[BLACKPINK] De Vampire

ตอนที่ 18 : XVII [No Name]

ค่ำคืนแห่งความสุขและความเร่าร้อนได้จบลงไปแล้ว สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตาที่มีร่องรอยยับยู่ยี่ไม่เรียบร้อยเป็นเพราะกิจกรรมรักเมื่อคืนที่คนสองคนได้ก่อขึ้น

‘’อืออ~’’

ลิซ่างัวเงียขึ้นเพราะแสงที่เล็ดลอดเข้ามาทางผ้าม่านเข้ามารบกวนการนอนของเธอและความรู้สึกปวดเมื่อยที่แขนจากการที่อีกคนใช้มันเป็นหมอนหนุนทำให้เธอรู้สึกตัวและตื่นขึ้นมา

ลิซ่าจ้องมองใบหน้าของคนรักที่อยู่ในอ้อมแขนเธออย่างเอ็นดู เจนนี่หลับตาพริ้มและยังคงอยู่ในห้วงนิทรา ร่างสูงยกมือขึ้นมาจับที่คอตัวเองเป็นจุดที่โดนแวมไพร์สาวกัด มันไม่มีร่องรอยของแผลเหลืออยู่แม้แต่น้อยผิวของเธอเหมือนปกติทุกอย่าง และอีกความสงสัยที่เธออยากได้คำตอบคงต้องรอให้สาวเจ้าตื่นก่อนเธอถึงจะหายสงสัยในหลายๆเรื่อง

‘’ลิซคะ~’’

‘’เจนนี่!...ทำไมไม่รอก่อน เดี๋ยวเค้าก็อาบเสร็จแล้ว’’

เจนนี่เดินเข้าไปกอดลิซ่าที่ยืนอาบน้ำอยู่ใต้ฝักบัวทรงหรู หล่อนรู้สึกตัวหลังจากได้ยินเสียงหยดน้ำที่หล่นกระทบกับพื้นกระเบื้องที่ดังออกมาจากห้องน้ำและเด็กตัวสูงที่นอนข้างๆเธอเมื่อคืนก็หายตัวไป หล่อนเลยถือวิสาสะเข้ามาอาบน้ำกับเขาโดยที่ไม่ถามความสมัครใจของใครอีกคน

‘’ก็อยากอาบด้วยหนิคะ’’

‘’ก็ได้…แต่อาบน้ำอย่างเดียวนะ’’

สายตารู้ทันของลิซ่าจ้องมองอีกคนที่กำลังยกมือโอบคอของเธอ ส่วนยัยตัวแสบกำลังทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้และไม่ได้สนใจคำพูดของลิซ่ามาหนักเพราะหล่อนยังคงโอบคอลิซ่าและดึงอีกคนเข้ามาแนบชิดมากขึ้น

‘’อือ อาบน้ำอย่างเดียว…เว้นแต่ว่าลิซจะทนไม่ไหวสะก่อน’’

รอยยิ้มนางมารร้ายผุดขึ้นบนใบหน้าของเจนนี่ หล่อนมองตาของลิซ่าและเบียดตัวเข้าหาร่างกายของอีกคนจนไม่มีช่องหว่างระหว่างทั้งคู่ สายน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวไม่ช่วยดับความร้อนของร่างกายทั้งคู่มันยิ่งทวีความร้อนขึ้นไปอีกเมื่อเจนนี่จงใจบดเบียดหน้าอกของตัวเองมากยิ่งขึ้นจนยอดอกของเธอถูไถไปมากับลำตัวของลิซ่าพาลทำให้หน้าของเด็กตัวสูงขึ้นสี

‘’เธอนี่มัน….’’

‘’อะไรเหรอคะ...อือออ!!’’

ณ ห้องอาหารของโรงแรม ทั้งสองนั่งทานอาหารเช้าอยู่ อันที่จริงมีแค่ลิซ่าคนเดียวที่ทานอาหารส่วนเจนนี่แค่จิบน้ำเปล่าและรอให้ลิซ่าทานเสร็จ บางครั้งหล่อนก็อยากจะลิ้มรสชาติอาหารมนุษย์ได้อยากรู้ว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหนจะมีรสชาติแตกต่างกับเลือดอย่างไรแต่มันเป็นไปไม่ได้เจนนี่เลยได้แต่นั่งมองลิซ่ากินอย่างมีความสุข เหมือนว่าเธอจะดูดพลังของอีกคนมากไปหน่อยสำหรับเมื่อคืนเช้านี้เด็กตัวสูงเลยจัดการอาหารหลายจานบนโต๊ะหมดภายในไม่กี่นาที

‘’วันนี้เราออกไปเดินเล่นที่ไหนกันดี’’  

‘’แล้วแต่เธอเลย……ว่าแต่เค้าถามอะไรหน่อยสิ’’

‘’อะไรเหรอ?’’

