คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่19
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
“นี่นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
เป็นแองเจลล่าที่ตกใจว่าเพื่อนจะโดนทำร้าย แต่ไม่ได้โดน แต่ถึงยังไงการแกล้งกันหรือเล่นแบบนี้ก็ไม่ดีเลยสักนิด แถมเกลก็ดูตกใจมากเหมือนจะร้องไห้ แองเจลล่าจึงต้องปกป้องเพื่อนของเธอ
แองเจลล่าผลักมือของชายหนุ่มตรงหน้าให้ออกไปไกลๆเกล และต่อว่าเขาเสียงดังจนคนรอบๆเริ่มหันมาสนใจทางพวกเธอ
ชายคนนั้นทำถ้าพึมพำอะไรสักอย่างที่แองเจลล่าไม่ได้ยินแล้วลุกเดินออกไป เธอจึงเลิกสนใจเขา แล้วกอดปลอบขวัญเกลแทน เพราะเกลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เต็มที่แล้ว แต่สิ่งที่แองเจลล่าไม่รู้เกี่ยวกับเสือตัวน้อยที่เธอกำลังปลอบอยู่นั้นก็คือ รอยยิ้มของผู้มีชัยปรากฏขึ้นบนหน้าแทนน้ำตาที่คลออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
“ยิ่งพูดก็ยิ่งอารมณ์เสีย ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร กล้ามาทำแบบนี้กับคนอื่นได้ไง ไม่มีใครอบรมดูแลรึไงนะ”
“บ่นเป็นเจสเลยนะ”
“นี่เธอว่าฉัน น่ารำคาญหรอ”
“เธอพูดเองนะ แถมว่าเจสอีกด้วย”
เกลพูดล้อแองเจลล่าที่ตั้งแต่ชายคนนั้นหายออกไป เธอก็บ่นถึงเขาไม่หยุดเลย มีการบ่นด้วยนะว่า
‘เขาหน้าตาก็ดูดี แต่นิสัยกลับแย่มาก เสียดายหน้าหล่อๆนั้นเลย’
เกลที่ได้ยินอยากจะขำกับการบ่นด่าของเพื่อนแต่ก็ต้องเก็บไว้ขำในใจแทน
ตอนนี้เกลพาแองเจลล่าไปซื้อของที่ต้องการ แล้วพาไปส่งบ้าน และเธอก็ตรงกลับบ้านทันที เธอต้องมาวางแผนให้รัดกุมมากขึ้นกับสิ่งที่เธอจะลงมือทำในวันข้างหน้า ตอนนี้หมากตัวแรกเธอโผล่มาแล้ว รอหมากตัวที่สองซึ่งก็คือ มนุษย์ทดลองรุ่นแรกๆ ที่ตอนนี้กลายเป็นลุงนักฆ่าที่โหดเหี้ยม รอให้พวกนั้นมาหาเธอพบก่อน แล้วแผนที่เธอวางไว้อย่างยาวนานจะได้เริ่มเดินสักที
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
เกลยังไปโรงเรียนเหมือนเดิม ใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม ไปมาระหว่างกลุ่มเพื่อนกับกลุ่มคัลเลน ตอนนี้เกลคุยกับเอ็ดเวิร์ดได้เหมือนเดิมแล้ว โดยเปิดใจคุยโยนประเด็นความสัมพันธ์เกินเพื่อนที่จะเกิดขึ้นออกไปก่อน มีหลายๆอย่างที่เธอต้องทำตอนนี้ ซึ่งเอ็ดเวิร์ดที่แสนดี ก็ไม่ได้กดดันหรือเรียกร้องให้เกลบอกอะไรเขา เอ็ดเวิร์ดก็มัวยุ่งกับอาการป่วยของเกลแทน