คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
ตั้งแต่ที่เกลตกลงที่จะอยู่กับเจนและทอม ก็ผ่านมามานานถึง 4 ปีเล้ว ตอนนี้เกลอายุ12 จะ13ปีแล้ว
ทอมแนะนำให้เธอเข้าโรงเรียนมัธยมแทน Home School ที่ทอมกับเจนสอนทุกอย่างให้เธอ ทั้งภาษา ตัวเลข การคำนวณ ซึ่งเกลก็เรียนรู้ได้อย่างรวดเร็วไม่รู้ว่าเป็นเพราะยาที่เธอได้รับ ทําให้เธอฉลาดเหนือมนุษย์หรือเพราะเธอเคยเรียนมันแล้วที่โลกก่อน แต่ว่าคงทั้งคู่
"ให้หนูเรียนที่บ้านเหมือนเดิมไม่ได้หรอทอม หนูอยากอยู่บ้านกับพวกคุณมากกว่าอ่ะ"
"ไม่ต้องมาอ้างเลย เธออยากวิ่งเล่นอยู่บ้านมากกว่า"
"ทอมอย่ารู้ทันหนูสิ หนูรู้ว่าทอมกับแม่เจนยังสอนหนูได้ เอาไว้ถ้าพวกคุณไม่สามารถสอนหนูได้แล้ว หนูจะไปโรงเรียนแน่นอน นะคะ น้าาาาา "
เธอเขย่าแขนอ้อนทอมอย่างที่เธอชอบทำเมื่ออยากจะได้อะไร แต่เมื่อทอมยังนิ่งไม่ไหวติง เกลจึงย้ายฝั่งไปหาเจนแทน
"น้าาาาา นะแม่เจนนะ หนูไม่อยากไปโรงเรียนอ่าาาา''
เหตุผลของเกลไม่ใช่อะไรเลยนอกจากเธอขี้เกียจไปโรงเรียน เธอคิดว่าเธอวิ่งเล่นอยู่บ้าน เรียนคณิต วิทย์กับทอม แล้วเรียนภาษากับศิลปะกับเจนยังได้ความรู้มากกว่า ทั้ง2คนเป็นอดีตด็อกเตอร์เลยนะ แล้วเธอก็ฉลาดมากอยู่แล้ว
"ที่พ่อกับแม่อยากให้เราไปโรงเรียนก็เพื่อที่จะให้ลูกรู้จักเข้าสังคมกับคนรุ่นราวคราวเดียวกันนะจ๊ะ"
"โธ่ แม่เจนไม่เห็นจะจำเป็นเลย แม่สอนหนูเอาก็ได้"
"มันไม่เหมือนการไปปฏิบัติในสถานที่จริง"
ทอมพูดขึ้น เขายังคงหาเหตุผลมาบอกให้ลูกสาวจอมขี้เกียจของเขาไปโรงเรียน
"โธ่ ทอมอ่า"
"เรียก...พ่อก่อนสิ "
"ห้ะ!!?"
"ทำไม ทีเจนยังเรียกแม่เจนเลย"
"แม่เจนดูทอมสิขี้น้อยใจอ่ะ"
สองแม่ลูกยิ้มขำกับคำพูดของทอม ตัวเองเคยบอกเองว่าไม่บังคับว่าเกลจะเรียกเขาอย่างไรก็ได้ แต่เวลาอยากให้เกลอ้อนมักจะให้เกลเรียกตัวเองว่าพ่อตลอด หรือว่าพอเกลจะอ้อนเอาอะไรแค่เรียกพ่อ เขาก็หามาให้ทุกอย่างเลย
"ก็ได้ พ่อทอม หนูขอไม่ไปโรงเรียนนะ นะนะ"
"ก็ได้"
คุณพ่อที่พอใจกับแค่ลูกสาวเรียกพ่อก็ตกลงทันที เหมือนมีคำตอบในใจอยู่แล้วแค่รอคำที่โดนใจเท่านั้น
"แต่ว่า....พอถึงเกรด 10(ม.4) ต้องเข้าโรงเรียน"
"พ่อทอมอ่าาาา ไม่เอาแบบนั้นสิ "
"ลูกรักเราไม่ได้เลี้ยงลูกเพื่อขังให้อยู่แต่บ้านนะ ลูกต้องออกไปเจอโลกกว้างบ้าง"
"แม่คะ แต่หนู..."