‘’เมื่อคืนเธอกัดคอเค้าแล้วทำไมถึงไม่มีแผล’’

‘’หลังกัดเธอฉันเลียที่รอยกัด น้ำลายของแวมไพร์ช่วยสมานแผลได้’’ หล่อนประสานมือไว้ใต้คางและนั่งด้วยท่าทางสบายๆพร้อมกับตอบคำถามที่เธอถามไป ลิซ่าพยักหน้าขึ้นลงเล็กน้อยอย่างรับรู้ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกคำถาม

‘’แล้วปกติถ้าโดนกัดจะไม่เปลี่ยนไปเป็นแวมไพร์เหรอ?’’

‘’ใช่ แค่กัดมันไม่ได้ทำให้เปลี่ยนเป็นแวมไพร์หรอกมันมีอะไรมากกว่านั้น อันที่จริงการจะเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นแวมไพร์ไม่สามารถทำ การที่เราจะเปลี่ยนใครสักคนให้เป็นแวมไพร์คนๆนั้นต้องมีเชื้อสายของแวมไพร์ ถ้าเป็นมนุษย์แท้ๆไม่มีทางเปลี่ยนได้’’

‘’…แล้วถ้ามนุษย์กับแวมไพร์มีลูกด้วยกันเด็กเกิดมามีโอกาสจะเป็นมนุษย์ได้ไหม’’

‘’ ถ้ามนุษย์กับแวมไพร์มีลูกด้วยกันเด็กสามารถเกิดมาเป็นได้ทั้งมนุษย์และแวมไพร์ ถ้าสมมุติเด็กคนนั้นเกิดมาเป็นมนุษย์พ่อหรือแม่ที่เป็นแวมไพร์ต้องให้เด็กคนนั้นดื่มเลือดของตน วิธีนี้สามารถใช้ได้แค่พ่อกับแม่ของเด็กเท่านั้นส่วนคนอื่นๆที่จะเปลี่ยนให้เด็กคนนั้นเป็นแวมไพร์ก็จะใช้อีกวิธี’’

เจนนี่อธิบายพลางมองหน้าของลิซ่าที่กำลังตั้งใจฟัง เด็กตัวสูงคงสงสัยในหลายๆเรื่องของการเป็นแวมไพร์เลยมีคำถามมากมายเช่นนี้แต่ก็คงไม่แปลกเพราะถ้าเธอเป็นมนุษย์แล้วได้เจอแวมไพร์ก็คงถามแบบเดียวกันกับลิซ่า

‘’ขอถามอย่างสุดท้าย แล้วถ้าเปลี่ยนมนุษย์ปกติที่ไม่มีเชื้อสายถูกเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์จะเกิดอะไรขึ้น?’’

‘’ผลลัพธ์มีอย่างเดียวคือความตาย ถ้าคนๆนั้นเป็นมนุษย์ที่ไม่มีเชื้อสายของแวมไพร์ก็จะตาย เราไม่มีวิธีแยกมนุษย์ที่มีเชื้อสายกับมนุษย์ปกติเพราะเลือดของพวกเขาเหมือนกันร้อยเปอร์เซ็น คนที่รู้ได้มีแค่ตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองมีเชื้อสายหรือไม่’’

