาดหวังถูกทำลายลงไปเรื่อยๆ ตามความโลภของมนุษย์ที่เพิ่มขึ้นทุกวัน  หากคิดว่าความโลภเกิดขึ้นเฉพาะกับสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ละก็ผิดถนัดเพราะความโลภเกิดกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิด  เพียงแต่ว่ามนุษย์คือผู้ที่ทำให้มันแสดงผลออกมามากที่สุด  พลังจากเหล่าทวยเทพที่ได้รับมาเริ่มสลายหายไปจากสิ่งมีชีวิตบางชนิด และจากมนุษย์บางคน  ความแตกแยกเริ่มแสดงออกมาอย่างเด่นชัด  แต่ที่แย่ที่สุดคือ มันลุกลามใหญ่โตเกินกว่าที่เหล่าเทพจะหยุดได้

            สงครามล่วงเลยมานานนับพันปี  ความหายนะดูจะบังเกิดขึ้นในกาแล็กซีแห่งนี้  แต่เมื่อมีจุดเริ่มต้น ย่อมมีจุดสิ้นสุด  สงครามยุติลงแล้วพร้อมกับดินแดนที่ถูกแบ่งแยก  แม้แผ่นดินไม่อาจรวมเป็นหนึ่ง  แต่ความสงบสุข  คือ สิ่งที่ทุกชีวิตต้องการมากกว่า  วิวัฒนาการของกาแล็กซีแห่งนี้ล้ำหน้าอย่างรวดเร็วภายหลังสงคราม  ทั้งด้านสังคม  ด้านวัฒนธรรม และด้านเศรษฐกิจก็ดีขึ้นตามลำดับ

            หากแต่องค์มหาเทพโพรทีอุสทรงรู้ดีว่าดินแดนที่เห็นว่าสงบสุขนั้น  แท้จริงแล้วก็เหมือนกับภูเขาไฟที่ยังไม่ดับสนิท  สักวันหนึ่งสงครามก็ต้องบังเกิดขึ้นมาอีกอย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง  ท่านทุ่มเทเวลาทั้งหมดของท่านให้กับดินแดนแห่งนี้  เพื่อยืดเวลาของความสงบสุขให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้  หลังจากเวลาผ่านไปกว่าหมื่นปี  การกระทำของท่านก็ดูจะเสียเวลาเปล่า  ท่านทรงเหนื่อยเหลือเกินแล้วกับความไม่รู้จักพอของสิ่งมีชีวิตใต้บัญชาของท่%E