คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่16 ออกผจญภัย หมู่บ้านที่1
"ท่านเจ้าของร้าน ข้าขอถามอะไรได้หรือไม่ขอรับ"
เด็กชายเดินเข้าไปในร้านหนังสือตรงไปยังชายเจ้าของร้านที่อยู่ที่โต๊ะตัวยาวสำหรับการคิดเงินหลังจากที่ไม่ได้มาที่นี่นานหลายเดือนตอนนี้ความสูงของเขานั้นเลยโต๊ะคิดเงินมามากทีเดียวซึ่งทำให้เขาภูมิใจไม่น้อยเลยเด็กชายยิ้มกว้างออกมาและเอ่ยกลับชายเจ้าของร้าน
"คุณชายมีอะไรรึ"
"ท่านพอจะบอกได้หรือไม่ขอรับ ว่าถ้าข้าต้องการหาคนไร้บ้านต้องไปที่ไหน"
"ท่านต้องการคนไร้บ้านไปทำอะไรหรือ"
"ข้าไม่ได้ต้องการพวกเขาไปทำอะไร ข้าแค่ต้องการช่วยเหลือพวกเขา"
"อย่างนั้นนี่เอง ข้าพอรู้อยู่ว่าแต่ละเมืองจะให้ผู้ที่ไร้บ้านไปอยู่ที่ไหน"
โม่ฟินยิ้มดีใจ เขามาถามคนไม่ผิดจริงๆ เขาคิดว่าเจ้าของร้านขายหนังสือจะต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง พอได้หนังสือและแผ่นที่ที่ต้องการจึงสอบถามเจ้าของร้านทันที
โม่ฟินได้สถานที่ที่จะไปมาแล้วเรียบร้อย หมู่บ้านที่8ของเมืองยี่เป็นที่แรกที่เขาจะไป เจ้าของร้านหนังสือบอกว่าคนไร้บ้านจะถูกทางการจัดให้อยู่ที่นั่นซะเป็นส่วนใหญ่
เขาเดินหาซื้อของกินของใช้อีกไม่นานก็กลับไปที่รถม้า และได้ซื้อขนมมาฝากเด็กๆ ที่เขาให้เฝ้ารถด้วย
"ไงเด็กๆ มีอะไรเกิดขึ้นกับรถของพี่หรือไม่"
"พี่ชายกลับมาแล้ว ไม่มีอะไรเสียหายเลยครับ พวกเราเฝ้าดูอย่างดี"
"ใช่ๆ มีเพียงคนนำเสื้อผ้าที่พี่ชายซื้อมาส่ง ข้าให้เขาวางไว้ท้ายรถม้า"
"ดีมาก ข้าซื้อขนมมามากด้วย พวกเจ้าเอาไปกินเอาเถอะ"
โม่ฟินส่งขนมให้กับเด็กๆ แต่พวกเขากลับถือเอาไว้ไม่ยอมกิน
"มีอะไรรึ ทำไมไม่กิน"
"พี่ชาย ข้าขอโทษที่เสียมารยาท แต่ท่านแม่ของข้าสอนไว้ว่าไม่ควรกินขนมจากคนแปลกหน้า"
โม่ฟินยิ้มกว้างออกมาที่ได้ยิน เขามองเด็กห้าคนข้างหน้ายืนทำหน้าเศร้ารู้สึกผิดออกมา เขาได้แต่หัวเราะในใจ เป็นเด็กก็แบบนี้ อยากกินมากแค่ไหนแต่ก็ต้องเชื่อฟังพ่อแม่ด้วย และเขาเองก็พึ่งเจอกันไม่แปลกที่จะไม่ไว้ใจ
"ข้าเข้าใจ งั้นเอาแบบนี้นะ"
โม่ฟินนำถุงขนมมาเขย่าๆ ให้รวมกัน แล้วเขาก็หยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วกลืนลงไปให้เด็กๆ ดู
