[BLACKPINK] De Vampire

ตอนที่ 16 : XV [I need you]

                                 

การรักษาลิซ่าถูกดูแลอย่างดีโดยคุณหมอหยางฮยอนซอก เขาเอาใจใส่ลิซ่าเหมือนดูแลและรักษาลูกสาวตัวเอง พร้อมทั้งยังให้กำลังใจและพูดให้อีกคนฮึดสู้อยู่เสมอ การรักษาผ่านมา2เดือนแล้ว จิตใจของลิซ่าดีขึ้นมาก ลุงหยางจะมาดูแลลิซ่าทุกวันและพาเธอออกไปนอกห้องเพราะลิซ่ายังคงกลัวอยู่ เล็กน้อยถ้าต้องออกไปคนเดียวแต่หลังๆมานี้เธอสามารถออกไปคนเดียวได้แต่เลือกที่จะออกจากห้องในเวลาที่เจ้าของคฤหาสน์ทั้งสามคนไม่อยู่ แม้ว่าจะต้องเจอบอร์ดี้การ์ดและแม่บ้านหน้าเดิมๆ ช่วงแรกๆเธอจะคอยผวาอยู่เสมอและไม่กล้ามองหน้าใครเลยนอกจากหมอประจำตัว แต่หลังๆมานี้เธออาการดีขึ้นและผวาน้อยลงมาก สิ่งเดียวที่ลิซ่ายังทำไม่ได้คือเจอหน้าคนที่เธอเคยรักทั้งสามคน……

เด็กตัวสูงกำลังนั่งเล่นอยู่ในสวนพลางเหม่อมองวิวรอบๆคฤหาสน์แห่งนี้ มันทำให้เธอคิดถึงใครบางคน คนที่เธอไม่ต้องการจะคิดถึง คนที่ทำให้เธอต้องมาเจอเรื่องแย่ๆและทำให้ต้องมีอาการหวาดกลัวจนเธอเกือบจะสติไม่ดี ไม่ว่าจะมองไปส่วนไหนของสวนแห่งนี้สมองก็เอาแต่คิดถึงพวกหล่อนที่เป็นคนทำให้เธออยากออกไปจากที่นี้….

‘’ลิซ่า…’’

‘’….…’’

‘’ลิซ่า!!’’

‘’มะ...มี..อะไรรึป่าวคะลุงหยาง’’ เสียงเรียกของหมอหยางหรือลุงหยางเรียกสติลิซ่ากลับมาก่อนที่เธอจะหันไปหาเขา

‘’ป่าวหรอก ลุงแค่เห็นหนูเงียบไปนาน….....ลิซ่าลุงว่ามันถึงเวลาแล้วนะ…’’

‘’…….’’

‘’มันถึงเวลาที่หนูจะต้องกล้าเผชิญหน้ากับสามคนนั้น..’’

ในที่สุดวันที่เธอกลัวก็มาถึงวันที่เธอต้องเผชิญหน้ากับเจ้าของคฤหาสน์ทั้งสามที่เธอไม่ได้เจอหน้ามาสองเดือนกว่า พวกหล่อนจะเป็นยังไง….เธอก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้วแต่หัวใจของเธอกลับเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก มันคงเป็นผลมาจากความหวาดกลัวที่เธอได้รับจากเหตุการณ์ครั้งนั้น

‘’หนู….….’’

‘’หนูทำมาทุกอย่างแล้วเหลืออย่างเดียวคือต้องแก้ที่ต้นเหตุ….คือการเจอหน้าสามคนนั้น….แวมไพร์ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่หนูคิดหรอกลิซ่าเหมือนที่ลุงเคยบอกถ้าสามคนนั้นจะทำร้ายหนู พวกเธอคงไม่ปล่อยให้หนูมีชีวิตรอดมานานขนาดนี้หรอก’’

‘’……..’’

‘‘อาการที่เป็นอยู่ก็จะดีขึ้นและหนูก็ได้ไปบอกพวกเธอสามคนด้วยตัวเองเรื่องที่จะออกจากที่นี่ด้วยไง….หนูต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?’’

