คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่11
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
เกลขับรถมาจนถึงโรงเรียน วันนี้ฟ้าครึมกว่าทุกวัน อีกไม่นานคงฝนตกแน่ เกลถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เธอใส่อยู่ออก เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตชมพูอ่อนไว้ แล้วหยิบกระเป๋าเตรียมเดินเข้าโรงเรียน
คาบเช้าสองคาบแรกเธอเรียนวิชาเคมี เธอจึงคิดจะเดินไปหาห้องก่อนแล้วนั่งเล่นในนั้น อารมณ์ของเกลในเช้านี้ไม่ค่อยสดชื้นเหมือนกับบรรยากาศยามเช้าในตอนนี้ ในหัวเธอยังมีเรื่องอื่นอยู่เต็มไปหมด เธอกำลังคิดวางแผนสิ่งต่างๆที่จะทำให้เธออยู่รอด โดยที่ไม่ต้องมีใครเจ็บตัวเพราะเธอ
เกลเลือกที่นั่งติดหน้าต่าง เธอมองออกไปข้างนอก เม็ดฝนกำลังโปรยปราย ฝนตกตอนไหนเธอยังไม่รู้เลย การมีเรื่องให้คิดมากนี่ไม่ดีเลย ทำให้เธอพลาดอะไรไปหลายอย่าง
‘เอาว่ะเกล อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ช่างมันเถอะ’
เกลคิดปลอบใจตัวเองให้เลิกเครียด แล้วเกลก็ดึงบรรยากาศรอบตัวให้กลับมาสดใสเหมือนเดิม วันนี้ก็เรียน กับเล่นให้มีความสุขเข้าไว้ มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสะหน่อย
“เธอชอบฝนงั้นหรอ”
เสียงทุ้มทรงเสน่ห์ดังขึ้นจากที่นั่งข้างเกล เกลที่ได้ยินก็รีบหันไปมองทันที และเจอเข้ากับนัยตาสีทองที่เป็นเอกลักษณ์ ตอนอยู่โลกเก่าเธอคิดว่ามันสวยมาก ยิ่งได้มาเจอใกล้ๆแบบยิ่งทำให้มันดูมากขึ้นไปอีก
‘ทำไม ทำไมเป็นเขาอีกแล้วหล่ะ’
เกลที่มองใบหน้าที่สุดแสนจะเพอร์เฟคของเอ็ดเวิร์ดอยู่ก็คิดขึ้นมาในใจ ทำไมเธอต้องเจอเขาอยู่บ่อยๆด้วยนะ ทำไมเขาชอบเข้ามาอยู่ในสายตาเธอตลอดด้วย (แค่2วันเอง หลงผู้แหละดูออก:ไรต์)
“เธอคิดอะไรอยู่งั้นหรอ”
เอ็ดเวิร์ดที่เห็นเพียงใบหน้าของหญิงสาวที่เขาเริ่มสนใจในตัวเธออยู่ตรงหน้า เขาเห็นเธอนั่งอยู่คนเดียว เหม่อมองออกไปข้างนอกที่ฝนกำลังตก เขาจึงเดินมานั่งข้างเธอแล้วชวนเธอคุยดู เขาต้องการพิสูจน์อะไรบางอย่าง แต่เขาได้รับเพียงใบหน้าที่ขมวดคิ้วเป็นโบว์ตอนที่มองหน้าเขา เขาดูออกว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่เขาไม่ได้ยินมัน เขาอ่านใจไม่ได้จริงๆสินะ เขาเลือกที่จะเมินมันไปแล้วใช้วิธีการพูดคุยแทน แต่เหมือนเธอยังหาเสียงตัวเองไม่เจอแล้วจ้องเขาอยู่
“สวัสดี”
เอ็ดเวิร์ดพยายามเรียกสติเกลกลับมาอีกครั้ง และดูเหมือนครั้งนี้จะได้ผลแล้ว