ลิซ่าพยักหน้ารับทุกคำพูดของเจนนี่ วันนี้เธอได้รู้หลายอย่างของแวมไพร์ความสงสัยที่มีอยู่ภายในใจถูกคลี่คลายออก เธอได้รู้แวมไพร์ในหนังกับเรื่องจริงมีข้อแตกต่างกันเยอะมากมาย แต่สิ่งนึงที่เหมือนกันคือแวมไพร์ชอบกินเลือด พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนลิซ่าก็เผลอยกมือขึ้นมาแตะที่คอตัวเองอีกครั้ง อันที่จริงเธอควรจะกลัวรึป่าวแต่กลับกันความรู้สึกของเธอไม่ได้มีความกลัวเลยแม้แต่น้อยอาจเป็นเพราะว่าแวมไพร์ที่เธอยอมให้กัดเป็นคนรักของเธอและเพราะเธอไว้ใจหล่อนความกลัวเลยไม่เกิดขึ้น หรือเป็นเพราะว่าในอารมณ์นั้นเธอมัวหลงไหลไปกับความเซ็กซี่และร้อนแรงของอีกคนจนไม่ได้สนใจกับอย่างอื่น

‘’เหม่ออะไรอยู่ หรือว่ามัวแต่มองผู้หญิงโต๊ะข้างหลังฉัน’’

‘’ปะ..ป่าว แค่คิดอะไรนิดหน่อย ไม่ได้มองผู้หญิงโต๊ะนั้นเลยสักนิด’’

สายตาคมกริบของเจนนี่ทำให้ลิซ่าแอบเสียวสันหลัง คงเป็นเพราะมัวแต่คิดเรื่องเมื่อคืนจนเหม่อและเหมือนกับว่าเธอเอาแต่จ้องผู้หญิงโต๊ะด้านหลังหล่อนทั้งที่ความจริงเธอไม่รู้ตัวว่าสายตาไปจดจ่ออยู่กับอะไรเพราะในสมองคิดเรื่องอื่นอยู่ จะว่าไปผู้หญิงโต๊ะนั้นก็น่ารักไม่น้อยนะ

‘เพี้ยะ!’

‘’โอ้ย! ตีทำไมเนี่ยมันเจ็บนะ‘’

‘’ครั้งแรกอาจจะไม่ได้มองแต่ครั้งที่สองเธอมองแน่ๆ รู้ตัวไหมว่าจ้องจนตาจะหลุดออกมาอยู่แล้ว’’

คำพูดและสายตาของเจนนี่ทำให้ลิซ่าเถียงไม่ออก เด็กตัวสูงได้แต่นั่งลูบแขนตัวเองปรอยๆพลางส่งสายตาออดอ้อนไปให้อีกคนสงบจิต สงบใจ เพราะตอนนี้หล่อนคงจะงอนอยู่เป็นแน่

‘’ไม่ต้องมามองด้วยสายตาแบบนั้นเลย ฉันไม่ยกโทษให้เธอ’’ พูดจบเจนนี่ก็ลุกออกจากโต๊ะและเดินออกจากห้องอาหารทันทีลิซ่าที่รู้ตัวว่าตัวเองทำผิดรีบเดินตามหล่อนด้วยความรวดเร็ว ใครจะกล้าปล่อยให้หล่อนงอนนานละมีหวังเธอได้โดนดูดเลือดจนแห้งและซีดเป็นผักต้มแน่ๆถ้าทำแบบนั้น

‘’เจนนี่อ่า~ หายงอนเค้านะ’’

หลังจากที่เจนนี่งอนเธอหล่อนก็ออกมาเดินเล่นที่หาดใกล้ๆโรมแรมและไม่พูดไม่จากับเธอมาหลายนาทีแล้ว ไม่ว่าจะง้อหรืออ้อนแค่ไหนดูท่าหญิงสาวจะไม่ใจอ่อนให้เธอเลยสักนิด

‘’เจนนี่....ขอโทษนะเค้าก็แค่มองไปงั้นที่รักสวยกว่าเป็นร้อยเท่า’’ ลิซ่าคว้ามืออีกคนมากุมไว้และพูดเสียงอ่อย มือของเธอกำลังลูบและบีบมือของหล่อนเบาๆอย่างเอาอกเอาใจ

‘’ไม่ต้องชมหรอก ฉันรู้ว่าตัวเองสวยและมากกว่าคนที่เธอมองด้วย’’ เจนนี่ดึงมือออกมาจากการจับกุมของลิซ่า หล่อนพูดอย่างมั่นใจและมองอีกคนด้วยสายตาชิคๆฉบับเจนนี่คิมก่อนจะเดินต่อโดยไม่ได้สนใจเด็กตัวสูงที่เดินตามหลัง

‘นี่แหละเจนนี่คิม’ ลิซ่าคิดในใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูผู้หญิงตรงหน้าที่เดินเล่นโดยไม่ได้สนใจเธอสักเท่าไหร่

‘’เดี๋ยว!....’’ อยู่ๆเจนนี่ก็หยุดเดินและหันมามองเธอด้วยสายตากังวลเหมือนกำลังรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

‘’ฉันรู้สึกว่ามีแวมไพร์อยู่แถวนี้…….น่าจะเป็นพวกแวมไพร์ชั้นต่ำและมันจ้องเราอยู่!’’