"ข้ากินให้ดูแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะมียาพิษแล้ว"
เด็กที่ได้ยินและเห็นการกระทำของเขาก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ แล้วแจกจ่ายขนมแบ่งกันกินทันที
"ขอบคุณมากขอรับพี่ชาย ท่านช่างใจดีเหลือเกิน"
"ขอบคุณขอรับ/ขอบคุณพี่ชายขอรับ"
แล้วเด็กก็ขอบคุณโม่ฟินกันยกใหญ่แล้ววิ่งไปเล่นกันต่อ โม่ฟินยิ้มเอ็นดูเด็กน้อยที่วิ่งไปเล่นกันต่อ เขาเดินมายังรถม้ามองซ้ายขวาไม่มีคนก็สบัดมือเก็บของลงกระเป๋าในพริบตา เปิดประตูเข้าไปในรถเพื่อไปหาน้องๆ ของเขา
เมี๊ยววว เมี๊ยววว เมี๊ยววว
เสียงร้องประสานส่งออกมาทักทายเขาทันทีที่เปิดประตูออก เด็กชายยิ้มกว้างทันทีที่เห็นว่าน้องแมวของเขายังอยู่ครบทุกตัว
"ไงเด็กดี น่ารักมากไม่ซนไม่หนีเที่ยว มาให้พี่ฟินฟัดหน่อยเร็ว"
โม่ฟินปิดประตูแล้วเข้าไปเล่นกับน้องแมว เขาเล่นกับแมวอยู่สักพักก็ให้อาหารน้องแมวพร้อมกับกินของตัวเองด้วย เมื่อเรียบร้อยแล้วเขาก็ออกจากรถม้าที่ถูกทำเป็นห้องไปยังหน้ารถเพื่อออกเดินทางต่อ
"พี่แบล็กฝากด้วยนะ เราต้องเดินทางไกลเลย"
โม่ฟินพูดคุยกับม้าของเขา ลูบคอของม้าอย่างอ่อนโยนเพื่อสื่อสาร เขาออกมาจากหมู่บ้านค้ายิ่งไปตามทางในแผนที่ที่บอกไว้ ดีที่เขารู้วิธีการอ่านแผนที่จึงทำให้เดินทางต่อได้ แต่ก่อนจะถึงหมู่บ้านที่8ต้องผ่านหมู่บ้านที่5กับ6ก่อน เพราะมีถนนทางเดียวที่จะไปได้ แต่ก็คงใช้เวลาหลายวันกว่าจะถึงหมู่บ้านที่5
ตลอดทางเขานั่งบังคับม้าอยู่หน้ารถแต่เขาก็เปิดหน้าต่างให้น้องๆ ของเขามองเห็นภายนอกและเห็นเขาด้วย เขาเล่นกับน้องๆ ผ่านไม้ที่ทำเป็นลูกกรงไว้ เมื่อเดินทางม้าได้สักพักก็หาหญ้าให้ม้ากินและเทน้ำจากกระบอกน้ำให้ม้ากินด้วย
"พักกันก่อนนะ พี่แบล็ก"
"น้องๆ มาเล่นข้างนอกกัน"
โม่ฟินหาที่พักผ่อนสักพัก เขาเปิดประตูออกกว้างเพื่อให้น้องๆ ของเขาออกมารับลมข้างนอกบ้าง
เมี๊ยววว
แต่เหมือนว่าน้องๆ ของเขาจะรักการนอนอยู่ในรถมากกว่า
เมี๊ยววว
"ไงคุณแม่หางลาย อยากนั่งกับน้องฟินหรอ"
เด็กชายพูดกับหางลายที่สนใจเขามากกว่าตัวอื่นๆ หางลายเดินมาคลอเคลียที่ตักของเขา เขาลูบขนของหางลายที่นอนอยู่บนตักเขา เขามองสำรวจป่าไม้ที่เขาพักอยู่ มันเป็นเพียงป่าสองข้างทางของถนน มีเพียงต้นไม้ยืนต้นใหญ่ขึ้นอยู่ เป็นเพียงต้นไม้ที่เติบโตขึ้นตามธรรมชาติ
