คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ ๘ [แก้ไข]
บทที่๘
เ้าายรีทศายุทธ์ทรพลิูบัีแผ่นินอย่าพอพระทัย โยมีสายาอท่านเ้าุารลัที่่อนวามเียันท์เอาไว้ภายใน
“เินประำปีอเ้าหลวไ้แ่นี้เอหรือ ท่านเ้าุ”
เ้าายพระอนุารับสั่ถามเสนาบีวัยลานที่นั่ประำำแหน่
“พระเ้า่ะ นั่นเป็นำนวนเินในปีที่เศรษิี”
ายวัยลานทูลอบ พลาิว่าะทร้อารเินมามายมหาศาลไปทำอะไรัน เพราะลำพัเินประำปีเท่าเิมนั้น็ถือว่ามาแล้ว มานิที่ว่านาเ้าหลวสีหรา พระเษาอพระอ์ทรแบ่ไปให้วาม่วยเหลือแ่ประานที่ยาไร้็แล้ว เินเหล่านี้็ยัเหลืออีมามาย
แล้วยิ่ในปีนี้ เ้าายรีทศายุทธ์ทร่อบ ใ้ทรัพยารโยสิ้นเปลือ ้าทหารรับ้ามาเฝ้าเวรยามแทนทหารผู้ภัีบาส่วนที่ถูสัหารทิ้ แล้วไหนะ่าราษรึ่ส่วนให่เป็นแรานผลิพืผลและเลี้ยสัว์ที่นำมาประอบอาหารอี
เพียเท่านี้ เสนาบีารลั็บอไ้เลยว่าเินประำปีอพระอ์เหือหายไปอีเือบรึ่หนึ่เป็นแน่
“ถ้าอย่านั้น เอาเินประำปีอพี่หิิรามาโปะ็แล้วัน เพราะไหนๆพี่หิ็้ออยู่แ่ในพระำหนัอยู่แล้ว ้าวปลา็อหลว อใ้็อหลว ไม่้อทรใ้่ายอะไรหรอ”
เ้าายบรับสั่ไ้พระพัร์เย
“แล้วราษร...”
ท่านเ้าุพยายามทัท้วอย่าละมุนละม่อม ในในั้น็ภาวนาให้ผู้ที่เาเฝ้ารอปราพระวรายโยเร็วเสียที
“่าหัวพวมันปะไร ปล่อยให้ปลูผัเลี้ยปลาหาินเอ็แล้วัน”
เ้าายพระอนุาในเ้าหลวรัาล่อนรัสอย่าไม่ใส่พระทัย ในเพลานี้ ทรนึถึแ่ผลประโยน์ออ์เอเท่านั้น
“แ่...”
“ถ้าัอีรั้หนึ่ ันะสั่ัหัว”
เ้าายรีทศายุทธ์รัสับท่านเ้าุารลัอย่าหุหิ โยมีสีหน้าเย้ยหยันอเสนาบีมหาไทยและเสนาบี่าประเทศอยู่้าๆ ทำให้ายวัยลานำ้อลั้นโทสะ ่มอารม์ให้เย็นล
“เ้าอาไม่มีสิทธิ์สั่ัหัวใรทั้สิ้นพระเ้า่ะ!”
เสียพระทวารระแทัพร้อมับารปราอ์อเ้าฟ้าายแห่แว้นปััน์ที่เบื้อพระปฤษา์มีทหารม้ารัษาพระอ์ามเส็ราวสิบน
“สุริเยนทร์!”
ำอุทานนั้นทำให้เ้าอพระนามทรทราบว่าพระปิุลาพระทัยไม่ใ่น้อยที่เห็นว่าพระอ์ยัมีพระนม์ีพอยู่
“ถวายบัมพระเ้า่ะ เ้าอา”
เ้าฟ้าายหนุ่มรัสประประัน ไม่้อมพระวรายทำวามเารพัที่ทรรับสั่
“ทหาร!”
หาทหารที่เ้าายรีทศายุทธ์ทรร้อเรียลับวิ่รูออมาเพียหยิบมือ มาว่าทหารอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ไม่ี่นาย เหล่าเสนาบีส่วนให่่า็ถอยรูไปิผนัห้อ มีเพียเสนาบีมหาไทยและเสนาบี่าประเทศที่ล้ายืนหยัเีย้าพระอ์ และเสนาบีารลัย้ายไปยืนเีย้าเ้าฟ้าสุริเยนทร์
“ระหม่อมีในัที่ไ้พบพระอ์อีรั้ ปวประาะไ้ปลอภัยาเื้อมมืออทรราเสียที”
ท่านเ้าุารลัเอ่ย เาโ้ายถวายวามเารพแ่เ้าฟ้าายแห่ปััน์ ประาศวามเป็นศัรู่อหน้าเ้าายรีทศายุทธ์โยไม่เรลัว
“ไอ้นทรยศ!”