ใช่…..นั้นคือสิ่งที่เธอต้องการ แต่การจะเจอหน้าของพวกหล่อนตอนนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองพร้อมแค่ไหนไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง ไม่รู้ว่าจิตใจตัวเองจะรับไหวไหมกับการเจอหน้าของคนที่เคยทำร้ายมันจนพังยับเยิน แต่ถูกของลุงหยางถ้าเธอไม่แก้ปัญหาที่ต้นเหตุเธอก็จะไม่หายจากอาการที่เป็นอยู่และสิ่งเดียวที่เธอต้องทำคือการไปเจอหน้าของ จีซู เจนนี่และโรเซ่และบอกกับพวกหล่อนเรื่องที่เธอต้องการออกไปจากคฤหาสน์ เธอจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่สักที

‘’….แต่หนูไม่รู้ว่าต้องเริ่มจากตรงไหน’’ สีหน้ากังวลของลิซ่าฉายออกมา ดวงตาสีน้ำตาเข้มสั่นไหวเล็กน้อยเพราะเรื่องที่กำลังคุยกันอยู่ทำให้เธอค่อนข้างอึดอัด

‘’ไม่จำเป็นต้องเข้าไปคุยทันที่หรอกลิซ่า แค่หนูกล้าออกจากห้องในตอนที่สามคนนั้นกลับมาก็พอแล้ว นอกนั้นปล่อยให้มันเป็นไปตามธรมมชาติไม่ต้องฝืนคุยถ้าหนูไม่โอเค’’

‘’ค่ะคุณลุง…..’’

‘’เฮ้อ….’’

เสียงถอนหายใจของลิซ่าดังขึ้นเพราะความหนักใจเกี่ยวกับเรื่องที่เธอต้องจัดการ ตลอดเวลาสองเดือนเธอเอาแต่หลบอยู่ในห้องและพยายามไม่คิดถึงพวกหล่อนถึงจะรู้อยู่เต็มอกว่าสักวันก็ต้องเจอหน้ากันอีกครั้งแต่เธอก็ยังเครียดและกังวลอยู่ดี

‘’……’’

ลิซ่าที่นั่งอยู่บนเตียงในห้องของตัวเอง หยิบเอาโทรศัพท์ที่ลุงหยางเพิ่งไปขอพวกหล่อนกลับมาหลังจากวันนั้น โทรศัพท์ของเธอก็ถูกพวกหล่อนยึดไปเพราะเธอเอาแต่จะกดหาตำรวจจนเรื่องมันเกือบจะวุ่นวาย ทั้งสามคนเลยเข้ามาเอาโทรศัพท์เธอไปเก็บไว้เพราะกลัวว่าเธอจะก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก  นิ้วเรียวกดปลดล็อคก่อนจะมองแอปฯและโปรแกรมมากมายที่อยู่บนหน้าจอแต่สิ่งที่เรียกความสนใจของเธอเป็นอัลบั้มรูปภาพที่เธอถ่ายเอาไว้

‘’…หึ..’’

สายตาของเธอจ้องไปยังรูปของตัวเองที่ถ่ายคู่กับจีซูในวันที่พวกเธอทั้งสองคนไปเมียงดงและเธอแพ้เป่ายิ้งฉุบเลยต้องยอมใส่วิกตลกๆ ลิซ่าหัวเราะในลำคออย่างลืมตัวเพราะตัวเธอในรูปดูตลกและบ้าบอ นอกจากนั้นสายตาและรอยยิ้มของจีซูก็ดูมีความสุขจนเธอยิ้มตาม ก่อนที่ลิซ่าจะรู้ตัวและปั้นสีหน้ากลับมาเรียบนิ่งอีกครั้ง

‘’………’’

นิ้วสวยเลื่อนดูรูปต่อไปมันเป็นรูปของโรเซ่ที่เธอแอบถ่ายเวลาอีกคนกินขนม แก้มของหล่อนจะกลมจนเหมือนกับชิพมังค์ มันน่ารักสำหรับเธอแต่อีกคนกลับเอาแต่บ่นและพยายามลบรูปพวกนี้อยู่เสมอ อีกรูปเป็นรูปของเจนนี่เธอถ่ายไว้ตอนอีกคนหลับ ถึงแม้จะหลับแต่ใบหน้าของหล่อนก็ยังคงทรงสเน่ห์ ในหัวของเธอเอาแต่คิดถึงพวกหล่อนจนลืมไปว่าตัวเองเกือบจะบ้าเพราะคนที่เธอคิดถึงอยู่

‘’…..ฉันจะทำยังไงดี…’’