หล่อนพูดด้วยความกังวล ก่อนจะรีบจับมือเธอและเดินออกไปจากตรงนั้นให้ไวที่สุด ดูจากสีหน้าและน้ำเสียงของเจนนี่อีกคนคงจะเครียดและเป็นกังวลกับเรื่องนี้มากๆ ตอนที่ปรับความเข้าใจกันได้แรกๆพวกหล่อนทั้งสามก็อธิบายอะไรหลายอย่างให้เธอได้ฟังรวมไปถึงเรื่องที่เธอถูกทำร้ายและคฤหาสน์มีคนแอบแฝงเข้ามา ถึงในตอนนั้นเธอจะรู้สึกกลัวแต่สายตาของพวกหล่อนทั้งสามตอนที่พูดให้เธอฟังมันทั้งสั่นไหวและอ่อนแอ จนทำให้เธออดสงสารพวกหล่อนไม่ได้

ดูเหมือนว่าเพราะเรื่องนั้นเลยทำให้ตอนนี้เจนนี่กังวลเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ผ่านมาเหมือนกับพวกมันไม่ได้สนใจพวกเราหรือบางทีพวกมันอาจจะรอให้ถึงเวลาและแน่ใจอะไรบางอย่างจึงวกกลับมาทำร้ายพวกเราอีก ไม่มีอะไรวางใจได้ในตอนนี้แต่สำหรับเจนนี่ ลิซ่าจะต้องปลอดภัยไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนคนที่เธอรักจะต้องปลอดภัย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเอาคนทั้งโลกมาต่อรองกับลิซ่าแค่คนเดียว เธอก็จะไม่สนใจคนพวกนั้นถึงจะดูใจดำและไม่มีความเมตตาแต่แน่นอนว่าคนที่เธอจะเลือกก็มีแต่ลิซ่าเท่านั้น 

‘’ยังรู้สึกอยู่ไหมเจนนี่’’ ลิซ่าถามอีกคนออกไปอย่างเป็นห่วง เจนนี่หันหน้ามาหาเธอและส่ายหัวเล็กน้อย

‘’ไม่แล้ว พวกเราคงเดินมาไกลพอจากพวกมัน’’ น้ำเสียงตื่นตระหนกของเจนนี่ดูผ่อนลงจากเมื่อกี้นี้ แต่แววตาตึงเครียดยังคงไม่หายไป ลิซ่าบีบมือเล็กของหล่อนเบาๆและยิ้มเพื่อให้อีกคนเบาใจลง

‘’ลิซ่าอา กลัวไหม?’’

‘’กลัวอะไรเหรอ เหตุการณ์วันนั้น การโดนทำร้ายหรือเหตุการณ์เมื้อกี้นี้’’

‘’ทุกเรื่องหลังจากที่มาเจอพวกฉัน…..มันทำให้ชีวิตเธอดูไม่ปลอดภัย’’ แววตาเศร้าของเจนนี่ฉายออกมาชัดเจนและน้ำเสียงแผ่วเบาของหล่อนทำให้ลิซ่ารู้ดีว่าตอนนี้อีกคนกำลังรู้สึกอะไรอยู่

‘’ฉันกลัว…แต่สิ่งที่กลัวมากที่สุดคือการไม่ได้มาเจอพวกเธอและไม่ได้รักพวกเธอ’’

ลิซ่าดึงเจนนี่เข้ามากอดแน่น หล่อนกอดตอบและซุกหน้ากับไหล่ของอีกคน ทั้งสองไม่ได้สนใจว่าจะมีใครมองอยู่เพราะในตอนนี้ไม่มีอะไรจะทำให้พวกเขาสนใจและอุ่นใจได้เท่ากับ กันและกัน ในเวลานี้มีแต่ลิซ่าเท่านั้นที่ทำให้เธอมีความสุขเพราะอย่างนั้นในตอนนี้ถึงแม้ว่าจะมีความไม่สบายใจอยู่ภายในอก อ้อมกอดของอีกคนก็ทำให้เธออุ่นใจและสบายใจได้ ถ้าลิซ่ามีพลังวิเศษคงเป็นพลังวิเศษที่ทำให้เธอสบายใจทุกครั้งเวลาที่ได้กอดเขา...