เ้าายรีทศายุทธ์รับสั่เ้นไรพระทน์ พระพัร์เปลี่ยนเป็นสีแ้วยวามเรี้ยวรา
“ผู้ที่ทรยศือพระอ์่าหา ฝ่าบาท” ายวัยลานราบทูล “ระหม่อมภัี่อเ้าหลวสีหราราเนทร์ลอมา”
“แ...”
พระเนรอเ้าายบลุวาว
“ไอ้หนอนบ่อนไส้ แเป็นนพาไอ้หลานเวระไลนี่มาใ่ไหม!”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรไ้ยินประโย่น่าที่พ่นออมาาพระโอษ์อพระปิุลาึ่พระอ์เยรัและนับถือเทียบเท่าบิาแล้วรวร้าวับั้วพระทัย
นี่หรือ... ผลอบแทนวามรัอพระอ์ที่พระปิุลามอบลับืนมา
“พอเถิพระเ้า่ะ” พระอ์ไม่อาทนฟัไ้อีแล้ว “ทรพอแ่นี้เถิ ผ่อนหนัให้เป็นเบา แล้วโทษอเ้าอาะลล”
“ไม่มีทา!”
เ้าายรีทศายุทธทรำราม พุ่อ์เ้าหาเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ ระาพระแสาบออมาเรียมพร้อมฟาฟัน
เร้!
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรเป็นฝ่ายั้รับ่อน แล้วปัพระแสอพระปิุลาออไป ึ่อยเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุ้วยเพลาบที่หนัหน่วและแ็ร้าว
ผิับพระเนรสีน้ำเินั่ไพลินนั้นไหววูบ อ่อนแอ
“ทำไมถึทรทำเ่นนี้พระเ้า่ะ” เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรรับสั่ถามเ้าายรีทศายุทธ์ที่มีฝีาบไม่เป็นรอพระอ์เท่าไรนั
“ทำไม...” เ้าายบทรทวน พร้อมแ่นพระสรวลเหยียหยาม “ทำไมน่ะหรือ”
บำถาม เ้าายวัยลานสะบัาบใส่พระนัาโยไม่ยั้ ไม่ออมแรให้ เพราะทรเอาริ หมายมั่นถึะเอาีวิอพระโอรสในพระเษาให้ไ้
“เพราะัน่าหาที่วระไ้บัลลั์ ไม่ใ่เ็ไม่สิ้นลิ่นน้ำนมอย่าแ!”
เ้าายรีทศายุทธ์ทรำรามอย่าแ้นเือ พระอ์ริ้วที่พระเษาไม่ยอมส่่อราบัลลั็ให้พระอ์ แ่ลับยให้เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ผู้เป็นพระราโอรสปรอ่อแทน ทั้ที่พระอ์ทรมีพระนมายุมาว่า มีประสบาร์มาว่าแท้ๆ
พระอ์ือนที่วระไ้รับสิทธิ์นั้น ไม่ใ่พระนัา!
มันอาะเป็นปมในพระทัย...ที่ไม่อาแ้ให้ออไ้เลย
ั้แ่ยัทรพระเยาว์แล้ว เ้าายรีทศายุทธ์ไม่เยไ้อะไรสมวามปรารถนาพระอ์สัรั้ ้านวิาารปรอหรือ็เป็นรอพระเษามาโยลอ วิาอาวุธาร่อสู้ทั้ระยะประิและระยะไล็ทรพ่าย ะมีเพียาบเท่านั้นระมัที่เอานะเ้าหลวสีหราไ้
ทั้พระราบิาและพระรามารา่า็พะเน้าพะนอเอาพระทัยพระราโอรสอ์โ รัทายาทแห่แผ่นิน ละเลยพระอ์ที่ประสูิ้าว่าแปปี
ทริเ่นนั้นลอมา เพราะไม่ว่าทรออโอษ์อยาไ้อะไร พระมารา็บอปั มีสีหน้าแหนหน่าย
‘มัวแ่เล่นอยู่นั่นล่ะ ูแบบอย่าพี่เ้า ายสีหราบ้าสิ’ พระมาราเยิิไว้เ่นนั้น
‘เพราะไม่เยริั ายถึสู้พี่ไม่ไ้สัอย่า’ เ้าหลวรับสั่้วยสีพระพัร์เย็นา
เมื่อโนบั่นทอนำลัพระทัยมา็ไ้เ้าฟ้าายสีหรา พระเษาในะเป็นเป็นผู้ปลอบโยน หาในพระทัยอเ้าายรีทศายุทธ์พระอ์น้อย็เ็มเปี่ยมไป้วยวามระแว ไม่ไว้เนื้อเื่อพระทัยพระเษา ทริเสมอว่าพระเษาะทรลอบสรวลและเย้ยหยันพระอ์ในพระทัยภายใ้สีพระพัร์ที่อ่อนโยน
แล้วนี่อะไร...
