คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่12
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
หลังออกมาจากห้องสมุด พวกคัลเลนก็ไม่ได้ไปไหนไกล แค่มานั่งเล่นที่โต๊ะประจำของพวกเขาที่โรงอาหาร
“ตอนวิชาเคมี เธอเก่งมากเลยนะ ตอบคำถามได้หมดเลย บางข้อฉันยังงงเลย”
“ไม่ได้เก่งขาดนั้นหรอก ฉันแค่อ่านหนังสือมาก่อนนะ”
“ก็ยังเก่งมากอยู่ดี”
“ขอบใจมากนะอลิซ”
เกลที่มานั่งกับกลุ่มบ้านคัลเลนก็คุยกับอลิซมากที่สุด ส่วนคนอื่นแค่นั่งมองเธอกับอลิซคุยกัน
“เธอเป็นคนแถวนี้หรอ พวกเราไม่เคยเห็นเลย”
แจสเปอร์ที่นั่งอยู่ข้างอลิซถามออกมา เกลที่ได้ยินก็ทำหน้างงนิดๆ เธอไม่คิดว่าแจสเปอร์จะคุยกับเธอ เพราะคิดว่าเธอมานั่งรวมกับพวกเขาจะทำให้พวกเขาอึดอัดรึเปล่าที่เธอเป็นมนุษย์ ไหนจะกลิ่นเลือดที่อาจทำให้แจสเปอร์ที่พึ่งเป็นมังสาวิรัสไม่นานคลั่งขึ้นมาได้ แต่จะว่าไปตั้งแต่ในห้องสมุดหรือตอนที่เดินมาและกระทั่งตอนนี้แจสเปอร์ก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจอะไร หรือแสดงใบหน้าว่าจะเข้ามาดูดเลือดเธอเลยสักนิด แถมยังชวนเธอคุยด้วย เกลขมวดคิ้วไม่นานก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างนึกว่าปลอดภัยแล้ว ก็ตอบคำถามที่แจสเปอร์ถามเธอก่อนที่จะดูเป็นการเสียมารยาทที่ตอบช้า
“เปล่า ฉันอยู่นอกเมืองน่ะ”
“บ้านเราก็อยู่นอกเมืองนะ เธออยู่ตรงไหนหล่ะ”
โรซาลีเขามามีส่วนร่วมในการสอบถามความเป็นมาของเกลด้วยอีกคน และถามคำถามต่อจากแจสเปอร์ทันที
“น่าจะคนละฝั่งกับพวกเธอ บ้านฉันอยู่ทางใต้ของเมือง”
“อ๋องี้นี่เอง เราถึงไม่เคยเห็นเธอเลย”
อลิซขยายความอย่างกระตือรือร้นตามนิสัยร่าเริงของเธอ
“แล้วเมื่อก่อน เธอเรียนที่ไหน”
เอ็ดเวิร์ดที่นั่งเงียบฟังคนอื่นถามนู้นนี่เกลมานาน ก็เอ่ยถามบ้างเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มผ่อนคลายลงแล้วที่มานั่งกับพวกเขา
“ฉันเรียนhome schoolที่บ้านกับพ่อแม่ พอจะขึ้นเกรด10 พวกเขาเลยให้ฉันเขาโรงเรียนมาเรียนรู้สักคมวัยรุ่นบ้าง”
เอ็ดเวิร์ดที่ได้คำตอบก็พยักหน้าเข้าใจ พอปะติดปะต่อได้ว่าทำไมไม่เคยเจอเธอที่โรงเรียนไหนหรือที่ไหนในเมืองเลย
“ว้าวพ่อแม่เธอต้องเก่งมากๆแน่ๆเลย อบิเกลถึงได้เก่งขนาดนี้”
“ใช่ พวกท่านเก่งมากเลย จริงๆฉันไม่จำเป็นต้องมาเรียนก็ได้ แต่พวกเขาบังคับให้มาเปิดหูเปิดตาบ้าง พวกเขาคงกลัวฉันจะใช้ชีวิตอยู่ในป่าไปตลอดชีวิตแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ”
เกลตอบอลิซเรื่องความเก่งและความกังวลของพ่อแม่เธออย่างขำๆ ทำให้ทั้งโต๊ะเองก็อดยิ้มขำตามเธอไปด้วย
“เธอนี่ตลกนะ อบิเกล”
เอ็มเม็ตต์พูดขึ้น
“จริงๆ พวกเธอไม่ต้องเรียกชื่อฉันเต็มๆก็ได้นะ มันยาวไป”
