คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : ตอนที่ 37
***นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีการอ้างอิงจากหนังที่เป็นแรงบันดาลใจบางส่วน ไม่ได้มีเจตนาจะลอกเลียนแต่อย่างใด ขอให้ทุกคนสนุกสนานกับนิยายเรื่องนี้***
เวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงวันที่ครอบครัวคัลเลนนัดกันไปเล่นเบสบอลกัน เกลที่เป็นหนึ่งในผู้ที่จะไปเล่นด้วย วันหยุดวันนี้จึงมีรถของแฟนหนุ่มมารับถึงบ้าน เกลนั่งทานมื้อเช้ามองพ่อและแฟนของเธอมองจ้องหน้ากันไปมา โดยมีเธอกับแม่นั่งประกอบฉาก
"พ่อคะ อย่าจ้องหน้าเอ็ดแบบนั้นสิ เขาแค่มาชวนหนูไปเล่นกีฬานะ"
"พ่อเปล่าจ้องสะหน่อย แต่แค่นี้รับไม่ได้ก็ไม่เหมาะเป็นลูกเขยบ้านนี้"
"ผมให้พ่อจ้องทั้งวันเลยก็ได้ครับ"
เอ็ดเวิร์ดตอบทอมด้วยรอยยิ้ม เขารู้ว่าทอมแค่หวงลูกสาวไปนิดหน่อย
ทอมหันไปทำหน้านิ่งใส่เอ็ดเวิร์ด เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากเกลและเจนที่นั่งมองอยู่ได้
เกลที่เห็นบรรยากาศตึงๆแล้วและไม่อยากให้ทอมหน้าเป็นตะคริวจึงชวนคุยเรื่องอื่นแทน ซึ่งเกลยังพยายามถามเรื่องที่พ่อแม่ของเธอรู้จักกับเอ็ดเวิร์ดได้ไง แต่ก็ไม่มีใครยอมเล่าให้เกลฟังเลย
"ไปนะคะ เย็นๆเจอกันค่ะ"
"บาย ดูแลตัวเองด้วยนะลูก"
"อย่ากลับดึกหล่ะ"
เกลโบกมือลาพ่อกับแม่แล้วขึ้นรถไปกลับเอ็ดเวิร์ด เอ็ดเวิร์ดขับรถพาเกลมายังบ้านของเขาเพื่อมาเจอกับคนอื่นๆก่อน
"เปลี่ยนชุดเลยเกล ฉันซื้อมาให้แล้ว''
"ไว้ใจได้ไหมเนี่ย"
เกลเอ่ยแซวอลิซที่อาสาทำหน้าที่ซื้อชุดเบสบอลใหม่ให้ทุกคน จากประสบการณ์การซื้อชุดของอลิซในหนังทำเธอไม่ค่อยไว้ใจอลิซเรื่องนี้เลย แต่ว่าชุดกีฬาคงไม่มีอะไรแปลกหรอกมั้ง
"ไว้ใจได้สิ สวยแน่นอน"
"มันชุดกีฬานะ"
"ชุดกีฬาก็สวยได้ เธอจะต้องชอบแน่"
"โอเคๆ ไปกัน"
อลิซ พาเกลไปยังห้องของเธอแล้วจับเกลใส่ชุดที่ซื้อมา เกลยอมรับว่าชุดสวยมากตามที่อลิซบอก ติดแค่มันพอดีตัวมากไป เกลที่ชอบใส่เสื้อหลวมๆจึงไม่ชินกับเสื้อรัดมากไป
"มันไม่รัดไปหรอ อลิซ"
"ไม่หรอก มันต้องกระชับจะได้คล่องตัวไง"
“ถ้าเธอว่าแบบนั้นฉันก็โอเค ไม่น่าเกลียดใช่ไหมอ่ะ”
“ไม่น่าเกลียดเลย เธอสวยมาก”
“โอเคๆ”
เกลลงไปข้างล่างพร้อมอลิซ ทุกคนที่รออยู่ก็ต่างพากันชมว่าเกลใส่ชุดนี้แล้วสวยมาก ตอนแรกเกลก็เขินๆแต่พอทุกคนชมด้วยใจจริงเธอก็ไม่ขัดเขินและมั่นใจมากขึ้น
“ไปขึ้นรถกันเถอะ”
“อื้อ”