ะให้ทรแพ้พระนัาที่มีพระนมายุเพียยี่สิบสี่ันษา ในะที่พระอ์มีพระนมายุห้าสิบสอันษาแล้วหรือ
ไม่มีทา!
“ยอมแพ้เสีย สุริเยนทร์”
เ้าายรีทศายุทธ์ทรสั่ ้อพระนัาเม็ไม่ะพริบนพระเนรปูโปน
“เ้าอา...”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ำลัะรับสั่ ั้พระทัยะเลี้ยล่อมพระปิุลาที่ทรเินทาผิ หาอีฝ่ายลับสรวลออมาราวนวิลริ แสยะพระโอษ์ออเป็นรอยสรวลเหี้ยมเรียม
“หึ ถ้าไม่ยอม ็ายเสียเถอะ เ้าเ็หอ้าแร่!”
เ้าายรีทศายุทธ์เื้อพระแสาบึ้นสู หมายะฟาฟันลมาสุแรเิ
รั้นเห็นว่ารับสั่ันไม่รู้เรื่ออีแล้ว เ้าฟ้าายรัทายาท็ทรัพระทัย ิอาศัยัหวะที่เป็น่อโหว่นั้นสวนพระแสึ้นไป เสียบทะลุพระอุระอพระปิุลา
เ้าายบทรระอัพระโลหิออมา ทร้มลมอพระแสที่ปัาพระวราย
“แ... สุริ...สุริเยนทร์...”
พระำรัสระท่อนระแท่น นัยเนรที่วัึ้นมา้อพระอ์นั้นเ็มเปี่ยมไป้วยวามเียแ้น ่อนที่พระอ์อเ้าายรีทศายุทธ์ะล้มลไประแทพื้น ทำให้พระแสอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ปัลึเ้าไปอี
“บัลลั์...อัน”
แม้ในวาระสุท้าย ็ยัไม่ทรสำนึวามผิ ยัทร้อาระไว่ว้าำแหน่ที่พระเษาอพระอ์ไม่ไว้วาพระทัยะมอบให้
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรทอพระเนรพระวรายไร้วิาอพระปิุลาอย่าเศร้าพระทัย ไม่ทรอยาให้เรื่อบลเ่นนี้เลย
โรม!
พระอ์หันไปทอพระเนรร่าอเสนาบี่าประเทศที่ล้มลแทบพระบาท ในมือมีมีสั้นถือ้าอยู่เพื่อเรียมประทุษร้าย
“ทรเหม่อทำไมพระเ้า่ะ พวบยัายไม่หมเลย”
ทฤายุทูลเสียเนือย าบอเาเพิ่อาบเลืออเสนาบีทรยศสๆร้อนๆ
ในเวลาปิ เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ะโ้อบลับ้วยพระพัร์ระรื่น แ่นี่ลับทรทำเพียแ่แย้มพระโอษ์อย่าโทมนัส ่อนะรับสั่เบาๆับราอรัษ์ประำพระอ์
“อบในะ ทฤายุ”
ารวาล้าบินเวลาไปรึ่วัน ว่าอทหารผู้ภัีะ ‘ลาอ’ ้าราารั้นผู้ให่และทหารที่หันมาับาบเ้าับฝ่ายบมามัรวมันที่ลานหน้าพระราวั รวมถึััวมหาเล็ยศ่ำและนาำนัลบาส่วนเพื่อรอสอบสวน็เป็นเวลาบ่ายแ่
“่าพวมัน!”
“ไอ้นทรยศ อยู่ไป็หนัแผ่นิน!”
เสียโห่ร้ออย่าเียแ้นอประานัระมทั่วลานที่เปิโอาสให้เ้ามาูโมหน้าเหล่านทรยศแผ่นิน
“ะทรทำเ่นไรีพระเ้า่ะ”
ัรายุทธหันมาทูลถามเ้าฟ้าายหนุ่ม เพราะเรว่าหาปล่อยไว้นานว่านี้ ราษรอาะอรนทนไม่ไหว และเริ่มทำารรุมประาทั์บที่ไร้ทาสู้ ถูมัมือมัเท้าอย่าแน่นหนา านั้น วามวุ่นวายย่อมบัเิแน่
เ้าอพระเนรสีน้ำเินู่มผินพระพัร์ไปหานทูลถาม ่อนะทรรัส้วยพระสุรเสียััถ้อยัำ
“พาไปัไว้ในุใ้ิน พรุ่นี้เ้า่อยประหารแล้วเอาศีรษะไปเสียบประานเสีย”
ราอรัษ์อที่ะลอบลืนน้ำลายลออึให่ไม่ไ้ วิธีารสำเร็โทษบอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์นั้นโหเหี้ยมพอสมวร แ่หาเมื่อพิาราถึสิ่ที่ผู้ทรยศแผ่นินทำลไปแล้วนั้น ็ถือว่าสาสม เพราะโทษเิมที่เยระบุไว้ในมเียรบาลือประหารเ็ั่วโร้วย้ำไป
“พระเ้า่ะ ระหม่อมะนำวามไปบอราเมศ”
ายหนุ่มหมายถึผู้บัับบัารมทหารม้ารัษาพระอ์ ึ่เ้าฟ้าายสุริเยนทร์็ทรพยัพัร์รับ โยไม่ละสายพระเนราหน้า่าึ่สามารถมอเห็นลานว้าไ้ัเน
ไม่ทรเ้าพระทัยเลย...