“งั้น พวกเราเรียกเธอว่า เกล ได้ไหม”
อลิซพูดขึ้น วันนั้นอลิซก็ได้ยินที่เกลคุณโทรศัพท์กับแม่ของเธอแล้วเรียกตัวเองว่าเกล
“เอ่อ…จริงๆก็ได้แหละ ฉันโอเค”
เกลตอบออกไป เธอก็ไม่ได้ปิดปังอะไรถ้าพวกเขาจะรู้ถึงชื่อที่เธอใช้ในครอบครัวจริงๆ
“เย่ ดีใจจัง ต่อไปนี้ฉันเรียกเธอว่าเกลนะ ส่วนเธอเรียกฉันอลิซเหมือนเดิม”
“ฮ่าๆๆ ได้สิ อลิซก็พอดีแล้ว ไม่ต้องย่ออีก”
แล้วพวกเขาก็คุยกันไปอีกพักหนึ่งระหว่างนั้นก็มีนักเรียนเข้ามาจับจองที่นั่งในโรงอาหารเพิ่ม บางคนก็สังเกตได้ถึงสิ่งแปลกใหม่ที่เกิดขึ้นกับกลุ่มคัลเลน บางคนก็ไม่ได้สังเกต แต่ก็เพียงส่วนน้อยที่จะไม่รู้เรื่อง
“ไปตักอาหารกันเถอะ”
เอ็ดเวิร์ดพูดขึ้นแทรกระหว่างที่เกลกับอลิซกำลังคุยกันอย่างมันส์โดยไม่สนใจคนอื่นๆ แต่ก็มีบ้างที่เกลหันไปเรียกคนอื่นเข้ามาร่วมวงด้วย ซึ่งทุกคนก็โอเคและรู้สึกดีที่เกลทำแบบนั้น เกลหันไปมองเอ็ดเวิร์ดที่มองอยู่ก่อนแล้ว ก็บอกสิ่งที่เธอสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะไปเจอกันที่โต๊ะ ซึ่งตอนนี้เพื่อนเธอก็น่าจะมาแล้ว
“ฉันต้องไปนั่งกับเพื่อนฉันแล้วนะ”
“จริงหรอ แต่เรายังคุยกันไม่จบเลย เอางี้ไหมฉันไปบอกเพื่อนเธอให้ว่าเธอจะนั่งกับเรา”
“ ไม่ๆ เดี๋ยว…..”
อลิซที่เสนอทางออกให้เธอ โดยที่ไม่ถามความเห็นเธอ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินไปทางกลุ่มของเจสซิกาที่นั่งอยู่เลยไม่ฟังเสียงเกลที่พยายามห้ามเลยสักนิด เนื่องจากกลุ่มของเจสซิกาอยู่ไกลพอสมควร เธอไม่รู้ว่าอลิซพูดอะไร แต่ก็เห็นว่าพวกเพื่อนของเธอมองมาที่เธอ เธอจึงหันไปพึ่งเอ็ดเวิร์ด
“อลิซเธอพูดว่าอะไรหรอ”
เกลพูดถามออกไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไร แต่หน้าตาที่ดูตกใจและงุนงงของเอ็ดเวิร์ดก็ทำให้เธอนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรถามแบบนี้เขาจะสงสัยเธอได้ ซึ่งไม่ใช่แค่เอ็ดเวิร์ดคนเดียว คนอื่นๆในกลุ่มที่ได้ยินคำถามของเกลก็อึ้งเหมือนกันที่เธอถามแบบนี้
“ไม่เป็นไร ฉันไปดีกว่า”
เกลไม่ได้ว่าอะไรต่อ ก็หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นเดินออกมา ทิ้งให้กลุ่มคัลเลนยังอึ้งอยู่กับคำถามของเธอ
เกลรีบเดินไปยังโต๊ะเพื่อนของเธอ ก่อนที่อลิซจะพูดอะไรมากไปกว่านี้
“ไงเพื่อน ฉันมาแล้ว”
“ไงเกล อลิซกำลังจะบอกเลยว่าเธอจะไปนั่งกับพวกเขา”
แองเจล่าที่ได้ยินที่เกลทักทายแล้วนั่งลงข้างเธอก็บอกสิ่งที่อลิซบอกเธอมาให้เกลฟัง
“โทษทีนะอลิซ ไว้คุยกันอีกวันหลังนะ”
“อื้อ ได้สิ”