เอ็ดเวิร์ดพาเกลไปขึ้นรถจิ๊บเพื่อไปยังสถานที่ลับที่พวกเขาไปเล่นเบสบอลกัน เอ็ดเวิร์ดขับพาเกล เอ็มเม็ตต์และโรซาลีมายังที่หมาย ตลอดทางเกลก็คุยกับคนในรถถึงเบสบอลที่จะเล่นแล้วก็รับคำท้าจากเอ็มเม็ตต์มาเพิ่มอีกหลายๆเรื่องเลย
“ถ้าเธอใช้พลังมากไปจะไม่เป็นอะไรหรอเกล”
“ไม่เป็นไรหรอกโรส พลังที่ใช้เป็นพลังกาย ไม่ใช่พลังจิตที่ส่งผลต่อสมองโดยตรง ดังนั้นถ้าฉันไม่ใช้พลังจิตก็คงไม่เป็นอะไร”
“โอเค ถ้าเธอเป็นอะไร เธอบอกฉันได้เลยนะหรือบอกเอ็ดเวิร์ดก็ได้”
“โอเคจ้า ฉันจะจำไว้ ขอบคุณนะโรส”
พอเวลาที่เหมาะสมในการเล่นเบสบอลของบ้านคัลเลนมาถึงทุกคนก็โชว์ฝีไม้ลายมือให้เกลชมเป็นขวัญตาทันที เกลที่เคยดูจากหนังมาแล้วว่าพวกเขาเล่นกันดุเดือดแค่ไหน พอได้มาเจอของจริงก็รู้ว่ามันเทียบกันไม่ได้จริงๆ ของจริงรุนแรงและคมชัดก็การดูหนังเป็นอย่างมาก เกลเรียนรู้วิธีการเล่นจากคนอื่นๆจนเธอตื่นเต้นมากที่จะได้เล่นบ้าง
“เล่นด้วยๆ”
จนจบรอบ เกลก็ร้องขอเล่นกับคนอื่นๆด้วยทันที เกลที่ได้ตีลูกครั้งแรกไม่รู้ว่าต้องใช้แรงมากน้อยแค่ไหน ลูกแรกที่เธอได้ตีจึงเทียบเท่าแรงมนุษย์ปกติใช้กันแต่สำหรับแวมไพร์กลุ่มนี้มองว่าเกลใช้แรงเด็กอนุบาลในการตีลูกๆ
“เอาใหม่ๆ ลูกนั้นไม่นับ”
เกลประท้วงขึ้นเรียกรอยยิ้มขำและเอ็นดูจากทุกคนได้ เกลตีลูกใหม่อีกครั้ง ครั้งนี้เธอใส่แรงไป80%และมันได้ผลดีเกินคาด ลูกเบสบอลที่กระทบไม้ลอยกระเด็นไปตามแรงของเกล ซึ่งเทียบเท่ากับที่คัลเลนเล่นกันแล้ว เกลยิ้มดีใจกระโดดตบมือจนลืมว่าเธอต้องวิ่งไปที่เบสแต่ละอัน
“เกล วิ่งสิ วิ่งเร็ว”
และก็มีเสียงที่ลอยมาดึงสติเกลให้นึกขึ้นได้ เกลที่ตกใจจึงออกแรงวิ่งเก็บเบสทันที เกลที่วิ่งเต็มศักยภาพของร่างกายจึงเหมือนกับว่าเธอแว๊บจากจุดหนึ่งเป็นจุดหนึ่ง เรียกความตื่นเต้นให้กับคนอื่นๆที่เห็นได้ พวกเขามองเกลที่เคลื่อนที่ได้รวดเร็วจนพวกเขายังอึ้ง เพราะครอบครัวคัลเลนเองก็ไม่เคยเห็นเกลเคลื่อนที่เร็วมากๆเลยสักครั้ง แต่ก็มีคนห่วงความปลอดภัยของร่างกายเกลด้วย
“เซฟ เซฟได้”
เกลกระโดดดีใจที่เธอสามารถวิ่งได้ครบทุกเบสก่อนลูกมาถึง ถือว่าการเล่นครั้งแรกของเธอผ่านไปด้วยดี
“เกล เธอไม่เป็นอะไรนะ”
“ไม่เป็นอะไร ฉันสนุกมากเลย เล่นอีกๆ”
ทุกคนที่เห็นเกลไม่เป็นอะไร แถมดูสนุกมากก็ยิ้มออกมาแล้วเริ่มเกมต่อตามที่เกลขอ
การเล่นบอลผ่านไปหลายรอบจนเกลไม่ได้นับว่าเท่าไร เธอนับแค่ที่เธอแข่งกับเอ็มเม็ตต์ว่าเธอชนะกี่ครั้ง เอ็มเม็ตต์โวยเรื่องความเร็วของเกลด้วย เกลจึงบอกว่าเขามองไม่ทันเองและท้าให้เขาวิ่งให้เร็วขึ้นด้วย เกลเล่นด้วยความสนุกจนไม่รับรู้ถึงบุคคลแปลกหน้าทั้งสามที่กำลังจะมาตามเนื้อเรื่อง
“หยุด!!!”