ทำไมหนทาึ้นรอราบัลลั์แห่ปััน์อพระอ์ึเ็มไป้วยลิ่นเลือเ่นนี้
ว่าพระอ์ะสะสาภาริเสร็็มื่ำ ทรสรน้ำและเปลี่ยนลอพระอ์เสียใหม่่อนที่ะเส็ไปหาพระรามารา
หน้าพระำหนันั้น็สว่าไสวไป้วยบเพลิ ล้ายับะุรอ้อนรับผู้มาเยือนนสำัอเ้าอพระำหนัหลัาม
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์็ทรเหวี่ยพระวรายลาหลัอม้า้นแล้วเส็เ้าไปโยมีมหาเล็ที่ล่วหน้ามาัารวามเรียบร้อยโ้ำนับถวายวามเารพนำมันไปยัอ
“เ้าแม่”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรพระำเนินรไปหาสรีวัยลานที่ริ้วรอยแห่าลเวลาไม่ไ้บั่นทอนวามาม หายิ่เสริมสร้าพระบารมีใหู้น่าเรามยิ่ึ้น
“าย!”
พระนาิราริสเทวีที่ประทับรอพระโอรสมานานเป็นั่วโมทรลุาพระแท่น แล้วอ้าพระพาหาสวมอพระโอรส้วยวามิถึและเป็นห่วับพระทัย
ผู้เป็นพระโอรสลอบสำรวพระมาราในะที่พระนารรแสสะอื้น้วยวามีพระทัยอย่ายิ่ที่แ้วาวใอพระนาเส็ลับมาหาอย่าปลอภัยรบสามสิบสอ
พระมาราทรูบผอมลมาว่าาล่อนที่เห็น พระพัร์ที่แม้ะยัาม แ่เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทริว่าพระพัร์อรานีิราริสีเียว อบพระเนรเป็นสีล้ำ
“ายปลอภัยีนะลู อนที่แม่ไ้ยินว่าายถูยิระหว่าเินทา แม่หัวใแทบวาย”
รานีิราริสทรรับสั่พร้อมรอยพระสรวลโล่พระทัย แล้วันพระวอ์สูอพระโอรสออาอ้อมพระพาหาเพื่อวาพระเนรเหมือนับสำรวหาวามผิปิบนพระวราย ึ่บันี้เหลือเพียริ้วรอยาๆเท่านั้น
“พระเ้า่ะ ายอาะไม่ไ้มายืนอยู่รนี้ หาอนนั้นไม่มีน่วยลูเอาไว้ทัน”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ราบทูลพลาทรุอ์ลประทับลบนพระแท่นเีย้าพระรามาราามแรึอพระนา
“ใรัน๊ะ”
พระนาิราริสรับสั่ถามทันทีที่ทรไ้ยินเ่นนั้นะที่พระโอรสทรึพระหัถ์ทั้สออพระนาไปุมไว้
“แม่ะไ้ให้นนำออบแทนที่เา่วยายไปให้”
“เ้าุทวาทศพระเ้า่ะ”
รับสั่อบทำให้พระนที่ถูัแ่อย่าีเลิึ้น้วยวามสสัยเล็น้อย
“ายหมายถึ ลูายโทนอเ้าายุษเทพินทร์ับท่านหิสุธาลินีน่ะหรือ”
“พระเ้า่ะ”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรอบพร้อมรอยแย้มพระสรวลบนพระโอษ์เมื่อทอพระเนรเห็นสีพระพัร์ที่มีทั้วามประหลาพระทัยระนยินี
“แล้วท่านเ้าุเป็นเ่นไรบ้า เาสบายีไหม”
พระนาิราริสรับสั่ถามถึสารทุ์สุิบอายึ่เป็นพระาิห่าๆอพระสวามีอพระนาที่ไม่ไ้เห็นหน้า่าาว่ายี่สิบปี
แม้ว่าทวาทศะอทูลลาออาำแหน่เสนาบี่าประเทศนานราวยี่สิบห้าปีเห็นะไ้ แ่พระนาิราริสเทวียัรับสั่เรียทวาทศว่า ‘เ้าุ’ แทนนามริ ทำให้เ้าฟ้าายทรเรียทวาทศว่าท่านเ้าุามไป้วย
“เ้าุสบายีพระเ้า่ะ มีลูสาวสอน”
ทรทูลอบพระมาราไปเ่นนั้นเนื่อายัไม่ทรทราบว่าะนี้ทวาทศำลันอนหลับไม่ไ้สิเพราะพิษไ้
“แม่เาว่าลูสาวอเ้าุสวย้วยล่ะสิ ใ่ไหม าย”
พระนาิราริสรับสั่ัอ เมื่อเห็นพระเนรมุที่อ่อนโยนลยามที่เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรรับสั่ถึบุรสาวทั้สออทวาทศ ึ่ใบหน้าหวานหาเยือเย็นอศศิธราปราึ้นในมโนภาพ
“พระเ้า่ะ เธอสวย”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์รับสั่ถึศศิธราพระพัร์เย ไม่มีท่าทีว่าะทรระาอายสันิ ทำให้พระนาิราริสทรรู้สึอายแทนที่พระโอรสรัสออมาไ้โยสีพระพัร์ไม่เปลี่ยนแปล