โม่ฟินใช้เวลาสองวันในการเดินทางมาถึงหมู่บ้านที่5ซึ่งเป็นทางผ่านของเขา เขาใช้เส้นทางหลักที่ผ่ากลางหมู่บ้านในการเดินทาง ตลอดทางก็จะมีคนมองมาบ้างแต่ไม่นานก็เลิกมอง เขาคิดว่าน่าจะมีคนสัญจรผ่านบ่อยๆ จึงไม่ค่อยเป็นที่สนใจอะไร
โม่ฟินแวะพักที่หมู่บ้านนี้ก่อน เขานำรถม้าไปจอดตรงที่ฝากรถม้าแล้วเดินสำรวจหมู่บ้าน เดินเข้าไปในโรงเตี๊ยมขนาดกลางที่มีคนเข้าออกสม่ำเสมอ
"รับอะไรดีคุณชาย"
"ข้าเอาน้ำชากับอาหารแนะนำสามอย่างขอรับ"
"รอสักครู่คุณชาย"
โม่ฟินพยักแล้วนั่งรอของที่สั่ง ไม่นานน้ำชาก็มาให้ก่อนอย่างแรก
"พี่ชาย ข้าขอสอบถามอะไรบางอย่างได้หรือไม่อรับ"
"คุณชายอยากรู้อะไร ท่านถามถูกคนแล้ว ข้านี่ผู้รู้ของที่นี่เลย"
เด็กหนุ่มยิ้มแห้งๆ เมื่อได้ยินคำพูดที่ดูโอ้อวดมากๆ แต่ดูเหมือนจะดีกับตัวเขาที่มีเรื่องจะถาม
"เอ่อ ข้าเพียงอยากรู้ว่าที่นี่หมู่บ้านอะไร"
"ดูแล้วคุณชายน่าจะมาที่นี่ครั้งแรก ที่นี่คือหมู่บ้านน้ำชาหมู่บ้านที่5ของเมืองยี่"
"หมู่บ้านน้ำชา แปลว่าชาที่นี่ขึ้นชื่อใช่หรือไม่"
"ใช่แล้ว ชาของหมู่บ้านเราส่งออกขายไปทั่วเมืองยี่และส่งไปวังหลวงด้วย"
"โอ้ ยิ่งใหญ่ยิ่งนัก ขอบคุณมากพี่ชาย"
"ไม่เป็นไร คุณชายมีอะไรถามข้าได้ทุกเมื่อ"
โม่ฟินส่งยิ้มแสดงว่าเข้าใจ เสี่ยวเอ้อคนนั้นยิ้มรับและเดินจากไปอย่างภูมิใจที่ได้ทำความดีเพื่อหมู่บ้าน เขารินน้ำชาขึ้นมาดื่มเพื่อพิสูจน์ว่าสมกับเป็นหมู่บ้านน้ำชาจริงไหม พอเขาดื่มเข้าไปรสชาซึมไปตามลิ้นและฟัน เป็นรสชาติที่หอมละมุนไม่แรงจนเหม็นเขียว ชาเมื่อกินไปแล้วก็มีรสหวานติดอยู่ที่ปลายลิ้น
"ชาดี"
โม่ฟินพูดออกมาเมื่อได้ดื่มชา สงสัยเขาคงต้องซื้อชาจากที่นี่ติดไว้บ้างแล้ว
ไม่นานอาหารที่โม่ฟินสั่งไปก็มา เขาลงมือกินแล้วหาจังหวะสอบถามเรื่องต่างๆ ไปด้วย
เขาได้ความรู้ใหม่ๆ มาเยอะเลยจากเสี่ยวเอ้อคนนั้นจนต้องให้เงินไปอีกเยอะสำหรับข้อมูล
โม่ฟินเดินตลาดซื้อของกินของใช้มาอีกเยอะ ทั้งของที่เขายังไม่เคยกินและของน้องๆ ที่รออยู่ น้องๆ ของเขากินอะไรซ้ำก็เบื่อง่าย ไม่ยอมกินอาหารเขาหนักใจมากเลย แต่น้องๆ ของเขาก็ยังสมบูรณ์อยู่เหมือนเดิม
