_облаки_

ลำดับตอนที่ #32 : Seran Arc Nemesis

ใบสมัคร

รูป

“(...ง่วงนอน)”

บทที่ต้องการ  : ตัวแทนธาตุลม(ไม่ก็ประธานรองประธานธาตุลม)

ชื่อ – นามสกุล  : เซรัน อาร์ค เนเมซิส (Seran Arc Nemesis)

ชื่อเล่น  : เซรัน(คนทั่วไป),อาร์ค(คนสนิท)

เผ่าพันธุ์  : พราย

เมืองที่อยู่  : นอร์ทเทอร์เอล

อายุ  : 15?(ปรับอายุตามบท(ที่อาจจะได้รับ)ได้เลยครับ แต่ถ้าอายุจริงเจ้าตัวก็x3เข้าไปตามอายุขัยของเผ่าพันธุ์พราย)

ชั้นปี  : 1

น้ำหนัก/ส่วนสูง : 165/58

นิสัย  :  ชายหนุ่มขี้เซาในยามปกติ เอื่อยๆ จนบางครั้งถึงขั้นเฉื่อยแฉะ มักจะหลับตลอดเวลาที่ว่าง แต่เมื่อต้องเรียนหรือทำกิจกรรมเขาจะตื่นตัวตลอดเวลา แม้จะยังคงท่าทางเอื่อยๆไว้อยู่(ลองจินตนาการว่านั่งตาปรือแต่ไม่หลับแล้วก็ดูนิ่งๆไม่ค่อยขยับสักเท่าไหร่) แต่ที่เหมือนเดิมทุกเวลาคือการที่เขาพูดน้อย(ถ้าทักถามก็ตอบตามปกติ) แต่บางครั้งเขาจะโทรจิตคุยกับอีกฝ่าย(ความสามารถของเผ่าพันธุ์)ในเรื่องที่อยากให้อีกฝ่ายรับรู้แค่คนเดียวหรือต้องการความเป็นส่วนตัวหรือเป็นเรื่องที่เจ้าตัวไม่อยากจะพูดออกเสียงออกมา  และการที่เขามีสติอยู่ตลอดเวลา ใจเย็นมากถึงมากที่สุด ทำให้เขาสามารถแยกแยะระหว่างเรื่องส่วนตัวกับงานได้ และสามารถวิเคราะห์อะไรหลายๆอย่างได้อย่างใจเย็น และถือคติว่าเวลางานก็ต้องทำงาน แต่เวลาพักก็คือเวลาพัก(ยกเว้นมีสถานการณ์เร่งด่วนอะไร) และมักจะเป็นคนทีชิลๆทุกสถานการณ์ ความตึงเครียดนั้นไม่ค่อยมีผลกระทบอะไรกับเขาสักเท่าไหร่ แต่เห็นเอื่อยๆ แบบนี้ก็รักการที่จะได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ และนั่นก็เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เขามาเข้าเรียนที่นี่ด้วยเหมือนกัน

