คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
"เป็นไงบ้าง วันนี้สนุกไหม"
"สนุกมากเลยค่ะ"
"ก็ดีแล้ว แต่เจ้าลายจุดอย่าให้มันกินพวกดอกไม้ป่าเยอะมันไม่ดีกับวัวนะ"
ทอมพูดขึ้น ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่โต๊ะเพื่อกินมื้อเย็นกัน และถามสารทุกข์สุขดิบว่าใครเป็นไงบ้าง (ไรต์มโนเองนะเรื่องดอกไม้กับวัว)
"ค่ะหนูจะไม่ให้มันกินอีก"
"ดีมาก"
ทอมพูดชมในความเชื่อฟังคำสั่งของเกล ซึ่งมันไม่ได้ทำให้เกลดีใจสักนิด เธอกลับรู้สึกอึดอัดมาก พวกเขาไว้ใจเธอมากเกินไปรึเปล่าทำไมไม่ถามอะไรเธอเลย
"พวกคุณไม่ถามหนูหรอคะว่าเข้าป่าทุกวันๆไปทำอะไร ไม่สงสัยมั้งหรอคะ''
"ไม่หนิจ๊ะ"
เจนตอบออกมาส่วนทอมก็แค่ส่ายหัว
"พวกคุณทำแบบนี้หนูอึดอัดนะ"
"ถ้าหนูอึดอัดก็บอกเราได้ พวกเราโอเค"
เจนพูดออกมาแต่เธอก็ยังกินอาหารอย่างปกติอยู่
''ถ้าหนูบอกพวกคุณไปว่าหนูเข้าไปทำอะไร พวกคุณห้ามรังเกียจหนูนะ"
"เราไม่มีทางรังเกียจลูกตัวเองแน่นอน"
"โอเคค่ะ พวกคุณรับปากหนูแล้วนะ ที่หนูเข้าป่าก็เพราะหนูไปฝึกใช้พวกนี้..."
เกลหยุดพูดแล้วใช้วิธีให้ทั้งคู่เห็นของจริงแทนเธอจะได้ไม่ต้องพูดเยอะ พอเกลเว้นช่วงไปแปปหนึ่งให้เจนกับทอมสงสัยของทุกอย่างที่อยู่บนโต้ะกินข้าวก็ลอยขึ้นไปบนอากาศ เจนกับทอมถึงกับอ้าปากค้างทั้งในมือยังถือช้อนส้อมอยู่ เกลเมื่อเห็นว่าทั้งคู่เห็นทุกอย่างชัดเจนแล้วก็บังคับให้ของลงมาอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม
"เป็นไงคะ พวกคุณห้ามเกลียดหนูนะคุณสัญญาแล้ว"
"พวก...เราไม่เกลียด...ลูก แต่แค่ตกใจนิดหน่อย"
เจนที่กำลังรวบรวมสติของตัวเองเขาร่าง พูดไม่ค่อยคร่องปลอบใจเกลไม่ให้คิดมาก ทั้งที่ในหัวของเธอตีกันไปหมดแล้ว
"เราพอรู้ว่าลูกพิเศษกว่าคนอื่น แต่ไม่คิดว่าจะพิเศษมากขนาดนี้''
ทอมที่ตั้งสติได้ก่อนพูดขึ้นมา
''จริงหรอคะ รู้ได้ไง"
"ตอนที่ลูกบาดเจ็บ ถ้าเป็นเด็กธรรมดาไม่มีทางหายได้รวดเร็วแบบลูกแน่"
เจนพูดขึ้นตอนนี้เธอวางช้อนส้อมในมือไปแล้ว
"งั้นก็ตั้งแต่ครั้งแรก พวกคุณก็ยังให้หนูอยู่ด้วย หนูรักคุณจังแม่เจน"
"แล้วไม่รักพ่อหรอ"
คุณพ่อจอมซึนของบ้านแย้งขึ้นมาทันที
"รักสิค่ะ หนูรักพ่อกับแม่มากที่สุด"
"เราก็รักหนูจ้ะ"
"ใช่ แต่พ่ออยากเตือนเราไว้นะ อย่าใช้พลังให้ใครเห็นนอกจากเราโอเคไหม"
"ใช่ แม่เห็นด้วยกับพ่อ มันไม่ปลอดภัยถ้าใครรู้เขาอาจมาจับลูกไปได้"
"หนูเข้าใจค่ะ หนูจะไม่ใช้พลังให้ใครเห็นแน่นอน และจะไม่มีใครจะมาพาหนูไปได้......เพราะหนูเก่ง"
ครอบครัวนี้พูดเรื่องซีเรียสได้ไม่ถึงนาทีจะต้องมีใครสักคนพาให้ทุกคนหัวเราะและยิ้มออกมาทุกครั้งเช่นที่เกลพูดในครั้งนี้
"จ้าแม่คนเก่ง ขี้อวดเหมือนพ่อเธอเลย''
"อะไรคุณ ผมไม่ได้ขี้อวดสะหน่อย"
คุณพ่อแย่งขึ้นมา
"ฮ่าฮ่าฮ่า''
แล้วมือเย็นมื้อนั้นก็เป็นมื้อที่มีความสุขมากๆอีกวันหนึ่ง
.