การเดินทางโม่ฟินผ่านหมู่บ้านที่5และ6ไปอย่างเชื่องช้า เพราะเขาหาซื้อของไปตลอดทาง เขาพยายามทำตัวให้รอบคอบที่สุดไม่ให้ใครสังเกตได้ มาเร็วไปเร็ว ไม่ได้พูดคุยกับใครมากให้เป็นที่สงสัยและสังเกตมาก
อีก1วันผ่านไปเขาก็มาถึงหมู่บ้านที่7แต่ก็ยังไม่ใช่เป้าหมายของเขา หมู่บ้านที่7เป็นหมู่บ้านเงียบๆ ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านมาก เขาจึงใช้เวลาไม่นานก็ออกจากหมู่บ้านได้ ไปต่ออีกไม่กี่กิโลเมตรก็ถึงหมู่บ้านที่8 หมู่บ้านนี้ไม่ได้อยู่ติดกับหมู่บ้าน9หรือ10 หมู่บ้านที่เขาไปเจอน้องๆ มา บอกได้ว่าคนละฝั่งกันเลย
โม่ฟินบังคับรถม้าเข้าหมู่บ้านก็มีผู้คนหันมาสนใจบ้าง แต่ก็ไม่เดินออกมาทักทาย บอกได้บ่าเงียบกว่าหมู่บ้านที่7มาก เขาจึงหาที่จอดรถม้าแล้วเข้าไปคุยกับป้าที่ขายของอยู่ไม่ไกล เขาคิดจะถามหาหัวหน้าหมู่บ้านหรือผู้ใหญ่บ้านเพื่อที่จะประสานงานทำการช่วยเหลือได้ง่ายขึ้น เพราะจากที่เขาดูมาตลอดทางที่เข้ามาในหมู่บ้าน หมู่บ้านที่8แตกต่างจากหมู่บ้านที่7อย่างลิบลับเลย บ้านเรือนความใหม่เก่าต่างกันชัดเจน หมู่บ้าน8บ้านเรือนเก่ากว่ามากเหมือนไม่เคยได้รับการปรับปรุงมาเลยสักครั้ง และมีบ้านเรือนน้อยกว่าด้วย
“ท่านป้า ข้าขอถามได้หรือไม่ ที่นี่มีหัวหน้าหมู่บ้านหรือไม่ขอรับ”
“คุณชายมีเรื่องอะไรหรือไม่”
“ข้าอยากจะสอบถามเรื่องคนไร้บ้านที่อยู่ที่นี่”
“ข้าตอบคำถามคุณชายไม่ได้หรอก เชิญคุณชายที่อื่น”
“อ้าว เดี๋ยวก่อนท่านป้า”
โม่ฟินเอ่ยเรียกท่านป้าเอาไว้แต่ไม่ทัน เพราะเธอเดินเข้าไปในร้านไม่หันมาสนใจเขาเลย และน้ำเสียงที่ใช้คุยกับเขาเมื่อครู่ก็แปลก เหมือนไม่อยากจะคุยกับเขาเลย เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนด้วย
โม่ฟินจึงเดินหาเองว่าบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านอยู่ที่ไหน แต่พอเขาเดินไปเรื่อยๆ ก็ไม่เจอสิ่งที่ตามหาเลย แต่เขากลับเจอเป้าหมายของเขาแทน เขาเจอคนไร้บ้านมากมายนั่งอยู่ในซอยซอยหนึ่ง รู้ได้ยังไงว่าเป็นคนไร้บ้านก็เพราะว่าทุกคนที่นั่งอยู่สวมเสื้อผ้าที่เก่าและขาดหลุดลุ้ย ไม่รอช้าเดินเข้าไปหาแล้วสอบถามรายละเอียดต่างๆ ทันที เขาเดินเข้าไปหายายหลานคู่หนึ่ง เป็นยายนั่งกับเด็กผู้ชายอายุประมาณเจ็ดแปดปี
