คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่43
***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีการอ้างอิงจากหนังที่เป็นแรงบันดาลใจบางส่วน ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแต่อย่างใด ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับนิยายเรื่องนี้***
เกลอยู่ในรถที่กำลังวิ่งไปบนถนนที่มุ่งหน้าไปยังโรงเรียน เกลขับรถมาเองในรอบหลายอาทิตย์ตั้งแต่ที่เธอเกิดอุบัติเหตุ โดยเหตุมากจากเมื่อคืนที่เอ็ดเวิร์ดไม่ได้มานอนกับเธอและบอกว่าพรุ่งนี้จะไม่มารับไปโรงเรียน และก็ไม่มีการติดต่อใดส่งมาอีกเลย ซึ่งทำให้เกลทำหน้ายุ่งเหมือนยุงบินชนกันมาจนถึงตอนนี้
เกลจอดรถแล้วเดินเข้าอาคารเรียนเพื่อไปรอเข้าเรียนทันที เธอไม่สนใจสายตาของใครหรือเสียงเรียกของใครทั้งนั้น เธอกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากพูดคุยกับใคร
“เกลๆ มีเรื่องแล้วๆ”
เกลที่กำลังจะเดินถึงห้องเรียนอยู่แล้วแต่ว่ามีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งที่เกลจำได้ว่าเขาคือฟิวที่ทำแลบชีวะด้วยกัน
“ฟิว ใจเย็นๆ มีอะไร เกิดอะไรขึ้น”
เกลพูดปลอบฟิวที่ดูตื่นตะหนกอะไรไม่รู้
“เอ็ดเวิร์ดๆ เอ็ดเวิร์ดมีเรื่องแล้ว”
“ห้ะ เอ็ดเป็นอะไร มีเรื่องอะไร เอ็ดอยู่ที่ไหน”
“ที่โรงยิม เกลรีบไปเร็ว”
เกลเมื่อได้ยินสถานที่ก็รีบวิ่งไปทันที เกลต้องวิ่งผ่านผู้คนมากมายที่เดินเตรียมเข้าห้องเรียน เกลรู้สึกขัดใจากที่ใช้พลังไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้ว่าเอ็ดเวิร์ดมีเรื่องอะไรอีก ตอนนี้จะเกิดอะไรขึ้นมั้งก็ไม่รู้
เกลตลอดทางที่วิ่งไปยังโรงยิมก็มีเรื่องสันนิษฐานขึ้นในหัวเต็มไปหมดจนเธอแทบไม่มีสติ เธอเพียงอยากวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อไปหาเอ็ดเวิร์ด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอรับรองว่าเธอจะอยู่ข้างเขาแน่นอน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
เกลวิ่งมาไม่นานก็ถึงประโตโรงยิมแล้ว เกลเปิดเข้าไปทันทีโดยไม่ต้องคิดอะไร
ปัง พรึบ
เกลสะดุ้งตกใจเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปแล้วได้ยินเสียงเหมือนเสียงปืนไม่ก็ระเบิดลูกเล็กๆบนหัวเธอ แล้วกระดาษริบบิ้นสีสันต่างๆก็ปลิวลงมาข้างหน้าเธอ เกลมองไปข้างบนก็เจอกับลูกบอลขนาดใหญ่ที่แตกออก กระดาษริบบิ้นค่อยๆล่วงหล่นลงมา เธอกับมามองไปข้างหน้าอีกครั้งก็เจอกลับเอ็ดเวิร์ดที่ยืนยิ้มให้เธออยู่ ในมือเขาถือช่อดอกกุหลาบสีแดงไว้ในมือ
เอ็ดเวิร์ดค่อยๆเดินเข้ามาหาเกลที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นไปแล้ว เกลทำอะไรไม่ถูกในหัวเธอความคิดเรื่องเอ็ดเวิร์ดเป็นอะไรไปยังตีกันยุ่งไปหมด แต่เธอก็โล่งจที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเอ็ดเวิร์ดจริงๆ
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นทำให้สติของเกลค่อยๆกับมา ภาพเอ็ดเวิร์ดที่ใกล้เข้ามาค่อยๆชัดขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดเขาก็ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแล้ว