โดยครั้งแรกที่เขามาคุยกับเธอเรื่องอาการป่วยของเกลที่รู้มาจากคาร์ไลล์ ก็ทำให้วันนั้นทั้งวันเกลแทบจะลมจับกับความเยอะของเอ็ดเวิร์ด เขาคิดจะพาเธอไปรักษาที่ต่างประเทศด้วย แต่เกลก็ไม่ยอมไป และเกลที่ไม่อยากจะพูดถึงมันก็โยนงานการหาวิธีรักษาเธอให้เอ็ดเวิร์ดกับคาร์ไลล์ไป เอ็ดเวิร์ดจึงปล่อยเธอเป็นอิสระมากขึ้น
แองเจลล่าเองก็มาถามเธอบ้างว่าเจอกับชายที่มาวุ่นวายกับเธอในร้านตอนนั้นอีกไหม เกลก็ตอบไปตามตรงว่าไม่เจอแล้ว ซึ่งเหตุผลที่ชายหนุ่มนั้นไม่มาปรากฏตัวให้เธอเห็นแล้ว ก็คงเป็นเพราะพวกนั้นไปตามไล่เก็บกวาดพวกนักวิทยาศาสตร์อื่นๆที่เหลืออยู่ เกลที่หาหลักฐานมายืนยันสิ่งที่เธอคิดก็เจอจริงๆ กับข่าวเหตุไฟไหม้ครอบครัวนักวิจัยที่มีชื่อเสียงพอสมควรเมื่อไม่นานมานี้ โดนฆ่าตายกันยกครอบครัว เด็กทดลองพวกนี้ช่างบ้าเลือดตามในหนังจริงๆ แต่เกลไม่ได้สนใจที่เข้าไปยุ่งแต่อย่างใด แถมพวกเขาก็ช่วยงานเกลด้วยนั่นแหละ ไม่ต้องเปลืองแรงตัวเองตามล่าหาทีหลัง
เกลพยายามทำตัวให้เข้าถึงง่ายๆ ก็คือ เธอเลือกจอดรถชิดถนนหน้าโรงเรียนให้มากที่สุด เลิกเรียนก็จะช่วยเพื่อนไปยืนคุยที่รถซึ่งใกล้กับทางออก ทำตัวให้คนภายนอกสามารถมาคุยหรือมาหาเธอได้ง่าย แต่รอมาทั้งอาทิตย์ก็…..ไม่มีมาสักคน หมากตัวที่สองที่เธอรออยู่
จนวันนี้เป็นวันแรกของอาทิตย์ใหม่ที่ถัดมาแล้ว ก็ดูจะไม่มีวี่แววจนเกลถอดใจ จะคิดแผนใหม่แทนแล้ว แต่คงต้องรอให้เลิกเรียนก่อน
“วันนี้ไปบ้านฉันไหม ทุกคนอยากเจอเธอนะ”
เอ็ดเวิร์ดที่รั่งเรียนอยู่ข้างเกลถามขึ้น เกลไม่ได้ไปบ้านเขาอีกเลยนับตั้งแต่ที่เกิดเหตุจนเธอบาดเจ็บที่ไม่บาดเจ็บคราวที่แล้ว ซึ่งวันนี้เอ็ดเวิร์ดก็มีวิธีการรักษาดีๆจะพูดกับเกลด้วย จึงเอ่ยปากชวนเธอไปบ้าน
“วันนี้หรอ ฉันไม่ได้บอกพ่อกับแม่อ่ะ คงจะไม่ได้”
เกลละสายตาจากอาจารย์ที่หน้าห้องมาสบตาคุยกับเอ็ดเวิร์ด
“ไม่เป็นไร แต่พรุ่งนี้ได้ใช่ไหม”
เอ็ดเวิร์ดยังไม่ถอดใจ ซึ่งเรียกรอยยิ้มจากเกลได้
“ได้สิ เดี๋ยวฉันของพ่อแม่วันนี้"
“โอเค ตกลงแล้วนะ”
แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กัน เป็นเกลที่ทนรอยยิ้มพิชิตใจจากเอ็ดเวิร์ดไม่ได้เบื่อนหน้าหนีไปมองที่หน้าห้องต่อ
เวลาเดินไปเรื่อยๆ เวลาเรียนก็ใกล้จะหมดอีกไม่ถึง15นาที เกลนั่งเรียนสนใจบนกระดานไม่ได้สนใจรอบข้าง แต่ก็มีบางสิ่งเกิดขึ้นกับตัวเธอ จนทำให้เกลที่กำลังเรียนอยู่แสดงสีหน้าเจ็บปวดออกมา
เป๊าะ!!!
