คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ตอนที่21
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
“เลิกเรียนแล้ว เธอจะไปไหนต่อไหม”
“ไม่อะคงกลับบ้านเลย”
“เธอจะไม่ไปบ้านฉันจริงๆ หรอ”
เอ็ดเวิร์ดพยายามส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เกลที่เขากำลังขอร้องให้เธอไปบ้านเขา
"ฮ่าๆๆๆ เลิกทำหน้าแบบนั้นเดี๋ยวนี้"
เกลขำออกมาเมื่อเห็นสายตาปิ้งๆ อ้อนวอนจากคนข้างๆ เธอ เขาทำแบบนี้ไม่นึกถึงใจเธอและ มันละลายจะติดพื้นอยู่แล้วนะ
"ฉันอยากให้เธอไปบ้านฉันอะ คนอื่นๆ ด้วย"
"อย่าตื๊อให้ยากเลย ฉันบอกแล้วไงว่าต้องขอพ่อกับแม่ฉันก่อน"
"เดี๋ยวฉันโทรขอให้ก็ได้ เดี๋ยวอ้างคาร์ไลล์กับเอสเม่ก็ได้ พวกเขาก็อยากเจอเธอจริงๆ นะ"
"ไม่เอาน่าเอ็ด เดี๋ยวฉันขอได้ฉันจะบอกนายทันทีเลยดีไหม"
"ก็ได้ ขอวันนี้เลยนะถ้าได้ฉันพร้อมจะมารับเธอทันที"
"โอ๋ๆ เด็กน้อย จะติดพี่สาวคนนี้มากไปแล้วนะ"
เกลบีบแก้มเอ็ดเวิร์ดแล้วเขย่งเท้าเพื่อนลูบหัวเขาพร้อมกับพูดแซวออกไป เกลที่เขย่งเพื่อจะลูบหัวเอ็ดเวิร์ดก็ได้แต่มองบริเวณที่ตัวเองกำลังลูบจึงไม่รู้ตัวว่าระดับหน้าของทั้งสองคนนั้นอยู่เท่ากัน สายตาของเอ็ดเวิร์ดเห็นทุกการกระทำของเกล เขายิ้มออกมาทันที เขามองการกระทำของคนที่ไม่รู้ตัวว่าทำคนอื่นรู้สึกดีแค่ไหน เกลที่เห็นว่าเอ็ดเวิร์ดเงียบไปไม่ส่งเสียงประท้วงอะไรที่เกลทำแบบนั้นก็นึกว่าเอ็ดเวิร์ดอาจจะไม่พอใจ เลยละลายสายมาดูใบหน้าของเอ็ดเวิร์ด
สายตาของเกลผสานเข้ากับสายตาของเอ็ดเวิร์ดทันที เกลที่รู้ตัวว่าตัวเองทำพลาดครั้งใหญ่เข้าแล้ว สายตาที่สบกันบ่งบอกถึงความรู้สึกมากมาย ที่บอกถึงความรู้สึกในใจของกันและกัน แต่แตกต่างที่คนหนึ่งยอมรับและส่งต่อไปให้อีกคนอย่างเปิดเผยเพียงหวังในอีกคนรับรู้ แต่อีกคนกลับพยายามที่จะไม่ยอมรับความรู้สึกในใจตัวเองและหลีกหนีมันสุดชีวิต
เหตุการณ์ของทั้งสองคนเกิดขึ้นณลานจอดรถ แต่ใครหลายๆ คนที่พบเจอกับไม่ได้คิดจะเข้าไปขัดขว้างแต่อย่างใด พูดได้ว่าทุกคนชินแล้วกับสถานการณ์ที่สุดแสนจะสวีทหวานของทั้งสองคน มีเพียงหญิงสาวบางคนที่อิจฉาเกล อยากจะเข้าไปแทนที่เกลบ้าง แต่ทุกคนก็รู้สึกได้ถึงความเหมาะสมของสองคนนี้ ความโดดเด่นของทั้งคู่ที่กินกันไม่ลง ไหนจะความเก่งไปซะทุกเรื่อง ทั้งการเรียน การละเล่นต่างๆ เอ็ดเวิร์ดกับเกลอยู่ชมรมดนตรีสากลเหมือนกัน