คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Two - What's wrong with you
“เฮอร์ไมโอนี่ อยู่นี่เองฉันตามเธอตั้งนาน” เด็กหนุ่มหยุดพูดพร้อมเดินเข้าไปหาเพื่อนของเขา
“ให้ตายเถอะ หมอนั่นทำอะไรเธอบอกฉันมา” นิคพูดในขณะที่สายตาเขามองดูหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่ปาดน้ำตาออกจากแก้ม
“ช่างมันเถอะ ก็เขามันมัลฟอยนี่นะเราจะไปทำอะไรเขาได้” เธอพูดอย่างสิ้นหวังที่คนอ่อนแอแบบเธอไม่มีทางทำอะไรเขาได้เลย
“ฉันว่าเราไปคุยกับผอ เรื่องย้ายห้องกันเถอะเธอจะได้มาอยู่ห้องเดียวกับฉันไง” นิคพูดอย่างมีหวัง
“เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนิค รอบที่เท่าไหร่แล้วที่เราโดนไล่ออกมาจากห้องผอ เรื่องการย้ายห้อง” เฮอร์ไมโอนี่พูดไปอมยิ้มไป
“ฉันเป็นห่วงเธอ แล้วจินนี่ไปไหนละ” จินนี่เป็นเพื่อนคนเดียวในห้องของเฮอร์ไมโอนี่ เธอมักจะช่วยเฮอร์ไมโอนี่เสมอเวลาโดนมัลฟอยแกล้ง
“หยุดน่ะสิ ไม่งั้นฉันคงไม่ยืนร้องไห้อยู่แบบนี้หรอกนายก็รู้”
“นั่นสินะ ยัยขี้แง” นิคพูดพรางเอามือขยี้หัวเฮอร์ไมโอนี่ให้ยุ่ง
“หยุดนะ” เธอพูดในขณะที่ตบเข้าที่ไหล่ของเขา
เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข็มนั่งตักข้าวเข้าปาก สายตาจ้องไปที่หนังสือที่ถืออยู่อีกมือ
“เฮ้ นิค!” เสียงเรียกของผู้ชายอีกคนที่เดินเข้ามาที่โต๊ะกินข้าวของทั้งสอง “หานายตั้งนาน” เขาพูดพร้อมนั่งลงข้างๆหญิงสาว เธอมองหน้าเขาอย่าง งงๆ
“มีอะไรหรอฮาร์ดิส” นิคถามพร้อมกับวางช้อนลง
“ ฉันจะมาถามนายเรื่องงานกลุ่ม นายยังไม่ได้บอกเลยว่าฉันมีหน้าที่อะไร” ฮาร์ดิสพูดกับนิคแต่สายตาของเขากลับจ้องมองไปที่เฮอร์ไมโอนี่
“เอ่อ...รวบรวมรูปภาพเกี่ยวกับเนื้อหาของงานแล้วกัน นายทำได้ใช่ไหม”
“ได้อยู่แล้ว” ฮาร์ดิสยังคงมองดูเด็กสาวที่ตั้งใจกินข้าวไปอ่านหนังสือไป เขาเอื้อมมือไปปาดข้าวที่ติดอยู่ริมฝีปากของเธอออก เธอสะดุ้งนิดหน่อยกับการกระทำของเขา
“เอาเป็นว่าถ้าได้ภาพแล้วฉันจะส่งให้นายนะ กินข้าวให้อร่อย” ฮาร์ดิสพูดในขณะที่ลุกออกจากโต๊ะไป
เฮอร์ไมโอนี่มองตามแผ่นหลังของร่างสูงที่เดินออกไป จนทำให้ชายหนุ่มเพื่อนของเธอทำเสียง อะแฮ่ม ออกมาเฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองหน้านิคที่กำลังยิ้มแป้นออกมา ให้ตายเถอะ ยิ้มบ้าอะไรของนายเนี่ยหลอนชะมัด เธอไม่กล้าพูดออกมาเพราะในตอนนี้เหมือนกับว่านิคจะพูดอะไรบางอย่าง