เอ็ดเวิร์ดที่มีช่อดอกกุหลายสีแดงช่อใหญ่ในมือค่อยๆตุกเข่าลงต่อหน้าเกล เกลที่ทำอะไรไม่ถูกยังยืนนิ่งสีหน้าเปลี่ยนไปมาเดี๋ยวยิ้มเดี๋ยวหน้านิ่ง
“Happy Anniversary 2 month ครับเกล”
เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมมอบช่อดอกไม้ส่งให้เกล เกลที่ยังงงอยู่จึงยืนนิ่ง
“anniversary ฉันงงไปหมดแล้วเนี่ย สรุปนายไม่ได้เป็นอะไร”
“เป็นสิครับ เป็นแฟนเกลไง วันนี้ครบรอบสองเดือนที่เราเป็นแฟนกันนะ”
เอ็ดเวิร์ดพูดพร้อมรอยยิ้มและส่งดอกไม้ให้เกล เกลรับดอกไม้มาถือไว้ในมือ ในหัวก็ประมวลผลสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดพูด เมื่อเข้าใจทุกอย่างแล้วเกลก็ยิ้มออกมาพร้อมกับแก้มที่ค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ
“เล่นอะไรเนี่ย รู้ไหมทำคนอื่นเขาตกใจหมด”
“ผมขอโทษที่ทำเกลตกใจครับ แต่ผมอยากเซอร์ไพร์สเกลจริงๆนะ แล้วก็นี่…”
เอ็ดเวิร์ดลวงมือเข้าไปในกระเป่าเสื้อแล้วนำกล่องกำมะหยี่สีเทาออกมา เกลตาโตทันทีที่เห็นมัน เอ็ดเวิร์ดค่อยๆเปิกกล่องออกให้เกลเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ซึ่งมันก็คือ……สร้อยคอ
‘เห้ออ โล่งไปนึกว่าจะโดนขอแต่งงานสะแล้ว’
เกลพูดกับตัวเองในใจ เธอคิดว่าเอ็ดเวิร์ดจะขอเธอแต่งงานทั้งที่พึ่งครบกันได้สองเดือน
“ผมให้เกลครับ ผมใส่ให้นะ”
เอ็ดเวิร์ดค่อยๆลุกขึ้นแล้วสวมสร้อยสีเงินให้เกล เกลยืนนิ่งให้เอ็ดเวิร์ดโน้มตัวเข้ามาใส่สร้อยให้เธอ เมื่อใส่เสร็จเกลจับจี้ของสร้อยขึ้นมาดู มันเป็นจี้รูปหัวใจที่ทำมาจากคริสตันแวววาว
“คริสตันหรอ”
“ไม่ใช่ครับ”
“เพชรหรอ!!!”
“ใช่ครับ”
เกลก้มมองมันใหม่อีกรอบ มันเป็นจี้หัวใจนูนเป็นสามมิติ มีรอยเจียระไนเป็นเหลี่ยมเป็นมุมที่สวยงาม และขนาดของมันก็เท่านิ้วโป้งเลยนะ
“นายรวยไปแล้ว”
“แค่นี้ยังน้อย ผมทำให้เกลมากกว่านี้ครับ”
“นายทำให้ฉันไม่กล้าเดินไปเจอผู้คนนะ”
“ฮ่าๆๆๆ เธอต้องบอกรักฉันรึเปล่าตอนนี้”
เกลเงยหน้ามองเอ้ดเวิร์ดที่ส่งยิ้มมาให้เธอ ดูก็รู้ว่าเขามีความสุขมาก เพราะเขายิ้มหน้าบานส่งมาให้เธอขนาดนี้
“หึ ฉันรักนายเอ็ดเวิร์ด”
เกลพูดพร้อมสวมกอดเอ็ดเวิร์ดทันที เอ็ดเวิร์ดยิ้มออกมาแล้วกอดเกลตอบทันที
“ฉันก็รักเธอ รักมากด้วย เธอคือทั้งหมดของฉัน”
“ทั้งหมดที่ว่า หมายถึงเงินทั้งหมดรึเปล่า”
เกลยิ้มออกมาแล้วถามเอ้ดเวิร์ดอย่างหยอกล้อ
“ฉันยังมีอีกเยอะ”
“ฮ่าๆๆๆ”
เกลหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขแล้วกอดเอ็ดเวิร์ดแน่นขึ้นอีก
“ฉันมีอีกเรื่องที่จะถามเธอ”
“หึหึ ไม่ใช้คำว่าผมแล้วหรอ”
เกลเอ่ยแซวเมื่อเอ็ดเวิร์ดกับมาพูดปกติแล้ว เกลบอกตรงๆว่าตอนที่เขาแทนตัวเองว่าผมก้าวใจเธอมากๆเลย เธอแทบจะละลายคิดว่าจะโดนขอแต่งงานจริงๆ
"อย่าแซวสิ ฉันก็เขินเป็นนะ"
"ฮ่าๆๆๆ ว่าไงเอ็ดดี้ จะถามอะไรฉัน"
"เธอจะ...ไปงานพรอมกับฉันไหม"
"ไม่"
เอ็ดเวิร์ดหน้าตึงทันทีที่เกลพูดออกมา
"ไม่ปฏิเสธจ้าาา ยังไงฉันก็ต้องไปกับนายอยู่แล้ว ถ้านายไม่ขอฉันก็จะขอเอง"
"หึหึ เธอเนี่ยมันน่าตีจังเลย"
"ฮ่าๆๆๆ ตีอะไรหรอ"
"ตีก้นไง...เพลี๊ย!!!"