          เขาอาจจะไม่ใช่คนที่สานสัมพันธ์กับคนอื่นๆ เก่ง(เอาจริงๆคือไม่เก่งเลย) แต่เขาก็เป็นคนที่จริงใจและซื่อสัตย์มากคนหนึ่ง ถ้าใครทำดีกับเขาเขาก็จะทำดีตอบ แต่ถ้าไม่ เขาก็เลือกที่จะไม่ยุ่งกับคนคนนั้นมากกว่า แถมถ้าเขามองว่าใครเป็นเพื่อนก็ยอมช่วยเหลือเท่าที่ช่วยได้ด้วย แม้ว่าดูภายนอกจะเป็นคนหัวอ่อนไม่ค่อยคิดอะไร แต่จริงๆแล้วก็หัวแข็งมาก ถึงขนาดที่ถ้าตัดสินใจอะไรไปแล้วยากมากที่จะเปลี่ยนใจ เขาเป็นคนที่กล้าเผชิญหน้ากับปัญหา หากผิดก็ยอมรับ แต่หากถูกแล้วว่าเขา ให้ตายยังไงเขาก็ไม่มีวันยอมลงให้อีกฝ่ายแน่นอน อาร์คไม่ใช่คนเก็บกด แต่อาร์คเป็นคนที่ปล่อยวางทุกอย่างและปล่อยให้ทุกอย่างหลุดลอยไปตามทางของมัน นั่นก็รวมถึงความสัมพันธ์ต่างๆ ที่เขาจะไม่เหนี่ยวรั้งใครไว้ และไม่ยอมให้ใครมาเหนี่ยวรั้ง จนบางครั้งดูเหมือนเขาไม่สนใจใคร (ซึ่งตอนเด็กที่เขามีเพื่อนสาวคนหนึ่งก็เคยโดนว่ามาเหมือนกันว่า "ถึงนายจะเป็นคนดี แต่ถ้านายไม่รั้งใครไว้ เขาก็จะจากนายไปหมดอยู่ดีนั่นแหละ!" ก่อนที่เธอเองจะตีตัวออกห่างเขาไปเหมือนกัน) ในเรื่องคำพูดคำจามักจะแทนตัวว่า"ผม" แต่ไม่เรียกใครว่าคุณ หรือลงท้ายว่าครับ จะเรียกคนอื่นเช่น "นาย/เธอ" หรือชื่อตามแล้วแต่คนไป

บุคลิกลักษณะ  : (ตรงนี้ผมไม่แน่ใจว่าหมายถึงลักษณะภายนอกหรืออะไร หากอะไรยังไงบอกให้แก้ได้ครับ)เด็กหนุ่มเจ้าของดวงตาสีเงินแปลกที่ดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด เส้นผมสีเทาเข้มระบ่า รูปร่างสูงโปร่งค่อนไปทางผอมขัดกับแรงเยอะๆ ผิวสีขาวซีดและหูที่เรียวแหลมน้อยๆบริเวณปลายหู 

ประวัติ  :  เด็กหนุ่มเผ่าพันธุ์พรายแห่งป่าใหญ่ในนอร์ทเทอร์เอลที่เป็นดั่งจุดด่างพร้อยของตระกูลเนื่องจากปกติพรายนั้นจะมีรูปร่างหน้าตาที่งดงาม แต่เขากลับมีรูปร่างที่ค่อนข้างเตี้ย(หากเทียบกับคนในเผ่าพันธุ์เดียวกัน) แถมยังมีผิวที่ขาวดุจหิมะ(ต่างจากขาวนวลอมชมพูของพราย) ว่าง่ายๆ คือดูเหมือนมนุษย์มากกว่า และยิ่งด้วยตระกูลของเขาเป็นตระกูลคหบดีเก่าทำให้มีหน้ามีตาในสังคม แม้แต่คนในครอบครัวเขา(ที่มีปู่ย่าตายายพ่อแม่และพี่ชายที่แก่กว่าเป็นสิบปี)ก็ยังมองเขาว่าแปลกแยก แม้จะส่งเสียเลี้ยงดูด้วยเงินทอง แต่ก็ไม่ค่อยสนใจเขา เจ้าตัวที่ถูกเพิกเฉยก็มักจะอยู่ที่บ้าน อ่านหนังสือและเรียนรู้สิ่งต่างๆ ด้วยตัวเองไปวันๆ ด้วยความแปลกประหลาดและนิสัยของเจ้าตัวทำให้เคยมีเพื่อนและทุกคนก็หายไปหมด แม้จะเหงาแต่เขาก็ปล่อยมันไปและใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ มีแอบออกไปนอกบ้านตอนกลางคืนบ้าง เดินทางเที่ยวเล่นหายไปอาทิตย์สองอาทิตย์บ้าง จนถึงวันหนึ่งที่เขาตัดสินใจจะเข้ามาเรียนที่นี่เพื่อเปิดโลกทัศน์เรื่องราวทุกอย่างจึงเกิดขึ้น

ชอบ/ไม่ชอบ  : หิมะ,ดวงจันทร์,การเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ,เครื่องดื่มร้อนทุกชนิดที่ไม่หวานหรือหวานน้อย / น้ำตาล(ของหวานๆ),การพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องที่บ้าน