และทั้งคู่คือคู่แสดงที่น่าจับตามองที่สุดความสามารถทางด้านดนตรีที่กินกันไม่ลง และเมื่อมาเข้าคู่กันก็สามารถขับกล่อมให้ทุกคนจมลึกไปกับทั้งคู่ได้ทุกเมื่อ ทุกคนในโรงเรียนรู้นักเรียนรู้ครูรู้ แต่มีเพียงเกลคนเดียวที่ไม่รู้ ว่าเอ็ดเวิร์ดนั้นหลงเธอมากขนาดไหน เกลพยายามจะผลักความรู้สึกทุกอย่างที่เอ็ดเวิร์ดให้ออกไป แต่ก็ไม่มีใครในโรงเรียนโกรธหรือเกลียดเกล เพราะเธอมีเหตุผลเสมอและไม่ได้ทำร้ายจิตใจของเอ็ดเวิร์ดเลยสักครั้ง เธอเพียงแค่ไม่พร้อมและพยายามรักษามิตรภาพระหว่างเธอกับเขาไว้ตลอด
เกลที่รู้สึกตัวว่าเล่นจ้องตากับเอ็ดเวิร์ดมาสักพักแล้ว จากอาการเมื่อยที่เธอรู้สึกที่เท้า ที่เขย่งอยู่ตลอด เกลจึงหยุดเขย่งและเป็นการทำให้หน้าของเธอกับเอ็ดเวิร์ดไม่อยู่ในระดับเดียวกันอีก แต่มันก็ช้ากว่าความเร็วแวมไพร์ของเอ็ดเวิร์ดที่กอดเอวของเกลไว้และด้วยแรงที่มีมากกว่ามนุษย์ธรรมดาไม่รู้กี่เท่าก็สามารถยกเกลให้ค้างไว้ในท่าเดิมได้ เอ็ดเวิร์ดไม่กลัวให้จะสงสัยเพราะเกลเองก็ไม่ได้ตัวใหญ่อะไรผู้ชายอย่างเขาอุ้มได้สบายอยู่แล้ว เอ็ดเวิร์ดโน้มตัวเข้าไปหาเกลอีกจนปลายจมูกของทั้งคู่เตะกัน เกลโน้มตัวหนีเอ็ดเวิร์ดแต่ก็ทำไม่ได้เยอะเพราะยังไงเธอก็อยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ฉันจะไม่คาดคั้นเธอ แต่ฉันอยากบอกเธอว่า ฉันเริ่มจะรอไม่ไหวแล้ว”
แค่เพียงคำพูดของเอ็ดเวิร์ดไม่กี่คำก็ทำให้แก้มเนียนๆ ของคนในอ้อมแขนขึ้นแถบสีแดงกระจายไปทั้งพวกแก้มไหนจะรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้านั้นอีก ทุกคนในโรงเรียนต่างลงความเห็นกันว่ายังไงเกลก็หนีเอ็ดเวิร์ดไม่พ้น ตัวเกลเองก็ก้าวขาเข้าไปกับดักที่เอ็ดเวิร์ดวางไว้หนึ่งขา เพียงอีกก้าวเดียวเธอก็ตกเป็นของเอ็ดเวิร์ดอย่างเต็มเปา
เกลไม่ได้ตอบอะไรเอ็ดเวิร์ด แต่ถึงไม่ตอบอะไรอาการของเกลก็ทำให้เอ็ดเวิร์ดพอใจมากๆ อยู่แล้ว เมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนมากขึ้นก็เป็นสัญญาณให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน เพราะเกลก็ต้องรีบกลับบ้าน
“พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“พรุ่งนี้เจอกันครับ”