เกลที่เมื่อกี้ยังขำอยู่แต่พอเอ็ดเวิร์ดดันทำตามที่พูดจริง จึงเกิดเดดแอร์ขึ้น เกลอึ้ง เอ็ดเวิร์ดอึ้ง เหมือนเขาก็พึ่งรู้ตัวว่าทำอะไรให้เกลไม่ชอบแน่ๆ
"เอ็ด นาย นายตายแน่ นายทำอะไรห้ะ ตาบ้า"
เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินประโยคพิฆาตจากปากเกลก็เริ่มขยัยถอยห่างออกจากเกลช้าๆ
"เกลใจเย็นๆนะ ฉันขอโทษ ฮ่าๆๆ"
เอ็ดเวิร์ดเอ่ยขอโทษเกลแต่ปากก็ยังหัวเราะดีใจอยู่
"ขำอะไรห้ะ มานี่เลย"
เกลวิ่งเข้าไปหาเอ็ดเวิร์ดทันที ทั้งคู่วิ่งไล่กันไปมาตอนแรกเกลใช้ความเร็วปกติแต่พอจับเอ็ดเวิร์ดไม่ได้สักทีก็เพิ่มความเร็วขึ้นทำให้เอ็ดเวิร์ดต้องเพิ่มตามไปด้วย ดีที่ในโรงยิมไม่มีคนอยู่ แต่ว่าประตูที่เกลเปิดเข้ามายังเปิดอยู่
“เธอไม่กลัวใครมาเห็นหรอ”
เอ็ดเวิร์ดพูดออกไป ทำให้เกลนึกขึ้นได้และหยุดวิ่ง เกลหันไปมมองทางประตูที่เธอเปิดทิ้งไว้จริงๆ แต่ไม่ถึงอึดใจประตูก็ปิดลง เกลหันมาส่งยิ้มให้เอ็ดเวิร์ดทันที
“ทีนี้ให้ฉันเตะก้นนายได้ยัง มานี่เลยนะ”
เกลเร่งความเร็วเข้าไปหาเอ็ดเวิร์ดทันทีที่พูดจบ
“เธอไม่ควรใช้พลังจิตนะ มันไม่ดีต่อร่างกายของเธอ”
“ใช้แค่นิดหน่อยไม่เป็นอะไรหรอก แต่ที่จะเป็นคือนาย หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ไม่ หยุดก็กลัวสิ”
เกลวิ่งตามเอ็ดเวิร์ดอย่างไม่คิดชีวิต แต่ในใจเธอกลับมีความสุขมากขัดกับการกระทำตอนนี้ เธอไม่เคยพบเห็นมุมนี้ของเอ็ดเวิร์ดทั้งในหนังหรือหนังสือ เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าเขาขี้เล่นและชอบแกล้งคนอื่นแบบนี้
พรึบ
เอ็ดเวิร์ดหยุดวิ่งอย่างทันที ทำให้เกลที่วิ่งตามมาชนเข้ากับแผงอกของเอ็ดเวิร์ดที่ยืนรอรับอยู่ เกลเงยหน้ามองเอ็ดเวิร์ดที่ยืนส่งยิ้มให้เธอ
“ก้นเธอนิ่มดีนะ”
“อีตาบ้า ยังไม่หยุดพูดอีก”
“ฮ่าๆๆๆ ฉันพูดความจริงนะ”
ปึก
เกลทุบลงที่อกของเอ็ดเวิร์ดหนึ่งทีข้อหาที่เขายังไม่หยุดพูดเรื่องก้นเธอสักที
กริ๊งงงงงงงงง
“ไปเข้าเรียนกันเถอะ”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“ไว้จะรอนะ”
