คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : ตอนที่55
***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีการอ้างอิงจากหนังที่เป็นแรงบันดาลใจบางส่วน ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแต่อย่างใด ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับนิยายเรื่องนี้***
“เดินทางปลอดภัยนะคะ ถึงสนามบินแล้วโทรหาหนูด้วยนะ”
เกลที่กำลังยืนกอดลาพ่อกับแม่ของเธอ
“บายจ้า”
“บายค่ะแม่ บายค่ะพ่อ”
เกลยืนโบกมือลาพ่อกับแม่ที่กำลังขึ้นแท็กซี่ที่โทรจองมา เกลส่งยิ้มให้พวกเขา รอจนรถลับสายตาไปเธอได้แต่ภาวนาในใจให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพ่อแม่ของเธอ ให้พวกเขาไปทันก่อนที่เรื่องราวจะเกิดขึ้น ถ้าเรื่องราวของโลกใบนี้จะจบลง จะต้องไม่มีใครเสียใจหรือตาย ขอแค่เพียงเธอคนเดียวที่จากไปก็พอ
เกลเข้าไปในบ้าน เวลายังตีสี่กว่าๆ พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นแต่เธอก็ไม่มีอารมณ์จะนอนต่อ เธอกลับมาที่ห้องของตัวเองและหยิบกระเป๋าสีดำใบไม่ใหญ่ออกมาจากใต้เตียง เกลเปิดกระเป๋าออกแล้วคลี่ไปบนเตียง มีดสั่นหลายแบบปรากฏออกมาให้เห็น เกลเลือกมีดแบบที่พกง่ายและให้ประสิทธิภาพสูงมาสองเล่ม เธอจะพกติดตัวไว้ ช่วงนี้อะไรก็ไม่แน่นอน พกไว้ก็ไม่เสียหาย
"พกปืนได้คงง่ายกว่านี้"
เกลมองมีดสั่นในมือตัวเอง ที่ใช้ปืนไม่ได้ก็เพราะเธอไม่อยากให้เสียงดังเกินไปจนทำทุกคนตื่นตกใจ
"เออ แต่ว่าอีกฝ่ายก็มีปืนนี่หว่า เออเน๊อะ เตรียมไว้ก็ดี"
เกลที่นึกได้ว่าอีกฝ่ายถ้าจะมาฆ่าเธอจริงๆคงพกอาวุธหนักมาเพียบแน่ ถ้าจะต้องตะลุมบอนจริงๆ เธอเตรียมของไว้ใช้คงไม่มีอะไรเสียหาย
เกลวางมีดลงแล้วก้มลงไปหยิบกระเป๋าอีกใบใต้เตียงออกมา ใบนี้ใหญ่กว่าใบก่อนหน้า เกลเปิดกระเป๋าแล้วเอาอาวุธปืนแบบต่างๆออกมาจากกระเป๋า เกลหยิบปืนพกออกมาประกอบแล้วติดที่เก็บเสียงใส่ไว้ด้วย
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น เกลละสายตาจากปืนที่กำลังประกอบไปมองนาฬิกาที่บอกว่าหกโมงเช้าแล้ว เกลประกอบชิ้นสุดท้ายเสร็จก็เก็บลงกระเป๋าแล้วลุกไปอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียน
"อ้าว มาเร็วจัง"
เกลที่อาบน้ำเสร็จออกมาก็เจอกับเอ็ดเวิร์ดนั่งอยู่ที่เตียงของเธอ
"ฉันเป็นห่วงเธอ คิดว่าเธอน่าจะอยู่คนเดียว ทอมกับเจนไปแล้วใช่ไหม"
"ใช่ ถึงสนามบินแล้วพึ่งโทรมาตอนตีห้าครึ่ง ฉันดีใจมากเลยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น"