“ท่านยายขอรับ ข้าถามอะไรได้หรือไม่”
“ได้สิคุณชายน้อย”
“ข้าชื่อว่า เยว่ โม่ฟิน ท่านยายมีนามว่าอะไรหรือขอรับ”
“ข้าชื่อเวิน เยี่ยเอ้อ คุณชายเยว่มีเรื่องอะไรจะถามข้าหรือ"
“ข้าต้องการที่จะมาช่วยเหลือคนไร้บ้านที่นี่ ข้าต้องติดต่อใครขอรับ”
“คุณชายจะมาช่วยพวกเรารึ ท่านต้องการอะไร”
“ข้าไม่ได้ต้องการอะไรขอรับ ข้ามาช่วยด้วยความเต็มใจ”
“ถึงท่านจะว่าอย่างนั้น แต่ข้าก็ไม่เคยเจอใครที่ช่วยได้”
“ข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะช่วยได้ ท่านยายเชื่อข้าได้เลยขอรับ”
“คุณชายช่างจิตใจประเสริฐยิ่งนัก ข้าขอบคุณท่านมาก”
ท่านยายที่โม่ฟินคุยด้วยจับมือของเขาไปกุมไว้แล้วขอบคุณเขาไปมา
“ท่านยาย พาข้าไปที่พักท่านเถอะ”
“ที่พัก ข้าไม่มีหรอก”
“ไม่มี ที่นี่ไม่มีบ้านพักสำหรับคนไร้บ้านหรือขอรับ”
“มีสิพี่ชาย แต่ว่าไม่มีคนไปอยู่หรอกอยู่ไปก็อดตาย ไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
โม่ฟินละสายตาไปสนใจเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างยายแทน
“ทำไมรึ น้องชายมันเป็นยังไง”
“มันเหมือนบ้านร้างเลยขอรับพี่ชาย ไม่มีอะไรเลยนอกจากบ้านว่างๆ ข้าไม่ชอบเลย”
“งั้นรึ ถ้างั้นน้องชายคิดอย่างไรถ้าพี่ชายจะทำที่นั่นให้น่าอยู่ขึ้น”
“ทำได้จริงๆ หรือขอรับ”
“ได้ แต่ก็อื่นช่วยพาข้าไปที่นั่นได้หรือไม่”
โม่ฟินหันไปพูดกับท่านยายที่มองเขาอยู่ เธอนั่งคิดอยู่ชั่วครู่ก็พยักหน้า เขาจึงยิ้มกว้างออกมาทันที
“ไปกันพี่ชาย”
โม่ฟินมองเด็กชายที่มาจับมือเขาแล้วเดินนำทางไปยังที่หมายที่จะไป
“อาจิว อย่าเสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรขอรับท่านยาย”
โม่ฟินเอ่ยบอกท่านยายพร้อมรอยยิ้ม เขาไม่ได้เป็นอะไร ออกจะดีใจที่เด็กชายเข้ามาคุยกับเขาอย่างไม่กลัว
“เจ้าชื่ออาจิวหรือ”
“ข้าชื่อ เวิน จิวเย่ขอรับ พี่ชายชื่ออะไรหรือขอรับ”
“พี่ชื่อ เยว่ โม่ฟิน เรียกพี่ฟินก็ได้”
“พี่ฟินหรือขอรับ ทำไม่เรียกพี่โม่ล่ะขอรับ”
“อาจิว”
เด็กหนุ่มส่ายหัวไม่เป็นไรให้กับท่านยาย
“เพราะพี่ชอบให้เรียกว่าฟินมากกว่า”
“งั้นก็ได้ขอรับ พี่ฟิน”
“ดีมาก”