ทั้งคู่บอกลากันแล้วต่างแยกย้ายไปที่รถของตัวเอง ซึ่งเกลก็อยู่ที่รถเธออยู่แล้ว เกลรอให้เอ็ดเวิร์ดเดินไปจนถึงรถของเขาที่มีครอบครัวของเขารออยู่ เกลมองเอ็ดเวิร์ดที่โดนเอ็มเม็ตต์กับเจสเปอร์ ชายหนุ่มของบ้านรุมหยอกล้อเขา เกลยิ้มให้กับความอบอุ่นของครอบครัวนี้ เธอดีใจมากที่มีโอกาสได้มาพบเห็น ได้มารับความรู้สึกแบบนี้ เกลยิ้มออกมาอีกครั้งแล้วออกเดินไปอีกด้านของรถที่เป็นฝั่งที่นั่งของคนขับ เกลมองไปรอบๆ อย่างสำรวจ เป็นพฤติกรรมที่เคยตัวเพราะเธอทำมันมานานหลายอาทิตย์จนชิน ในทุกๆ วันมันจะไม่มีอะไรแตกต่าง แต่วันนี้ไม่ใช่
เกลที่จับที่เปิดประตูและกำลังจะออกแรงดึงมันออกเพื่อเปิดประตูแต่สมองของเธอก็ประมวลผลว่าภาพที่เธอเห็นเมื่อกี้มีบางสิ่งที่แตกต่างจากทุกวัน เกลละมือออกแล้วหันหลังกลับไปมองที่ถนนหน้าโรงเรียนทันที เพราะตอนนี้รถของเธอจอดอยู่ตรงที่ติดถนนมากที่สุด เป็นอีกอย่างที่เธอทำประจำแต่ไม่ทุกวันเพื่อไม่เป็นที่สังเกต ซึ่งวันนี้เธอจอดติดถนนอีกครั้ง และสิ่งแปลกปลอมที่เธอเห็นก็คือ รถคันใหญ่สีดำ กระจกติดฟิล์มดำทั่วทั้งรถแต่ก็อาจจะเป็นสิ่งปกติ ถ้าเธอไม่เห็นหน้าใครบางคนที่นั่งอยู่ในรถเปิดกระจกลงและมองมาทางเธออยู่ และเขาไม่ใช่ใครที่ไหน หมากตัวแรกที่เธอเคยพบปะมาสองครั้งสองครา
เกลจ้องมองไปที่ชายหนุ่มที่อยู่ในรถ ตัวเขาเองก็จ้องมองมาที่เกล ทั้งคู่สบสายตากันไปมา ตัวเกลเองก็ไม่ละสายตาออกเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะตอนนี้เธอพร้อมแล้ว พร้อมสำหรับแผนการที่เธอวางไว้ว่าจะทำให้สำเร็จก่อนจะต้องตาย
ชายในรถแปลกใจที่เกลไม่ละสายตาไปเหมือนครั้งก่อนที่หาวิธีเลี่ยงเขาได้ตลอด แต่ครั้งนี้มันต่างไป เขาสัมผัสได้ถึงความตั้งใจอันแรงกล้าบางอย่างจากเกล และเมื่อเธอออกเดินเข้ามาหาเขามากขึ้น เขาจึงมีความคิดใหม่ๆ ขึ้นว่าเธอจำเขาได้แล้ว
เกลเดินมาหยุดที่หน้าของชายหนุ่มที่จ้องเธออยู่ ถึงแม้เขาจะพยายามกลบเกลื่อนโดยการกัดเล็บตัวเองเล่น แต่เธอก็มองเขาออกอยู่ดี
“นายเป็นใครกันแน่ นายจงใจสะกดรอยตามฉันใช่ไหม”
เกลเอ่ยประโยคคำถามออกไป เกลวางแผนไว้ว่าจะยังทำเป็นความจำเสื่อมตบตาเขาไปตลอดจนกว่าเขาจะรู้ได้เอง ซึ่งแผนการของเธอยังได้ผล เครื่องยืนยันก็คือใบหน้าที่สตั้นไปหลายวินาทีเมื่อเธอเอ่ยถามออกไป
ชายหนุ่มได้สติกลับมาก็ตีหน้ายียวนทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเกล แต่ถึงยังไงก็สายไปอยู่ดี
‘ยังเด็กน้อยเหมือนเดิม’
เกลคิดในใจถ้าเขาอ่านใจเธอได้คงปรี๊ดแตกที่เธอว่าเขาเด็กน้อย แต่เด็กน้อยยังไงก็เด็กน้อย คนที่ได้เปรียบมากกว่าเขาอย่างเกลที่เคยดูหนังเรื่องนี้มาหลายรอบจนรู้นิสัยใจคอของตัวละคร จำได้ขึ้นใจแล้วเธอจะไม่ชนะได้อย่างไร