ลิซ่าพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะกดปิดหน้าจอและวางโทรศัพท์ของเธอเอาไว้ที่เดิม เธอล้มตัวนอนบนเตียงและพยายามหยุดคิดเรื่องที่ทำให้ปวดหัว เธอไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง ไม่รู้ว่าจะเข้าไปบอกกับพวกหล่อนยังไง ลุงหยางบอกเธอว่าหลังจากเธอบอกพวกหล่อนแล้วเขาจะจัดการเรื่องที่อยู่และหางานให้เธอแต่เขาขอเวลา2-3อาทิตย์ที่จะจัดการ แม้ว่าเธอจะปฏิเสธแต่เขาก็ยืนกรานที่จะจัดการให้ เรื่องนั้นไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอแต่เรื่องที่ต้องเจอหน้าพวกหล่อนนั้นคือปัญหาใหญ่สำหรับลิซ่า

อาจจะเพราะว่าตั้งแต่เช้าเธอเดินเล่นและนั่งเล่นอยู่ในสวน ตอนนี้เลยทำให้เธอรู้สึกเพลียๆและขอบตาก็หนักขึ้นเรื่อยๆ ลิซ่าหลับตาลงและไม่นานลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอบ่งบอกได้ว่าเธอได้เข้าสู่นิทราไปแล้ว

เวลาพลบค่ำ ท้องฟ้าที่เคยสว่างไสวใกล้จะมืดลงเต็มที เป็นเวลาเลิกงานของใครหลายๆคนรวมไปถึงประธานบริษัททั้งสามคนที่กำลังกลับมาถึงคฤาสน์ในไม่ช้า

รถตู้สีดำเคลื่นตัวเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดออกผู้หญิงหน้าตาดีสามคนก็ก้าวลงมาจากยานพาหนะคันหรู พวกเธอแต่งตัวดูดีและมีท่าทีทะมัดทะแมง แต่ใบหน้าสวยนั้นกลับรู้สึกอมทุกข์อย่างบอกไม่ถูก

‘’ลิซ่าอยู่ไหน’’

‘’อยู่ในห้องครับคุณหนู’’

หลังจากได้คำตอบจากบอดี้การ์ด เจนนี่ก็พยักหน้าและกำลังจะเดินไปทำธุระของตัวเองแต่ถูกมือของจีซูรั้งไว้

‘’มีอะไรเหรอ…’’

‘’ไปดื่มหน่อยไหม…เธอไม่ได้ดื่มเลือดมาหลายวันแล้วนะ…หน้าตาเธอดูไม่ดีเลย’’

‘’ไม่ละพวกเธอไปดื่มเถอะ….ฉันขอตัวนะ..’’

เจนนี่ดึงข้อมือตัวเองออกจากการจับกุมของจีซูก่อนจะยิ้มให้จีซูและโรเซ่ที่มองเธอด้วยสายตาเป็นห่วง หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นที่ทำให้ลิซ่าเปลี่ยนไป เจนนี่ก็เปลี่ยนไปด้วยเธอจะไม่ยอมดื่มเลือดจนเกือบทำให้ตัวเองลำบากในหลายครั้ง จีซูและโรเซ่เลยต้องบังคับแต่เธอก็แค่จิบให้ตัวเองไม่ตาย แต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าเจนนี่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกครั้งเธอไม่แตะเลือดมาหลายวันแล้วนั้นทำให้จีซูและโรเซ่อดเป็นห่วงไม่ได้

เจนนี่ที่เดินผ่านห้องนอนของลิซ่า สายตาของเธอแปรเปลี่ยนไปมันกลายเป็นวูบไหวและอ่อนแอ ดวงตาของเธอเริ่มแดงและมีน้ำเอ่อล้นอยู่ที่ขอบตาจนเธอต้องเงยหน้าขึ้นไล่น้ำตาที่กำลังจะไหล่ ก่อนจะรีบเดินให้พ้นประตูห้องนอนของใครอีกคน

‘’….’’

หลังจากเข้ามาในห้องเธอก็รีบตรงไปที่ห้องน้ำก่อนจะถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นที่อยู่บนร่างกายออกจนหมด มือสวยเอื้อมไปเปิดน้ำจากฝักบัวทรงหรูและปล่อยให้สายน้ำที่ไหลออกมาชำระร่างกายและความเหนื่อยล้าออกไปจากตัวเธอ แต่สิ่งหนึ่งที่เธออยากจะให้ออกไปที่สุดเป็นความคิดถึงลิซ่าที่มีผลกับหัวใจของเธออย่างมหาศาล แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่หายออกไปสักทีกลับยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นทุกวัน

‘’อื้อ..’’