"ทุกอย่างต้องโอเค"
" ฉันก็หวังให้เป็นงั้น"
เกลพูดพร้อมเช็คเสื้อผ้าหน้าผมที่กระจกอีกหน่อย
"เธอเตรียมไปรบหรอ"
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้น ตอนเขาเข้ามาแล้วเจอกระเป๋าอยู่บนเตียงก็เลยถือวิสาสะเปิดดู เขากลัวมันจะเป็นกระเป๋าเสื้อผ้าของเกล จะบอกว่าเขาไม่ไว้ใจเกลก็ได้แต่ว่าเขาไม่อยากเสียเกลไปจริงๆ แต่มันกลับไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด ข้างในมันเป็นอาวุธปืนเขาก็รู้สึกโล่งใจ
"ก็เตรียมพร้อมไว้ไง ไม่เสียหาย"
"เธอจะเอาไปโรงเรียนด้วยหรอ"
"ใช่ เอาไว้บนรถนายนั่นแหล่ะ"
" เธอคิดว่าพวกเขาจะบุกวันนี้หรอ"
"เปล่าแค่เผื่อไว้ก่อน ฉันไม่รู้อนาคต"
เกลพูดขึ้นพร้อมรวบผมเป็นหางม้าไว้
"ฉันทำมื้อเช้าให้เอาไหม"
"หื้อ น่าสน เอาสิ"
เกลส่งเสียงในลำคออย่างแปลกใจ วันนี้อารมณ์ไหนของเขาจะทำมื้อเช้าให้เธอกิน เกลเดินไปหยิบกระเป๋าหนังสือและกำลังจะเดินไปหยิบอีกสองกระเป๋าที่เตียง
" เดี๋ยวฉันถือให้ เก็บที่รถฉันใช่ไหม"
"ใช่"
เกลตอบออกไป
" เธอไปรอที่ข้างล่างได้เลย"
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นแล้วถือกระเป๋าสองใบขึ้นมาแล้วก็เดินลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว เกลยิ้มขำแล้วเดินลงไปรอข้างล่างตามที่เอ็ดเวิร์ดบอก
เกลนั่งลงที่โต๊ะไม่นาน เอ็ดเวิร์ดก็เดินเข้ามาที่ครัวอย่างรวดเร็ว
"คิดไงทำมื้อเช้า นายมีอะไรไม่ได้บอกฉันรึเปล่า"
" เปล่า แค่เรื่องไร้สาระของฉันหน่ะ"
"ฉันพร้อมฟังนะ"
"เฮ้อออ ก็แค่ตอนที่ฉันเขาห้องเธอแล้วเห็นกระเป๋า ฉันนึกว่ามันเป็นกระเป๋าเสื้อผ้า"
เกลมองเอ็ดเวิร์ดที่ถอนหายใจออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ แล้วพูดบอกเธอ พอเธอฟังก็พอจับใจความได้ เขาคงคิดว่าเธอจะหายไป แต่มันไม่ใช่ความผิดของเขาที่จะคิด เพราะเธอเคยทำแบบนั้นจริงๆเขาจะระแวงก็ไม่ผิด
" นายคิดว่าฉันจะไปหรอ เอ็ดฉันขอโทษนะที่ทำให้นายคิดมาก แต่ฉันสัญญา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะอยู่กับนายตลอดไป"
"ฉันก็ขอโทษเธอ ฉันก็สัญญาจะปกป้องดูแลเธอตลอดไป"
"น่ารักจัง ขอแพนเค้กกับเบคอนนะ"
เกลพูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินก็ยิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอทำให้เขาหายเครียดและหายเศร้า ต่อให้เจอเรื่องหนักแค่ไหนเพียงมีเธออยู่คอยยิ้มให้เขา เขาก็มีความสุขแล้ว
" วันนี้สอบสี่วิชา วิชายากๆทั้งนั้นเลย"
เจสซิกาพูดออกมาเมื่อเห็นว่าวันนี้ต้องสอบอะไรบ้าง