"งั้นแม่ ถามหน่อย เราอยู่เมืองอะไร"
"ก็เมือง..."
เกลที่จะตอบก็หยุดชะงัก เธอ...ไม่รู้ว่าเธออยู่เมืองอะไร มันไม่เหมือนในหนังที่สถานที่ถ่ายทำจะอยู่เกาหลี แต่ที่นี่มันไม่ใช่ เจนกับทอมใช้ภาษาอังกฤษ ข่าวหรือหนังโทรทัศน์ก็เป็นภาษาอังกฤษ เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนแต่น่าจะอยู่ในโซนยุโรปไม่ใช่เอเชียแน่ ถึงฟาร์มที่เธออยู่ตอนนี้ในหนังก็มีจริง แต่มันต้องอยู่เกาหลีสิถึงจะถูก อาจจะคิดว่า จะไม่รู้เลยได้ไงอยู่มาตั้งหลายปี มันมีจริงๆก็เธอไง เธอไม่สนอะไรแค่ใช้ชีวิตให้สนุกและมีความสุขไปวันๆ
"ตอบไม่ได้ใช่ไหมล่ะ เพราะลูกไม่เคยถาม พ่อกับแม่ก็ไม่ได้บอก นี่แหล่ะข้อเสียของการไม่ออกไปเจอผู้คน เจอโลกกว้าง"
"โอเค หนูยอมแล้ว หนูเข้าใจความหมายของพวกคุณแล้ว"
"สรุปเธอจะไปโรงเรียนแล้วใช่ไหมจ๊ะ"
"ใช่ค่ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะทอมบอกว่าเกรด10 ส่วนตอนนี้ เวลาที่เหลือหนูจะเล่นสนุกให้คุ้มเลย บ๊ายบายค่าาาา"
เกลพูดทิ้งท้ายถึงสิ่งที่ตั้งใจจะทำ บอกลาเจนกับทอมแต่ไปยังคอกวัวเพื่อหาเพื่อนที่ดีของเธอ เจ้า"ลายจุด" วัวนมที่เธอเห็นเมื่ออยู่ที่นี่ครั้งแรก ทอมยกมันให้เธอ 4ปีผ่านมามันโตขึ้นมาก และกลายเป็นยานพาหนะพาเธอเข้าไปเล่นในป่าหรือที่อื่นๆ
"ลูกใครเนี่ย แสบจริงๆเลย"
เจนพูดบ่นสายหัวให้กับความซนแสบของเกลวัย12ขวบ
"ก็ลูกคุณไง"
"ลูกคุณนั่นแหล่ะ คุณไม่น่าให้ลูกขี่วัวเลย ดูสิความเป็นผู้หญิงไม่มีอยู่แล้ว"
เจนชี้ให้ทอมดูลูกสาวของเธอที่ตอนนี้อยู่บนหลังวัวหลายจุดขาวดำเดินมุ่งหน้าไปทางป่า
"คุณเองก็ไม่ห้ามลูกเหมือนกันน่นแหละ"
"นี่คุณเถียงฉันหรอ"
แล้วเสียงพูดคุย โต้ตอบของสามีภรรยาก็เริ่มขึ้น แต่มันไม่ใช่การทะเลาะกัน เป็นเพียงการเติมความหวานให้กันอีกแบบหนึ่ง
ด้านเกล...ในป่า
เกลใช้เวลาหลายปีในการค้นหาว่าร่างกายของเธอสามารถใช้พลังอะไรได้บ้าง และเธอค้นพบอะไรหลายๆอย่างที่ไม่เคยรู้
อย่างแรกเลยก็คือร่างกายนี้ถึงแม้จะเคลื่อนไหวได้รวดเร็วแล้ว ก็สามารถกระโดดสูงได้ไกลมากๆ กระโดดขึ้นไปบนต้นไม้สูงๆได้ง่ายเหมือนเป็นการกระโดดปกติ ตอนนี้ความสูงที่เธอโดดได้สูงสุดคือ10เมตรจากพื้น ซึ่งนี้มันถือว่าเป็นสกิลที่เท่สุดๆ ดีสุดๆ ถ้าขี้เกียจเดินเธอสามารถกระโดดข้ามไปได้ไกลหลายสิบเมตรเลย