“เอาเถอะ อนนี้พัเรื่อลูสาวอเ้าุไว้่อน”
พระสุรเสียออีอ์รานีแห่แว้นปััน์แปรเปลี่ยนเป็นเร่รึมมายิ่ึ้น พร้อมับแววพระเนรริั
“แม่ิว่าายวระเริ่มปิบัิราภาริในานะเ้าหลวแห่ปััน์ั้แ่วันพรุ่นี้ แม่ไม่อยาให้บัลลั์ว่าในะที่รอพิธีเถลิราสมบัิ”
“แ่เ้าแม่ไม่ิว่ามันเร็วไปหรือพระเ้า่ะ” เ้าฟ้าายพระโอรสทูลแย้
รานีิราริสไม่ทรำริเ่นนั้น พระนาส่ายพระพัร์พลาอบปิเสธ
“ไม่หรอ แม่ว่ายิ่เร็วนี่ล่ะยิ่ี พระราพิธีเอาไว้ัารทีหลั”
พระนาิราริสรัส
“่วนี้แม่ะ่วยายทำาน้วย เพราะ้อัารอะไร่อมิอะไรอีเยอะ รีทศายุทธ์สร้าวามเสียหายเอาไว้มามาย”
รับสั่มาถึรนี้แล้ว็ทรหยุ ระบายพระปัสสาสะ ไม่ทริว่าพระนิษภรรา* ะอาหา่อเรื่อร้ายแรถึเพียนี้
“แม่ะัารเรื่อวามเรียบร้อยอบ้านเมือเอ ทั้เ็บวาแล้ว็บูระเมือบาส่วน ส่วนายเอ็เ้าประุมามปิ มิะนั้นถ้าสนใแ่ะปรับปรุบ้านเมืออย่าเียว ประเี๋ยวสภาเสนาบีมันะวุ่นวาย ไหนะ้อหานมาแทนเ้าุบานที่ายไปอี แล้วยิ่ายเพิ่ะรับ่ว่อาเ้าพ่อมา าแ่ทั้หลายะเถียันให้ายไปเสีย้า”
เพราะมีเหุาร์ไม่าฝันเิึ้น ึ้อเปลี่ยนแผนใหม่อย่ามา
ในราแรนั้น รานีิราริสเทวีทรำริเอาไว้ว่า พระนาะทรำรำแหน่ผู้สำเร็ราารแทนเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ในระหว่าที่พระอ์ทรเรียนรู้านอย่าริั และะทรรอราย์เมื่อวันเถลิราสมบัิ ึ่ทั้หมนี้ะใ้เวลาราวหนึ่เือน
แ่เมื่อเิวามวุ่นวายึ้น รานีิราริสึทรอาสาัารวามเรียบร้อยอบ้านเมือแทนเ้าฟ้าาย และให้พระโอรสทรเรียนรู้านไปพร้อมับาร ‘ทำาน’ ในานะเ้าหลวแห่ปััน์ริๆเลย
เพราะานในส่วนอพระนานั้นไม่ใ่านที่หนัหนาสาหัส เพียแ่ปรับปรุทัศนียภาพให้ลับมาน่ามอุเิม อย่าเ่นารบูระอาารและทำวามสะอาราบเลือ
“ายเ้าใแล้วพระเ้า่ะ”
ทรทราบีว่าสถานาร์ในยามนี้ไม่ปิีนั พระอ์วรึ้นรอราย์โยเร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้
พระนาิราริสทรแย้มพระสรวลเมื่อไ้ยินพระโอรสรับสั่เ่นนั้น พระนาทอพระเนรพระโอรส้วยวามรัที่ท่วมท้นนยาะหาสิ่ใมาเปรียบ
“ีมา อีสามวัน แม่ะให้เ้ารมพิธีัานเถลิราสมบัิให้าย”
้วยเพราะบประมาถูทอนให้น้อยลไปอย่ามา รานีแห่แว้นปััน์ทริว่าพระราพิธีในรัาลนี้ะัอย่าเรียบ่าย เน้นพิธีทาศาสนามาว่าวามยิ่ให่ ึสามารถัึ้นไ้อย่ารวเร็วเพราะไม่้อเสียเวลาัแ่สถานที่และั้อมบวนเียริยศ ส่วนลอพระอ์วันานนั้นะทรเร่ให้เสร็โยเร็ว ึ่พระนามั่นพระทัยว่า่าะัเย็บเสร็่อนวันานอย่าแน่นอน
“แม่อให้ายนึถึเรื่อแผ่นินและราษร่อนเรื่ออื่นใแบบนี้่อไปเรื่อยๆ”
“ายะไม่ทำให้เ้าพ่อและเ้าแม่ทรผิหวัในัวายแน่นอนพระเ้า่ะ” เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรรับสั่พระสุรเสียหนัแน่นและมั่นยิ่นั
“หาเ้าพ่อทรไ้ยิน ะทรภูมิใในัวาย”
รอยพระสรวลปราบนพระโอษ์ามไ้รูปเมื่อนึถึมหาบุรุษผู้ล่วลับ
พระหัถ์เรียวอผู้สำเร็ราารแห่ปััน์เอื้อมไปแะพระพัร์อเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ึ่ในวันพรุ่ะเลื่อนพระยศเป็น ‘เ้าหลวสุริเยนทร์’ ึ่พระอ์็ทรยพระหัถ์หนาึ้นมาทาบับพระหัถ์นุ่มนวลอพระมารา
“หมเรื่อนี้แล้ว...”