เกลที่นั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อน มองดูเพื่อนของเธอแต่ละคนที่ตาคล้ำเป็นหมีแพนด้ากันหมด คงอ่านหนังสือดึกกัน แล้วโรงเรียนก็ดีนะจัดวิชายากรวมกันวันเดียวหมดเลย ฆ่าเด็กทางอ้อมชัดๆเลย
สอบครึ่งเช้าเสร็จ มีเวลาให้พักหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เกลกับเพื่อนๆจึงมาติวหนังสือกันต่อในห้องสมุดระหว่างรอสอบคาบบ่าย เกลเองก็มาด้วยแต่เธอเลือกมานั่งกับพวกเอ็ดเวิร์ดเพราะเพื่อนๆของเธอต้องการสมาธิ เกลที่ความรู้อัดแน่นให้หัวแล้วเลยไม่อยากนั่งเล่นให้เพื่อนเห็น
"อลิซ เธอเห็นฉันไปหาอาโรรึยัง"
"ยังเลยเกล ฉันมองอนาคตเธอไม่ออกเลย"
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องซีเรียสนะ"
เกลที่ถามเรื่องอนาคตกับอลิซ แต่อลิซพูดตอบเธอด้วยใบหน้าเศร้าว่ามองอนาคตของเธอไม่เห็นเลย
"แล้วเธอจะเอาไงต่อ"
โรซาลีถามขึ้น
"ก็เตรียมตัวไว้ ถ้าไม่บุกมา สอบเสร็จเราก็เดินทางกันเลย ที่นี่ก็ไม่มีอะไรให้ห่วงแล้ว"
" ก็ดีนะ เดินทางเร็วเท่าไรยิ่งดี"
แจสเปอร์ออกความเห็นต่อเมื่อเกลพูดสิ่งที่คิดไว้
"ขอให้เป็นงั้นเถอะ"
เกลพูดขึ้น เธอรู้สึกว่ามันจะมีเรื่องเกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เกิดแบบไหนเกิดเมื่อไร ทำได้แค่ภาวนาให้ทุกอย่างผ่านไปก่อน ให้เรื่องดำเนินไปทีละอย่าง
" กลับเถอะ คืนนี้เธอนอนบ้านฉันนะ"
"อืม โอเค กลับเถอะ"
เกลสอบเสร็จนานแล้วแต่เธอรอจนเพื่อนๆกลับหมดแล้วค่อยกลับ เธอไม่อยากให้เผลอโดนลูกหลง ถ้าเธอรีบกลับแล้วพวกมันลงมือเล่นงานเธอตอนนั้นเลย
"พรุ่งนี้ อีกวันเดียว ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดี"
"เธอไม่เป็นไรนะ"
" ไม่เป็นไร แค่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อย ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว การรอคอยอะไรสักอย่างให้เกิดขึ้นโดยที่ฉันไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร"
"เขาเรียกว่า การเป็นมนุษย์ธรรมดา หน่ะ"
"หื้อ"
เกลครางในลำคออย่างแปลกใจกับคำพูดของเอ็ดเวิร์ด เธอนึกตามดูก็ยิ้มออกมา มันจริงอย่างที่เขาพูด มันเป็นชีวิตที่โลกก่อนที่เธอเป็นประจำำ เธอรู้ว่าจะโดนหัวหน้าเรียกไปด่า แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไรตอนไหนแบบไหน
" ฮ่าๆๆ จริงด้วย ฉันลืมความรู้สึกนี้ไปเลย นายนี่เก่งจัง ฮ่าๆๆ"