เกลมองหน้าเอ็ดเวิร์ดที่ส่งยิ้มให้เธอ เธออยากจะบีบปากเขาให้หลุดเพราะหมั่นไส้ เอ็ดเวิร์ดผละกอดออกจากเกลแล้วเดินไปหยิบดอกไม้ที่เกลว่างไว้ตอนวิ่งไล่กัน เกลเดินตามเอ็ดเวิร์ดไปจากข้างหลัง ในระหว่างที่เอ็ดเวิร์ดกำลังก้มหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมา เกลก็เห็นก้นของเอ็ดเวิร์ดอยู่ตรงหน้า จึงคิดที่จะแก้แค้นที่เขามาตีก้นเธอ เกลใช้ความเร็วเข้าไปยืนประชิดข้างหลังเอ็ดเวิร์ดแล้วง้างมือจะตีก้นเขา แต่เหมือนว่าเธอจะช้าไป เธอจึงตีไม่โดนเพราะเอ็ดเวิร์ดหลบได้ทันและจับมือเธอไว้
“จะทำอะไร”
“จะแก้แค้นที่นายตีก้นฉันไง”
“ช้าไปแล้วเด็กน้อย”
“อ๊าาา ฉันไม่ยอมๆ”
เกลยืนดิ้นเป็นเด็กที่ถูกแย่งของเล่นโดยมีเอ็ดเวิร์ดยืนยิ้มให้เธออย่างผู้ชนะ เอ็ดเวิร์ดจับมือของเกลพาเดินออกไปเข้าเรียน โดยมีเกลที่ยังดิ้นๆไปมาด้วยความขัดใจตามหลังมา
“วันนี้เธอไม่มองกระดานหรอ”
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นเมื่อเกลนั่งจ้องหน้าเขาไม่หยุดตั้งแต่นั่งเรียนมา
“ไม่ ฉันจะจ้องหน้าอยู่แบบนี้แหล่ะ”
“จริงๆ ถ้าเธออยากตีคืน ฉันให้เธอตีก็ได้นะ”
“ดี มาเลยฉันจะตี”
“ที่นี่คงไม่เหมาะ ทำไมเธอไม่ไปห้องฉันหล่ะ ฉันให้เธอตีหลายๆทีเลยก็ได้นะ”
เอ็ดเวิร์ดยืนหน้ามากระซิบกับเกลเบาๆ แต่สิ่งที่เขาพูดออกมาทำเอาเกลตาโตและคิดภาพตามทันที
“บ้า ทำไมนายเป็นคนแบบนี้เนี่ย หน้าไม่อาย”
“ฉันเป็นแบบนี้ เพราะว่าเป็นเธอไง”
เกลประมวลผลคำพูดของเอ็ดเวิร์ดแล้วแก้มทั้งสองข้างก็แดงขึ้นมา เธอผลักหน้าของเอ็ดเวิร์ดให้ออกไปห่างๆหน้าของเธอทันที
“บ้า ฉันไม่ได้สอนให้นายเป็นแบบนี้สะหน่อย นายเป็นของนายเองต่างหาก”
“ก็เธอชอบมาทำตัวน่ารักใส่ฉัน แถมชอบยั่วด้วย”
เอ็ดเวิร์ดขยับเข้ามาใกล้เกลอีกครั้งแล้วพูดเบาๆให้เกลได้ยิน เกลที่ได้ยินเสียงแหบพร่าของเอ็ดเวิร์ดที่พูดออกมา รวมถึงใบหน้าอันหล่อเหลาที่ขยับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก็รู้สึกว่าร่างกายและใบหน้าร้อนขึ้นมากกว่าเดิม
“มั่วแล้วฉันไม่เคยยั่วนายสะหน่อย”
เกลพูดพร้อมกัดปากตัวเองขบเม้นไปมาไล่ความเขินที่ตีขึ้นมาบนหน้า
“ตอนนี้เธอก็กำลังยั่วฉันอยู่”
เอ็ดเวิร์ดมองปากอันอวบอิ่มของเกลที่เขาเคยลิ้มลองมาก่อนและตอนนี้มันก็กำลังชักชวนให้เขาเข้าไปลิ้มลองมันอีกครั้ง แต่เจ้าของมันกลับไม่รู้ตัวสะเลย เกลหันไปมองหน้าเอ็ดเวิร์ดก็สบตากับเขา เธอมองลึกเข้าไปค้นหาความรู้ของเขา แต่ว่าไม่ต้องเข้าไปลึกเธอก็รู้สึกได้ว่าในสายตาของเขามันมีเพียงแต่เธอ เขาส่งความรู้สึกของเขาออกมาจนเธอแทบเก็บมันไว้ไม่หมด
