คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 10: An Amicable Act (ท่าทางเป็นมิตรอันน่าประหลาด)
Title: The Noah’s Bookman
2: The Dawn Goddess บุ๊คแมนของเหล่าโนอา
ภาค เทพธิดาแห่งรุ่งอรุณ
Story: Saturnalius
Translator: KITDS
Chapter 10: A Strangely Amicable Act (ท่าทางเป็นมิตรอันน่าประหลาด)
ราวี่ใช้เวลาหลายปีเพื่อขังความรู้สึกเหล่านี้ไว้
ความรู้สึกใกล้ชิดและการเป็นที่ต้องการที่มีต่อครอบครัวโนอา
ซึ่งมันก็ทำให้เขากลายเป็นคนที่เรียบเฉยเย็นชา
ท่าทางร่าเริงกลายเป็นเพียงหน้ากากที่เขาสวมเพื่อเข้าใกล้ผู้คน
ใช้มันเมื่อเหมาะสมกับการได้มาซึ่งข้อมูลที่เขาต้องการ
และทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลังเมื่อเขาเสร็จธุระ
แต่ตอนนี้
ทุกอย่างกำลังกลับมาอย่างรวดเร็ว
เขาโหยหาความรู้สึกที่ตัวเองเป็นส่วนหนึ่งในบางสิ่งบางอย่าง
และเขาก็อยากที่จะจดบันทึกของโนอาให้เสร็จสิ้นไป
พวกเขาจำเป็นกับสายสัมพันธ์ฉันท์ครอบครัวและการปกป้องเขาจากคนที่ต้องการฆ่าเขาเพราะความรอบรู้ของเขา
และทางนั้นก็ต้องการราวี่
เพื่อที่ชายหนุ่มจะได้จดบันทึกเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดให้ครบถ้วน
แต่มันก็ยังมีมากกว่านั้น สำหรับพวกเขา ราวี่คือครอบกครัว
และโนอาจะปกป้องครอบครัวของตัวเองเสมอ
ราวี่คิดเล่นๆ
ว่าปู่เขาจะคิดยังไงถ้ารู้ว่าราวี่กลับมาอยู่ฝ่ายโนอาอีกครั้ง
เขาคงจะตบหัวราวี่และด่าเขาว่าเจ้าโง่
ก่อนจะลงโทษให้เขานั่งทับขาตัวเองทั้งวันอีกเป็นแน่
ราวี่เกลียดการนั่งทับขาตัวเองไม่ขยับไปไหนมาไหนมาก
มันทำให้เขาหลับและไม่ได้ทำอะไรเลย
แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว
ราวี่ไม่ใช่ลูกศิษย์ฝึกหัดอีกต่อไป เขาเป็นบุ๊คแมนเต็มตัวตามสิทธิ์ชอบธรรม
ถ้าเขามีชีวิตรอดอยู่ได้นาน เขาก็วางแผนไว้ว่าจะหาลูกศิษย์สักคน
ประวัติศาสตร์ส่วนนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ และราวี่ก็ไม่ชอบการทิ้งอะไรค้างคา
มันเป็นการกลับมายังสถานที่ที่เขาคุ้นเคย
ที่ที่เขาไม่ได้มาเยือนอีกตั้งแต่เขาจากมาอาทิตย์ก่อนตอนที่ทุกอย่างดิ่งลงเหว
บุ๊คแมนแอบเข้ามาในหมู่บ้านและเข้ามายังร้านโดยไม่มีใครสังเกตเห็น “แซนดี้”
ภรรยาช่างรองเท้าเกือบจะสะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ
“ค- คุณบุ๊คแมน! คุณยังไม่ตาย!”
เขามองหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่ง
เอาเข้าจริง เขาเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่หรือทำไมถึงทำแบบนี้
มนุษย์ไม่เคยสร้างอะไรนอกจากปัญหาให้เขา
แต่ความพยายามปกป้องเขาของโรนัลด์ในป่าสร้างความประทับใจให้กับเขา
มันเป็นสิ่งที่หัวใจที่ด้านชาของเขาคาดไม่ถึง “เธอต้องไปจากทีนี่ มันไม่ปลอดภัย”
“ถ้าคุณหมายถึงเรื่องกับช่างตีเหล็กคนนั้นล่ะก็นะ?”เธอค้าน “ฟังนะ ความเห็นทุกคนเปลี่ยนไปแล้วตอนที่โรนัลด์เล่าทุกอย่างให้ฟัง
ว่าคุณเป็นเหมือนเทวดาองค์หนึ่ง”
ราวี่ชะงัก
นั่นไม่ใช่คำตอบที่เขาคาดไว้สักเท่าไหร่ เท่าที่บุ๊คแมนหนุ่มรู้
โรนัลด์ถูกตีหัวสลบไปตั้งแต่บนเนิน
สงสัยบางทีเขาอาจจะฟื้นแล้วเดินมาเห็นฉากสุดท้ายเข้า แต่ไม่ว่ายังไง
โรนัลด์นั้นต่างออกไปจากชาวบ้านคนอื่นๆ
และน่าแปลกที่ราวี่รู้สึกอยากจะปกป้องชายหนุ่มและครอบครัวเขา
เขายังไม่ค่อยเข้าใจมันเท่าไหร่ และมันก็ไม่สมเหตุสมผลด้วย
พวกเขาเป็นแค่น้ำหมึกบนหน้ากระดาษแท้ๆ
“ไม่ใช่เรื่องช่างตีเหล็ก”เขาแก้
เขาไม่สนใจจะแก้เรื่องเทวดา ไม่งั้นเขาจะอธิบายได้ยังไงว่าเขาอยู่กับคนที่ดูเหนือมนุษย์? มันดีที่สุดแล้วที่ปล่อยให้เธอเชื่อว่าเขาเป็นเทวดา อีกฝ่ายจะได้ฟังเขา
แต่ความคิดอีกอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมา
เขาต้องหาทางอธิบายให้หญิงสาวฟังว่าทำไมเธอถึงต้องหนี
สาเหตุที่แท้จริงคือทิกี้ได้ฝังทีซไว้ในตัวนายช่างตีเหล็ก
และอีกไม่นานสิ่งมีชีวิตพวกนั้นจะฟักตัว
ฉีกกระชากเจ้าของร่างและกลืนกินพื้นที่แถบนี้ อีกทั้งวาเนสซ่า
ภรรยาของบาทหลวงผู้ล่วงลับที่กลายเป็นอาคุม่าก็ยังรออยู่ด้วย
มันเลี่ยงไม่ได้ที่หมู่บ้านนี้จะราบเป็นหน้ากลอง
เขาล้วงกระเป๋าใบเล็กที่อัดแน่นด้วยเหรียญออกมาจากกระเป๋า
และวางใส่มือหญิงสาว เขาได้เงินมาจากท่านเอิร์ล
ราวี่ไม่ได้อธิบายว่าทำไมเขาถึงต้องการเงิน และท่านเอิร์ลก็ไม่ได้ถามเขา
ราวี่ไม่ใช่คนที่ชอบขอเงิน แต่เมื่อเขาขอขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาก็มีเหตุผลดีๆเสมอ
และเมื่อรู้จุดประสงค์ของเขา โร้ดก็แถมเพิ่มให้อีกนิดหน่อย
“รับนี่ไป”ราวี่เสมอ
“ฉันหาที่พักไว้ให้แล้ว พร้อมงานดีๆด้วย”
“ฉันรับไม่ได้หรอก”เธอรีบแย้ง
บุ๊คแมนหนุ่มนิ่วหน้า
การกระทำของเธอไม่ได้เหนือความคาดหมายสักเท่าไหร่
เงินในย่ามนั้นมากกว่าที่เธอจะเห็นได้ในชั่วชีวิตเสียอีก “แซนดี้ เธอ-“
เธอรีบขัดเขาขึ้นมา “ไม่ใช่ค่ะ
คุณบุ๊คแมน เราไปตอนนี้ไม่ได้ โรนัลด์เพิ่งล้มป่วยเมื่อสองวันก่อน”
ราวี่คิดว่าสาเหตุจะเป็นอย่างอื่น
เขาหยุดความคิดปัจจุบันและหันไปสนใจเรื่องใหม่ที่โผล่ขึ้นมาแทน “เกิดอะไรขึ้น?”