“เฮอ พ่อแม่ก็แก่มากแล้วนี่นะ ปล่อยอยู่บ้านแบบนั้นถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็คงไม่มีใครรู้ ใช่ไหมล่ะ”
ชายหนุ่มยิ่งประเด็นเรื่องพ่อแม่ของเกลขึ้นมาตามบทหนังและตามที่เกลรอคอยไว้ เหยื่อติดเบ็ดแล้ว ที่เหลือก็แค่รอตวัดแบบสายฟ้าแลบเพื่อให้ได้ปลาตัวโตที่อยากได้
“นายหมายความว่าไง!!”
เกลพูดเสียงดังหาคำตอบจากเขา แต่สิ่งที่เธอได้คือรอยยิ้มเยาะแล้วรถก็เคลื่อนตัวออกไป เกลเล่นตามบทบาทให้ดูสมจริงมากที่สุดเธอวิ่งตามรถไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ทำเป็นตามไม่ทัน วิ่งกลับมาที่รถตัวเองออกแรงเปิดประตูขึ้นไปนั่งข้างในสตาร์ทรถและกำลังจะปิดประตู แต่แรงยื้อจากข้างนอกทำให้เธอปิดไม่ได้ เกลหันไปมองทางต้นเหตุก็เจอกับเอ็ดเวิร์ดที่จับประตูอยู่
“เกิดอะไรขึ้น พวกนั้นเป็นใคร”
“เอาไว้ก่อนนะเอ็ด แล้วฉันจะโทรหานายเอง”
เกลออกแรงดันมือเอ็ดเวิร์ดออกแล้วปิดประตูเหยียบคันเร่งพุ่งตัวออกไปทันที ทิ้งให้เอ็ดเวิร์ดยืนอยู่ที่เดิม เอ็ดเวิร์ดยังไม่ได้ขยับตัวไปไหน เขามองตามรถของเกลไปจนลับสายตา เอ็ดเวิร์ดรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขารู้สึกว่าเขากำลังจะเสียเกลไป เอ็ดเวิร์ดมองเห็นและได้ยินเหตุการณ์ทั้งหมดแต่เขาไม่ได้เข้าไปหาเกลแต่แรก เพราะเขาไม่รู้ว่าคนที่เธอคุยด้วยคือใคร เขาไม่รู้ ไม่รู้แม้กระทั่งความคิดของคนบนรถ มันมีบางอย่างขว้างกันไว้ให้ความรู้สึกเหมือนของเกล สิ่งที่เขารู้ได้อย่างเดียวคือพวกคนในรถเป็นเหมือนเกล แต่เขาก็ไม่รู้แน่ชัด
“นายจะเอาไง ตามเธอไปไหม”
เจสเปอร์เอ่ยถามเขา ทุกคนในครอบครัวเขาเดินมายืนอยู่ข้างเขาแล้วตอนนี้ ซึ่งทุกคนก็ได้ยินและรับรู้เหมือนกับเขา
“ฉันจะรอเธอ”
“แล้วถ้าเธอไม่โทรมาล่ะ”
อลิซผู้มองเห็นอนาคต แต่เรื่องที่จะเกิดขึ้นกับเกลนี้เธอมองไม่เห็นมัน ไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นและไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นอีก แม้แต่คนในรถเธอก็มองไม่เห็นเหมือนกัน มันยิ่งทำให้พี่ชายของเธอร้อนใจด้วย แต่ที่เขายังนิ่งได้อยู่ตอนนี้คงเพราะความเชื่อใจที่มีให้เกล เธอรู้ว่าเกลเป็นคนเก่งมากๆ เกลต้องกลับมาหาพี่ชายของเธอแน่
ด้านเกล