ธาตุ  : ลม

พลังพิเศษ  : ควบคุมสายลมได้เหมือนแขนขาตัวเอง(ส่วนมากจะใช้ในการควบคุมการเคลื่อนที่ให้รวดเร็วและลอยตัวได้มากกว่าเป็นอาวุธและบาเรีย)

อาวุธที่ถนัด  : มีด

สัตว์เลี้ยง  :  -

เพิ่มเติม  : เขาเป็นคนที่ทนความหนาวได้ดีมาก ถึงขนาดที่ใส่เสื้อแขนสั้นในฤดูหนาวได้

สัมภาษณ์ตัวละคร

“สวัสดีฉันมิคาเอลเป็นผู้อำนวยการของซินเทอร์เอลไฮสคูลแห่งนี้” น้ำเสียงหวานใสราวกับกระดิ่งน่าฟังพอๆกับสายตาที่ผู้ถูกทักไม่อาจละสายตาจากใบหน้าเรียวสวย กับหุ่นสะโอดสะองค์ราวกับไม่ใช่บุรุษ

: เด็กหนุ่มมองคนตรงหน้าด้วยดวงตาที่ปรือปิดลงไปกึ่งหนึ่ง นัยน์ตาสีแปลกจับจ้องใบหน้าที่ทำให้เขานึกถึงที่บ้านอย่างน่าใจหาย ก่อนที่เสียงทุ้มขัดกับรูปร่างค่อนข้างเล็กของเจ้าตัวจะดังตอบอีกฝ่าย "เซรัน... เซรัน อาร์ค เนเมซิส" เขานิ่งหลังจากพูดไปสักพักก่อนจะเอ่ยต่อ "เรียกผมว่าเซรันก็ได้"

“ยินดีที่ได้รู้จักนะ” รอยยิ้มยินดีถูกแต่งแต้มบนใบหน้าใสก่อนที่นิมฝีปากบางจะเอื้อนเอ่ยคำถามต่อไป

            : "เช่นกัน"สีหน้าง่วงงุนบนใบหน้านั้นไม่ได้เปลี่ยนไปแต่อย่างใด แต่ดวงตาสีเงินนั้นก็ฉายประกายที่บ่งบอกว่าเขากำลังตั้งใจฟังอีกฝ่ายอยู่

“ว่าแต่ทำไมเธอถึงคิดจะมาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ล่ะ ” จ้องตากับคนตรงหน้าแล้วเอ่ยถ้อยคำถามออกไป

            : "ผม..."เซรันนิ่งไปเพื่อเรียบเรียงคำพูดในหัวของเขา "ผมอยากเรียนรู้ทุกอย่างเท่าที่เรียนรู้ได้"

“อืม.....เข้าใจแล้วหละ  เอาเป็นว่าขอต้อนรับเธอเข้าสู่โรงเรียนแห่งนี้เลยก็แล้วกัน” กล่าวคำต้อนรับก่อนจะผายมือเชื้อเชิญให้นักเรียนใหม่เดินต่อไปยังประตูทางออก

            : เด็กหนุ่มพยักหน้าลงกับคำกล่าวนั้น เสียงคำว่า"ขอบคุณ"แผ่วเบาดังขึ้นในหัวของผู้อำนวยการเจ้าของใบหน้างดงามก่อนที่เขาจะเดินออกไปทางที่อีกฝ่ายบอก

สัมภาษณ์ผู้ปกครองของเหล่าลูกชาย

สวัสดีค่ะ เราชื่อส้มนะ คืออะไรเอ่ย?  : พาร์ทครับ

ถ้าไม่ได้ตามบทที่หวังจะรับกลับหรือจะเป็นตัวประกอบคะ?  : ถ้าเปลี่ยนบท(ที่ไม่ใช่ตัวประกอบ)ก็คงปล่อยให้ผู้แต่งครับ แต่ถ้าเป็นตัวประกอบอาจจะขอรับกลับ

ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ขอให้โชคดีค่ะ :)  : ขอบคุณครับ ฝากลูกชายด้วยครับ ^ ^