เสียงงัวเงียของลิซ่าดังขึ้นหลังจากที่ได้นอนจนเต็มอิ่ม ลิซ่าก็บิดตัวไปมาและหยิบโทรศัพท์มาดูเวลา ให้ทายตอนนี้ทั้งสามคนคงกลับมาถึงคฤหาสน์แล้ว แต่เธอก็ยังไม่พร้อมจะออกไปตอนนี้  แต่ถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยก็คงจะไม่มีประโยชน์ แต่ตอนนี้เธอขอทำใจให้พร้อมก่อนที่จะออกไปและเผชิญหน้ากับทั้งสามคนที่มีผลต่อความรู้สึกเธอ

เจนนี่ จีซู โรเซ่ อยู่ที่ห้องนั่งเล่น พวกเธอกำลังคุยกันเกี่ยวกับเรื่องงานและสาขาของคิม คอร์เปอเรชั่นที่จะเปิดที่อเมริกา ตอลดสองเดือนที่ผ่านมาพวกเธอโหมงานหนักเพื่อให้สมองไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องของลิซ่าจนทำให้พวกเธอกระวนกระวายใจ แต่ไม่เป็นแบบนั้นถึงพวกเธอจะทำงานจนยุ่ง สมองก็ยังทิ้งเรื่องของอีกคนไม่ได้เลยสักวินาที

‘’งานเปิดตัวสาขาที่ญี่ปุ่น ให้ส่งตัวแทนจากสาขาใหญ่ คุณชเวไปใช่ไหมพี่จีซู’’

‘’อือใช่….ส่วนสาขาอเมริกา พี่คิดว่าอาจจะไปดูด้วยตัวเอง เงินที่ลุงทุนไปมันมีมูลค่าเยอะ พี่ไม่กล้าเสี่ยงให้คนอื่นไปดูแลแทน’’ จีซูพูดอย่างกังวลพลางมองหน้าน้องสาวทั้งสองของตัวเอง

‘’พี่แน่ใจแล้วเหรอ?’’ โรเซ่ถามพี่สาวออกไปเพราะรู้ว่าอีกคนก็คงไม่อยากไปเพราะเป็นห่วงลิซ่าแต่เพราะความเสี่ยงในการลงทุนครั้งนี้จึงทำให้จีซูเลือกที่จะไปดูแลที่นั้นด้วยตัวเอง

‘’แน่ใจสิ ไปไม่กี่อาทิตย์เองเดี๋ยวพี่ก็รีบกลับมาหาพวกเธอแล้ว’’ จีซูยิ้มให้โรเซ่และเจนนี่ เพราะรู้ว่าน้องสาวทั้งสองเป็นห่วงตัวเองขนาดไหน เธออยากให้น้องสาวสบายใจขึ้นและไม่อยากให้พวกเธอเครียดเรื่องนี้

ในระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังคุยเรื่องงานกันอยู่นั้น ใครอีกคนก็ได้พาร่างของตัวเองออกมาจากห้อง ลิซ่าเดินลงมาจากบันไดช้าๆสายตาเธอมองออกไปรอบๆบ้านก่อนจะพบกับทั้งสามคนที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น

‘’ละ…ลิซ’’

เป็นโรเซ่ที่พูดออกมาอย่างเลื่อนลอย สายตาของเธอและลิซ่าจ้องกันอย่างไม่ลดละ พี่สาวทั้งสองที่ยังไม่เห็นว่ามีใครคนหนึ่งเดินลงมาจากบันไดทำหน้างุนงงก่อนจะหันไปตามสายตาของน้องสาวคนเล็กและพบกับคนที่พวกเธอคิดถึงและโหยหามากที่สุด

‘’ลิซ่า….’’

เหมือนกับฝัน เป็นฝันที่ดีที่สุดในรอบสองเดือนที่ผ่านมาฝันที่พวกเธอรอคอยมากที่สุด ลิซ่ากำลังยืนอยู่ตรงนั้น สายตาของพวกเธอจ้องที่ลิซ่าไม่กระพริบ แม้อีกคนจะทำหน้าเรียบเฉยไม่ได้ส่งยิ้มมาให้แต่พวกเธอกลับรู้สึกตื่นเต้นและดีใจ อยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเองโดยที่พวกเธอควบคุมไม่ได้ เหมือนกับว่าโลกหยุดหมุนหัวใจของพวกเธอเต้นแรงยังกับว่ามันกลับมามีชีวิตอีกครั้งเพราะได้เห็นหน้าของคนที่พวกเธอรัก

‘’ลิซ่า…เธอจริงๆ’’

จีซูยืนขึ้นและเดินเข้าไปใกล้ลิซ่า เธอต้องการจะสัมผัสอีกคนให้รู้ว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป…แต่พอเธอใกล้อีกคน ลิซ่ากลับถอยออกห่างจากเธอ ทำให้จีซูต้องหยุดการเคลื่อนไหวของตัวเองลง ลิซ่าคงจะกลัวเธออยู่

‘’ฉะ…ฉันมีเรื่องคุยกับพวกเธอ’’ ลิซ่าพูดขึ้นอย่างอึดอัด หัวใจของเธอเต้นแรงเมื่อเห็นหน้าของทั้งสามคน พวกหล่อนกำลังร้องไห้เพียงแค่ได้เห็นหน้าของเธอ

‘’ฉันจะออกไปจากที่นี้..’’