“รู้ไหม ถ้าไม่ได้อยู่ในห้องเรียนฉันจูบนายไปแล้ว”
เกลยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูของเอ็ดเวิร์ด ทั้งสองคนมองตากันสื่อความรักอันเหลือล้นที่มีให้กันและกัน
คืนวันงานพรอม
“ไงเบลล่า”
“ไงเจค”
“เธอไม่ไปงานพรอมกับเพื่อนหรอ”
“นายรู้ได้ไง”
“ชาร์ลีบอกฉันน่ะ เขาบอกว่าเธออยู่บ้านคนเดียวให้มาอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
“แล้วนายก็มาหรอ”
“ใช่ แล้วก็พ่อฉันจ้างให้มาฝากบอกอะไรเธอด้วย”
“มีอะไรหรอ”
เบลล่าที่นั่งอยู่หน้าบ้าน ตามจริงเธอต้องขึ้นเครื่องไปหาแม่ของเธอแล้ว แต่ว่าแม่ของเธอไม่ว่างแล้วเธอจึงต้องเปลี่ยนแผน แต่เธอก็ไม่ได้บอกเพื่อนๆ เธอจึงเลือกที่จะอยู่บ้านแทนไปงานพรอม
“เธอรู้จัก อบิเกล เวทเทอร์ รึเปล่า”
“เกลหรอ ฉันรู้จักเธอเป็นเพื่อนสนิทฉันเอง”
“ดีเลย พ่อฉันฝากให้มาบอกเธอไปบอกเพื่อนของเธอว่า…เลิกยุ่งกับพวกคัลเลนสะ"
“ห้ะ ทำไมหล่ะ เกลเป็นอะไรหรอ”
“ไม่ใช่เกลแต่เป็นพวกคัลเลนต่างหาก”
“พวกคัลเลน พวกเขาทำไมหรอ ถ้าไปบอกเกลแบบนั้น มันไม่มีเหตุผลเกลก็คงไม่เชื่อฉันหรอก”
“เรื่องนี้ฉันบอกไม่ได้ พ่อฉันฝากมาเท่านี้”
“งั้น…ถ้าฉันนัดเกลได้หล่ะ นายพาเธอไปหาบิลลี่ได้ไหม”
“ไอเดียดีนะ ไว้ฉันจะถามพ่อให้”
“นายจะกลับเลยรึเปล่า”
“ฉันนั่งเป็นเพื่อนเธอสักพักก็ได้”
เบลล่านั่งคุยกับเจคอบต่ออีกสักพัก แต่ในหัวเธอก็ยังมีเรื่องของเกลกับครอบครัวคัลเลนอยู่ เธออยากจะรู้ว่าที่บิลลี่ฝากมาคืออะไร แต่เจคอบก็บอกเธอไม่ได้ เธอคิดว่าเพราะเขาไม่อยากบอกเธอมากกว่า เขาดูรู้มากกว่าที่บอกมา แต่เธอก็ไม่ได้บังคับเขา เธอนั่งคุยกับเขาต่อจนดึกแล้วชาร์ลีกลับมา
ฝั่งเกลกับเอ็ดเวิร์ด
“ลูกแม่สวยมากเลย”
“ขอบคุณค่ะแม่”
“ลูกพ่อต้องสวยที่สุดในงานแน่ๆ”
“ฮ่าๆๆๆ ขอบคุณค่ะพ่อ แต่หนูว่ามีคนที่สวยกว่าหนูแน่ๆ”
เกลพูดบอก เธอกำลังรอให้เอ็ดเวิร์ดมารับเธอไปงานพรอม ตอนนี้เกลใส่ที่เธอสั่งตัดมาเป็นชุดราตรีสีดำทั้งชุดยาวถึงพื้น เปิดไหล่หนึ่งข้าง แต่เพื่อความคร่องตัวเกลจึงให้ทางร้านผ่าด้านหน้าขึ้นมาแต่ไม่นึกว่าร้านจะผ่าให้เธอสูงขึ้นมาถึงขาอ่อน
ที่คอของเธอสวมสร้อยที่เอ็ดเวิร์ดให้มา สร้อยสีเงินจี้เพชรเข้ากับชุดของเธอมาก แถมชุดยังทำให้เพชรเด่นขึ้นด้วย และทำให้คอของเธอไม่ว่างเกินไป
“เสียงรถมาแล้ว เอ็ดเวิร์ดคงมาแล้วแหล่ะ เดี๋ยวแม่ไปเปิดประตูให้”