ปากกาในมือของเกลหักครึ่งอย่างง่ายดาย ดังกับมันเป็นไม้จิ้มฟัน ซึ่งมันก็ทำให้คนที่อยู่ใกล้เกลที่สุดอย่างเอ็ดเวิร์ดได้ยินและมองมาที่เกลอย่างทันที ใบหน้าของเกลเริ่มบิดเบี้ยวจากการอดทนกับความเจ็บปวด เกลหลับตาข่มอาการปวดหัวรุนแรงของเธอเอาไว้ ไม่ให้มีอะไรผิดปกติและพยายามกั้นเสียงของความทรมานของร่างกายไว้ สองมือของเกลกำแน่น เล็บมือที่ไม่ยาวมากจิกลงในมือที่กำอยู่ แต่ความเจ็บปวดเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในศีรษะเธอเลย
“เธอเป็นอะไรรึป่าว”
เอ็ดเวิร์ดถามออกมาด้วยความเป็นห่วง เขามองหน้าของเกลที่เหมือนกำลังเจ็บปวดมาก อีกทั้งสองมือที่กำกันแน่นนั่นอีก มันต้องมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นแน่ๆ
เมื่ออาการเจ็บปวดเกิดขึ้นเกือบหนึ่งนาที สิ่งที่ตามมาก็คือของเหลวสีเข้มที่กำลังจะไหลออกมาจากภายในร่างกาย เกลเบิกตากว้างมือรู้สึกถึงบางอย่างกำลังจะไหลออกมาจากจมูก เธอยกมือขึ้นมาปิดจมูกกับปากไว้ แล้วลุกขึ้น ออกเสียงขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำแล้ววิ่งออกไปเลย ท่ามกลางความตกใจและแปลกใจของอาจารย์และเพื่อนร่วมคลาสคนอื่นๆ แต่ทุกคนก็ไม่ได้นำมาเป็นประเด็น บางคนก็ว่าเกลคงปวดหนัก บางคนที่เห็นว่าเกลปืดหน้าปิดปากออกไปก็ว่าเธออาจจะอาเจียนรึเปล่า แต่เนื่องจากเกลไม่ได้เป็นประเด็นเคยมีข่าวอะไรไม่ดี เพื่อนคนอื่นๆจึงไม่ได้ต่อประเด็นอะไรต่อกลับมาเรียนตามปกติ
เกลวิ่งมายังห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด เธอเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่ง ล็อกประตูอย่างรวดเร็ว แล้วปิดผาซักโครกลงด้วยความเร็วจนเกิดเสียงดังของผาที่ปิดลง แต่เกลไม่ได้สนใจว่าใครจะได้ยินเพราะตอนเธอวิ่งมาไม่มีคนอยู่ข้างนอก และมันยังไม่เลิกเรียนคงไม่มีใครเข้าห้องน้ำ เกลหยิบผ้าเช็ดหน้าที่เธอพกไว้ออกมาซับเลือดที่กำลังไหลออกมาจากจมูกอย่างไม่มีท่าทีว่าจะหยุดทันที แต่อาการปวดหัวก็ยังปวดอยู่มากๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะสลบในห้องเรียนไปแล้ว แต่เกลไม่ใช่แบบนั้น เธอแข็งแรงกว่า แถมมีความเคยชินกับความเจ็บปวด แต่ถึงยังไงอาการนี้ก็ทำให้เธอเจ็บปวดเจียนสมองจะระเบิดมากๆ
มือที่ว่างค่ำยันกับผนังห้องน้ำช่วยพยุงไม่ให้เกลล้มลงไปนอนกับพื้นห้องน้ำ ส่วนอีกมือกำผ้าเช็ดแนบกับจมูกเพื่อซับของเหลวข้นสีแดงที่ยังไหลไม่หยุด
ฝั่งห้องเรียน