“อ๋อ เอ่อ สวัสดี”
เกลที่สติกลับเข้าร่างก็เลิ่กลั่กนิดหน่อยที่เธอทำตัวบ้าบอใส่เขา มีอย่างที่ไหนมีคนทักแต่จ้องหน้าเขาอยู่ได้
“เธอยังไม่ตอบคำถามฉันนะ”
“คำถาม? ถามอะไรหรอ ถามใหม่ได้ไหมฉันคงไม่ได้ยิน”
“ฉันถามเธอว่า เธอชอบฝนงั้นหรอ เห็นนั่งจ้องอยู่”
“ก็เปล่านิ แค่ไม่มีอะไรทำก็เลยนั่งมองเฉยๆ”
“งั้นหรอ แล้วเธอชอบอะไรหล่ะ”
เอ็ดเวิร์ดยังไม่ลดละ เขายังหาคำถามมาถามเกลต่อเพื่อจะให้เธอคุยกับเขา เขาอยากจะวิเคราะห์ ว่าเธอเป็นคนยังไง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนที่ไม่สามารถอ่านใจได้ มันทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้สึกกลับไปเป็นมนุษย์ธรรมดาอีกครั้ง แถมยังไม่ต้องกังวลเรื่องกลิ่นมนุษย์จะทำให้เขาเสียสมาธิด้วย เพราะเกลนั้นไม่มีกลิ่นมนุษย์
เกลที่ได้ยินคำถามต่อ ก็คลี่ยิ้มออกมา นี่เขาคิดจะใช้คำถามเพื่อหาว่าเธอเป็นใครล่ะสิ โทษทีละกันที่อ่านใจเธอไม่ได้ แต่เดี๋ยวจะให้ความร่วมมือตอบคำถามให้นะ
“ถ้าเกี่ยวกับเรื่องอากาศล่ะก็ ฉันไม่ชอบอากาศร้อนหรือแดดร้อนๆ มากๆเลย”
เกลตอบแล้วนึกถึงอากาศของเมืองไทยในโลกก่อน ช่วงเข้าเดือนมีนาเป็นต้นไปประเทศไทยจะร้อนสุดๆ เธอแทบจะไม่อยากจะไปทำงานเลย อยากนอนตากแอร์ขี้เกียจอยู่ห้องสบายๆไม่ต้องทำอะไร ซึ่งการที่เธอได้มาอยู่ในโลกนี้ ทำให้เธอไม่ได้เจออากาศร้อนตับแตกแบบนั้นอีกแล้ว เธอจะรอเล่นหิมะให้หนำใจเลย
“งั้นหรอ งั้นที่นี่เธอก็ชอบสิ”
“ใช่ฉันชอบมาก ดีที่บ้านฉันมีแต่ต้นไม้ใหญ่ๆ ร่มรื่นสุดๆฉันชอบมากๆเลย”
“แล้วตอนนี้เธอคิดว่าอากาศที่โรงเรียนเป็นไง”
เกลที่ได้ยินคำถามก็เดาได้ว่าเขาพยายามให้เธอพูดสิ่งที่คิดออกมา แต่เธอไม่หลงกลเขาหรอก ขอแกล้งพ่อพระเอกหน่อยแล้วกัน
เกลปรับสีหน้าจากที่ยิ้มอยู่เป็นขมวดคิ้วทำหน้างง มองหน้าเขาแล้วหันมองหน้าต่างแล้วหันมามองเขาอีกรอบ เป็นเชิงนัยว่า ถามทำไมก็เห็นอยู่ เอ็ดเวิร์ดที่รู้ว่าแผนหลอกถามเขาไม่ได้ผลแล้ว ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงเลือกพูดไปตามตรง
“ฉันแค่พยายามจะเดาว่าเธอคิดอะไร เธอรู้ไหมว่าเธอเป็นคนที่อ่านยากมากนะ”
“จริงหรอ ดีจัง”
เกลตอบพร้อมส่งยิ้มดังผู้ชนะส่งไปให้เอ็ดเวิร์ด ซึ่งทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้สึกแพ้อีกแล้ว ทำไมเขารู้สึกว่าเธอรู้เรื่องนี้อยู่แล้วเลย
“เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยนิ ฉัน อบิเกล เวทเทอร์”