แซนดี้นิ่งไปพร้อมวางถุงใส่เหรียญบนโต๊ะทำงานก่อนจะปิดประตูร้าน
และขยับป้ายแขวนจาก เปิด เป็น ปิด เธอพิงประตูพร้อมถอนหายใจยาว
“ฉันก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน
พระผู้เป็นเจ้าโปรดอย่าให้มันเป็นพวกโรคระบาดเลย”
มีโรคระบาดเกิดขึ้นมากมายแถบนี้ในอดีต
บางโรคไม่ร้ายแรงและยังควบคุมได้ ในขณะที่โรคอื่น เช่น
กาฬโรคที่เกือบจะล้างบางประชากรในยุโรป
และราวี่ก็ไม่ได้อยากจะเจอกับมันสักเท่าไหร่ “อาการเป็นยังไง?”
“เขาเอาแต่กุมหัวเหมือนมีอะไรมาทุบอยู่ตลอด”เธอตอบและเลียนแบบเขาโดยเอามือทั้งสองขึ้นมากุมหัวตัวเอง
หญิงสาวมองพื้นไม่ละก่อนจะปล่อยมือทั้งสองข้างห้อยอยู่ข้างตัว
สถานการณ์มันน่าเป็นกังวล แต่ถ้าใครจะบอกเธอได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็คงเป็นบุ๊คแมน
เขาเคยแสดงให้เห็นถึงความสามารถในการรักษาก่อนหน้า
และชายหนุ่มผมแดงที่มากความรู้คนนี้ก็คงจะมีคำตอบให้เธอได้ “แต่มันแปลกขึ้นเรื่อยๆ
มีเลือดออกที่หัวเขาเมื่อเช้าไม่หยุด สีหน้าเขาก็ซีดเซียว เอ่อ ก็ทั้งตัวเลย
จริงๆแล้ว”
ราวี่จ้องอีกฝ่ายพักหนึ่ง
อาการเหล่านี้ไม่เหมือนอะไรที่เขาเคยได้ยินมาก่อน
“เขามีไปกระแทกหัวที่ไหนมาในช่วงสองวันนี้รึเปล่า?”
แซนดี้ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ไม่เลย และฉันมั่นใจว่าไม่ใช่จากตอนที่ช่างตีเหล็กตีหัวเขาในป่าด้วย”
เวลามันทิ้งช่วงนานเกินไป
ถ้าจะเกิดจากเหตุการณ์ในป่ามันคงจะเกิดขึ้นนานแล้ว
ครั้งนี้มันเป็นอะไรที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง “ฉันเข้าไปดูเขาหน่อยได้มั้ย?”
แซนดี้ผละตัวออกมาจากประตูและทำมือเป็นเชิงให้เขาเดินตามไป
บ้านนั้นขนาดเล็ก แค่ตัวร้านก็กินพื้นที่เกือบทั้งหมดแล้ว
ด้านหลังแบ่งส่วนเป็นครัวรวมกับพื้นที่นั่งเล่นและห้องนอนเดี่ยวที่มีเตียงหลายเตียงบนพื้น
ทั้งหมดเป็นเสื่อฟางสาน โรนัลด์นอนอยู่ผืนตรงกลาง
รายล้อมไปด้วยลูกคนโตๆที่คอยดูแลเขาอยู่ ชายหนุ่มเอาผ้าปิดศีรษะไว้และมันก็เลอะรอยเปื้อนเลื้อนเป็นรูปแปลกๆ
เหมือนมีใครไปวาดเป็นเส้นไว้
ราวี่นิ่งไปและมองภาพตรงหน้าเมื่อแซนดี้ไล่เด็กๆออกไปจากห้อง
“โรนัลด์”เธอคุกเข่าลงข้างๆและแตะแขนเขา
“ที่รัก คุณบุ๊คแมนอยู่ที่นี่แล้ว เขากลับมาแล้ว”
“รา... วี่”โรนัลด์พึมพำ
บุ๊คแมนหนุ่มชะงัก
จริงอยู่ว่ามีบางส่วนได้ยินชื่อเขาตอนที่โร้ดเรียกเขาก่อนหน้านี้
แต่ถ้าแซนดี้ไม่ได้เป็นคนบอก เขาก็ไม่มีทางรู้ชื่อนั้น และต่อให้เขารู้
มันมีบางอย่างในน้ำเสียงที่ทำให้บุ๊คแมนชะงักไปยิ่งกว่าเดิม “โรนัลด์?”