เอ็ดเวิร์ดพยายามทำตัวปกตินั่งรอเกลกลับมา ใจของเขานั้นอยากจะตามเกลออกไปใจจะขาด แต่ต้องอดทนไว้ เพราะเขาอ่านความคิดคนในห้องทำให้รู้ว่าทุกคนไม่คิดอะไรเกี่ยวกับเกล แต่ถ้ามีเขาอีกคนวิ่งตามออกไปจะกลายเป็นประเด็นที่ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งแน่ๆ ดังนั้นเวลาอีก10กว่านาทีนั้นจึงเป็นสิ่งที่ทรมานจิตใจเอ็ดเวิร์ดเป็นมากที่สุด เขาดูเวลาจากนาฬิกาที่ข้อมือเห็นว่าเหลืออีก2นาที เอ็ดเวิร์ดจึงเก็บของของเขาและของของเกลเพื่อเตรียมตัวออกไปทันทีที่ออดหมดเวลาดังขึ้น
กรี๊งงง
เอ็ดเวิร์ดหยิบกระเป๋าของเขาและเกลลุกออกจากห้องไปในทันที ไม่รอแม้อาจารย์พูดจบประโยค เอ็ดเวิร์ดตามกลิ่นน้ำหอมที่เกลใช้เป็นประจำจนกลายเป็นกลิ่นกายของเธอ ตรงไปถึงยังหน้าห้องน้ำหญิงจึงต้องหยุด เอ็ดเวิร์ดมองหาตัวช่วยเขารอบๆจนเจอกับเพื่อนของเกลที่ชื่อแองเจลล่า เขาไม่รอช้าพุ่งตรงเขาไปหาเธอทันที
"เธอ แองเจลล่าเพื่อนเกลใช่ไหม"
"เอ่อ.. ใช่ ฉันเป็นเพื่อนเกล"
แองเจลล่าตั้งตัวไม่ถูกที่อยู่ๆก็ถูกจู่โจมเข้ามาทักจากชายหนุ่มที่ใครหลายๆคนหมายปอง
"เธอช่วยเข้าไปดูเกลให้หน่อยได้ไหม"
"หืม"
แองเจลล่าครางในลำคอเป็นสิ่งที่บอกว่าเธอไม่เข้าใจที่เอ็ดเวิร์ดพูด เพราะแองเจลล่าไม่ได้เรียนคลาสเดียวกับเอ็ดเวิร์ดจึงไม่รู้ว่าเกลวิ่งออกมาจากห้อง
"เกลออกมาเข้าห้องน้ำนานมากแล้ว ยังไม่ออกมา"
"จริงหรอ ได้ๆเดี๋ยวฉันไปดูให้นะ"
แองเจล่าที่ได้ยินคำขอร้องของเอ็ดเวิร์ดว่าเกี่ยวกับเกล ก็รีบตอบรับแล้วเดินเข้าไปยังห้องน้ำทันที
แองเจลล่าเดินเข้ามาในห้องน้ำหญิงที่เกลอยู่ ซึ่งมีนักเรียนคนอื่นๆอยู่ในนั้นด้วย แต่ดูจะไม่รู้เรื่องที่เอ็ดเวิร์ดบอกเธอ
“เกล เธออยู่ห้องไหน เกล…ได้ยินฉันไหม”
แองเจลล่าพูดเสียงไม่ดังหรือเบามาก เดินหาไปทีละห้อง บางห้องมีคนเข้าอยู่ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ บางห้องก็ตอบแองเจล่าว่าไม่ใช่คนที่เธอตามหา จนเหลือเพียงห้องท้ายสุดที่มีคนเข้าอยู่ แองเจลล่าเดินไปหยุดที่หน้าประตูที่ปิดอยู่ เธอออกแรงเคาะเบาๆแล้วเรียกชื่อคนที่เธอกำลังตามหาออกมา
“เกล….เธออยู่ในนั้นรึเปล่า….ได้ยินฉันไหมเกล"
แองเจลล่าหยุดพูดแล้วเอาหูแนบประตูรอฟังเสียงตอบรับ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไร แต่นี้ห้องสุดท้ายแล้ว แองเจลล่าไม่คิดว่าเอ็ดเวิร์ดจะหลอกเธอ เธอไม่ได้สนิทกับพวกเขาขนาดนั้นหรือเคยทำเรื่องอะไรผิดใจกัน
ก็อกๆๆ
“เกล…”
เกลออกแรงเคาะอีกครั้งแล้วเรียกชื่อของเกลเบาๆเพราะเธอเริ่มไม่แน่ใจว่ามีคนอยู่ในห้องน้ำหรือไม่ แองเจลล่ายืนรอเกือบนาทีแต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงเลือกจะก้าวเดินออกมา แต่ระหว่างที่ขาของเธอกำลังจะก้าว เธอก็ได้ยินเสีงยอู้อี้ที่คลายชื่อของเธอดังออกมาจากห้องน้ำ