เกลพูดขึ้นแล้วยื่นมือออกไปข้างหน้าหมายจะเขย่ามือเป็นสัญลักษณ์การทักทายของประเทศฝั่งนี้
เอ็ดเวิร์ดที่เห็นดังนั้นก็ทำตัวไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าถ้าเธอสัมผัสมือเย็นๆของเขาแล้ว เธอจะคิดอะไรบ้าง ยิ่งเขาอ่านใจไม่ได้ด้วย เขาจะไม่รู้ว่าเธอจะรู้ความลับของเขารึเปล่า เขามองหน้าเธอก็ได้รับเพียงสีหน้าที่ถามว่ามีอะไรงั้นหรอ ส่งมาให้ เขาจึงไม่มีทางเลือก
“ผม เอ็ดเวิร์ด คัลเลน ยินดีที่ได้รู้จัก”
เอ็ดเวิร์ดส่งมือเย็นๆของเขาไปจับกับมือของเกลที่ยกค้างไว้อยู่ เมื่อทั้งสองจับมือกันแล้ว เกลก็คลี่ยิ้มออกมาเขย่ามือเอ็ดเวิร์ดเล็กน้อยก็ปล่อยมือเขาออก
“มือนายเย็นจัง หนาวหรอ”
เกลยิ่งคำถามใส่เอ็ดเวิร์ดทันที ทำเหมือนเธอไม่ได้รู้สึกถึงความแปลกอะไร
“ใช่ วันนี้มันเย็นกว่าปกติน่ะ”
เกลทำท่าพยักหน้าเข้าใจแล้วกลับไปนั่งหันหน้าไปหน้าห้องเหมือนเดิม เกลยังทำหน้าอมยิ้มอยู่เหมือนเดิมขณะกำลังเตรียมตัวเรียนวิชาคาบเช้า เอ็ดเวิร์ดที่เห็นเกลเตรียมอุปกรณ์การเรียนก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่ก็สังเกตใบหน้าของเกลที่กำลังอมยิ้มอยู่ด้วย เขารู้พอว่าเกลอมยิ้มแบบนั้นกำลังคิดอะไรเกี่ยวกับคำพูดของเขาอยู่แน่ แต่มันกลับไม่ได้ทำให้เขาอึดอัดเลย ออกจะสบายใจที่เห็นปฏิกิริยาแบบนี้จากเกล
จนถึงเวลาเรียนอาจารย์ประจำวิชาก็เดินเข้ามา เธอเป็นผู้หญิงวัยกลางคนท่าทางจะไม่ดุมาก เธอกล่าวทักทายแล้วแจกหนังสือให้ทุกคน แล้วจึงเริ่มสอน เกลที่นั่งเรียนอยู่แถวที่สองจากข้างหน้า แต่อยู่ติดริมหน้าต่างก็มองสำรวจนักเรียนที่เรียนในห้องเรียนว่ามีใครบ้าง และเธอก็เจอทั้งนักเรียนคุ้นตาและไม่คุ้นตา แต่ในช่วงโซนหลังห้องเธอเจอกับครอบครัวคัลเลนคนอื่นๆอีกสี่คนนั่งเรียนอยู่ข้างหลัง จะบอกว่านั่งเรียนก็ไม่ได้ เหมือนพวกเขานั่งเล่นกันมากกว่า แล้วถัดไปทางซ้ายอีกประมาณสองโต๊ะเธอก็เจอกับเจสซิกาและไมค์ที่ลงเรียนวิชานี้ด้วย พวกเขาเข้ามาตอนไหนทำไมเธอไม่เห็นนะ หรือช่วงที่เราคุยกับเอ็ดเวิร์ดอยู่นะ
การที่เกลนั่งริมหน้าต่างแล้วคู่ด้วยเอ็ดเวิร์ด เมื่อเธอมองสำรวจห้องจึงต้องหันมาทางเขา เอ็ดเวิร์ดที่เห็นเกลหันมานานแล้ว ก็หันไปมองหน้าเธอว่ามีอะไรรึเปล่า เกลที่เห็นว่าเอ็ดเวิร์ดหันมามองเธอ ก็ส่ายหน้าว่าไม่มีอะไรแล้วหันไปสนใจหน้าห้องเรียนต่อทันที ในการเรียนอาจารย์จะมีการถามคำถาม เกลก็ยังทำหน้าที่เป็นผู้ตอบที่ดี ตอบทุกคำถามของอาจารย์ แต่เธอไม่ได้ตอบแบบตัดหน้าหรือแย่งใครตอบ เพราะเธอจะเว้นช่วงให้คนอื่นมีโอกาสตอบก่อนถ้าไม่มีเธอค่อยยกมือตอบ ซึ่งอาจารย์ก็เป็นพวกที่จะไม่สอนต่อถ้าไม่มีใครตอบคำถามเธอได้ เกลจึงมีเวลาให้คนอื่นมีโอกาสตอบมากขึ้น
