คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : One - Why!
“ถามจริงเมื่อไหร่จะเลิก โทรปลุกฉันแบบนี้สักทีขนาดแม่ฉันยังไม่ทำเลยนะจะบอกให้” เสียงเด็กชายร่างสูงที่กำลังบ่น เด็กสาวที่เดินอยู่ข้างๆเขา “เมื่อกี้นายว่าไรนะ” เธอทำเป็นไม่รู้เรื่องที่เขาเดินบ่นมาตลอดทาง พรางยิ้มใส่เขา
“ยัยบ้า” เขาพูด
“ฉันก็ยังไม่ได้ยินอีกนั่นแหละ นิคนายควรเลิกงอแงแล้วหัดตื่นเช้าด้วยตัวเองบ้างสิ” เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินแล้วหันมาตั้งใจพูดกับนิค “ที่แม่นายไม่ยอมปลุก ก็เพราะเธอบอกให้ฉันเป็นคนจัดการไงละ นายงั่ง” เธอพูดพร้อมกับดึงแก้มของเขา
“โอ้ย ทำยังกับว่าทุกวันนี้ฉันตื่นสาย” นิคทำท่าทางล้อเลียนใส่เฮอร์ไมโอนี่ ที่ตอนนี้เธอกำลังทำตัวเหมือนว่าเธอเป็นแม่คนที่สองของเขา
“ดูคู่รักหวานแหววตรงนี้สิ” เสียงของชายหนุ่มจากด้านหลังดังขึ้น ทำให้ทั้งสองหันกลับไปมอง “ว่างไงนิโคลสัน นี่นายถึงขนาดต้องพากันมายืนจู๋จี๋กันข้างถนนเลยหรอ” เด็กหนุ่มยิ้มเยาะพรางหันไปมองเพื่อนที่ยืนประกบข้าง
“หุบปากนะมัลฟอย!” เฮอร์ไมโอนี่ตระโกนออกไปด้วยความโกรธ และโมโหที่เขาต้องมาคอยตามด่าเพื่อนของเธอและเธอด้วย ตั้งแต่เกรด6 จนตอนนี้พวกเขาอยู่เกรด12แล้ว เดรโก มัลฟอยก็ยังตามรังควานพวกเขาไม่เลิก
“หุบปากหรอ เธอนั่นแหละหุบปากยัยเกรนเจอร์” เดรโกพูดด้วยสายตาเหยือกเย็น “ฉันได้ข่าวมาว่าเธอ ไปกับผู้ชายไม่เลือกหน้าเลยนี่” เดรโกพูดพร้อมยกยิ้ม
เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่ยืนกำหมัดแน่น น้ำตาเอ่อล้นออกมาเธอต้องทนฟังข่าวลือที่ไม่เป็นความจริงมาหลายครั้ง และมันทำให้เธอเสียหายดูเป็นผู้หญิงง่าย
“พอได้แล้วเดรโก..” เสียงนึงดังขึ้นทำให้เดรโกที่ยืนมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่ต้องหันไปมองตามเสียง
“ฮาร์ดิส” เดรโกเรียกชื่อเขาตอบ ฮาร์ดิสเป็นนึงในกลุ่มเพื่อนของเดรโก เขามักจะไม่ชอบหาเรื่องคนอื่นเท่าเดรโกและเป็นคน คอยห้ามเดรโกเวลาไปมีเรื่องกับคนอื่นอยู่ตลอด และตอนนี้ก็เช่นกัน
“ไปเหอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสายนายคงไม่อยากโดนทำโทษอีกหรอกเชื่อฉันสิ” ฮาร์ดิสพูดพรางยิ้มมุมปาก
“เออๆ” พูดจบเดรโกก็เดินจากไปพร้อมเพื่อนของเขา เหลือเพียงแต่ฮาร์ดิสที่ยังไม่เดินตามไป
“ขอโทษแทนเขาด้วย” ฮาร์ดิสพูดพรางมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ที่มีน้ำตาเปือนแก้มของเธออย่างสงสาร ทำไมผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ถึงต้องมารับฟังเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย
นิคพยักหน้าให้ฮาร์ดิส แล้วหันมาโอบไหล่เฮอร์ไมโอนี่ต่อเพื่อปลอบเธอไม่ให้ร้อง แต่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ค่อยได้เพราะเธอได้แต่ก้มหน้าลงบนมือ
เดรโก
ให้ตายสินี่ฉันทำอะไรลงไป เผลอปากเสียต่อหน้าเธออีกแล้ว ทำไมกันนะสันดานแย่ๆของฉันมันไม่หายไปสักที !
เดรโกคิดในใจพรางเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง
“เดรโกกกก” เสียงแหลมๆที่พยามตระโกนเรียกเขา
เดรโกหลุดออกจากภวังค์ชั่วขณะพรางหันไปหาเจ้าของเสียง ก็พบว่าเป็นลิลลี่เดรโกถอนหายใจ พร้อมมองหน้าเธอ
“มีอะไร” เดรโกถามอย่างเย็นชา
“ลืมหรอว่าวันนี้มีเรียนที่สนามบาส ฉันเลยมาตามนายไงสุดหล่อ” เด็กสาวพูดขณะที่กำลังเกาะแขนเดรโกอยู่ นั่นทำให้เดรโกรู้สึกรำคาญยัยนี่มาก ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหนเธอก็จะยังตามหาเขาเจอ ให้ตายเถอะ เมื่อไหร่ฉันจะหนีเธอพ้นเนี่ยลิลลี่
“อื้ม..ลืม” เดรโกตอบตาของเขายังคงจ้องไปนอกหน้าต่าง “เธอไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป”
“แต่ว่าฉันอยากไปพร้อมนายนี่ ไม่งั้นฉันจะมาตามทำไม” ลิลลี่พูดพรางเอาแก้มซบไหล่เขา
“ได้โปรดลิลลี่!” เดรโกทำเสียงดุพร้อมกับ หันไปจ้องหน้าลิลลี่ด้วยสายตาน่ากลัว
“ก็ได้ ก็ได้ รีบตามมานะ” ลิลลี่เดินออกไปจากตัวเดรโก แต่เธอก็ยังคงหันกลับมามองเขาด้วยสายตาเศร้าๆ
4. ชั่วโมงผ่านไป
กรี๊งงงง
เสียงแห่งสวรรค์สำหรับเด็กๆดังขึ้น นักเรียนที่นั่งอยู่ข้างสนามรีบลุกขึ้นวิ่งเข้าอาคารทันที ในขณะที่อาจารย์ยังคงอธิบายอยู่ ไม่ว่าอาจารย์จะเปลี่ยนสถานที่เรียนยังไงมันก็ยังคงทำให้ เด็กนักเรียนที่นั่งฟังเขายังคงนั่งหลับอยู่ เว้นแต่เฮอร์ไมโอนี่ ที่นั่งมองหน้าอาจารย์ตั้งใจฟังเขาพูดอธิบายมาก
“คุณเกรนเจอร์ หมดคาบแล้วไปได้แล้วละ” อาจารย์กล่าวเสียงเรียบ พร้อมกับถอนหายใจออกมา
เด็กชายร่างสูงผมสีบลอนด์ผิวสีขาวซีด กำลังจ้องมองไปทางเด็กสาวที่อยู่ข้างสนามบาสที่กำลังเก็บของอยู่
“เดรโกร!” ลิลลี่เดินเข้ามายืนอยู่หน้าเขา นั่นทำให้เดรโกต้องละสายตาลดลงมามองเธอ
“ว่า” เขาตอบเสียงเรียบ
“นายยืนทำอะไร ไปได้แล้ว” เธอพูดพรางดึงมือเขา
“เดี๋ยว..” เดรโกพูดในขณะที่ สลัดมือลิลลี่ออก “เรื่องที่เธอบอกว่าเกรนเจอร์ ไปกับผู้ชายไม่เลือกหน้าหน่ะ จริงรึเปล่า?” เขาถามพร้อมทำหน้าจริงจัง นั้นทำให้เด็กสาวที่อยู่ตรงหน้า งง เล็กน้อยที่คนอย่างเดรโกถามถึงเรื่องยัยเกรนเจอร์
“ไม่จริง ฉันเป็นคนแต่งข่าวลือนั่นขึ้นมาเองคนยังยัยนั่นจะมีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้” ลิลลี่พูดไปหัวเราะไป แต่เดรโกกลับมีสีหน้าโกรธแล้วจ้องมาที่หน้าลิลลี่
“อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอ พูดเรื่องข่าวลืมบ้าๆนี่อีก!” เขาตระโกนใส่หน้าเธอ แล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยความโกรธ นั่นทำให้ลิลลี่ตกใจมากและกลัวในเวลาเดียวกัน เขาไม่เคยเห็นเดรโกโกรธเธอหนักขนาดนี้ มันน่ากลัวเหลือเกิน อีกใจก็คิดว่าทำไมกันนะเดรโกถึงปกป้องยัยนั่นทั้งที่เขาก็เกลียดเธอไม่ต่างกัน
เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข็มเดินถือหนังสืออ่าน พรางมองทางเป็นบางครั้ง เธอขมวดคิ้วแล้วจ้องเข้าไปใกล้หนังสือด้วยความสงสัย ในประโยคที่อ่าน
ปัก
“เห้ย! เดินดูทางหน่อย” ชายร่างสูงกระโตนด่าเด็กสาวที่ตอนนี้นั่งเก็บของอยู่
“ฉันขอโทษ” เธอพูดพร้อมเอาแขนยันตัวเองลุกขึ้น ก็เห็นว่าคนที่เธอชนคือ เดรโก มัลฟอย คนที่เธอเลี่ยงที่จะเจอตลอด เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พร้อมเชิดหน้าขึ้นน้อมรับสถานการณ์แย่ๆที่กำลังเกิดตอนนี้
“เธอมันคนน่ารังเกียจเกรนเจอร์” เขาพูดใส่หน้าเธอ
“จะด่าอะไรอีกมั้ย ถ้าไม่ฉันขอตัว” เธอพูดส่งๆ เพื่อให้บทสนทนาบ้าๆนี่จบลงให้เร็วที่สุด โดยเลี่ยงการโต้ตอบกับเขา เฮอร์ไมโอนี่ก้าวเท้าจะเดินออกไป แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดเพราะคำพูดของเขา
“กล้าดียังไงหันหลังให้ฉัน!” เขาตระโกน “เธอมันง่าย!”
เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าเดรโก เธอเดินเข้ามาใกล้เขา
“ใช่! ฉันมันง่าย ส่วนนายมันเลว ชั่วร้าย และฉันเกลียดนาย!!” เธอพูดไปสะอื้นไป น้ำตาเริ่มคลอ นั่นทำให้เดรโกต้องอึ้งในสิ่งที่เธอพูด เขาควรจะด่าเธอตอบแต่เขาไม่ทำ ทำไมกันนะ ทำไม!
เฮอร์ไมโอนี่หันหลังกลับไปอีกรอบ เพื่อปกปิดความออนแอของตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินอีกครั้ง
“คะ..คือฉัน” เขาพยามพูด เขาสะบัดความคิดร้ายๆออกไปจากหัว “ฉันขอโทษ” และแล้วคำพูดที่ไม่มีทางออกมาจากปากของเดรโก มัลฟอย ก็ได้หลุดออกมาอย่างง่ายดาย และเขาพูดมันด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ
เฮอร์ไมโอนี่หยุดชะงัก เธออึ้งกับคำพูดที่เธอได้ยินมันมาจากเขา เขาพูดจริงๆหรอ แต่เธอก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วตั้งใจเดินต่อ
“ขอโทษษ!!!!” เขาตระโกนเสียงดัง ในขณะที่มองเธอเดินจากไป เดรโกหันไปต่อยล็อคเกอร์ที่อยู่ข้างๆเขาด้วยความโมโหตัวเอง
ความคิดเห็น