คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
วันเวลาผ่านไปหลายวัน เกลอยู่กับเจนและทอมอย่างดีมีความสุข ทั้งสองคนดูแลเกลดีมาก ทั้งสองคนไม่ได้คาดคั้นเอาคำตอบจากเด็กสาวและไม่ถามต่อว่าเธอจำอะไรได้อีกหรือไม่
"เจนคะ หนูออกไปเล่นข้างนอกได้ไหมคะ"
เสียงสดใสน่ารักของเด็กหญิงวัยแปดขวบ ที่เคยบาดเจ็บแต่ตอนนี้หายดีแล้วเพียงเวลาไม่นาน
"ได้สิจ้ะ แต่ระวังตัวด้วยนะ"
"โอเคค่า"
เจนมองตามหลังเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังวิ่งออกจากบ้าน เมื่อได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกได้
เจนเคยคิดสงสัยอยู่ว่าทำไมแผลตามตัวของเกลถึงได้หายอย่างรวดเร็ว จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีแม้รอยแผลเป็นตามร่างกายเลย แต่สิ่งที่เธอสงสัยก็หายไป ทดแทนด้วยใบหน้าน่ารักน่าชังของเด็กหญิงที่ขี้อ่อน ขี้เล่น ยิ้มเก่ง จนทำให้เธอเองเผลอยิ้มตามไปด้วย
ซึ่งมันก็ทําให้เจนคิดหนักอีกว่า เกลจะอยากอยู่กับเธอไหม ตอนนี้เหลืองเพียงแผลบนศีรษะเท่านั้นที่ยังไม่หายดี
ด้านเกล
เธอขอเจนออกมาเล่นข้างนอก และนี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกมาจากบ้าน ตั้งแต่รักษาตัวมา
เกลอาศัยจังหวะนี้ในการสำรวจรอบๆบริเวณบ้านหลังนี้
จากที่เธอวนรอบบ้านได้รอบหนึ่งแล้ว ก็พอสรุปได้ว่าเจนกับทอม น่าจะเป็นเกษตรกร เพราะหลังบ้านมีแปลงปลูกผักอยู่เต็มไปหมด ไหนจะสัตว์ต่างๆที่ลี้ยงไว้ ทั้งไก่ เป็ด ปลา และวัวนม เหมือนที่นี่เป็นฟาร์มขนาดย่อมแห่งหนึ่งเลย
"ไงสาวน้อย อรุณสวัสดิ์"
"อรุณสวัสดิ์ค่ะทอม คุณทำอะไรอยู่หรอคะ"
เกลที่เดินมาเรื่อยๆจนเจอกับทอมที่อยู่ตรงคอกวัว พอทอมเห็นเกลก็เอ่ยทักทายเธอ เธอจึงทักทายกลับแล้วเดินเข้าไปหาทอม
"ฉันกำลังให้อาหารวัวอยู่ มานี่สิฉันจะให้ดูอะไร"
"ดูอะไรหรอคะ"
เกลรีบเดินไปหาทอมตามคำชักชวนทันที
"ดูนั่นสิ"
ทอมชี้นิ้วไปข้างในคอกวัว เกลจึงเกาะคอก มองเข้าไปดูข้างใน
"ว้าว....นั่นมันลูกวัวหนิ มันน่ารักมากเลยค่ะ ทอม"
"ฉันว่าแล้วเธอต้องชอบ "
"มันมีสีขาวดำ มันคือวัวนมใช่ไหมคะ"
"ใช่ เธอรู้จักด้วย"
"รู้จักคะ หนูเคยอ่านหนังสือเจอค่ะ มันน่ารักมากเลย"
เกลพูดพร้อมส่งยิ้มให้ทอม
"เธอเก่งมาก"
ทอมพูดชมออกไป เพราะดูจากท่าทางแล้วเด็กหญิงคงอยากให้เขาชมกับความฉลาดของเธอ
"ขอบคุณค่า มานี่สิ เจ้าวัวน้อย"
เด็กหญิงพูดขอบคุณแล้วหันไปสนใจลูกวัวในคอก ในขณะเดียวกันทอมก็สังเกตเด็กหญิงต่อ ทอมรับรู้ถึงความพิเศษของเด็กหญิงตรงหน้าเขา ตั้งแต่ที่เธอสามารถลุกขึ้นเดินเหินรอบห้องได้ หลังจากฟื้นจากการบาดเจ็บเพียงไม่กี่ชั่วโมง ถ้าเป็นเด็กคนอื่นที่รุ่นราวคราวเดียวกัน ผ่านการบาดเจ็บมาขนาดนั้นคงนอนซมบนเตียงเป็นสัปดาห์ แล้วไหนจะบาดแผลที่หายเร็วไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เหมือนไม่เคยมีนี่อีก ถึงจะเป็นเหมือนเเค่รอยบาดแผลไม่ลึกมากแต่มันก็ยังแปลกอยู่ดี