พระนาทรเว้นระยะ พลาละพระหัถ์ล
“พูันถึเรื่อหัวใอายบ้า”
เมื่อทรไ้ยินเ่นนั้น มโนภาพอศศิธราที่ำลัส่รอยยิ้มอ่อนหวานให้พระอ์็ปราึ้นมาในพระเศียรแทบะทันที
“แม่ิว่าอายุอายมันมาพอที่ะไ้ฤษ์อภิเษไ้เสียที”
เผลอๆพระนมายุอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์อาะมาไปสำหรับารอภิเษ้วย้ำไป เพราะเื้อพระวศ์ส่วนให่ล้วนแล้วแ่อภิเษั้แ่พระนมายุเลสิบอนปลาย ในะที่เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรมีพระนมายุยี่สิบสี่ันษาเ้าไปแล้ว
“ายมีผู้หิที่หมายปอไว้บ้าหรือยั”
“มีแล้วพระเ้า่ะ”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรรับสั่อบำถามอพระมาราในทันที โยแทบะไม่้อทรพระำริหรือไร่รอ่อนเลยสันิ
“ายเย ‘แอบ’ วารูปอเธอเอาไว้ เ้าแม่อยาทรทอพระเนรไหมพระเ้า่ะ”
แม้ะรับสั่ถามเ่นนั้น แ่พระหัถ์็ล้วลไปในย่ามสีุ่นที่ทรสะพายพิอ์มาาิริรา แล้วยื่นส่ระาษวารูปที่ม้วนเ็บไว้เรียบร้อยให้พระมารา
“เรียมมาแบบนี้ ไม่ลับไปพาเธอมา่อนะมาหาแม่้วยเลยล่ะ”
พระนาิราริสทรระเ้าเย้าแหย่พระโอรสพอเป็นพิธี ่อนะทรลี่ม้วนระาษในพระหัถ์ออเพื่อทอพระเนรู
“สวยนะ”
ทรรัสมหิสาวที่เป็น้นแบบอรูป เรื่อประอบวหน้าทุอย่าเ้ารับันหมอย่าลัว ับให้แลูอ่อนหวานเือวามเยือเย็น
“ายแอบวาริๆ้วย”
ผู้สำเร็ราารรัสเ่นนั้นเพราะศศิธราในรูปำลัอยู่ในอิริยาบถหลับพริ้ม ทรทอพระเนรู่ออีรู่หนึ่แล้วพับเ็บส่ืนให้พระโอรสพลารับสั่ถาม
“ลูสาวใร เ้าุทวาทศหรือ”
“พระเ้า่ะ ศศิธราเป็นลูสาวนโอเ้าุ”
บำราบทูลอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ อีสรีนาทีุ่มอำนาสูสุในราบัลลั์แย้มรอยพระสรวลอย่าพอพระทัยในำอบที่ทรไ้รับ
พระวรอ์บอบบาสมส่วนลุึ้นาพระแท่น ทิ้ท้าย่อนะเส็าไป
“ถ้าอย่านั้น็ไปพาเธอมาให้แม่ไ้เห็นหน้า่าาัวริหน่อย็แล้วัน เพราะเรื่อแบบนี้้อูวามสมัรใอฝ่ายหิ้วย แม่หวัว่าายะไม่ใ่พระยศู่เ็ให้เธอมา้วยหรอนะ”
“ไม่แน่นอนพระเ้า่ะ”
เ้าฟ้าายสุริเยนทร์ทรรับสั่มั่นเหมาะ
หาศศิธราไม่เ็มใะเินทามาแว้นปััน์พร้อมพระเอแล้วล่ะ็... พระอ์ไม่ทรใ้พระยศ ‘เ้าหลว’ มาบีบบัับให้หิสาวมา้วยหรอ
เสมือนพระนาิราริสะทรรู้ันิสัยอเ้าฟ้าายสุริเยนทร์ี เพราะพระนาหยุพระบาทที่หน้าห้อ แล้วทรหันลับมารัสทิ้ท้ายอีรั้
“าย แม่อสั่ห้ามใ้ำลั้วยนะ”