อลิซที่ยังงงอยู่ว่าเกลเดินมานี่ทำไม พอได้ยินสิ่งที่เกลบอกก็ต้องยอมรับแล้วส่งยิ้มให้เกลก่อนจะเดินกลับโต๊ะไป หลังจากที่อลิซเดินกลับไปจนถึงโต๊ะ เพื่อนๆของเธอก็ยิ่งคำถามใส่เธอทันที ว่าไปอยู่กับพวกคัลเลนได้ไง แล้วคุยอะไรกันบ้าง สนิทกันแล้วหรอ ทำเอาเกลตอบคำถามของเพื่อนแทบไม่ทันเลย เธอจึงตอบไปพอสมควรและชวนแองเจล่าไปตักอาหาร พอตักอาหารเสร็จเธอกับแองเจล่าก็กลับโต๊ะ เกลวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะแล้วหยิบเงินในกระเป๋าไปซื้อของที่เธออยากกินอีก เกลเลือกพุดดิ้งชาเขียวมา1อันและหยิบรสชาติอื่นที่เธอยังไม่เคยกินมาอีก3อัน ระหว่างจ่ายเงินป้าคนเดิมก็เอ่ยแซวเธอเรื่องเงินอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอมีเงินทอนให้เกลแล้ว และทำให้เกลนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้คืนเงินเอ็ดเวิร์ดเลย เกลเดินถือพุดดิ้งมาที่โต๊ะแล้วลงมือทานมื้อกลางวันกับเพื่อน ระหว่างกินเธอก็รู้สึกได้ถึงสายตาจากทางโต๊ะเอ็ดเวิร์ดมองมาที่เธอ คงเป็นเพราะเธอทิ้งระเบิดลูกโตไว้ก่อนที่จะเดินออกมานั่นแหล่ะ พวกเขาจะคิดมากเรื่องเธอก็ไม่แปลกอะไร แต่เกลพยายามทำเป็นไม่ทุกข์ร้อนอะไร เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แอ็บบี้ ยิ้ม”
เกลที่ได้ยินเสียงเอริคเรียกชื่อเธออีกชื่อก็เงยหน้าขึ้นก็เจอกับแสงแฟลชจากกล้องของเขา มันทำให้เกลสะดุ้งนิดหน่อย
“อะไรเนี่ย ไม่ให้ตั้งตัวเลยนะเอริค แล้วรูปฉันจะสวยหรอ”
“แหม่ คนสวยถ่ายยังไงก็สวยอยู่แล้ว นี่จะเป็นสกู๊ปเด็ดว่าเด็กใหม่สนิทกับกลุ่มคนดังเร็วฟ้าผ่า”
“ชื่อสกู๊ป เห่ยมากเลย”
เกลออกความเห็นเรื่องข่าวที่เอริคกำลังจะทำทันที เธอไม่กลัวเรื่องข่าวหรอก แต่ชื่อสกู๊ปเห่ยมากจริงๆ
“มันอยู่ในช่วงตั้งชื่อนี่หน่า เธอก็ช่วยคิดสิ ข่าวเธอนะ”
เอริคไม่ปฏิเสธเรื่องชื่อข่าวที่ดูไม่ค่อยน่าสนใจ แต่เขายังเป็นมือใหม่หนิ
“เอาเป็น คนสวยคนใหม่ในโรงเรียนดีไหม”
เกลได้ทีก็ยอตัวเองให้เพื่อนฟังทันที
“แหม่ ช่างกล้านะ”
เจสซิกาเอ่ยแซวเกลถึงชื่อหัวข้อข่าวที่เธอคิดทันที
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นขำๆหน่าเจส ให้แองเจลล่าตั้งสิ ฉันเชื่อใจว่าแองมีความคิดดีๆ”
“ก็ได้ แองช่วยฉันหน่อยสิ”
เกลได้ทีก็โยนงานไปให้แองเจล่าทันทีและดูเหมือนแองเจล่าเองก็ดูชอบที่เอริคให้เธอช่วย
.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
เกลแยกออกมาจากเพื่อนๆหลังกินมื้อกลางวันเสร็จเพราะเธอลงวิชาเรียนไม่เหมือนทั้งสี่คน…อีกแล้ว และเมื่อเธอเดินมาจนถึงห้องเรียนวิชาต่อไป เธอก็เจอเอ็ดเวิร์ดกำลังยืนพิงประตูหน้าห้องเรียนของเธอ นี่เธอเรียนวิชาเดียวกับเขา…อีกแล้วงั้นหรอ
“อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้นเนอะ”