“อะ…แอง….แองเจลล่า”
“เกล…นั่นเธอใช่เปล่า เธอเป็นอะไรไหม ให้ฉันช่วยอะไรไหม”
แองเจลล่าที่ได้ยินชื่อของตัวเองชัดๆก็แน่ใจว่าคนในห้องน้ำคือเพื่อนของเธอแน่ๆ เธอเคาะประตูอีกครั้งพร้อมบอกกล่าวให้ความช่วยเหลือเกลทันที ถึงแม้ไม่รู้ว่าเกลนั้นเป็นอะไร
“อื้อ ไม่เป็นไร รอแป๊ปนะ”
เกลตอบรับออกมาด้วยเสียงที่ฟังดูอ่อนแรงมากๆ แองเจลล่าที่ทำอะไรไม่ได้จึงยืนรอเกลอยู่หน้าห้องน้ำตามที่เกลบอก
ผ่านไปประมาณ3นาที เกลก็ปลดล็อกประตูแล้วเดินออกมา ใบหน้าที่ซีดเซียวเพราะขาดเลือดเป็นจำนวนมาก ที่จมูกของเธอยังมีรอยแดงๆที่เป็นสีเดียวกับเลือดติดอยู่ ไหนจะรอยเลือดที่เปื้อนเสื้อของเธอ ที่มือยังกำผ้าเช็ดหน้าที่ชุ้มไปด้วยเลือด แองเจลล่าที่เห็นเพื่อนของเธอมีสภาพที่แย่ขนาดไหนถึงกับยกมือขึ้นว่าปิดปากด้วยความตกใจ ครางชื่อเพื่อนของเธออกมา
“เกล…”
“ฉันโอเค ไม่เป็นไรแล้ว”
เกลตอบแองเจลล่าแล้วเดินไปยังอ้างล่างหน้า เธอมองหน้าตัวเองในกระจกก็พอเข้าใจว่าทำไมแองเจลล่ามีท่าทีแบบนั้น เธอเปิดน้ำ กวักน้ำขึ้นมาล้างคาบรอยเลือดที่อยู่บนหน้าออกให้หมด เมื่อหมดแล้วก็ลงมือซักผ้าเช็ดหน้าที่ตอนแรกเป็นสีอ่อนแต่ตอนนี้มีสีชมพูดเข้มทั้งผืน
“นี่ใช่เหตุผลที่เธอไปโรงพยาบาลวันนั้นรึเปล่า”
แองเจลล่าที่ตั้งสติได้ เดินมายืนข้างเกลแล้วเริ่มถามคำถามเพื่อปะติดปะต่อเรื่องราวที่เธอพึ่งเจอ
“ฉันเองก็ไม่รู้ ยังต้องรอผลตรวจก่อน”
เกลตอบแองเจลล่าตามแค่ที่เธอควรรู้แล้วสบายใจเท่านั้น ถ้าบอกความจริงออกไปมีหวังแองเจล่าคงตกใจมากกว่าเดิมแน่ๆ
“แต่นี้มันดูร้ายแรงมากนะ เธอไปตรวจอีกรอบดีไหม เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน”
แองเจลล่าเดินมากอดแขนเกลแล้วเขย่าเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเธอพร้อมพาไปแล้วตอนนี้
“ไม่เป็นไรแองเจลล่า ฉันไม่อยากรบกวนเธอ เดี๋ยวฉันไปเอง”
“แต่ว่า…”
“เธอช่วยฉันเรื่องต่อไปนี้ดีกว่า…ได้ไหม”
“ได้ๆ”
แองเจลล่าที่กำลังจะพูดโน้มน้าวเกลต่อ พูดบอกว่าเธอว่างและเต็มใจจะพาเกลไป แต่เกลก็เบรกเธอไว้ก่อน แล้วพูดขอให้เธอทำอย่างอื่นแทน
“เธอช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่าบอกใครได้ไหม ถือว่าฉันขอ ตอนนี้ฉันเพลียมากแล้วไม่อยากจะเจอกับฝูงชนอีก”
“ได้สิ ฉันจะเก็บเรื่องนี้ไว้ให้สนิทเลย สัญญา”
“ขอบใจนะ เราไปกันเถอะ”
“ได้ ไปสิ”