เกลหัวเราะออกมา ตั้งแต่เธอมาที่โลกนี้ก็ลืมความเป็นมนุษย์ธรรมดาใช้ชีวิตไปวันๆไปหมด เพราะตัวเธอก็ไม่ใช่มนุษย์ปกติ ไหนจะมีแฟนเป็นแวมไพร์สุดหล่ออีก บอกได้ว่าชีวิตแต่ละวันของเธอมีอะไรให้ทำทุกวันจนไม่รู้สึกเบื่อเลย
" ฉันเก่งอยู่แล้ว"
" ทำไมรู้สึกเหมือนโดนกัดเลย"
"กัดอะไร"
"ก็นายเอาคำพูดที่ฉันชอบใช่มาพูด มันเจ็บเหมือนโดนคำพูดตัวเองกัด"
"หรอ ฉันไม่รู้เลยฮ่าๆๆ"
เอ็ดเวิร์ดขำออกมา เขาเพียงอยากหยอกเกลเล่นแต่ไม่นึกว่ามันจะลึกซึ้งมากขนาดนั้น
วันสอบวันสุดท้ายเป็นวันที่ชิวมากสำหรับเกลและเพื่อนๆ เพราะเป็นวันที่รวมวิชาง่ายๆและวิชาเลือกเสรีไว้ เหมือนโดนโรงเรียนตบหน้าแรงๆเมื่อวานแล้วเอายามาทาให้วันนี้ เพื่อนของเกลจึงไม่มีใครอ่านหนังสือกันเลย
"เสียดายอ่ะ เราไม่ได้เที่ยวด้วยกันเลย"
"ใช่ เกลนั่นแหล่ะ เทเรา"
"อ้าว ทำไมโทษฉันได้อ่ะ"
เกลพูดขึ้นอย่างงงๆเมื่อแองเจลล่ากับเจสซิกาพูดเรื่องเที่ยวแล้วโบ๊ยว่าเธอเทเพื่อน เธอไม่ได้เทสะหน่อยแค่บอกว่ามีไปเที่ยวกับพ่อแม่ที่ฝรั่งเศสแล้ว แต่พอเกลไม่ไปเพื่อนคนอื่นก็พากันบอกว่ามีนัดแล้วเหมือนกัน เพื่อนต่างหากที่รอคนหนึ่งเปิดก่อนแล้วค่อยตาม ต้องขอบคุณเธอด้วยซ้ำ
"ไม่เป็นไรนะ ไว้มีวันหยุดยาวเราไปเที่ยวกัน"
"เอาสิ นัดมาล่วงหน้า ฉันจะได้ขอพ่อแม่ถูก"
"จ้าแม่คนคิวทอง ไม่เคยว่างเลย"
เจสซิกายังไม่เลิกแซวเกล
"แล้วเธอหล่ะเจส คิวว่างบ้างรึเปล่า ได้ข่าวรุ่นพี่รองประธานสุดหล่อทักทายมาหรือจ๊ะ"
"ใครบอก ไม่มีสะหน่อย"
เจสซิกาที่โดนเกลถามกลับบ้างถึงกับทำตัวไม่ถูกไม่กล้าสบตาเกลที่ถามเลย
" รองประธานไหน"
ไมค์ถามขึ้นด้วยเสียงเรียบ ทำให้เกลกับเจสซิกาหันไปมองเขาทันที ไมค์ที่ถูกจ้องก็แสดงสีหน้าไม่ถูก เกลหันหน้าสบตากับเจสซิกาทันที เกลส่งยิ้มให้เจสซิกาแล้วหันไปสนใจไมค์ต่อ
"รองธานชมรมบาสไง นายน่าจะรู้จัก นายอยู่ชมรมนั้นหนิ"
ไมค์ที่ได้ยินคำตอบจากเกลก็หันไปมองเจสซิกาที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่ ไมค์ที่เห็นก็รู้สึกไม่พอใจแล้วลุกเดินออกไปทันที
"เก่งนี่"
เจสซิกาพูดกระซิบกับเกลที่ช่วยให้แผนเธอคืบหน้าไปได้
"พุดดิ้ง2ถ้วย"
"แหม่ยัยหน้าเลือด ก็ได้ ถือเป็นค่าขอบคุณที่ช่วยนะ"
เกลแบมือที่ใต้โต๊ะแล้วพูดขอของกินจากเจสซิกาเมื่อเธอช่วยให้แผนดำเนินไปต่อได้ เจสซิกาพูดเสร็จก็หยิบเงินมาใส่มือของเกลทันที
" ไม่ต้องทอนจ้ะ"
เจสซิกาพูดบอกเกล เกลจึงส่งยิ้มแฉ่งไปให้เจสซิกาทันที เกลนำเงินที่ได้จากเจสซิกาไปซื้อพุดดิ้งที่เธออยากกินส่วนเงินเหลือเธอก็ซื้อขนมมาฝากเพื่อนๆ
“เติมพลังก่อนสอบจ้ะ เจสเลี้ยง”