เสียงอลิซดังขึ้นทุกคนที่กำลังเล่นอยู่ก็หยุดตามคำบอกของอลิซ เจสเปอร์วิ่งไปหาอลิซและถามด้วยความเป็นห่วงทันทีว่าอลิซเป็นอะไร
“พวกเขากำลังจะไปแล้ว แต่พวกเขาได้ยินเสียงเรา”
อลิซพูดบอกออกมาตามนิมิตที่เธอเห็น ทำให้เกลนึกถึงเนื้อเรื่องของหนังขึ้นมาได้ พร้อมกับข้อมูลที่เธอรับรู้มาจากเบลล่าหลายวันแล้วว่าฟอร์คมีเหตุร้ายๆเกิดขึ้น เกลที่สนุกกับการเล่นมากไปจนลืมเรื่องนี้ไปสะสนิทเลย
“ซวยแล้ว ลืมเลย”
เกลอุทานขึ้นมา เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินจึงรีบมายืนข้างๆเกลทันที
“ปล่อยผมของเธอลงมา”
เอ็ดเวิร์ดพูดบอกเกลที่รวบผมหางม้าไว้ เกลที่ได้ยินก็ทำตามทันทีไม่พูดอะไร
“ไม่เป็นไรเอ็ดเวิร์ด เธอไม่มีกลิ่น”
โรซาลีที่ยืนไม่ไกลเกลเท่าไรพูดออกมา เกลที่กำลังประมวลผลสิ่งที่โรซาลีพูด แต่บุคคลแปลกหน้าสามคนก็เดินเข้ามาก่อน เกลมองสองชายหนึ่งหญิงผิวซีดไร้สีเลือดเดินเข้ามา เกลจับมือเอ็ดเวิร์ดไว้ทันที เธอลอบมองหน้าเอ็ดเวิร์ดที่เข้าโหมดตึงเครียดเต็มตัวแล้ว เธอบีบมือเรียกสติเขาว่าเธออยู่ตรงนี้และโอเคดี
“ไม่เป็นไรเอ็ด”
“เธออยู่หลังฉันไว้นะ”
“อืม”
เกลไม่คิดจะขัดอะไรเอ็ดเวิร์ดถึงแม้จะเกิดเรื่องร้ายขึ้นจริงเธอก็สามารถเอาอยู่ แต่การที่เอ็ดเวิร์ดปกป้องเธอแบบนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกอุ่นในใจมากจริงๆ เกลไม่ได้สนใจว่าคนอื่นคุยอะไรกัน แต่เธอมองหน้าเอ็ดเวิร์ดที่กำลังจมไปกับการอ่านความคิดของเจมส์มือแกะรอยชั้นเยี่ยม
‘ทำหน้าแบบนี้ใครเขาก็หมั่นไส้ทั้งนั้นแหล่ะ’
เกลคิดในใจเมื่อมองหน้าของเอ็ดเวิร์ดที่หน้านิ่งมาก แถมท่าทางของเจ้าตัวก็เรียกบาทาได้ดีมากๆ อย่างเช่นการทะเลาะกับไมค์เพื่อนของเธอได้ตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน
“เอ็ดเวิร์ด มองหน้าฉันสิ”
เกลจับไปที่ใบหน้าของเอ็ดเวิร์ดให้มองมาที่เธอ เอ็ดเวิร์ดหันมาตามสัมผัสของเกลทันที
“ฉันโอเค ไม่เป็นไร เลิกทำหน้าแบบนี้ก่อน ไม่หล่อเลย”
เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินเสียงเกลก็หลุดออกมาจาความคิดของตัวเองได้ คำพูดของเกลสามารถดึงสติเขาได้และสามารถเรียกรอยยิ้มจากเขาได้ด้วย
