คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5 - USJ
"ที่นี่พลังด้านลบเยอะมาก เกิดอะไรขึ้นกันนะ"
"เยอะขนาดนั้นเลยหรอ"
"หึ ยิ่งเยอะสิดี ฉันจะได้ยิ่งแข็งแกร่ง"
"นายตั้งใจจะทำอะไรน่ะ"
"ไม่ใช่เรื่องของแก ฉันจะทำอะไรก็เรื่องของฉัน"
"แต่ที่นี่ไม่ใช่จักรวาลของเรานะ!"
"แล้วไง? ใครสนล่ะ"
"ไนท์แมร์!"
"เหอะ"
ไนท์แมร์ล้มตัวนอนพร้อมหันหลังหนีอิงค์
"เก็บหนวดของนายด้วย มันจะเลอะห้องของฉัน"
"เรื่องมากจริง เฮ้อ"
แล้วทั้งสองก็หลับลงไปในที่สุด เช้าวันต่อมา ไนท์แมร์เป็นคนตื่นขึ้นมาก่อน มองไปที่อิงค์ที่ดูเหมือนจะฝันร้าย? ไนท์แมร์ขี้เกียจจะสนใจเลยหันไปส่องหน้าของตัวเองในกระจก
หน้าของไนท์แมร์ตอนนี้คือชายหนุ่มที่รูปร่างสูงกว่าอิงค์สัก8-9เซนได้ แต่ก็ถือว่าเตี้ยอยู่ดี ผมสีดำสนิท เป็นเปียยาวถึงกลางหลัง ผมข้างนึงตกลงมาปิดตาขวา ไนท์แมร์ลองเปิดผมดู ตาข้างนี้ดูเหมือนจะยังใช้งานได้อยู่ แต่เพียงแค่มันออกจะดูน่าขนลุกไปหน่อย ไนท์แมร์ตัดสินใจเอาผมปิดมันต่อไป ด้านหลังก็มีหนวดอยู่เหมือนเดิม ชุดก็ชุดเดิม
"อืม...."
ดูเหมือนว่าอิงค์จะตื่นแล้ว เขาดูแปลกมาก นัยตาสีไร้สีสันเหม่อลอย มองรอบๆ หาหมึกสีที่เขาวางไว้แล้วหยิบมาดื่มพวกมันเข้าไป
ไนท์แมร์มองดูด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดว่าสีพวกนั้นเป็นเพียงแค่สีเอาไว้เพ้นท์ แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่ซะแล้ว
อิงค์ดื่มหมึกเสร็จก็หันมามองไนท์แมร์ ตาของอิงค์กลับมามีสีสันแล้ว
"การที่พานายเข้ามาโดยพลการแบบนี้อาจจะไม่ดี บางทีฉันควรจะพานายไปบอกเนซุ"
"ไม่ต้อง ฉันไม่อยากวุ่นวาย"
"แต่มัน..."