ในะนี้เป็นเวลา่อน้าสายแล้ว แสแเริ่มร้อนแรแผเผา ผิับที่แว้นิริราึ่ในะนี้น่าะมีเพียแอ่อนและสายหมอปะปนัน
‘เ้าหลวสุริเยนทร์ทินบี’ ที่เพิ่เส็ออมาาที่ประุมเสนาบีทรถอนพระทัยเฮือให่ แล้วทรหันไปบ่นระปอระแปับราอรัษ์ที่ามเส็ึ่ในวันนี้มีเพียสอน
“ไม่รู้ผู้เ่าพวนั้นะบ่นอะไรนัหนา ันแ่เปรยถึเรื่อที่เ้าแม่อยาให้ันแ่านไปนิเียว แทนที่ะเอาเวลาไปพูเรื่อนโยบาย่วยเหลือราษร แ่ันแย่ันเสนอเ้าหิแว้นนู้นแว้นนี้มาไม่า”
“พวเ้าุิว่าเรื่ออพระอ์สำัว่าพระเ้า่ะ และิว่าเ้าหิที่เาเสนอพระนามมานั้นามที่สุในแผ่นิน ู่วรับพระอ์”
ัรายุทธ ราอรัษ์ประำพระอ์เ้าฟ้าายรัทายาทที่เพิ่ะไ้เลื่อนำแหน่เป็นราอรัษ์ประำพระอ์เ้าหลวราบทูล
“ะสวยที่สุในแผ่นิน็สวยไปสิ ันไม่สนใหรอ”
เ้าหลวสุริเยนทร์ทรรับสั่อย่าหุหิพระทัย
“เพราะในสายาอันะไม่มีเ้าหิพระอ์ไหนสวยสู้ศศิธราไ้”
ถ้าไม่ิที่ว่า บุลที่ำลัพ่นำบ่นอยู่นี้ือเ้าฟ้าายรัทายาทที่เพิ่เถลิพระยศเป็นเ้าหลวแห่ปััน์อย่าไม่เป็นทาารแล้วล่ะ็ สอพี่น้อนึอยาะร้อไโยโห่ฮิ้วให้อายันไปสั้า
“ะทรทำเ่นไร่อไปพระเ้า่ะ”
ทฤายุทูลถามะที่เิน้วยวามเร็วนเือบะเป็นวิ่ามเส็
“พาศศิธรามาหาเ้าแม่” ทรรับสั่อบามพระประส์อพระมาราที่มีรับสั่เมื่อืนวาน “ถ้าันะแ่านับใรสัน ันะอวามเห็นาเ้าแม่ ไม่ใ่ะเสนาบี”
“ไปเอาอัศวเมธมาให้ัน ันอยาัารทุอย่าให้เร็วที่สุ”
เ้าหลวสุริเยนทร์ทรมีพระบัาับมหาเล็ที่เฝ้าอม้าึ่ลนลานโ้ำนับแล้วรีบไปนำอาาสีำแ้มลายสีาวลาหน้าผามาให้พระอ์
ส่วนราอรัษ์ทั้สอที่ามเส็่า็ผิวปาเรียม้าอ้นที่เินวนเวียนอยู่นออภายในโรม้าให้เินเหยาะย่าออมา
“ลับไปที่บ้านหลันั้น”
หรือหาะรับสั่ให้ถู วระเป็นฤหาสน์มาว่า
สิ้นพระบัา อาาทั้สามัว็ระโนออไปโยพร้อมเพรียัน
ในรั้นี้ ใ้เวลาในารเินทาไปยัฤหาสน์หลัามที่ั้อยู่ห่าออไปไม่ไลาแนวเทือเาร์มาสน้อยว่าอนที่พระอ์เส็ลับแว้นปััน์ในเวลารัิาล
แม้วะวันล้อยเลื่อนอยู่เหนือศีรษะ แ่ลับรู้สึเย็นสบายมาึ้นเมื่อเ้ามาอยู่ในเแนอแว้นแห่สายน้ำ
เ้าหลวสุริเยนทร์ทรึบัเหียนให้ม้าอัศวเมธหยุเมื่อเส็มาถึหน้าประูึ่เป็นทาผ่านเ้าไปยัฤหาสน์หลัาม ทว่า รั้นะเ้าไป็เ้าไม่ไ้ เนื่อาประูเหล็ันั้นถูล้อุแลั่นาลเอาไว้
“ไม่มีใรอยู่บ้านหรือ”