แต่ทอมเลือกที่จะมองข้ามมันไป เพราะมันก็ไม่ได้ทำอันตรายแก่เขาหรือแก่ภรรยาของเขา กลับกันภรรยาของเขาดูมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิมด้วย
"เธออยากไปดูอย่างอื่นไหม"
ทอมพูดขึ้นหลังจากหลุดออกจากความคิดของตัวเองเเล้ว เขาขอทำสิ่งที่เขาอยากจะทำและมีความสุขดีกว่า ไม่อยากจะเครียดกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นหรืออาจไม่เกิดขึ้น
"อยากค่าาา"
เสียงใสของเด็กหญิงดังขึ้น ตอบคำถามของคนที่ชวนทันที
ทอมส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยแล้วพาเธอออกเดินไปดูที่อื่นต่อ
ฝั่งของเกล เธอดีใจที่ทอมไม่ผลักไสเธอ เอ็นดูเธอ แม้จะในฐานะเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่เธออยากจะบอกเขามากว่าทุกสิ่งที่เธอทำและแสดงออกมาล้วนออกมาจากใจจริงของเธอ ไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำแต่อย่างใด แต่เธอก็บอกออกไปไม่ได้ คงต้องแสดงออกจากกรกระทำไปแทน
ทั้งเกลและทอมใช้เวลาในการเดินเล่นชมฟาร์มขนาดย่อมของบ้านหลายชั่วโมง ตลอดเวลาก็จะมีเสียงใสของเกลถามนู่นถามนี่ไปตลอดทางเดินชมฟาร์ม ทอมเองก็ไม่ได้รำคาญ ออกจะมีความสุขที่เดิกหญิงสนใจใคร่รู้นู้นนี่
พอถึงมื้อกลางวัน เจนนําอาหารใส่ตะกร้าออกมาจากบ้าน แล้วทั้งสามคนก็นั่งปิกนิกกันนอกบ้านใต้ต้นไม้ใหญ่
เกลพึ่งสังเกตได้ว่า วันนี้แทบจะไม่มีแดดเลย ท้องฟ้ามืดครึ่มแต่ไม่ถึงขั้นฝนจะตกได้ และหลายวันมานี้ก็เหมือนกัน บางวันกลางคืนก็ฝนตกด้วย พอช่วงเที่ยงๆของอีกวันก็จะมีแดดอ่อน แต่เกลยังไม่เคยเห็นว่าวันไหนแดดจะแรงเลย
เกลนั่งสังเกตบรรยากาศรอบๆไป ในระหว่างรอแซนวิชจากเจน เจนนำอุปกรณ์ทำแซนวิชใส่ตะกร้ามาแล้วถามเธอกับทอมว่าอยากได้ใส่อะไรบ้าง เจนก็จะลงมือทำให้
"นี่จ้ะ ของเกลได้เเล้ว"
"ขอบคุณค่ะเจน"
เมื่อรับแซนวิช มาจากเจนแล้ว เกลก็กัดคำใหญ่เข้าปากทันที
"อีมมม อร่อยมากค่ะ"
เกลที่ยังไม่ทันจะเคี้ยวก็ออกปากชมรสชาติแซนวิชในปากเธอทันที
"ขอบใจจ้ะ"
เจนรู้สึกถึงความจริงใจของเดิกหญิงแต่ก็อดยิ้มไม่ได้กับความทะเล้นของเธอ
เจนลงมือทำแซนวิชให้สามีและตัวเอง ขณะทําก็เอ่ยถามถึงสิ่งทีเกลทําตอนที่ออกมาข้างนอกไปด้วย
เกลจึงเล่าสิ่งต่างๆที่ทอมพาเธอไปดูไปทำมาให้เจนฟังอย่างสนุกสนาน เจนที่ได้ฟังก็ยิ้มกับความน่ารักของเกล เธอน่ารักและสดใส ทำให้ชีวิตของเธอมีชีวิตชีวาขึ้นมากกว่าเดิมมาก บางครั้งเธอก็นึกถึงลูกสาวและหลานของเธอ ถ้าเทียบกัน ตอนนั้นหลานเธอก็อายุประมาณเกล นี่แหละ พอคิดถึงตรงนี้ทีไรเธอก็อดนึกถึงเหตุการณ์ที่พรากสองชีวิตที่รักมากไปจากเธอไม่ได้
"เจน คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ ทำไมทำหน้าเศร้าจัง หรือหนูพูดอะไรผิดหรอคะ"