เกลพูดทิ้งท้ายไว้ให้เพื่อนของเธอแล้วเดินถือพุดดิ้งไปหาเอ็ดเวิร์ดอย่างมีความสุข
"วันนี้จัดกระเป๋าเลยไหม"
"ก็ได้นะ แต่จองตั๋วแล้วหรอ"
"ยัง เราจะขับรถเที่ยวกันก่อนค่อยไปขึ้นเครื่องน่าสนุก"
เกลที่กำลังเดินกับเอ็ดเวิร์ดหลังจากสอบวิชาสุดท้ายเสร็จแล้ว พวกเขากำลังคุยกันเรื่องทริปปิดเทอมของเขา ตอนนี้เกลสอบหมดแล้วไม่มีห่วงอะไรแล้ว เธอพร้อมจะไปเที่ยวทันทีเลย
" เกลๆ เจ้าหน้าที่ที่ห้องธุรการเรียกพบหน่ะ"
เกลกันไปตามเสียงเรียกชื่อเธอก็พบกับเพื่อนในชั้นคนหนึ่งวิ่งมาหาเธอพร้อมบอกสิ่งที่เกลต้องรู้
"โอเค ขอบใจนะ"
เกลรับรู้และขอบใจเพื่อนที่มาบอกเธอ เพื่อนคนนั้นพยักหน้าส่งยิ้มให้เกลแล้วเดินจากไป เกลกับเอ็ดเวิร์ด จึงต้องเปลี่ยนทางเดินเพื่อไปยังห้องธุรการ
"นายรู้ไหมว่ามีอะไร"
"ไม่รู้สิ คนที่มาบอกก็ไม่รู้ เธอโดนใช้งานมาอีกที"
"อ๋อ ไม่เป็นไร ไปถึงก็รู้"
เกลยิ้มออกมาแล้วเธอกับเอ็ดเวิร์ดก็พากันเดินไปห้องธุรการ เมื่อมาถึงเกลก็เปิดประตูเข้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่อยู่ข้างในทันที
“สวัสดีค่ะ เรียกพบหนูหรอคะ”
เกลเอ่ยถามเจ้าหน้าที่ธุรการที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์
“ใช่จ้า เขาเรื่องเลยเน๊อะ คือว่าโรงเรียนมีทุนทุนหนึ่ง เป็นการแลกเปลี่ยนนักเรียนไปต่างประเทศ ซึ่งผลการเรียนของหนูผ่านตามเกณฑ์พอดี ฉันเลยจะมาถามว่าหนูสนใจทุนนี้ไหมจ๊ะ”
“รับคนเดียวหรอคะ”
“รับสามคนจ้ะ แต่ฉันพึ่งดูข้อมูลของหนูเป็นคนแรก”
“งั้นของเอ็ดเวิร์ดได้ไหมคะ”
“คุณคัลเลนหรอ คะแนนเธอก็ดีนะ แต่ฉันต้องตรวจดูเพิ่ม ถ้าได้ฉันจะติดต่อไปอีกที แต่ตอนนี้ของหนูได้แล้วหนูสนใจกรอกใบสมัครไว้ก่อนไหม”
“กรอกไว้แล้วจะมีคัดเลือกอีกไหมคะ”
“มีจ้ะ จะมีการสัมภาษณ์โดยคณะกรรมการอีกรอบจ้ะ”
“งั้นกรอกไว้ก็ได้ค่ะ”
เกลพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆ เธอรับใบสมัครจากเจ้าหน้าที่มาแล้วไปนั่งกรอกที่เก้าอี้พร้อมกับเอ็ดเวิร์ด
“เธอสนใจทุนนี้จริงๆหรอ”
“ก็ไม่ค่อยนะ”
เกลยื่นหน้าไปกระซิบบอกเอ็ดเวิร์ดเบาๆ เธอเพียงไม่อยากจะเสียมารยาทถ้าปฏิเสธออกไปตรงๆว่าไม่สนใจ แล้วเดี๋ยวก็มีสัมภาษณ์อีก ถ้าเธอไม่อยากไปค่อยไปบอกตอนสัมภาษณ์ก็ได้
“แต่ถ้านายได้ไปด้วย ก็น่าสนนะ”
เกลพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้เอ็ดเวิร์ด เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินเกลหยอกเขาก็ยิ้มออกมาบ้าง เกลใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการกรอกใบสมัคร เพราะกรอกข้อมูลทั้งเรื่องการเรียน ประวัติส่วนตัว ความสามารถพิเศษ และนู้นนี่เยอะไปหมด พอเธอไปถามเจ้าหน้าที่ว่าต้องกรอกทั้งหมดไหม ก็ได้คำตอบมาว่าทั้งหมด เธอเขียนใบสมัครนี้เยอะกว่าการสอบวันนี้ของเธอสะอีก