“นี่เธอ..” นิคพูดพรางชี้นิ้วมาที่หญิงสาว
“โอ้ว ไม่นะนิคอะไรที่นายคิดอยู่ตอนนี้มันไม่จริง และไม่มีทางเป็นจริง” เธอพูดอย่างรู้ทันว่าเพื่อนของเธอกำลังคิดอะไรอยู่
“ทำไมละ ฉันว่าฮาร์ดิสก็ดูมีเสน่ห์ออก”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไร เพราะเธอก็คิดอยู่เหมือนกันว่าฮาร์ดิสหน่ะมีเสน่ห์มากจริงๆ เขาดีพร้อมไปหมดแต่ที่แย่ก็คือเขาคือเพื่อนสนิทของเดรโก และฮาร์ดิสก็จะไม่มีทางคบกับเธอแน่
ถัดมาที่เด็กหนุ่มผมบลอนด์ตอนนี้นั่งเขี่ยข้าวในจานไปมา สายตาจ้องมองฮาร์ดิสที่พึ่งลุกออกจากโต๊ะของเด็กผู้หญิงที่เขากำลังจ้อง เดรโกวางช้อนกระแทกจานด้วยอารมณ์โมโห ที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้
“นายไปนั่งกับยัยนั่นทำไม!” เดรโกสงบสติอารมณ์แล้วค่อยๆเอ่ยเสียงเรียบ พรางค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองฮาร์ดิส
“ฉันไปถามเรื่องงานกลุ่มกับนิค” ฮาร์ดิสตอบในขณะที่นั่งลงตรงข้ามกับเดรโก
“นิโคลสันหน่ะหรอ”
“ใช่ นายหึงหรอ” ฮาร์ดิสพูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ เดรโกที่ยกน้ำดื่มอยู่สำลักน้ำออกมาทันที
“นายพูดอะไร ฉันหึง?”
“ใช่ หึงนิคไง”
นั่นทำให้เขาโล่งอกที ที่เป็นนิคไม่ใช่...เธอ!
“หยุดเลย นายทำให้ฉันอยากอ้วกว่ะเพื่อน” เดรโกหัวเราะออกมากับคำที่ตัวเองพูด
เฮอร์ไมโอนี่เดินตามทางเพื่อจะไปที่รอนิคที่หน้าห้องวิทยาศาสตร์ที่เขาบอกให้เธอไปรอ เพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกัน เด็กสาวหยุดชะงักเมื่อเห็นเดรโกกับลิลลี่ยืนจูบกันตรงหน้าล็อคเกอร์ เด็กสาวสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายที่หยุดจูบกันหันมาจ้องเธอพร้อมกันทั้งสองคน
“มองอะไรยัยเกรนเจอร์!” ลิลลี่หันมาพูด
เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจพร้อมเดินไปข้างหน้าต่อ หึ ก็เขามันหนุ่มแบดบอยงี่เง่าแถมยังเป็นไอ้งั่ง ไม่เห็นจะมีอะไรน่าสนใจ เฮอร์ไมโอนี่สะบัดความคิดบ้าๆนี่ออก ทำไมเธอต้องมาคิดเรื่องของผู้ชายนิสัยแย่ๆอย่างเขา เธอเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องวิทยาศาสตร์ก็พบกับฮาร์ดิสที่กำลังเดินออกมาจากห้องพอดี
“ไง” เขาทักทายเธอเสียงเรียบ
“หวัดดี” เสียงหวานตอบกลับ
“มารอนิคหรอ” เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้า “นิคโดนอาจารย์ติเรื่องงานอยู่หน่ะ” เขาพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย
แน่นอนว่ายิ้มของฮาร์ดิสช่างดูมีเสน่ห์เหลือเกิน เธอเกือบจะเคลิ้มตามแล้ว
“ฮาร์ดิส” แต่แล้วก็มีเสียงที่คุ้นเคย เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจก่อนจะหันไปหาเจ้าของเสียง
“ไงเพื่อน”
“ไปกันเถอะ”
ฮาร์ดิสหันมายิ้มให้เธอ เหมือนพยามบอกว่า ฉันไปก่อนนะ แล้วก็เดินออกไป แต่คนที่มาตามฮาร์ดิสกลับไม่เดินตามไป เดรโกเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ
“อู้ว ฉันว่าฉันเห็นสายตาหวานเยิ้มนั่นนะ”
“ไปซะไอ้งั่ง!” เธอตอกกลับอย่างไม่สบอารมณ์
“เกรนเจอร์ตื่นแล้วหรอเนี่ย ก็ดีเพราะฉันเบื่อที่จะเห็นเธอร้องไห้แล้ว” เขาพูดพรางเสยผมที่ไม่ได้เซ็ตมา
“น่ารำคาญจริงมัลฟรอย เมื่อไหร่นายจะหยุดพราม”
“งั้นเธอช่วยฉันหน่อยสิ” เดรโกพูดพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูด นี่เขาคิดอะไรอยู่กันแน่ เธอเลยเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขา
“แล้วก็อย่าสำคัญตัวเองผิด เพราะคนอย่างหมอนั่นไม่มีทางหลงผิดมาเอาคนน่ารังเกลียดแบบเธอ นอกซะจากเธอจะเอาตัวเข้าแรกหน่ะนะ” เดรโกพูดพร้อมเดินออกไป ปล่อยให้ร่างเล็กยืนกัดฟันกรอด ด้วยความโกรธที่เขาพูดทิ้งท้ายไว้
และมันทำให้ความเกลียดที่เธอมีต่อเขาเพิ่มขึ้นมาก เธอเกลียดเขา เกลียดสิ่งที่เขาทำ เกลียดสิ่งที่เขาพูด เกลียดทุกอย่างที่เป็นเขา
“นั่นเป็นความคิดที่ดีนะ!” เฮอร์ไมโอนี่ตระโกนหวังว่าร่างสูงที่เดินอยู่จะได้ยินและใช่ เขาหยุดเดินแล้วหันมาหาเธอ พร้อมกับเดินเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว เฮอร์ไมโอนี่ที่ตอนนี้ยืนอึ้งอยู่เธอค่อยๆถอยหลังจนติดกำแพงเพราะเดรโกเข้ามาใกล้เธอเกินไปแล้ว
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ” เขาถามพร้อมเอามือทุบกำแพง
“ฉัน...ฉันบอกว่าที่นายพูดนั่นเป็นความคิดที่ดี” เธอพูดติดขัด เพราะสีหน้าของเดรโกตอนนี้มันน่ากลัวเหลือเกิน นี่เขาโมโหอะไรของเขา
“เธอบ้ารึไง! เธอคิดอะไรอยู่ที่จะพลีกายให้มันถ้ามันได้ไปมันก็จะทิ้งเธอ เธอคงคิดว่ามันเป็นคนดีมากเลยสินะ” เขาพูดเหมือนกับว่าไม่เป็นตัวของตัวเอง
“อย่างน้อยเขาก็ดีกว่านาย เขาไม่เคยแม้แต่จะพูดดูถูกฉันหรือด่าเพื่อนของฉัน!” เฮอร์ไมโอนี่พูดก่อนที่จะปัดมือของเขาให้พ้นตัวเธอ
นายเป็นบ้าอะไรของนาย อยู่ๆก็โมโหเรื่องที่ฉันพูดแค่นี้หน่ะหรอเขาคิดว่าตัวเองเป็นใคร ที่มาพูดตักเตือนเธอ
- Lie heart -
ความคิดเห็น