“ค่ะแม่”
แม่ของเธอที่ดูตื่นเต้นกว่าเธอสะอีกรีบเดินไปเปิดประตูทันที่ได้ยินเสียงรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน
“ไป พ่อไปส่ง”
เกลเดินควงแขนพ่อของเธอพร้อมรอยยิ้มเดินไปข้างพ่อเธอ
“พ่อหวงไหม หนูแต่งตัวแบบนี้”
“หวงทำไม ลูกพ่อสวยขนาดนี้”
“ฮ่าๆๆ หนูรู้แล้วค่ะ พ่อกับแม่ชมหนูมากไปแล้ว พอแล้วค่ะ”
“ทำไม จะเก็บไว้ให้ใครชมหล่ะ”
“แหม่ พ่ออย่ารู้ทันหนูสิ”
เกลเดินคุยกับทอมมาจนถึงหน้าประตู ที่เอ็ดเวิร์ดยืนรออยู่กับแม่ของเธอ
“สวัสดียามเย็นครับ ทอม”
“อืม ฝากลูกฉันด้วยนะ”
“ได้เลยครับ ผมจะดูแลให้ดีที่สุดครับ”
“พ่อหนูดูแลตัวเองได้นะคะ”
“พ่อรู้ แต่ว่าจะมาเป็นลูกเขยบ้านนี้ก็ต้องปกป้องลูกได้มากกว่าลูกปกป้องตัวเอง”
“ผมทำได้แน่นอนครับ”
เกลยืนมองพ่อของเธอทำเหมือนพร้อมยกเธอให้เอ็ดเวิร์ดเต็มที่แล้ว แค่เอ็ดเวิร์ดบอกว่าปกป้องเธอได้
“โอเค ไปกันเถอะ ไปนะคะพ่อ ไปนะคะแม่”
“โชคดีจ้ะ ขอให้สนุกนะจ๊ะ”
“ค่ะแม่ ไปนะคะ”
เกลเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับเอ้ดเวิร์ดโดยมีพ่อกับแม่ของเธอมาส่งที่หน้าบ้าน เอ็ดเวิร์ดเปิดประตูให้เกลเข้าไปนั่งแล้วเดินไปฝั่งคนขับ เขาออกรถตรงไปยังสถานที่จัดงานพรอมทันที
“เธอสวยมากเลย”
“ขอบใจ นายก็หล่อมากเหมือนกัน”
เกลเอ่ยชมเอ็ดเวิร์ดที่ใส่ชุดทักซิโด้เต็มยศหล่อมาก เธอเห็นตอนแรกยังยิ้มเขินที่เห็นคนอะไรหล่อขนาดนี้ ขนาดว่าเห็นอยู่ทุกวัน พอแต่งหล่อเต็มยศก็ทำเธอเสียอาการได้เหมือนกัน
“ขอบคุณครับ”
เอ็ดเวิร์ดขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม เขาดูออกว่าเกลกำลังคิดอะไร จะต้องเป็นอะไรที่ทำให้เขินแน่ๆ เพราะตอนนี้เกลนั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆเขา
“เราจะไม่เด่นเกินรุ่นพี่ใช่ไหม”
“ฉันว่า เด่นกว่ามากๆแน่นอน”
“ฮ่าๆๆ หวังว่าพี่ๆคงไม่โกรธเรานะ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
สวีตนิดๆ
เรื่องที่ว่าไรต์ชอบเขียนชื่อตัวละครเยอะต้องขออภัยไว้ด้วยนะ
เพราะไรต์เขียนแนวว่าไรต์เป็นบุคคลที่สามคอยบรรยายทุกอย่าง
มันจึงต้องใช้ชื่อตัวละครในการบรรยายเพื่อไม่ให้สับสน ตามความคิดไรต์นะ
จะมีเรื่องหรือวีรกรรมอะไรอีก รอติดตามกันได้เลยนะรีดๆทุกคน
ขอบคุณสำหรับเม้นและกำลังใจจ้า
ความคิดเห็น