“เธอคงชอบเรียนวิทยาศาสตร์มากสินะ”
“ใช่ ฉันเป็นเด็กเนิร์ดตัวยงด้วยนะ”
เกลตอบคำถามเอ็ดเวิร์ดแบบขำๆ ทั้งคู่มองหน้า จ้องตากันสื่อความหมายมุขตลก ผ่านดวงตา ผ่านรอยยิ้ม และเป็นเกลที่ละสายตาออกมามองกระดานแต่ปากของเธอก็ยังยิ้มอยู่ เธอขอใช้ชีวิตใหม่นี้ให้มีความสุขก็เพียงพอแล้ว
วิชาเคมี2ชั่วโมงก็จบลง เกลดูตารางเรียนก็รู้ว่าวิชาต่อไปคือห้องสมุด จึงไม่รีบมากนักค่อยๆเก็บของใส่กระเป๋า
“ต่อไปเธอเรียนอะไร”
เอ็ดเวิร์ดเอ่ยถามคนข้างกาย เขาเห็นเธอเอาตารางขึ้นมาดู จริงๆเขาก็เห็นแล้ว แต่เขาอยากฟังจากปากเธอมากว่า
“ห้องสมุด แล้วนายล่ะ?”
“เหมือนกัน ไปพร้อมกันไหม”
เกลแปลกใจนิดหน่อยที่เอ็ดเวิร์ดชวนเธอ แต่ก็ตอบตกลงไป เพราะคิดว่าคงสนิทกันแล้วมั้ง เกลเดินตามเอ็ดเวิร์ดออกมาจากห้องก็เจอกับเจสซิกากับไมค์ที่ยืนรออยู่หน้าประตู
“ไงเจส ไงไมค์ ต่อไปเรียนอะไรหรอ ไปพร้อมกันไหม”
เกลที่เอ่ยทักทั้งคู่ก่อนเมื่อเห็นทันที พร้อมเอ่ยชวนให้ไปเรียนพร้อมกัน
“ฉันเรียนภาษาน่ะ ส่วนไมค์เรียนคณิต”
เจสซิกาตอบคำถามเกล ซึ่งคำตอบทำให้เกลเสียใจนิดๆ แต่เธอก็โอเค
“หรอ ฉันเรียนห้องสมุดน่ะ อดเจอกันเลย งั้นเจอกันมื้อกลางวันนะ”
เกลพูดบอกแล้วกำลังจะโบกมือลาเพื่อนๆ แต่ไมค์ถามเธอขึ้นมาก่อน
“เธอไปห้องสมุดถูกไหม ฉันไปส่งนะ”
ไมค์ที่อาสาจะพาเกลไปส่ง เขาคิดว่านี้คือโอกาสที่เขาจะได้อยู่กับเธอสองคนสักที แต่ที่เขาไม่สังเกตคือตรงนั่นไม่ได้มีเพียงพวกเขาสามคน ยังมีอีกคนที่รอเกลอยู่ด้วย
“ไม่เป็นไร อบิเกลจะไปกับฉัน”
เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินทั้งคำอาสาของไมค์และสิ่งที่อยู่ในความคิดของเขาก็เดินมายืนข้างเกลทันที
“อ๋อเออ ใช่ ฉันกับเอ็ดเวิร์ดเรียนวิชาเดียวกันพอดี เดี๋ยวฉันไปเรียนพร้อมเขาเลย”
เกลพูดยืนยันสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดบอกอีกที
“ไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทัน”
เอ็ดเวิร์ดพูดต่ออีกแล้ว จับข้อมือเธอให้เดินตามเขามา
“โอเคเพื่อน เจอกันที่โรงอาหารนะ”
เกลหันมาพูดกับเจสซิกาและไมค์ที่ดูจะอึ้งอยู่กับความสัมพันธ์ของเกลกับเอ็ดเวิร์ด
.