ทรถามอ์เอ้วยวามแปลพระทัย ่วเวลาสั้นๆที่พระอ์มาอยู่นั้น ไม่เยมีรั้ใที่ประูเหล็บานนี้ะถูุแล้อไว้เลย เนื่อาะมีนอยู่ในบ้านลอเวลา หาไม่ใ่นิโลบล็ะเป็นโวิท รวมถึฤิยาที่มีสุภาพอ่อนแอ้วยเ่นัน
“น่าะเป็นเ่นนั้นพระเ้า่ะ”
ัรายุทธทูลอบ เมื่อูาวามเียบวัเวอย่าับสุสานอฤหาสน์ที่ั้ระห่านอยู่เบื้อหน้า
“ระหม่อมะไปสอบถามนแถวนี้ให้”
เมื่อทฤายุพูบแล้ว ายหนุ่ม็ัม้าให้วิ่ไปยัทิศทาที่เห็นบ้านเรือนนึ่ั้ระัระายเป็นหย่อมอยู่แ่ไล
ราอรัษ์หนุ่มใ้เวลาเินทาไปไม่นานนัสำหรับารสอบถาม และี่ม้าลับมาราบทูลเ้าหลวในเวลาอันสั้น
“ไม่มีใรอยู่ที่นี่แล้วพระเ้า่ะ”
เารายาน่ออ์เ้าหลวที่เริ่มมีสีพระพัร์เป็นัวลึ้นมาับพระทัย
“เท่าที่ระหม่อมสอบถาม าวบ้านบอว่าเห็นมีบวนเส็มารับทุนที่อยู่ในฤหาสน์หลันี้ไปยัพระราวัหลวหม”
ำราบทูลอทฤายุทำให้พระนเ้มมวเ้าหาัน ่อนที่ะทรนึถึำราบทูลในเมื่อวานืนอฤิยา
“แ่ทุสิ่ในโลนี้ล้วนไม่แน่นอนนะเพะ”
“หม่อมันิว่าพระอ์น่าะทรทราบีว่า ยิ่เป็นเรื่อราวอำแหน่และอำนาในราวศ์แล้วนั้น ยิ่มีวามไม่แน่นอนสูเสียยิ่ว่าอะไรี”
“มันเป็นลาสัหร์เพะ”
“แล้วเ้าุล่ะ”
ทรถามถึทวาทศึ่เป็นผู้มีพระุ่อพระอ์
“ท่านทวาทศสิ้นไปแล้วพระเ้า่ะ เาิไ้ป่า อาารทรุหนัเสียนไม่สามารถรัษาไ้” ายหนุ่มอบามำบอเล่าอาวบ้าน
เ้าหลวสุริเยนทร์นิ่ไปรู่หนึ่เมื่อทฤายุราบทูล ทั้ื่นะลึและเ็บพระทัยในราเียวัน หาทรรู้เร็วว่านี้อีสันิ พระอ์อาะหาหมอที่สามารถยื้อีวิออีเสนาบีผู้นั้นไ้ และศศิธรา็อาะยัรออยพระอ์อยู่ที่ฤหาสน์แห่นี้
พระโอษ์หนาเบียเ้าหาันอย่า้อารระับพระอารม์ ่อนที่เ้าหลวะัสินพระทัยเรียหาหนึ่ในราอรัษ์
“ทฤายุ...”
สิ้นรับสั่ เ้าอนาม็านรับโยพลัน
“พระเ้า่ะ”
“เ้าไปในวัหลวอิริรา ไปสืบหา่าวราวที่เี่ยว้อับนในบ้านนี้ทั้หมมาให้ัน ไม่ว่าะเป็นเรื่ออะไร็าม อให้รายานมาให้หมทุอย่า”
“พระเ้า่ะ”
ายหนุ่ม้อมศีรษะรับพระบัา แล้วระุ้นให้อาาู่ใวิ่ไปยัทิศทาอันน่าะเป็นที่ั้อัวเมือหลวแห่แว้นิริรา
เ้าหลวสุริเยนทร์ทรทอพระเนรมอามหลัอราอรัษ์ประำพระอ์นระทั่เห็นทฤายุับม้าอเาลายเป็นุเล็ๆห่าออไป และหายลับไปาสายพระเนรในที่สุ
แล้วึทรหันมารับสั่ับอีหนึ่ราอรัษ์ที่ยัอยู่บนหลัม้าไม่ห่าไปาพระอ์เพื่อรอพระบัา
“ส่วนเธอ ลับมาับัน ัรายุทธ”
รัสบ็ทรระุ้นให้อาาสีำอพระอ์วบทะยานลับไปยัทิศทาอันเป็นที่ั้อแว้นปััน์พร้อมับราอรัษ์ัรายุทธ
*พระนิษภรรา = น้อสามี
ความคิดเห็น