"หุบปาก"
"....งั้นฉันจะไปเอาอาหารมาให้นายก็แล้วกัน รอเงียบๆ อยู่ตรงนี้แหละ"
อิงค์ออกไปแล้ว ไนท์แมร์นั่งคิดกับตัวเอง เรื่องของอิงค์เขาไม่อยากจะสนใจมาก เลยหันมาคิดเรื่องโลกแห่งนี้ ช่วงก่อนหน้าที่อิงค์จะมาเจอเขา บังเอิญไปได้ยินเรื่องเกี่ยวกับ ฮีโร่และวิลเลิน หน้าที่เหมือนกับตำรวจและโจร งั้นพวกดรีมคงจะเป็นฮีโร่ ส่วนพวกเขาก็จะเป็นวิลเลิน
โลกนี้มันแปลกเกินไป ไนท์แมร์ก็คร้านจะสนใจ แล้วล้มตัวนอนอีกครั้ง
ผ่านไปสักพัก อิงค์ก็กลับมา พร้อมกับเอาอาหารมาให้ อิงค์บอกว่าวันนี้เขาจะต้องไปสอนมนุษย์ ช่วงบ่ายจะไม่ว่าง และหวังว่าไนท์แมร์จะไม่ทำอะไรแปลกๆ หรือก่อความวุ่นวาย ไนท์แมร์เบะปากไม่สนใจ หลับตาหนีซะดื้อๆ
อิงค์มองความเรียบร้อยเผื่อลืมอะไรบางอย่าง แล้วจึงวาปไปหาอาจารย์ไอซาวะ ซึ่งการที่คนคนหนึ่งจะโผล่มาจากพื้นด้วยสีหมึกก็ทำให้ทั้งอาจารย์และนักเรียนห้อง A ตกใจและพร้อมจะโจมตีีกลับถ้าเป็นวิลเลินจริงๆ
"โว้ว- ใจเย็นๆ นะ ฉันเป็น...เอ่อ อาจารย์อีกคนน่ะ"
"นายคือคนที่เนซุไหว้วานมาสินะ"
"ช่าย เป็นอาจารย์สอนศิลปะ!"
ทันทีที่ได้ยินว่าคนที่มาใหม่เป็นอาจารย์ ก็ทำให้นักเรียนกลับมาสงบเช่นเดิม แต่คำต่อมาที่ได้ยินกลับเป็นอาจารย์สอนศิลปะ ไม่ใช่อาจารย์สอนต่อสู้อะไรแบบนั้น จึงทำให้นักเรียนบางส่วนเกิดความสงสัยว่าอาจารย์ศิลปะมาทำไมในช่วงเวลาฮีโร่
"อะแฮ่ม ฟังนะ คนคนนี้ยังไม่ใช่อาจารย์จริงๆ หรอก แค่เข้ามาสอนชั่วคราว ตามที่รู้มาคือเจ้าตัวสามารถต่อสู้ได้ เพียงแต่อยากสอนศิลปะมากกว่าจึงให้มาสังเกตการณ์ในชั่วโมงฮีโร่ เผื่อว่าจะสอนต่อสู้น่ะนะ ไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้"
ระหว่างที่นั่งรถบัสไป อิงค์ก็ถูกถามหลายคำถามเลย
"อาจารย์ชื่ออะไรหรอคะ"
"อิงค์น่ะ!"
"อาจารย์มีอัตลักษณ์อะไรหรอ!"
"พวกสีหมึกล่ะมั้ง"
"อาจารย์อายุเท่าไหร่หรอ น่ารักจัง!"
"เอ่อ....ไม่รู้สิ-"
"ทำไมผ้าพันคออาจารย์ยาวจัง"
"เอ่อ..."
"แล้วอาจารย์เป็นโปรฮีโร่แบบไหนหรอ ทำไมถึงไม่เคยเห็นเลย-"
"อะแฮ่ม จะถึงแล้วนะ ทำตัวให้มันดีๆ หน่อย"
เสียงไอซาวะตัดบททำให้ทุกอย่างกลับไปเงียบดังเดิม..