‘’ขอบคุณนะลิซ่า ขอบคุณจริงๆ’’

‘’ยินดีต้อนรับกลับครับคุณหนู’’

เสียงทักทายของลูกน้องคนสนิทดังขึ้นหลังจากเธอและลิซ่าก้าวลงจากรถ พวกเราทั้งสองเพิ่งกลับมาจากการไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะเชจู เธอได้ใช้เวลาพักผ่อนกับลิซ่าที่ที่นั้นไปห้าวันเต็มๆถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์แปลกๆเกิดขึ้นบ้างแต่การได้อยู่กับลิซ่าสองต่อสองมันก็ทำให้เธออารมณ์ดีและมีความสุข ถ้าสมมุติว่าวันที่เป่ายิ้งฉุบกับโรเซ่ เธอแพ้น้องสาวเธอคงจะเฉาตายเป็นดอกไม้ขาดน้ำแน่ๆ

‘’ที่คฤหาสน์มีเหตุการณ์อะไรแปลกๆบ้างไหม’’

‘’ไม่ครับคุณหนู ทุกอย่างเรียบร้อยดีไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นครับ’’

พวกเราเดินคุยกันจนเข้ามาภายในคฤหาสน์ เจนนี่ถามหลายๆเรื่องเกี่ยวกับข่าวจากฝั่งนู้นรวมไปถึงเรื่องของข่าวการปะทะกันระหว่างแวมไพร์ที่ต่อต้านการอยู่ร่วมกับมนุษย์และแวมไพร์ที่เห็นด้วยกับการอยู่กับมนุษย์อย่างสันติ การปะทะค่อนข้างรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ อะไรบางอย่างภายในใจของเจนนี่กำลังบอกว่าจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นในไม่ช้า บางทีพวกเราอาจจะต้องเตรียมพร้อมไว้ตลอดเวลาเผื่อมีเรื่องฉุกเฉินเกิดขึ้น

‘Rrrrr’ 

ลิซ่าหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะเห็นชื่อของโรเซ่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ

‘’ฉันขอไปคุยโทรศัพท์หน่อยนะ แชยองโทรมา’’ เจนนี่พยักหน้าและหันไปคุยกับลูกน้องของตัวเองต่อ ลิซ่ารีบเดินออกมาจากตรงนั้นและรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าจะปล่อยให้คนที่โทรมารอนาน

‘’ว่าไงแชยองอา~ คิดถึงจังเลย’’

‘ลิซ พรุ่งนี้เค้าจะได้กลับแล้วนะ ดีใจจังจะได้กลับไปกอดลิซแล้ว’ น้ำเสียงของคนในสายสามารถทำให้เธอรับรู้ได้เลยว่าหล่อนกำลังดีใจขนาดไหน

‘’เค้าคิดถึงแชงจะแย่แล้ว กลับมาจะฟัดให้หายคิดถึงเลยคอยดูสิ’’

‘บ้า…’ ถ้าให้เดาคนในสายคงจะเขินม้วนไปแล้ว โรเซ่จะเป็นแบบนี้เสมอหล่อนจะเขินเธอง่ายๆแต่ในบางครั้งก็เป็นเสือในร่างชิพมังค์ได้เหมือนกัน แค่คิดถึงแก้มนุ่มๆของอีกคนก็ทำให้ลิซ่าอดหมั่นเขี้ยวไม่ไหว

‘งั้นแค่นี้ก่อนนะ เค้าจะรีบกลับไปให้…ลิซฟัดไวๆ รักนะ’

‘’รักเหมือนกัน สู้ๆนะ จะรอฟัดแชงให้เหนื่อยเลย’’

คำพูดทะเล้นของลิซ่าทำให้อีกคนฝ่ายโวยวายนิดหน่อยเพราะความเขินก่อนที่สายของเธอจะถูกตัดไป รอยยิ้มแห่งความสุขเกิดขึ้นบนใบหน้าของเด็กตัวสูง พวกหล่อนทำให้เธอยิ้มได้เสมอเป็นแวมไพร์ที่มีอิทธิพลกับหัวใจเธอมากๆ ถ้าขอได้เธออยากจะขอให้เวลาที่มีความสุขแบบนี้คงอยู่ต่อไปนานๆ ไม่อยากให้มีเรื่องร้ายหรือเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับพวกเราทั้งสี่แต่มันจะเป็นแบบนั้นได้ไหมนะ?