พวกเธอดีใจได้ไม่นานคำพูดที่เหมือนมีดปักลงกลางอกก็หลุดออกมาจากปากของลิซ่า มือของจีซูสั่นไหว น้ำตาไหลออกมามากกว่าเก่า ลิซ่าอยู่ตรงหน้าเธอแต่เธอคว้าเขามากอดไม่ได้

‘’พะ….พรุ่งนี้เหรอ..’’ โรเซ่เดินเข้ามาใกล้จีซูพร้อมกับเจนนี่ ลิซ่าเผลอถอยห่างอีกครั้งเพราะเธอยังไม่ชินที่ตัวเองกำลังยืนคุยอยู่กับแวมไพร์ แวมไพร์ตัวเป็นๆที่ทำเธอเกือบบ้า

‘’ประมาณ2หรือ3อาทิตย์’’

ลิซ่าปั้นสีหน้าเรียบเฉยและจ้องตาพวกหล่อน ความเกลียดความกลัวที่มีอยู่ในใจของเธอสั่นคลอนหลังจากที่ได้เห็นหน้าของทั้งสามคน พวกเธอดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ สีหน้าและแววตาอมทุกข์จนลิซ่าสัมผัสได้ ใบหน้าของพวกหล่อนดูซูบผอมจนลิซ่าใจหาย และภายในหัวใจของเธอกำลังสั่งร่างกายให้เข้าไปกอดพวกหล่อนที่ละคน แต่ลิซ่ากำลังขัดขืนสิ่งที่หัวใจและสมองของเธอต้องการ เธอหันหลังจะเดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง

‘’เดี๋ยว’’

จีซูจับมือลิซ่าไว้จนทำให้อีกคนสะดุ้งเล็กน้อย ลิซ่าหันตัวมาช้าๆและสบตาจีซูที่มันเรียกร้องหาเธอ เธอไม่ได้สะบัดมือของจีซูออกแค่ก้มไปมองมันเป็นจีซูเองที่รีบผละมือออกหลังจากที่ทำไปเพราะความคิดถึง เธอยังไม่อยากให้ลิซ่ากลับไปที่ห้อง เธออยากยืดเวลาที่ได้เจอหน้าของอีกคนให้นานกว่านี้เพราะกลัวว่าถ้าเธอปล่อยลิซ่าไป จะไม่มีวันได้เห็นหน้าลิซ่าอีก….

‘’ออกไปแม่น้ำฮันกับพวกเราไหม?’’

ข้ออ้างที่จะรั้งอีกคนไว้ถูกคิดขึ้นในไม่กี่วินาที เธอจ้องตาลิซ่าและภาวนาให้อีกคนตอบรับมัน ถึงแม้ความเป็นไปได้จะมีน้อยแต่ยังดีกว่าการที่เธอปล่อยให้ลิซ่ากลับเข้าห้องไปอีกครั้งและอาจจะไม่ได้เห็นหน้าลิซ่าอีก

‘’……ไม่ละ..’’

คำตอบของลิซ่าไม่ผิดอย่างที่คิดนัก จีซูปล่อยมือของลิซ่าและพยักหน้ารับรู้คำตอบของอีกคน

‘’..ตะ….แต่ถ้าแค่1ชั่วโมงฉันจะไป’’

นึกอยากจะตบปากตัวเองสะตอนนี้ที่เผลอใจอ่อนหลังจากเห็นแววตาเศร้าของพวกหล่อน หลังจากจบประโยคนั้น ทั้งสามก็หันมามองเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

‘’รีบไปกันเถอะ!’’