“ฉันไม่เป็นไรแล้ว ขอบใจ”
เอ็ดเวิร์ดยกมือขึ้นมาจับมือเกลที่อยู่ที่ใบหน้าของเขาแล้วส่งยิ้มให้เกล
“เอาสิ มีพวกเราจะกลับพอดี”
“รับรองลูกโค้งของฉันเด็ด”
“เราคงพอรับไหวนะ”
เกลยืนฟังพวกเขาคุยกันจนไม่มีเรื่องอะไรผิดใจกัน แต่เธอไม่ค่อยพอใจที่เธอจะต้องกลับทั้งที่เธอพึ่งเล่นไปไม่กี่เกมเอง
“ดูเหมือนจะมีคนไม่พอใจนะ”
เกลที่หน้าบูดบึ้งนิดหน่อยแต่ไม่คิดว่าจะมีใครเห็นนอกจากเอ็ดเวิร์ดที่อยู่ใกล้สุดและส่งยิ้มให้เธออยู่ตอนนี้ แต่เหมือนจะมีอีกคนที่มองหน้าเธออยู่ด้วย ซึ่งก็คือเจมส์ เกลยกนิ้วขึ้นมาชี้ที่หน้าตัวเองพร้อมส่งสายตาคุยกับเจมส์ว่าพูดถึงเธอหรอ เจมส์ที่เห็นก็ยิ้มออกมา เกลที่เห็นรอยยิ้มของเกลก็รู้สึกเหมือนโดนผู้ล่ากำลังจับตามองดูอยู่ แต่ผู้ล่าตัวนี้เธอไม่กลัวสักนิด เอ็ดเวิร์ดที่พยายามขืนพาตัวเกลออกไป แต่เกลก็ขืนตัวไว้ไม่ยอมไปตามแรงเอ็ดเวิร์ด
“ก็นิดหน่อย ฉันพึ่งได้ออกแรงเองก็ต้องกลับแล้ว”
“งั้นมาเล่นกันสักตาไหมก่อนค่อยกลับไหมหล่ะ”
“เอาสิ ไม่ขัดอยู่แล้ว”
“แต่เกล…”
“ไม่เป็นไรเอ็ด ฉันเอาอยู่”
เจมส์ยังส่งยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเกลขัดเอ็ดเวิร์ดเขาดูออกว่าเกลกับเอ็ดเวิร์ดน่าจะเป็นคู่รักกัน
วืดดดด
เหมือนโดนแกล้ง มีลมวูบหนึ่งพัดผ่านเกลไป และพัดพากลิ่นของเกลให้พัดไปหายังผู้ที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันด้วย
“กลิ่นเธอ แปลก”
“ก็น้ำหอมไง รู้จักไหม”
“รู้ แต่ว่า”
“จะเล่นไหม”
เกลไม่เปิดช่องให้เจมส์ได้คิดหรือสงสัย แต่ถึงเขาคิดจะเล่นงานเธอเอ็ดเวิร์ดต้องวิ่งเข้ามากันตัวเธอออกแล้ว แต่ตอนนี้ยังไม่มี เกลจึงไม่คิดว่าเจมส์คิดอะไรไม่ดี
การเล่นจึงเล่นเป็นทีมฝั่งใครฝั่งมัน ผลัดกันหวดลูก เมื่อถึงตาเกลเล่นเธอใช้แรงตามที่เคยเล่นมา เจมส์ที่มีความคิดอื่นจึงตัดทิ้งไปพร้อมกับแข่งเกมกับเกลอย่างเมามัน เกลเองก็สะใจมากขึ้นที่ได้เล่นแบบสุดๆ แถมสนุกด้วย เกลที่ถือครองสกิลการผูกมิตรรวดเร็วก็สามารถเป็นเพื่อนกับทั้งสามคนได้อย่างง่ายดาย เจมส์ที่เคยคิดเรื่องเกลไปต่างๆนาๆก็หยุดแล้วยกเกลเป็นน้องสาวของเขา