.
.
.
.
“ปล่อยได้แล้วมั้ง เนียนไปเปล่า”
เกลที่มองข้อมือของตัวเองที่ยังถูกเอ็ดเวิร์ดจับอยู่ ก็พูดขึ้นมา เพราะนี้ก็เดินมาไกลแล้ว และเธอคงไม่หลงง่ายๆแน่
“ขอโทษที”
เอ็ดเวิร์ดที่ได้ยินก็ปล่อยข้อมือเกลออกแล้วมองหน้าเกลว่าคิดอะไรอยู่ แต่ก็เห็นเพียงใบหน้าอมยิ้มแบบเดิมที่เขาเห็นตอนเรียนคาบที่แล้ว
เดินมาอีกไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงห้องสมุด เกลกับเอ็ดเวิร์ดไปรายงานตัวและได้บันทึกการอ่านมาคนละเล่ม วิชานี้สิ่งที่ต้องทำก็คืออ่านหนังสือให้ครบ20เล่ม แล้วท้ายเทอมเลือกหนังสือที่ชอบที่สุดมาเล่าให้เพื่อนฟัง วันนี้วันแรกครูจึงไม่ได้สั่งงานอะไรนักเรียนอยากทำอะไรก็ทำ เอ็ดเวิร์ดจึงชวนเธอไปหาที่นั่งซึ่งก็มาเจอกับครอบครัวคัลเลนคนที่เหลืออยู่ด้วย เอ็ดเวิร์ดจึงจำใจพาเกลไปหาพวกเขา เกลก็ไม่ได้ว่าอะไร ถึงไงเธอก็รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาคือใครและทำอะไรได้
“อบิเกล นี่ครอบครัวฉัน นั่นโรซาลี เอ็มเม็ตต์ แจสเปอร์และอลิซ ทุกคนนี่อบิเกล"
เอ็ดเวิร์ดแนะนำคัลเลนคนอื่นๆให้เกลรู้จักและแนะนำเกลให้พวกของเขารู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักนะทุกคน”
เกลทำตัวเป็นตัวประกอบที่ดี ตีสนิทกับตัวละครหลัก หวังว่าในอนาคตข้างหน้าเธอจะได้มีอะไรสนุกๆทำ
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ ฉันอลิซนะ เธอน่ารักจัง”
“ขอบใจนะอลิซ”
เกลที่ได้รับคำชมจากผู้หญิงที่เปรียบได้ดังเจ้าหญิงที่น่ารักซุกซนพูดชมเธอก็ได้แต่ยิ้มดีใจ และพูดขอบคุณออกไป
“ฉันว่าเราออกไปข้างนอกดีกว่า อยู่ในนี้ก็อึดอัดตาย”
โรซาลีออกความเห็นแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมออกไป เอ็ดเวิร์ดหันมามองเกลเพื่อถามความเห็นเธอ แต่เธอไม่ได้ว่าอะไรอยู่แล้วเพราะยังไงก็ไม่มีงานอะไร
“ไปสิ ฉันโอเค”
เกลตอบออกไป ซึ่งคำตอบของเธอก็เรียกรอยยิ้มมุมปากที่บ่งบอกว่าพอใจของโรซาลีได้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
ความคิดเห็น