"ทุกคน กำลังรออยู่เลยล่ะ" เสียงของสเปซฮีโร่ หมายเลขที่13ดังขึ้นมา กล่าวอธิบายถึงการเป็นฮีโร่และข้อควรระวังในอัตลักษณ์ของตน รวมถึงอธิบายสถานที่ฝึกรอบนี้ก็คือ USJ
อิงค์ฟังบ้างไม่ฟังบ้างเพราะเขาไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ แต่เซ้นส์ของอิงค์ทำให้เขารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ไม่แย่เท่าตอนที่ไนท์แมร์วางแผนร้ายๆ หรอก รายนั้นเล่นหนักทุกรอบที่เจอกันเลย แต่คิดไปคิดมาเออเร่อนี่จะเล่นหนักกว่า-
คิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ จนกระทั้งไฟใน USJ ดับ และมีเทเลพอร์ตโผล่ขึ้นมา บวกกับที่ไอซาวะบอกให้ทุกคนเกาะกลุ่มกันไว้
"นายเองก็เกาะกลุ่มกับนักเรียนเอาไว้"
"ให้ฉันดูแลนักเรียนหรอ"
".....แค่อยู่กับนักเรียนก็พอ แต่ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินก็ใช้อัตลักษณ์ได้เลย"
ไอซาวะไม่ค่อยวางใจกับคนที่เนซุฝากมาเท่าไหร่ เขาไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วคนคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน ให้อยู่กับนักเรียนคงจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด เพราะเขาก็คงจะดูแลอิงค์ไม่ได้
"รับทราบครับ แต่คนพวกนั้นคงจะเป็นวิลเลินสินะ ดูแตกต่างจากที่คิดไว้นะเนี่ย"
"อาจารย์อยู่กับพวกเรานะ เคโระ"
"ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่อ่อนแอขนาดนั้นหรอก"
ว่าแล้วอิงค์ก็หันไปมามองเหล่าวิลเลินที่ตอนนี้โดนไอซาวะตบยับอยู่ แต่ดูได้ไม่นานเขาก็โดนหญิงกบลากตัวไปยังประตูทางออก ดูเหมือนว่าพวกผู้หญิงจะเอ็นดูเขาเป็นพิเศษนะ
แต่ไม่ทันจะได้ออกก็พบกับกลุ่มควันหรือหมอกสีดำโผล่ขึ้นมาบังทางไว้ และพร่ำำอะไรบางอย่างว่าต้องการฆ่าออลไมท์ ว่าแต่เขาลืมอะไรไปรึเปล่านะ....
ตู้ม!
ไม่ทันจะได้คิดว่ากว่านี้เหล่าเด็กหัวแหลมก็พุ่งเจ้าไปโจมตี เกิดฝุ่นควันมากมาย
"ไม่ได้นะ! ทั้งสองคนหลบไป!"
เสียงของอาจารย์อีกคนดังขึ้นมา พร้อมๆ กับหมอกดำเหล่านั้นที่กลืนกินพวกนักเรียนส่วนหนึ่งไปหมด
อิงค์หลบออกมาทัน พร้อมๆ กับนักเรียนอีกส่วนหนึ่งที่หลบทันเช่นกัน
อิงค์เริ่มรู้สึกว่านี่มันน่าจะแย่จริงๆ แล้ว เขาสำรวจว่ามีนักเรียนเหลืออยู่อีกกี่คน บวกกับอาจารย์หมายเลขที่13อีกคน รวมๆ แล้วเหลือน้อยมาก เอ...แต่เขายังติดใจอยู่เลย เขาลืมอะไรไปรึเปล่านะ
"หัวหน้าห้อง" เสียงของหมายเลข13ดังขึ้น
"ครับ!"
"ผมมีเรื่องจะขอร้อง วิ่งไปขอความช่วยเหลือที่โรงเรียนที ได้โปรดล่ะ"
"แต่จะให้ผมทิ้งเพื่อนในห้อง-"
นักเรียนอีกคนพูดแทรกอีดะขึ้นมา พร้อมกับบอกให้อีดะไปได้แล้ว แต่อีดะก็ลังเล ไม่อยากจะทิ้งเพื่อนๆ ในห้องไป แต่คนอื่นๆ ก็เชียร์ให้อีดะไปขอความช่วยเหลือ เพราะเป็นทางเดียวแล้วที่จะช่วยทุกคนได้ อิงค์ก็ได้แต่ดูเหล่าเด็กๆ วางแผนต่อหน้าศัตรูแบบดื้อๆ ก็เขาไม่รู้จะพูดอะไรดีนี่นา
หลังจากวางแผนกันเรียบร้อยแล้ว เจ้าหมอกดำนั่นก็พุ่งเข้ามาโจมตี แต่หมายเลข13ก็ขัดไว้ด้วยอัตลักษณ์ของตน
วิลเลินก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ ใช้วาร์ปไปด้านหลังพร้อมกับส่งต่ออัตลักษณ์ ทำให้หมายเลข13โดนอัตลักษณ์ของตนเองเล่นงานเข้า เจ็บหนักเอาการ
อิงค์รีบเข้าไปดูอาการของหมายเลข13 ส่วนเด็กๆ ก็ช่วยกันขัดขวางศัตรูไม่ให้ไปขวางอีดะ
และอิงค์ก็พึ่งนึกได้ว่าเขาลืมเอาบรูมมี่มา!