เกลคิดว่าทั้งสามคนก็ดูเป็นมิตรดี พอตัดการกระหายเลือดมนุษย์ออกไปก็ปกติเหมือนแวมไพร์ธรรมดาทั่วไป ตอนแรกเกลกะจะไม่บอกความจริงว่าเธอไม่ใช่แวมไพร์ให้สามคนรู้ คัลเลนคนอื่นๆก็คิดเหมือนเธอ แต่พอพวกเขาถามขึ้นมาเกลก็ต้องคิดใหม่อีกที การที่พวกเขาอยู่มานานยังไงก็ต้องรู้ว่าเธอไม่เหมือนกับพวกเขาอยู่แล้ว
เกลจึงหารือกับแฟนหนุ่มผู้ปกป้องเธอยิ่งชีพกับผู้อาวุโสของคัลเลนว่าจะบอกดีไหม คาร์ไลล์จึงเป็นผู้ไกล่เกลี่ยให้การพูดคุยราบรื่น ย้ำให้พวกเขาไม่บอกใคร เมื่อพวกเขารับปากเกลจึงบอกว่าเธอเป็นอะไรโดยย่อไม่ได้ลงรายละเอียดและมีโรซาลีพูดเสริมว่าเกลจะมาเป็นพวกเธอแน่ แต่ยังไม่ถึงเวลา
ทั้งสามคนเข้าใจอย่างง่ายดายจนเกลแปลกใจ แต่เธอก็คิดได้ว่ามิตรผูกไม่ยาก แต่การรักษาไว้นั้นยากกว่า ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรก็ขึ้นกับอนาคต พูดคุยกันอีกไม่นานทั้งสามคนก็ขอตัวเดินทางต่อ
“ไว้เจอกันใหม่ ครั้งหน้าเธอคงเป็นพวกเราแล้วนะ”
“ไว้เจอกันนะสาวน้อย”
“ไว้เจอกันใหม่พวกคุณทุกคน”
ทั้งสามกล่วคำอำลา เกลเพียงยิ้มและโบกมือลาพวกเขาจนลับสายตาไป
“เธอเนี่ยมีอะไรให้พวกเราแปลกใจเยอะมากเลยนะ”
“แน่นอน ฉันเก่งจะตาย”
"ไว้มาเล่นกันใหม่นะ"
"แน่นอนเล่นกับพวกเธอสนุกมากเลย"
เกลบอกลาครอบครัวคัลเลนเพื่อกลับบ้าน นี่ก็เย็นมากแล้วเธอจึงปฏิเสธจะกินข้าวเย็นบ้านคัลเลน เธอเองไม่อยากให้ทอมมองเอ็ดเวิร์ดไม่ดีด้วย
"กลับไปนอนบ้านเลยนะ อยู่บ้านตัวเองบ้างเถอะ"
"แต่ฉันอยากอยู่กับเธอนะ "
"นายอยู่กับฉันทุกวันแล้ว กลับไปอยู่บ้านบ้าง เดี๋ยวพวกเขาหาว่าฉันล่อล่วงนาย"
"พวกเขาคิดว่าฉันล่อล่วงเธอมากกว่า"
"ฮ่าๆๆๆ ใช่เลย นายไปเถอะ เจอกันที่โรงเรียน บายยยย"
"โอเค ได้เจอกันที่โรงเรียน ฝันดีนะ"
เอ็ดเวิร์ดจูบที่หน้าผากของเกลหนึ่งที แล้วเดินไปขึ้นรถขับออกไป มีเกลส่งยิ้ม และโบกมือลาอยู่หน้าบ้านของเธอ เกลเมื่อเห็นเอ็ดเวิร์ดลับสายตาไปแล้วก็เดินเข้าบ้าน
"กลับมาแล้วค่า"
"พ่อกับแม่อยู่นี่จ้า"
เกลเดินตามเสียงของเจนที่ตะโกนบอกมาไปยังห้องนั่งเล่น
"ชุดสวยจังลูกแม่"
เกลยิ้มออกมาตามคำชมของเจน เกลยังสวมชุดเบสบอลที่อลิซซื้อให้อยู่จึงเข้าใจสิ่งที่แม่พูด
"อลิชซื้อให้ค่ะ สวยมากใช่ไหมคะ"