เสียงฮัมเพลงของลิซ่าดังขึ้นระหว่างที่เธอกำลังอาบน้ำ ลิซ่าคงจะไม่ต่างกับคนอื่นๆเวลาที่สายน้ำหล่นลงมาโดนร่างกายมันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นทุกครั้งและยังทำให้รู้สึกสบายตัวอีกด้วย เวลาที่ได้อาบน้ำเธอเลยมักจะฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเสมอ

หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จเธอก็เดินเข้ามาในบ้านแต่กลับไม่พบเจนนี่ บอดี้การ์ดบอกว่า เจนนี่ออกไปบริษัทอย่างกระทันหันคงจะมีงานด่วนเข้ามาเพราะตำแหน่งประธานบริษัทที่มีงานหนักแทบทุกวันอย่างหล่อน การไปพักผ่อนนานขนาดนั้นคงจะมีงานกองเป็นภูเขาแน่ๆ ถึงอย่างนั้นเธอก็อยากจะตามอีกคนไปเผื่อมีงานที่เธอช่วยได้แต่โดนลูกน้องของหล่อนห้ามไว้เสียก่อนเพราะเขาบอกว่าอีกไม่นานหล่อนก็จะกลับมา เธอเลยได้แต่เชื่อฟังและรออีกคนอยู่ที่คฤหาสน์

‘’สบายตัวจัง~’’ ลิซ่าล้มตัวนอนบนเตียงแสนนุ่มหลังจากที่เธออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ความรู้สึกสบายตัวหลังอาบน้ำ และเตียงนุ่มๆแบบนี้คือสิ่งที่เธอชอบ

เด็กตัวสูงดึงผ้าห่มมาซุกพลางหยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาในเวลาแบบนี้เกมสนุกๆสักเกมคงจะดีไม่น้อย แถมได้ฆ่าเวลารอเจนนี่กลับด้วย ไม่รอช้าคิดได้แบบนั้นลิซ่าก็กดเข้าที่แอพฯเกมๆหนึ่ง เธอไม่ลืมหยิบหูฟังมาใส่เพื่อเพิ่มเสียงและอรรถรสในการเล่นเกม โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอภายในห้อง

‘แกร็ก’

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกช้าๆ สายตาของคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามาพบกับเจ้าของห้องที่นอนหันหลังอยู่อย่างไม่รู้ตัว รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้า เพียงเสียววินาทีจากหน้าประตูร่างนั้นก็เข้ามาประชิดใกล้ๆกับเตียงที่ลิซ่านอนอยู่ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาคงทำแบบนั้นไม่ได้แน่ๆ ลิซ่าขยับตัวและหันหน้ามาช้าๆเพราะความรู้สึกแปลกบางอย่างที่เกิดขึ้น

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง หัวใจของเธอเต้นเร็วอย่างห้ามไม่อยู่เพราะความตกใจที่เกิดขึ้นจากการได้เห็นหน้าของใครบางคน

‘อึก!!’

''ไง...ลลิษา''

ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายค่ะ 55555 มาช้ามากขอโทษด้วยนะ เหมือนที่บอกไว้ก่อนๆว่าจะดำเนินเรื่องเร็วขึ้น หลังจากนี้ฉาก กุกกิ๊กๆ หวานๆอาจจะน้อยลงเพราะเนื้อเรื่องมันจะเอียงไปทางดาร์กแล้ว เนื้อเรื่องเราไม่ดีมาก แต่เราจะฝึกต่อไปเรื่อยๆและคนที่เข้ามาในห้องลิซ่าเป็นใครกันน่ะ? ไม่ต้องกลัวเราไม่ใจร้าย อิ___อิ

บาย เจอกันตอนหน้า ยองอัน 

#มีคำผิดบอกได้

#ชื่อตอนนี้คิดไม่ออก ง่วงมากTT ค่อยมาแก้เด้อ