ตำนานพิภพอสูร

ชีวิตมัธยมปลายของใครหลายๆคนเป็นอย่างไรผมไม่รู้และไม่สามารถเข้าใจได้ แต่ชีวิตมัธยมปลายของผมไม่ได้สวยหรูเหมือนคนอื่นมากนัก ผมเป็นเด็กหนุ่มอายุ18ปีที่ต้องดูแลคุณตาคุณยายมาตั้งแต่เด็กพ่อแม่ของผมหายตัวไปตอนที่ผมอายุได้12ปี โดยที่ไม่บอกอะไรกับผมและคุณตาคุณยายเลย

ผมใช้ชีวิตในแต่ละวันซ้ำไปซ้ำมาตื่นแต่เช้ามาทำอาหารให้คุณตาคุณยายทานแล้วรีบไปเรียนเลิกเรียนมาผมต้องรีบกลับไปดูแลพวกท่านต่อ ถึงแม้ค่าใช้จ่ายทุกอย่างจะมีคุณป้าคอยจัดการแต่เรื่องภายในบ้านเกือบทุกอย่างผมต้องจัดการเองมาแต่ไหนแต่ไร

ผมไม่เคยรู้จักของเล่น ทีวี หรือแม้แต่ลูกกวาด ผมยังไม่เคยกินผมเฝ้าคอยและนับวันตั้งตารอให้งานเทศกาลพระจันทร์สีทองมาถึงสักทีมันเป็นวันเดียวที่ผมจะได้เจอเพื่อนที่ในแต่ละปีพวกเราสามารถมาเจอกันได้แค่วันนี้วันเดียว พวกเรามาเจอกันโดยบังเอิญและความบังเอิญนี้ทำให้ผมได้เจอเพื่อนที่แสนดีที่พร้อมจะทำให้ผมได้คลายความกังวลต่างๆที่มันตอกย้ำความรู้สึกข้างในของผมตลอดมาให้หายไปทั้งหมดเพียงแค่วันเดียวคืนเดียวก็ยังดี

"แต่การพบเจอในครั้งนี้ก็กลับเปลี่ยนชีวิตของผมและทุกคนไปตลอดกาล"