“เสร็จสะที เล่นเอาปวดมือเลย”
“หึหึ เดี๋ยวกลับบ้านไปฉันนวดให้ดีไหม”
“ดีสิ นายน่ารักจัง”
เกลกับเอ็ดเวิร์ดเดินออกมาจากตัวอาคารจนมาถึงลานจอดรถหน้าโรงเรียน
บรื้นนนนน เอี๊ยดดดด
เสียงรถหลายคนพรุ่งตรงมาทางเกลกับเอ็ดเวิร์ดที่ยืนอยู่ทันที เกลสังเกตได้ว่าไม่มีนักเรียนอยู่ที่ลานจอดรถแล้ว และรถสีดำหลายคนก็พุ่งตรงมายังที่เธอยืนอยู่
‘อะไรจะประจวบเหมาะขนาดนี้’
เกลคิดในใจเมื่อดูว่าทุกอย่างจะเป็นใจสะเหลือเกิน มีเหตุให้เธอต้องอยู่นานหลังเลิกเรียน พอออกมาคนที่จะเป็นพยานรู้เห็นก็ไม่มีแล้ว ไหนจะเป็นวันสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่เมืองนี้อีก เหมือนทุกอย่างถูกจัดคิวไว้เอาหมดแล้ว
“เกล พวกเขาจะมาจับเธอ”
“เอ็ด นายพร้อมนะ เราจะต้องรอดไปได้”
เกลพูดบอกเอ็ดเวิร์ดที่ตอนนี้พวกเธอโดนรถสีดำปิดล้อมทั้งหน้าและหลัง เมื่อรถหยุดลงหน่วยรบคอมมานโดหลานสิบคนก็ลงมาจากรถอย่างรวดเร็ว พร้อมอาวุธครบมือ
“นายจับความเคลื่อนไหวของพวกมันได้ไหม”
“พวกมันคิดเหมือนกันหมด พวกมันจะมาจับเธอไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม”
“ถ้างั้นก็ต้องหนี”
เกลพูดออกมา แต่ก่อนที่เธอจะออกวิ่ง หนึ่งในคอมมานโดก็ยกปืนเล็งมาทางเกลและคลื่นเสียงบางอย่างก็พุ่งเข้าหาเกลทันที เกลทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับยกมือขึ้นปิดหูทันที
“เกล เธอเป็นอะไร"
เอ็ดเวิร์ดที่ไม่ได้ยินคลื่นเสียงที่เกลได้ยินรวมทั้งคอมมานโดคนอื่นๆก็ด้วย เพราะคลื่นเสียงที่ถูกปล่อยออกมาถูกดัดแปลงพิเศษให้เพียงมนุษย์ทดลองอย่างเกลได้ยินเพียงเท่านั้น
เอ็ดเวิร์ดมองเกลที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ที่พื้น เขาคิดจะช้อนตัวเกลขึ้นมาแล้วพาออกไป แต่ว่าเกลดูทรมานมากจนใจเขาเจ็บปวดอยากจะหยุดความเจ็บปวดนั้นให้เกลก่อน เขามองหายังต้นตอที่ทำให้เกลเจ็บปวด จนเจอกับทหารคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าคนอื่นๆพร้อมเล็งปืนมาทางเกล เขาพุ่งเข้าไปหาทหารคนนั้นทันที
“ยอดมนุษย์อีกคน!!!”
ปัง!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ตัดฉับ//หลบตีนรีดแปป555
เอาแล้วๆ จะเกิดอะไรขึ๊นนนนนนน
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
ความคิดเห็น