เกลทักทายเอ็ดเวิร์ดที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียนทันที
“นั่นสิ บังเอิญจัง”
เกลที่ได้ยินคำที่ออกมาจากปากเอ็ดเวิร์ดกับหน้านิ่งยียวนนั่นก็เดินเข้าห้องเรียนไปหาที่นั่ง เอ็ดเวิร์ดเดินตามเกลเข้ามา พอเธอเลือกที่นั่งได้แล้วกำลังจะนั่ง เขาก็ดันให้เกลขับไปนิ่งริมหน้าต่างแล้วเขาก็นั่งประกบเธออีกที เกลแสดงอาการหงุดหงิดนิดหน่อยที่โดนขัดใจ
ระหว่างคาบเรียน2ชั่วโมงเกลกับเอ็ดเวิร์ดไม่ได้คุยอะไรกันเลย เกลก็ตั้งใจเรียนมาก ส่วนเอ็ดเวิร์ดที่เห็นว่าเกลกำลังตั้งใจเรียนก็ไม่คิดจะขัดอะไรเธอ เขายังมีเวลาอีกเยอะให้ถามเธอเกี่ยวกับสิ่งที่เขาสงสัยเธอ
"คาบต่อไปเธอว่างใช่ไหม"
เอ็ดเวิร์ดถามขึ้นแล้วเสียงกริงหมดคาบเรียนก็ดังขึ้นทันที เหมือนเขารู้เวลาอยู่แล้ว
"ก็ใช่ นายมีอะไร"
เกลที่พอเดาได้ว่าเขาต้องการอะไรก็ไม่ได้แสดงสีหน้าไม่ดีออกไป คนอยากรู้มันต้องรู้ให้ได้นี่เนอะ เธอคงจะห้ามเขาไม่ได้
"ไปคุยกันหน่อยได้ไหม"
เธอตอบตกลงกับเอ็ดเวิร์ด เขาพาเธอมายังชายป่าหลังโรงเรียนแล้วเดินนำเธอเข้าไป
"ไม่เข้าไปได้ไหม"
แต่เกลพูดห้ามขึ้นมาก่อน ข้างในนั้นมันที่ของนางเอกกับพระเอกอยู่ เธอไม่อยากจะเข้าไปเลย
"ไม่เป็นไร มีฉันอยู่เธอจะไม่เป็นอะไร"
เอ็ดเวิร์ดเดินมาหาเกล เขาจับมือเธอแล้วพาเธอเดินเข้าไปในป่า เขาคงคิดว่าเธอแค่กลัว แต่จริงๆแล้วเธอไม่อยากเข้าไปสร้างความทรงจำในที่ของคนอื่น ถึงแม้จะยังไม่เกิดขึ้นก็ตาม
เอ็ดเวิร์ดพาเธอเดินเข้ามาสักพักก็หยุดเดิน ตอนนี้เขากำลังยืนหันหลังให้เกลอยู่ข้างหน้าหนึ่งก้าว
"เธอเป็นใครกันแน่ อบิเกล เวทเทอร์"
เอ็ดเวิร์ดยิงคำถามใส่เธอตรงๆเลย และเป็นคำถามที่กว้างมาก มันแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการรู้ทุกอย่าง
"ฉันก็คือ อบิเกล เวทเทอร์"
เกลเลือกจะตอบคำถามด้วยคำจากคำถามของเขา ถ้าบอกไปว่าเป็นผู้วิเศษใครจะเชื่อ แต่เธอก็มีความลับที่เธอต้องรักษามันไว้เหมือนกัน
"เธอไม่ตอบคำถามฉันอีกแล้ว"
"ฉันตอบไปแล้ว มันก็เพียงแค่ไม่เป็นคำตอบที่นายต้องการก็แค่นั้นเอง"
"ใช่ มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการจะฟัง เธอเป็นใคร เธอทำเป็นเหมือนรู้ทุกอย่างของฉัน แต่มันไม่แฟร์ที่ฉันไม่รู้จักเธอเลยสักนิด"
"เอาเป็นว่า พูดแบบนี้แล้วกัน นายมีความลับของนาย ฉันเองก็มีความลับที่ต้องเก็บไว้เหมือนกัน"
"แต่ฉันอยากรู้"
"งั้นเรามาแลกกันไหมหล่ะ ฉันจะบอกเมื่อนายบอกเหมือนกัน"
"ได้..."
เกลตกใจที่เอ็ดเวิร์ดจะแลกความลับกับเธอจริงๆ เขาไว้ใจคนง่ายไปไหมเนี่ย
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
มันยังไงๆน้าาาาาา
เขาจะแลกอะไรกัน
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
ความคิดเห็น