พวกหล่อนพูดพร้อมกันและสายตาเศร้าๆเมื่อกี้เปลี่ยนไปเป็นสายตาดีใจแทน ลิซ่าที่ยังทำสีหน้าเรียบนิ่ง พยักหน้ารับเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไรความรู้สึกรังเกียจและกลัวที่เคยรู้สึกมันเหมือนถูกลบออกไปจนเกือบจะหมด อย่างที่ลุงหยางบอกถ้าเธอไม่แก้ที่ต้นเหตุเธอคงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ถึงเธอจะมีความรู้สึกต่อต้านเล็กน้อยแต่มันมากจากความกลัวหรือความโกรธที่ทั้งสามปิดบังความจริงกันแน่

แม่น้ำฮันที่คุ้นเคย ตอนนี้ลิซ่ากำลังยืนสูดหายใจและรับลมเย็นที่พัดผ่านร่างกายของเธอ ตอนนี้อากาศหนาวและหิมะคงจะตกอีกไม่ช้า สองเดือนที่เธอไม่ได้เจอหน้าของทั้งสามคน หลังจากคิดย้อนไป เธอก็คิดทบทวนคำพูดของลุงหยางและการกระทำของทั้งสาม เธออาจจะขี้ขลาดและขวัญอ่อนเกินไปเลยทำให้ตัวเองทนรับเรื่องวันนั้นที่เจอไม่ไหว แต่วันนี้เธอได้เข้าใจอะไรหลายๆอย่างทั้งเรื่องของตัวเองและเรื่องของพวกหล่อนทั้งสามคน

‘’…ฮึ…’’

ลิซ่าหันไปมองทั้งสามคนที่กำลังคุยอะไรกันบางอย่างพวกหล่อนห่างจากเธอไปไกลนิดหน่อย เจนนี่และโรเซ่กำลังหัวเราะ ส่วนจีซูกำลังทำหน้าบึ้งตึงสงสัยเธอคงจะโดนน้องๆแกล้งอะไรสักอย่าง จนทำให้ลิซ่าเผลอหัวเราะในลำคอ เรื่องที่ผ่านมาสองเดือนเหมือนจะไม่มีความหมายอะไรสำหรับลิซ่า เพียงแค่ได้เห็นหน้าของพวกหล่อน ทุกสิ่งที่เธอคิดว่าตัวเองจะทำกลับตรงกันข้าม เธอคิดว่าตอนเจอหน้าพวกหล่อนจะทำท่าทีรังเกียจจะพูดให้พวกเธอเจ็บช้ำแต่จะทำไปทำไมในเมื่อมันไม่มีประโยชน์และสิ่งที่ใจเธอต้องการกลับเป็นอย่างอื่น

เกล็ดหิมะสีขาวสะอาดหล่นลงมาจากท้องฟ้าเรียกความสนใจจากลิซ่าและทั้งสามคน มันเป็นหิมะแรกของปี หลายคนพูดกันว่าถ้าเราอธิฐานกับหิมะแรกของปีจะทำให้สิ่งนั้นสมหวัง พวกเธอทั้งสี่คนหลับตาลงพร้อมกันก่อนจะอธิฐานสิ่งที่อยู่ในใจ ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆหรือป่าวแต่ถ้าเรามีความหวังและทำลงไปมันก็ดีกว่าการที่เราอยู่เฉยๆและปล่อยให้มันผ่านไป เพราะมีความหวังพวกเธอทั้งสี่เลยเดินต่อไปได้ถ้าพวกเธอละทิ้งมันพวกเธอคงยอมแพ้กับเรื่องที่เกิดขึ้นและอาจจะมาไม่ถึงวันนี้

หลังจากเดินเล่นที่แม่น้ำฮันเสร็จ 1ชั่วโมงของลิซ่าไม่ได้เป็นไปอย่างที่พูดเพราะพวกเธอเดินเล่นกันไป2ชั่วโมงและยังแวะพาลิซ่าเข้าไปกินต๊อกปกกีเจ้าโปรดของลิซ่าอีกด้วยกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน ลิซ่ายังคงไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่ได้เงียบอย่างเดียว มีตอบโต้บางนิดหน่อยแต่สีหน้าของลิซ่าก็ยังเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่แค่นี้ก็ทำให้จีซู โรเซ่และเจนนี่มีความสุขกับวันนี้

หลังจากกลับมาถึงคฤหาสน์ลิซ่าก็รีบเดินเข้าห้องอย่างรวดเร็ว ส่วนทั้งสามก็แยกย้ายกันไปที่ห้องของตัวเอง พวกเธอไม่ได้รั้งลิซ่าเพราะแค่นี้ก็มากพอแล้ว กลัวว่าถ้าไปรั้งลิซ่าไว้อีกจะทำให้อีกคนอึดอัดมากขึ้นและไม่อยากเจอหน้าพวกเธออีก