เกลที่กำลังพูดสิ่งที่ทำร่วมกันทอมมาก็หันมาเจอกับใบหน้าของเจนที่ดูเศร้า จนเธออดคิดไม่ได้ว่าเธอทำอะไรผิดรึเปล่า
"อ๋อ เปล่าๆ ฉันโอเคจ้ะ ฉันเพียงคิดถึงลูกสาวกับหลานของฉันก็เท่านั้น"
เจนเลือกจะบอกกล่าวสิ่งที่เธอคิดออกไป สามีของเธอที่ได้ยินก็เข้าใจถึงความเศร้าของภรรยาตนเองทันที
"ลูกสาวกับหลานหรอคะ พวกเขาอยู่ไหนหรอคะ ถ้าคิดถึงเจนก็ไปหาพวกเขาสิคะ เขาอยู่ไกลไหมคะให้หนูไปเป็นเพื่อนไหม"
เจนที่ได้ฟังคำถามของเกลและคำแนะนำก็อดยิ้มให้กับความไร้เดียงสา และความน่ารักใจดีของเกลจนเผลอยิ้มออกมา
"ขอบใจจ้ะ แต่พวกเขาอยู่ไกลมาก ไกลจนฉันคงไม่ได้เจอพวกเขาแล้ว"
เจนพูดด้วยใบหน้าที่ยังยิ้มอยู่ แต่รอยยิ้มนั้นกับส่งไปไม่ถึงดวงตาที่เศร้าของเธอเลย ทอมเองพอได้ฟังที่ภรรยาพูดออกมาก็เอื้อมมากุมมือภรรยาของเขาไว้
เกลได้ฟังคำพูดของเจนกับท่าทางของทอม ก็วิเคราะห์คำพูดของเจนดูให้มันลึกขึ้นอีก ก็ไปสะดุดกับเนื้อเรื่องในหนังว่านางเอกเลือกที่จะอยู่กับสามีภรรยาคู่นี้เพราะพวกเขาพึ่งสูญเสียลูกสาวลูกเขยกับหลานสาวไปจากอุบัติเหตุไม่นาน พวกเขาจึงรับเลี้ยงนางเอกแน่ๆ
แต่ว่า เธอไม่ได้เป็นแบบนางเอกคนเก่าแล้ว เธอคือคนใหม่ เธอคือเกล ไม่ได้คิดจะหลอกลวงใคร ถึงในหนังนางเอกจะรักสามีภรรยาคู่นี้จริงๆ แต่ยังไงมันก็เริ่มที่ผลประโยชน์ ซึ่งเธอไม่ต้องการแบบนั้นจริงๆ
"เจนคะ หนูขอโทษ หนูไม่รู้จริงๆ หนูขอโทษค่ะ"
เกลโทษตัวเองที่ทำให้เจนเศร้า เกลคิดว่าถ้าเธออยู่แล้วทำให้เจนนึกถึงลูกสาวกับหลานแล้วเศร้าขนาดนี้ เธอขอเลือกที่จะไปดีกว่า เธอไม่อยากทำให้ผู้หญิงดีๆแบบเจนเศร้าเลย
"ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันต้องขอบใจหนูด้วยซ้ำที่ทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้นมากเลยนะ"
"จริงหรอคะ หนูอยู่นี่จะไม่ทำให้คุณเศร้าเหรอคะ ถ้าเป็นแบบนั้น ถ้าหายดีแล้วหนูจะไปเองค่ะ ขอบคุณที่ดูแลหนูอย่างดีมาตลอดหลายวันนี้"
"ไม่จ้ะ เกลทำให้ฉันมีความสุขมากเลย ฉันยังยืนคำเดิมว่าอยากเลี้ยงดูเธอ อยากให้เธออยู่กับฉัน ตลอดหลายวันนี้ฉันก็อยากถามคำตอบจากเธออยู่ตลอด แต่ฉันก็รู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์จะรั้งเธอไว้ แต่ฉันก็หวังให้เธออยู่..."
"หนูอยู่ที่นี่ได้จริงๆหรอคะ"
"อยู่ได้สิ ถ้าเธออยากจะอยู่กับเรา"
ทอมที่นั่งฟังคำพูดของภรรยาของเขาก็รู้สึกสงสารเธอจับใจ และอยากให้เกลอยู่กับพวกเขาจริงๆ
"ถ้างั้นหนูก็ให้คำตอบพวกคุณว่า.....หนูจะอยู่กับพวกคุณค่ะ"
"ฉันดีใจมากเลยจ้ะ"
แล้วมื้อกลางวันนอกบ้านของพ่อแม่ลูกครอบครัวใหม่ก็ผ่านไปอย่างมีความสุขมากในรอบหลายเดือน
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
ตอนนี้ก็จะเศร้าๆหน่อย เหมือนพิสูจน์รักแท้ 555
ไรต์เเต่งดราม่าไม่ค่อยเก่งนะ
หลังจากนี้คงไม่มีดราม่าแล้ว จะเป็นความป่วนเรียกรอยยิ้มแทน
แก้คำผิดแล้ว
ความคิดเห็น