อย่างที่สองคือร่างกายของเธอรักษาตัวได้เร็วมากๆ แม้ถูกบาดเจ็บจนเลือดออก ภายใน2วินาทีบริเวณนั้นจะกลับมาเป็นแบบเดิมไม่มีแม้รอยบาดแผลเลย อาจจะเห็นเพียงเลือดที่ไหลออกมาก่อนหน้านั้นแต่แผลคือไม่มีแล้ว แต่ถ้าร่างกายของเธออ่อนแอมากๆเช่น อดอาหารนานหลายวัน หรือร่างกายขาดน้ำ ความสามารถนี้จะลดลง ร่างกายจะรักษาได้น้อยลงหรือไม่รักษาตัวเองเลย ซึ่งมันสามารถอธิบายเหตุผลบาดแผลบนตัวเธอในวันที่เธอหนีจากศูนย์
อย่างที่สามพลังจิตของเธอ พลังนี้คือความเทพที่สุดของเธอ เธอสามารถที่จะใช้พลังนี้อย่างใจนึก เธอสามารถกำหนดจิตของเธอควบคุมสิ่งต่างๆได้ทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต ช่วงแรกเธอควบคุมได้ไม่คอยดีแต่เธอใช้วิธีการเบสิกสุดๆคือการนั่งสมาธิ กำหนดจิต เธอเคยดูในหนังหลายรื่องและอ่านเจอในนิยายหลายเรื่องที่เกี่ยวกับการใช้พลังคือการมีสติ มีสมาธิ รู้จักตัวเอง รู้จักพลังทำความเข้าใจแล้วจะควบคุมมันได้ และหลังจากนั้นเธอก็ควบคุมพลังจิตได้ดีขึ้น
สิ่งไม่มีชีวิตหรือสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคลื่อนที่ เช่น ท่อนไม้ เธอสามารถควบคุมให้มันขยับไปมา ลอยขึ้นลงได้อย่างใจนึก หรือเธอสามารถถอนต้นไม้ใหญ่ทั้งต้นขึ้นมาจากพื้นดินได้ ซึ่งตอนนี้เธอกำลังหัดควบคุมสิ่งมีชีวิตดู เริ่มแรกสามารถควบคุมได้สั่งให้หยุดนิ่ง แต่ไม่นานสิ่งมีชีวิตนั้นก็ขยับต่อได้เธอจึงใช้เวลาฝึกเยอะขึ้น บางวันเธออยู่ในป่าทั้งวันเลยกลับเข้าบ้านอีกทีก็คือมื้อเย็น ช่วงแรกๆเจนไม่พอใจมากที่เธอทำแบบนี้ ถึงจะบอกว่าหาผลไม้ป่าบางชนิดกินแล้ว แต่เจนก็งอนเธอไปหลายชั่วโมง เธอจึงต้องง้อครั้งใหญ่ ไม่นานเจนก็หายโกรธ พร้อมกับกล่องข้าวกลางวันให้เธอวันไหนที่เธอจะเข้าป่าอีก
เกลคิดว่าเจนกับทอมอาจจะรู้ว่าเธอเข้าป่าไปทำไม ซึ่งเกลเองก็ไม่ได้จะปิดบังถ้าทั้งคู่เอ่ยถามเธอก็จะบอกทั้งหมด
"เย่~~~~~~~~ สำเร็จ"
เสียงเด็กสาวร้องตะโกนลั่นป่า เหตุผลก็เพราะเธอฝึกใช้พลังของเธอได้สำเร็จแล้ว เธอสามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตได้อย่างใจแล้ว และหนูทดลองของเธอก็ไม่ใช่อะไร ที่ไหน เจ้าวัวน้อยของเธอนี่แหล่ะ เธอสั่งให้มันทำนู้นทำนี่มันก็ทำทันทีไม่มีขัดขืน
และสิ่งที่บอกว่าสำเร็จคือเธอสั่งให้มันกลิ่งตัวไปมาที่พื้นเหมือนหมา ซึ่งมันก็ทำทันทีและทำได้ด้วย
ขั้นตอนถัดไปคือใช้กับมนุษย์หล่ะมั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
พลังของน้องจะมีประมาณนี้แต่อาจจะมีเพิ่มอีกไหมต้องคอยดูไป
ขอบคุณทุกกำลังใจนะ
ตรวจคำผิดแล้ว
ความคิดเห็น