.
.
.
3 ปีผ่านไป
ฺ
.
.
.
.
.
.
.
"โอเคพร้อมรึยัง"
"พร้อมค่าาา แต่พ่อคะเราจะไปไหนกัน''
"เราจะไปสมัครเรียนไง"
"หนูนึกว่าพ่อจะลืมแล้วสะอีก"
"พ่อไม่มีทางลืมแน่นอน เพราะแม่พูดกรอกหูพ่อทุกวันมา3อาทิตย์แล้ว"
ทอมพูดออกมาอย่างตั้งใจ แต่ประโยคท้ายเขาป้องปากพูดให้ลูกสาวของเขาฟัง แต่ยังไงคนที่ถูกนินทาก็ได้ยินอยู่ดี
"คุณนินทาฉันหรอที่รัก''
"เปล่าาาาา ผมกำลังชมคุณให้ลูกฟังอยู่ ใช่ไหมลูก"
"ใช่ค่ะๆ"
เกลเออออตามพ่อตัวเองไปทันที แต่ปากก็ยิ้มขำไม่หยุด คุณแม่ที่ฟังพ่อลูกช่วยกันอ้างนั่นนี่ไปเรื่อยก็ได้แต่ส่ายหัว ตอนนี้ทั้งสามคนกำลังอยู่เป็นรถยนต์ที่ถูกใช้งานไม่ถึงสิบครั้งตั้งแต่ซื้อมาเมื่อหลายเดือนก่อน ถึงยังไงจุดประสงค์ที่ซื้อรถคันนี้ก็เพราะจะให้เกลขับไปโรงเรียนเอง
เกลในวัย15ปีนั่งอยู่ตรกลางของเบาะหลังเพื่อที่จะได้คุยกับพ่อแม่และสำรวจเส้นทางไปด้วย เธอนั่งพูดคุยกับพ่อแม่ไปตลอดทางจนทอมพูดแล้วชี้ให้เธอดูบางอย่างที่ทำให้เธอนิ่งช็อค ค้างไปเลย
"ใกล้ถึงแล้ว นั่นไงป้ายเข้าเมือง"
.....ฟอร์ค 18......
นั่นคือข้อความบนป้ายอันนั้น ซึ่งทำให้เกลปล่อยตัวลงไปพิงเบาะ เหมือนคนวิญญาณหลุดออกจากร่างไป
เกลไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง สมองเธอตอนนี้กับประมวลผลสิ่งต่างๆมากมายจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงพูดคุยของพ่อแม่ที่เบาะหน้า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC....
มาแล้วๆ มาน้อยแต่มานะ
ขอบคุณทุกเม้นเป็นกำลังใจนะ
ขออนุญาตสคริปเวลาไปเลยนะ
จะได้เจอพ่อพระเอกเราเร็วๆ
ตรวจคำผิดแล้ววว
ความคิดเห็น