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผ่านมา1อาทิตย์กว่าๆแล้วที่ลิซ่าและพวกเธอกลับมาเจอหน้ากันอีกครั้ง ลิซ่าพูดคุยเยอะกว่าวันแรกๆ ถึงแม้ใบหน้าของเธอจะไม่ค่อยยิ้มแต่ลิซ่าก็ใช้เวลานอกห้องนอนมากขึ้นและหมอหยางฮยอนซอกก็ไม่ค่อยได้มาหาลิซ่าเหมือนแต่ก่อน ช่วงนี้เขาวุ่นวายอยู่กับคนไข้รายอื่นๆแต่ลิซ่าก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับการออกจากห้องตัวคนเดียว เธอไม่กลัวและผวาแล้วแต่ตรงข้ามกันเธอรู้สึกดีเมื่ออกจากห้อง การที่เธอเอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องทำให้เธอไม่สดชื่นและรู้สึกอึดอัด

การเจอหน้าทั้งสามก็ดีขึ้นเธอไม่ได้กังวลเหมือนวันแรก พวกเธอกลับมานั่งกินข้าวที่โต๊ะร่วมกันอีกครั้ง แม้ลิซ่าจะเกร็งอยู่บ้างแต่เธอก็ผ่อนคล้ายขึ้นมากกว่าวันก่อนๆ พวกเธอไม่ได้แตะเนื้อต้องตัวลิซ่าเพราะกลัวว่าจะทำให้อีกคนกลัว พวกเธอเว้นระยะห่างให้กับลิซ่าเพื่อให้อีกคนปรับตัว ส่วนเรื่องที่ลิซ่าจะย้ายออกไปพวกเธอไม่ได้เก็บมาคิดให้รกสมองเพราะพวกเธออยากใช้เวลาที่เหลือกับลิซ่าให้คุ้มทุกวินาทีเลยตัดเรื่องกวนใจออกไป แต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่พวกเธอต้องทำ.....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นหลังจากที่ลิซ่าทิ้งตัวบนเตียงเพียงไม่กี่นาที เธอเลยจำเป็นต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู และคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของเธอก็คือทั้งสามคนที่เพิ่งจากกันเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วหลังจากพวกหล่อนกลับมาถึงคฤหาสน์วันนี้ที่โต๊ะอาหารพวกเราไม่ได้พูดอะไรกันมากนัก หลังจากกินอาหารเสร็จลิซ่าเลยขอตัวเข้าห้องเพราะรู้สึกอึดอัดกับบรรยากาศที่เกิดขึ้นวันก่อนๆพวกหล่อนจะชวนเธอคุยไม่หยุดจนแทบจะไม่ได้กินแต่วันนี้แตกต่างออกไป

‘’อย่าเพิ่งไล่พวกเรานะ คือพวกเรามีอะไรจะพูดกับเธอ’’ เจนนี่พูดขึ้นอย่างรีบร้อนเพราะกลัวอีกคนจะรำคาญและไล่พวกเธอ

‘’อือ มีอะไร’’ลิซ่ามองพวกเธอและพูดด้วยน้ำเสียงธรรมดาไม่ได้โกรธหรือรำคาญเหมือนที่พวกเธอคิด

‘’คือ…..พวกเราเป็นแวมไพร์’’ จีซูพูดออกไปแต่ลิซ่ากลับทำสีหน้างงมากกว่าเดิม

‘’รู้นานแล้วมั้ย….พวกเธอจะมาบอกทำไม?’’

‘’พวกเราอยากบอกตรงๆอีกครั้ง…..อีกเรื่องพวกเราอยากขอโทษเธอสำหรับทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น ขอโทษที่ทำให้กลัว ขอโทษที่บอกความจริงช้าเกินไป…..แต่จริงๆพวกเราไม่คิดจะทำร้ายเธอเลย ทุกการกระทำที่ผ่านมาที่เราทำมันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ ไม่ได้คิดจะเล่นกับความรู้สึกของเธอ แต่พวกเรา รักเธอจริงๆนะลิซ่า…รักมากด้วย หวังว่าเธอจะให้โอกาสพวกเราอีกครั้ง...ได้ไหม……’’

คำพูดยืดยาวของเจนนี่ทำให้ลิซ่าเงียบและฟัง หลังจากจบประโยคลิซ่าไม่ได้ตอบออกไปทันที่เธอแค่มองพวกหล่อนด้วยสายตาที่บอกความรู้สึกไม่ได้ พวกเธอทั้งสามคนรู้สึกจุกในอกกับท่าทางของลิซ่าเพราะว่านี้มันคงเร็วเกินไป เพียงแค่เจอหน้ากันได้ไม่กี่วันพวกเธอมาพูดแบบนี้คงจะกดดันลิซ่าเกินไป