เกลแสร้งทำเป็นขับรถเร็วขึ้นกว่าเดิมเพื่อตบตาคนที่อาจซุ้มดูเธอระหว่างทาง เพื่อความสมใจว่าเธอห่วงพ่อแม่ แต่จริงๆเธอก็ห่วงพวกเขา แต่เธอรู้ว่าพวกมันจะไม่ลงมือทำอะไรพ่อแม่เกล เพราะมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่เข้าถ้าใครรู้ เกลขับรถมาจนถึงบ้าน สายตาของเกลพบกับบ้านที่ปิดไฟเงียบ ไม่มีการเคลื่อนไหวจากบริเวณนอกบ้าน หัวใจของเกลเริ่มเต้นแรงขึ้นความกังวลเริ่มตีเข้าที่อก เกลรีบจอดรถแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที เกลเปิดประตูอย่างแรงจนเกิดเสียงดังวิ่งตรงไปยังห้องครัวเพื่อหาแม่เจนของเธอ
“แม่…กรี๊ดดด”
“เฮ้ยยย”
เสียงตกใจของสองคนที่ปะทะกันที่หน้าทางเข้าห้องครัวจนเกิดอาการตกใจทั้งคู่ เสียงที่แสดงถึงความตกใจที่บ่งบอกเพศได้ดังขึ้น
“โธ่พ่อ ตกใจหมดเลยเนี่ย”
เกลยกมือทาบอกโวยวายใส่คนที่ทำเธอตกใจ
“พ่อก็ตกใจเหมือนกันแหละ จนรีบไปไหน”
เกลที่ฟังพ่อเธอโวยวายใส่เธอกลับก็เข้าไปกอดทอมทันที
“หนูนึกว่าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นซะอีก”
ทอมที่ได้ยินลูกสาวตัวเองพูดบอกก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพื่อปลอบโยนลูกสาวของเขา
“พวกเราโอเค”
ทอมกอดลูกสาวพูดแทนภรรยาและตัวเองด้วยว่าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เกลที่กอดพ่อจนหายตกใจแล้วก็ผละออกจากอ้อมแขนของทอม แล้วส่งใบหน้าที่หงิกงอไปให้พ่อของเธอทันที แขนเรียวยาวยกขึ้นมากอดอกยืนมองพ่อตนเอง
“ท่านี้หมายความว่าไง”
“หมายความว่าหนูไม่พอใจ….สุดๆ ด้วย ทำไมอยู่บ้านไม่เปิดไฟ พ่อก็รู้ว่าแถวบ้านเรามืดเร็ว รู้ไหมหนูตกใจแค่ไหนที่เห็นว่าบ้านไม่ได้เปิดไฟแล้วยังไม่เห็นพ่อกับแม่อีก”
“โอ๋ๆ พ่อง้อนะ ก็กำลังจะเดินมาเปิดนี่แหละ แต่ลูกมาพอดีไง”
ทอมเดินเข้าไปกอดเกลอีกรอบแล้วลูบผมเกลเป็นการง้อลูกสาวให้หายไม่พอใจ
"หายงอนก็ได้ แล้วแม่เจนล่ะคะ"
"แม่ไปเก็บผักมาทำอาหารเย็น ลูกไปเก็บของเถอะ"
เกลแยกกลับพ่อขึ้นไปเก็บของบนห้องเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นธรรมดาที่เธอชอบใส่อยู่บ้าน เกลลงมาช่วยพ่อกับแม่จัดมื้อค่ำที่วันนี้เป็นสลัดกับสปาเกตตี้ เกลแอบใส่บางอย่างที่เธอไปหาซื้อมาเมื่อนานมาแล้วลงในจานอาหาร ซึ่งมันก็คือยาที่จะทำให้พ่อแม่ของเธอหลับลึก มันมีลักษณะเป็นผงสีขาวไม่มีรสชาติเกลจึงโรยมันบนจานสปาเกตตี้ของทอมกับเจนรวมไปกับชีทที่โรยหน้า เพราะคืนนี้ถ้าเรื่องยังดำเนินไปตามเนื้อเรื่องเดิมจะมีคนมาเยี่ยมเธอถึงบ้าน และเธอไม่อยากให้ทั้งสองคนตื่นขึ้นมาขณะเกิดเรื่อง