โม่ฟินคุยกับเด็กชายตลอดทาง จากที่คุยกันเขารู้ว่าเด็กชายถึงจะเป็นคนไร้บ้านแต่ก็มีนิสัยดี และไม่น้อยเนื้อต่ำใจที่ตัวเองเป็นคนไร้บ้าน อาจิวยังร่าเริงสมวัย ซึ่งมันจึงทำให้เขาอยากที่จะพัฒนาที่นี่ให้ดีขึ้นเพื่ออนาคตของเด็กๆ อย่างอาจิว
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงบ้านพักของคนไร้บ้าน มันเป็นตามที่อาจิวบอก ไม่มีคนอยู่และสกปรกมีแต่เศษไม้ใบหญ้าเต็มไปหมด ตัวบ้านก็เป็นเพียงบ้านเปล่าขนาดใหญ่แต่ไม่มีอะไรเลย มีเพียงเสากำแพงและหลังคาเท่านั้น ส่วนพื้นที่รอบๆ ก็ไม่มีอะไร เป็นเพียงที่โล่งกว้างภายในเขตรั้ว เป็นดินแห้งๆ มีหญ้าแห้งตายอยู่ต้นไม้ก็ไม่มี เป็นสถานที่ที่เสื่อมโทรมมากที่สุด บ้านเขาวันแรกที่เขาเจอยังดีซะกว่า
“ดูเหมือนจะงานใหญ่เลย”
“ข้าบอกคุณชายแล้ว ว่าไม่มีใครช่วยได้หรอก”
“ข้าต้องทำให้ได้ท่านยาย ท่านรอดูได้เลยขอรับ”
“ข้าเชื่อว่าพี่ฟินทำได้ขอรับ”
“น่ารักมากอาจิว ข้ามีเรื่องรบกวนเจ้ากับท่านยายนิดหน่อย ได้หรือไม่ขอรับท่านยาย”
“คุณชายมีเรื่องอะไรจะให้ข้าทำหรือ”
“ข้าเพียงอยากเรียกรวมคนไร้บ้านทุกคนเพื่อที่จะได้ทราบจำนวนคนขอรับ ได้หรือไม่”
“เรียกรวมรึ คนพวกนั้นส่วนใหญ่จะไปรออาหารที่โรงเตี๊ยมในหมู่บ้าน พวกเขาคงไม่มากันหรอก”
โม่ฟินประมวลผลข้อมูลที่คุณยายพูดออกมา อย่างที่ท่านยายพูดอาหารเป็นสิ่งจำเป็นไม่มีใครอยากเสียโอกาสไป
“ถ้างั้น ท่านบอกพวกเขาว่าข้ามีอาหารมาแจก ได้ทุกคนและไม่จำกัดขอรับ”
“คุณชายพูดจริงรึ”
“ข้าพูดจริงขอรับ ท่านยายกับอาจิวบอกพวกเขาตามที่ข้าบอกได้เลย ข้าไม่หลอกแน่นอน”
“ได้ๆ ข้าจะไปบอกให้”
“ข้าด้วยขอรับ ข้าจะไปเรียกเด็กมาให้ ข้าเคยเล่นกับพวกเขา”
“ดีมากอาจิว อีกครึ่งชั่วยามท่านพาทุกคนมาเจอข้าที่นี่ ข้าจะไปเอารถม้าและอาหารมาให้”
“ขอรับพี่ชาย”
โม่ฟินมองยายหลานพากันเดินออกไป ที่เขาให้ท่านยายเป็นคนไปแจ้งข่าวก็เพราะว่าถ้าเป็นคนไร้บ้านเหมือนกันจะเชื่อใจกันง่ายกว่าไม่หลอกลวงกัน และคุณยายถึงจะดูอายุมากแต่ว่ายังแข็งแรงดีอยู่ตอนที่พากันเดินมาท่านยายก็เดินอย่างคล่องแคล่ว เขาจึงเดาว่าท่านยายน่าจะไม่มีโรคร้ายอะไร คงทำงานที่เขาขอได้สบายๆ
*************************************
ความคิดเห็น