"บ๊าเอ้ย ฉันว่าเช็คก่อนจะออกจากห้องแล้วนะ ทำไมถึงลืมได้อีกล่ะเนี่ยยย"
"เอ่อ...อาจารย์?"
เด็กสาวตัวชมพูพูดขึ้นมาอย่างงงๆ
"เฮ้อ....ไม่มีอะไรหรอก แค่ลืมของสำคัญน่ะ" อิงค์พูดด้วยน้ำเสียงเหงาหงอย มินะจึงเข้าไปปลอบด้วยการลูบหลังเบาๆ
อิงค์หยิบพู่กันอันเล็กออกมาพร้อมกับวาดเข้าไปที่ตัวของหมายเลข13 เสื้อที่หายไปค่อยๆ คืนกลับมาดั่งเดิม รวมถึงอาการบาดเจ็บก็หายไปด้วย หมายเลข13ก็ยังคงสลบอยู่ แต่ดูดีขึ้นเยอะเลย
"เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะตื่นขึ้นมาล่ะมั้ง"
"อาจารย์ทำได้ยังไงน่ะ!"
"ก็แค่หมึกน่ะ-"
แต่ก่อนที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ จู่ๆ ก็มีของเหลวสีดำๆ โผล่ขึ้นมาที่พื้น มินะและทุกคนในระแวกนั้นตกใจและเตรียมพร้อมสู้ทันที
ของเหลวบนพื้นค่อยๆ รวมตัวปรากฏออกมาเป็นมนุษย์คนหนึ่ง มีผมดำสนิทเป็นเปียยาวออกมา
"ไนท์แมร์!"
"เฮ้อ ไอ้หมึกโง่ พู่กันแกมันหนักเป็นบ้า" ไนท์แมร์ด่าออกมาพร้อมกับโยนบรูมมี่มาที่อิงค์ด้วยหนวดของเขา
"ฮือออออ"
"ฉันเอาบรูมมี่แกมาให้ ตอบแทนเมื่อคืน"
"ร๊ากกกกที่สุด-"
อิงค์ว่าพร้อมกับกระโดดเข้าไปกอดไนท์แมร์ แต่ไนท์แมร์หลบอิงค์ทำให้อิงค์กลิ้งหลุนๆ ไปด้านหลัง
"ฉันไปละ"
"ไม่มาอยู่ด้วยกันหรอ"
"เฮ้อ ค่อยว่ากัน"
ว่าแล้วไนท์แมร์วาร์ปหายไปทันที ทันใดนั้นทุกอย่างก็เงียบกริบ เหล่านักเรียนที่มองอยู่ก็มองมาที่อิงค์อย่างตกใจ
"โอ๊ะ...เอ่อ นั่นคือ....เพื่อน- คนรู้จัก? หรืออะไรบางอย่าง? แต่ไม่ใช่พวกเดียวกับวิลเลินพวกนี้หรอก"
อิงค์เริ่มรู้สึกว่าชีวิตหลังจากนี้จะวุ่นวายหน่อยๆ แล้วสิ
*กาวมากและไม่มีความ Canon อยู่เลย อย่าหวังสาระจากเรื่องนี้TT เจอคำผิดแจ้งได้เลยคั้บ*
ความคิดเห็น