แองเจลล่าตอบรับเกลแต่สายตาของเธอจ้องไปที่เสื้อที่มีรอยเปื่อนของเลืออดอยู่ ถึงเกลจะใช้ผ้าเปียกเช็ดแล้ว แต่มันก็ยังเป็นรอบอยู่ ไหนจะรอยเปียกที่เสื้ออีก เกลที่มองตามแองเจล่ามาก็เข้าใจ เลยรูดซิปเสื้อแจ็คเกตที่เธอใส่อยู่จนสุด แล้วส่งยิ้มให้แองเจลล่าว่าโอเค ทั้งคู่ค่อยๆเดินออกจากห้องน้ำ โดยแองเจลล่าช่วยพยุงเกลที่หน้ายังซีดมากๆอยู่ เกลอยากจะบอกว่าเธอเดินเองได้ แต่ก็ไม่อยากขัดเพื่อน
เมื่อเกลกับแองเจลล่าเดินออกมาจากห้องน้ำสำเร็จ ก็เห็นว่าไม่มีนักเรียนคนอื่นๆแล้ว คงเป็นเพราะมันเลิกเรียนแล้ว คนอื่นๆจึงไปยืนรอรถข้างนอก ไม่ก็กลับไปบ้างแล้ว แต่ยังมีนักเรียนอยู่หนึ่งคนที่ถือกระเป๋าสองใบยืนรออยู่หน้าห้องน้ำหญิงทั้งที่ตัวเองเป็นผู้ชาย
เอ็ดเวิร์ดตรงเข้าไปหาเกลทันทีที่เห็นว่าแองเจลล่าพยุงเกลออกมา
“เกล เธอเป็นอะไรไหม ทำไม….”
“ฉันสบายดีเอ็ดเวิร์ด ไม่เป็นไร นายเอากระเป๋ามาให้ฉันหรอ ขอบใจนะ”
เกลเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นทันที เพราะไม่อยากพูดถึงอาการของเธอ
“ใช่ ฉันเอามาให้เธอ เธอจะกลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งนะ เธอดูไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้”
“ไม่ได้/ไม่ได้”
เสียงของหนึ่งชายหนึ่งหญิงพูดขึ้นมาพร้อมกันทำเกลอึ้งหน่อยๆ ที่ทั้งสองคนข้างเธอตะโกนออกมาพร้อมกันทันทีที่เธอพูดจบ
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ใช่ ให้เอ็ดเวิร์ดไปส่งน่ะดีแล้ว เธอไม่ควรขับรถ ถ้าวูบไปตอนขับจะทำไง แล้วถ้า…”
“โอเคๆ ให้เอ็ดเวิร์ดไปส่ง”
แองเจล่าเริ่มเทศออกมา เกลที่ไม่อยากจะฟังคำเทศถึงความไม่ปลอดภัย ถ้าเธอขับรถเองก็ออกเบรกแองเจลล่าไว้ก่อน ด้วยการยอมให้เอ็ดเวิร์ดไปส่ง
“ดีมาก”
“ขอบคุณเธอมากนะ ที่ไปดูเกลให้”
“ไม่เป็นไร เกลก็เพื่อนฉันเหมือนกัน งั้นฝากเกลด้วยนะ ฉันกลับบ้านก่อน”
แองเจลล่าบอกลาเกลกับเอ็ดเวิร์ด ทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน เธอพอจะรู้ว่าเอ็ดเวิร์ดเริ่มมีใจให้เพื่อนของเธอ แค่เพื่อนของเธอนั้นพยายามปัดเรื่องนี้ทิ้งทุกครั้งที่ใครๆถามถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเอ็ดเวิร์ด
เอ็ดเวิร์ดพาเกลมายืนรอที่บริเวณริมถนนในระหว่างที่เขาไปเอารของเกล ตอนนี้โรงเรียนเหลือนักเรียนอยู่ไม่ถึง5คนรวมเธอกับเอ็ดเวิร์ดด้วย เกลใช้ต้นไม้เป็นที่พึ่งพิงขณะรอเอ็ดเวิร์ดไปเอารถ เกลยืนหลับตาพักสายตาสักครู่ เพราะเธอก็ยังรู้สึกเวียนหัวอยู่นิดหน่อย
“ไง สาวน้อย….”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ไรต์มาแล้ว โทษทีเมื่อวานไม่ได้อัพนะ
พอดีไม่มีเวลาแต่งต่อให้ยาวพอเลยไม่อัพ
ไรต์เปลี่ยนชื่อเรื่องนะ
ตรวจคำผิด
ความคิดเห็น