“ถึงเวลาแล้ว”โรนัลด์พูดต่อ
“ที่จะไปอยู่กับเหล่าเทวดา”
“ไม่ใช่”แซนดี้รีบเถียงและกุมมืออีกฝ่าย
“นายจะไม่ไปจากฉัน”
บุ๊คแมนยังไม่พูดอะไร
การพูดถึงชื่อเรียกนั้นทำให้เขาเสียศูนย์ ในขณะที่แสงในห้องนั้นไม่ได้ดีมาก
และมีเพียงแสงสว่างจากเทียนที่เกือบจะหมดเล่ม มันมีบางอย่างแปลกๆ
กับสีผิวของโรนัลด์ มันไม่ใช่แค่ซีดเซียว แต่เหมือนไม่มีสีเลือดเลยมากกว่า
เหมือนสีผิวเขากลายเป็นสีเทา
เขาก้าวเข้าไป ทั้งเฝ้ามองและสังเกต
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงนั้นคือโรนัลด์แน่ๆ แต่มีบางอย่างเปลี่ยนไป
แม้จะไม่เห็นชัด ที่เห็นชัดเจนคือสีหน้าที่เปลี่ยนไป
รอยยิ้มนั้นบิดเบี้ยวราวกับไม่ใช่มนุษย์
“เราทุกคนจะกลับบ้าน”โรนัลด์เสริม
“ใช่มั้ย น้องชาย?”
ll Writer’s Note ll
ตอนที่ฉันเขียนตัวละครโรนัลด์ครั้งแรก
ฉันอยากจะให้เขาโลดแล่นอยู่ในเรื่องนานกว่านี้
ในเมื่อ”บทส่งท้าย”ต้นฉบับจบไปเมื่อตอนที่แล้ว ฉันเลยไม่ได้คิดอะไรมากจนถึงหลังๆ
ฉันคิดหลายวิธีที่จะทำให้โรนัลด์เป็นส่วนหนึ่งของตัวละครหลัก
อย่างการให้เขาเป็นช่างรองเท้าหลัก หรือทำให้เขาเป็นพนักงานในคฤหาสน์
แต่แบบนี้? ฉันชอบมันมากกว่า ฉันคิดว่าพวกคุณคงรู้แล้วว่าฉันวางแผนอะไรไว้
คำถามก็คือ เขาคือคนไหนกัน?
ll TALK WITH TRANSLATOR ll
สวัสดีครับ หนึ่งเดือนผ่านไปกับไหดองTNBครับ 5555
ผมตัดสินใจจะเพิ่มอีกช่วงในบทแปล คือ
ข้อความจากผู้เขียนท้ายตอนทุกตอน
ตอนนี้ผมกำลังคิดว่าตอนเก่าๆจะกลับไปไล่แปลมั้ย
หรือเริ่มจากตอนนี้ดี และยังไม่ได้ข้อสรุปด้วย
แต่นั่นแหละครับ
หลังจากนี้ผมก็จะใส่ข้อความของผู้แต่งลงมาด้วยครับ
ผมเพิ่งกลับมาจากการพักผ่อนหลังเรียบจบ
และอยู่ในช่วงว่างงานครับ
เลยอาจจะแปลได้บ่อยขึ้น คิดว่านะครับ
ผมก็จะพยายามนะครับผม
แต่ว่าตอนนี้อาจจะมีฟิคแปล FFXV เข้ามาเพิ่มด้วย ก็ต้องมาลองจัดตารางกันต่อไป
ผมรู้สึกวันนี้ตัวเองพูดไม่ค่อยรู้เรื่องล่ะ
งั้นไว้เจอกันใหม่ตอนหน้าดีกว่าครับ
หวังว่าจะชอบตอนนี้กันนะครับ
- พาร์ท
Killer in the Dark Shadow
ความคิดเห็น