"สวยมากจ้ะ อลิซนี่ตาดีจริงๆเข้ากับลูกมากเลย"
"ลูกพ่อใส่อะไรก็สวย"
“คุณพ่อนี่ปากหวานจริงๆเลย”
เกลเอ่ยแซวพ่อของเธอ แล้วขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เมื่อเกลอาบน้ำเสร็จเธอก็ลงมากินมื้อเย็นกับพ่อแม่ เสร็จก็นั่งดูทีวีกันต่อจนถึงเวลาเข้านอน เธอจึงแยกย้ายกับพ่อแม่ขึ้นไปนอน วันนี้เกลไม่มีเอ็ดเวิร์ดนอนเป็นเพื่อนเหมือนก่อน จึงรู้สึกว่าเตียงกว้างขึ้นกว่าเดิมทั้งที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บนเตียงก็ไม่มีสัมผัสเย็นๆแล้ว ทำเธอโหวงๆจริงๆ
“เป็นเอามากแล้วเรา”
เกลพูดกับตัวเองเมื่อรู้ว่าความรู้สึกทุกอย่างที่เธอนึกถึงคืออาการที่จะขาดเอ็ดเวิร์ดไม่ได้ เธอคลั่งรักด้วยอีกคนแล้ว เกลนอนยิ้มกับตัวเองไม่นานก็หลับไป
เกลตื่นขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมนาฬิกาปลุก อากาศเย็นๆของฟอร์คทำเอาเธอไม่อยากจะลุกไปจากเตียงเลย แต่ว่าไม่ลุกคงไม่ได้เพราะมีคนรอเธออยู่ที่โรงเรียน เมื่อคิดได้ดังนั้นเกลก็ลุกขึ้นจากเตียงพร้อมรอยยิ้ม เตรียมตัวให้พร้อมสำหรับไปโรงเรียน
เกลลงมากินมื้อเช้ากับพ่อแม่ ทอมอ่านข่าวในหนังสือพิมพ์ให้เจนกับเกลฟัง เรื่องที่มีคนถูกสัตว์ทำร้ายในเมือง และบอกให้เกลระวังตัวไว้มากๆ เกลอยากจะบอกพ่อเธอมากเลยว่าข่าวเก่าแล้ว เพราะเธอพึ่งจะลาคนที่ฆ่าชาวเมืองผู้น่าสงสารไปเมื่อวาน และพวกเขาคงไม่กลับมาเพราะที่นี่เป็นเขตปกครองของกลุ่มคัลเลน
“บายค่ะพ่อ บายค่ะแม่ เจอกันตอนเย็น”
เกลโบกมือลาพ่อแม่แล้วขับรถไปยังโรงเรียน โรงเรียนที่มีใครรอเธออยู่อย่างคิดถึงและโหยหา เกลขับรถมาถึงโรงเรียนก็หาที่จอดรถ เธอเห็นเอ็ดเวิร์ดกับคัลเลนคนอื่นๆยืนอยู่ พอรถเธอเข้ามารอยยิ้มของเอ็ดเวิร์ดก็ปรากฏขึ้นบนหน้าทันทีทำเอาเกลยิ้มตามเขาไปด้วย เธอเลือกจอดรถไม่ไกลจากเอ็ดเวิร์ดมากนัก เมื่อเธอจอดรถเสร็จเปิดประตูลงมา ก็เจอเอ็ดเวิร์ดที่ยืนรออยู่แล้ว เกลสวมกอดเอ็ดเวิร์ดด้วยความคิดถึงทันที เอ็ดเวิร์ดก็กอดเกลด้วยความคิดถึงและโหยหาเหมือนกัน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBc
ตรวจคำผิดแล้วก้าบ
ขอบคุณทุกเม้นทุกกำลังใจน้าาา
แก้คำผิดแล้ว
ความคิดเห็น