‘’พวกเราเข้าใจ…ถ้าเธอจะปฏิเสธ’’ เสียงหงอยๆของโรเซ่พูดขึ้น

‘’อืม….พวกเธอน่าจะบอกก่อนที่ฉันจะเจอเรื่องบ้าๆแบบนั้น….สองเดือนที่ผ่านมารู้มั้ยมันยากมากที่ฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…และมันเร็วเกินไปที่พวกเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม…’’

‘’……..’’

‘’แต่…สองเดือนที่ฉันเอาแต่หลอกตัวเองว่ากลียดพวกเธอ เอาแต่บอกตัวเองว่าจะออกไปจากที่นี้ หลังจากวันที่ได้เห็นหน้าพวกเธอความรู้สึกแบบนั้นมันหายไป เพียงแค่ได้เห็นหน้าคนที่ลิซรัก ความคิดถึงมันก็เต็มไปหมด อยากจะกอดแต่ลิซยังไม่ชิน ลิซกลัวว่ามันจะเร็วไป….แต่ตอนนี้ลิซรู้แล้วว่า เวลาไม่ได้ตัดสินทุกอย่าง เราควรฟังหัวใจตัวเองมากกว่าจะสนใจเวลาและเรื่องที่ผ่านมา’’

ทั้งสี่คนร้องไห้อย่างห้ามไม่อยู่ ถ้ามันเป็นฝันคงเป็นฝันที่ไม่มีใครอยากตื่นขึ้นมา เสียงสั่นเครือของลิซ่าที่ยังคงพูดและบอกเหตุผลไม่หยุดทำให้น้ำตาของทั้งสามไหลออกมามากกว่าเดิม ก่อนที่พวกเธอจะดึงลิซ่าเข้ามากอดแน่นอย่างกับว่ากลัวอีกคนหายไป อ้อมกอดที่อบอุ่นที่โหยหามานาน ถูกเติมเต็มลงอีกครั้ง หลังจากเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา ที่พวกเธอทั้งสามต้องทนความรู้สึกแย่ๆและความคิดถึงในวันนี้ ความรู้สึกพวกนั้นหายไปกลับเป็นความสุขที่ถูกแทนที่

‘’ฮึก....รักนะ รักมากๆ …วันหลังอย่าปิดบังอะไรกันอีกลิซไม่อยากอยู่แต่ในห้องแล้ว..ฮื่ออ…’’

คำพูดติดตลกของลิซ่าแต่กลับทำให้พวกเธอร้องไห้มากกว่าเดิม บางครั้งโลกก็เล่นตลกเหวี่ยงเรามาเจอกับอะไรเหนือธรรมชาติพร้อมๆกับความรักและความกลัว….สิ่งที่เธอไม่เคยคิดว่าจะมีอยู่จริงบนโลกอย่างแวมไพร์…กลับมีอยู่จริงและเป็นแวมไพร์ที่…ร้องไห้เพราะมนุษย์อย่างเธอ ดูแลมนุษย์แสนอ่อนแออย่างดีทั้งๆที่มีคนที่เหมาะสมกว่ามากมายแต่กลับเลือกเธอ…เป็นแวมไพร์ที่ยอมให้เธอกัดแต่กลับไม่กัดคอเธอ………..และที่สำคัญเป็นแวมไพร์ที่ลิซ่ารักมากที่สุด 

คืนดีกันแล้วค่ะ...*จุดพลุ* เร็วมั้ยก็เร็วนะ 55555555 ช่วงนี้ไรต์ยุ่งค่ะ ยุ่งมากกกก(ก.ไก่สิบล้านตัว) เป็นไงกันบางคะตอนนี้

ดีหรือไม่ดียังไงก็ขอบคุณและขอโทษล่วงหน้าด้วยนะคะ สำบัดสำนวนเราไม่โอเคอันนี้เราเห็นด้วยและพยายามจะฝึกให้มันดีขึ้น

ปูดราม่ามาแบบหนักดีกันง่ายๆแบบนี้จะโดนว่าไหมคะเนี่ยแต่ดีกันไวๆน่ะดีแล้วค่ะ เพราะยังมีมาม่าเหลืออีกเป็นลัง *โดนต่อย*

ไปแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

ยองอัน เจอกันใหม่ตอนหน้า~

   

    MaystorymaY