เกลพูดคุยกับทั้งคู่ปกติเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น กินมื้อค่ำเสร็จก็ดูหนังดูข่าว แล้วเกลก็แยกขึ้นห้องเหมือนทุกที แต่สิ่งที่แตกต่างคือ เกลจัดเตรียมกระเป๋าเป้ใบไม่ใหญ่มากสำหรับเดินทาง และเขียนจดหมายทิ้งไว้หลายฉบับสำหรับเจนกับทอม และสำหรับเอ็ดเวิร์ด เกลรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่ไม่ได้เขียนไว้ก่อนหน้าของเอ็ดเวิร์ดจะได้เอาไปใส่ล็อกเกอร์ที่โรงเรียนไว้ให้เขา แต่เธอว่าเธอมีเวลาแวะไปที่นั่นอยู่ เกลจัดจดหมายของเอ็ดเวิร์ดที่มีเพียงฉบับเดียวลงกระเป๋า ส่วนของทอมกับเจนเธอหยิบมาถือไว้ในมือมันมีมากกว่าของเอ็ดเวิร์ดหลายฉบับ เพราะเธอต้องอธิบายอะไรหลายๆ ให้ทั้งคู่ฟัง เกลเดินออกมาจากห้องตัวเองตอนนี้เธอใส่กางเกงวอมธรรมดาขายาวกับเสื้อยืด ให้ดูว่าเธอไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นจริงๆ
ก็อกๆๆ
เกลเคาะประตูห้องของทอมกับเจน แต่ไม่ได้รับเสียงอะไรตอบออกมา แม้แต่การเคลื่อนไหวใดๆ เกลจึงรู้ว่ายานอนหลับของเธอออกฤทธิ์แล้ว เกลเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไป เธอมองทอมกับเจนที่นอนกอดกันอยู่บนเตียง ลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าทั้งคู่หลับลึก เกลนำจดหมายไปวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง เพื่อให้ทอมกับเจนเห็นมันทันทีที่ตื่นมา ซึ่งคงจะอีกสายๆ ของวันพรุ่งนี้
“หนูขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ หนูสัญญา…หนูจะกลับมาหาทุกคน”
เกลจูบที่แก้มของทอมและเจนที่นอนอยู่บนเตียง เธอผูกพันกับทั้งคู่มาก ทั้งคู่รักเธอเหมือนลูกในไส้เกลก็รักทั้งคู่เหมือนพ่อแม่แท้ๆ ทั้งคู่รู้ว่าเธอแปลกแต่ก็ไม่เคยคาดคั้นอะไรให้เธอลำบากใจสักครั้ง เกลจึงรักพวกเขาอย่างไม่ลังเลและจะปกป้องพวกเขาสุดชีวิตของเธอ เกลยืนมองทั้งคู่อีกครั้งจนพอใจก็เปิดประตูออกไปจากห้อง เธอกดล็อกประตูจากข้างในเมื่อประตูปิดลงและเกลหันออกมาจะเดินกลับห้องของตัวเอง วัตถุสีดำเป็นแท่งทำจากโลหะก็จ่อเข้าที่ขมับของเกล
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ตัดฉับแบบละครไทย
ตอนหน้าจะบู้แล้วววว
ท้าทายทักษะการบรรยายของไรต์มากๆ เลย
แก้คำผิดแล้วค่า
ความคิดเห็น