ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    NaRuTo นารูโตะมี...มี!! พี่สาว ๐_o!!!

    ลำดับตอนที่ #8 : เจ้าหญิงนิทรา

    • อัปเดตล่าสุด 12 มี.ค. 50





                               "เจ้าชายเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวก่อนจะหลบอยู่หลังก่อนหิน หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่าถูกจ้อง นางนั่งร้องเพลงอยู่กับสัตว์ป่าอย่างสนิทสนม เธอยิ้มร่างเริงและสดใส นัตสึอยู่ในชุดเสื้อแขนพองสีขาวมีกระอกทับพูกหน้าสีดำกระโปรงสีดำยาวประมาณเข่ามีผ้าคลุมไล่สีน้ำตาลเข้ม ผมสีดำยาวสวยคลอเคลียอยู่บนเนินอก ตามเรื่องเขาต้องอึ้ง แต่อิทาจิเขาไม่ได้อึ้งแต่ทั้งทึ้งทั้งอึ้งX2ไม่มีใครบอกเขาเลยว่ามีการเปลี่ยนบท เขาเผลอยืนขึ้นเพื่อให้มองเธอเห็นชัดๆ

                              "ใครน่ะ!?"เอตะโกนถามตามบทอิทาจิเดินออกมาก่อนเธอจะถามซ้ำ

                              "ท่านเป็นใคร?"เธอถามพลางก้าวถอยหลัง

                              "ข้าเป็นชาวบ้านสามัญ แม่หญิงอยู่ในป่าลึกนี้คนเดียวรึ?"อิทาจิถามพลางแสดงท่าทาง

                              "เอ่อ...คือ.....ไปล่ะ!!"เธอไม่ตอบรีบวิ่งเผ่นหายไปทันที คล้ายกับว่าเอานิสัยตัวเองมาใช้ แล้วไฟก็ดังลงเช่นเคยเพื่อให้ทุกคนเตรียมฉากใหม่

                              "หลังจากนั้นไม่นานราชามีคำสั่งให้องค์หญิงกลับวังเพราะอีกไม่นานใกล้ถึงวันเกิดเจ้าหญิงแล้ว แต่ยังไม่เห็นเกิดอะไรขึ้นจึงวางพระทัย จึงสั่งให้นางกลับ และอีกอย่างคือนางมีพระคู่หมั่นแล้ว และแต่งกันหลังงานวันเกิดไม่กี่เดือน

                             "ท่านพ่อ! ข้าเจอแล้ว! ข้าเจอคู่แท้ของข้าแล้ว"อิทาจิวิ่งเข้าห้องโถงใหญ่และประกาศเรื่องที่เขาเอหญิงสาวให้ฟัง

                             "ไม่ได้เจ้ามีคู่แล้วน่ะเอริค!"ราชากล่าว โดยคนแสดงคือจิไรยะ

                            "แต่ข้ามิได้รักพระธิดาแมรี่(นัตสึนั้นเอง)"เขากล่าว

                            "แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร มียศอะไรรึป่าวล่ะ?ฤ"ราชาจิไรยะถาม

                            "นางเป็นสาวชาวป่า"เขากล่าว จิไรยะแสดงสีหน้าเยียดหยาได้เหมือนมาก

                            "ฮึ แค่นี้นางจะไปเหมาะอะไรกับเจ้า เอาเถอะน่าเอริค วันนี้เป็นวันเกิดของเจ้าหญิงไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน"ราชากล่าวก่อนจะไปเตรียมตัวเข้างาน อิทาจิรู้สึกง้อนเหงายังบอกไม่ถูก

                            "ว่าไปอิทาจิแสดงสีหน้าเก่งชะมัด"นัตสึพูดกระซิบกับนารูดตะซึ่งตอนนี้เขาหายแล้ว นารูโตะพยักหน้าเห้นด้วย








                           ตัดฉากไปตอนงานเลี้ยง


                             "ในงานผุ้คนต่างหลั่งไหลกันมาเพื่อสมความงามของเจ้าหญิง และในตอนนั้นเอง แม่มดก็ปรากฏตัว"

                             "555+"เสียงหัวเราะดังขึ้นเหมือนเมื่อ17ปีที่แล้ว แม่มดดำปรากฏกายมาอย่างน่าตลก ตรงที่ถือขนมกินอยู่ตลอด

                             "แม่มด!"ราชากล่าว ทุกคนในงานต่างแตกตื่น

                            "ตอนนี้คำสาปของข้าสำแดงฤทธิแล้ว 555+ ลูกสาวเจ้าจะไม่มีวันตื่น 555.."แม่มดกล่าวก่อนหายไป ก่อนจะเกิดแผ่นดินไหวขึ้น และเกิดหนามยักาครอบคลุมทั่วปราสาท โชคดีที่ทุกคนไม่เป็นอะไรแต่ทุกคนหลับ

                            "ในตอนนั้นพระธิดาพูดเข็มปั่นด้ายของแม่มดตำนิ้วเอง นางโดนสะกดให้เอานิ้วไปแตะเข็ม พระนางสลบนอนอยู่บนพื้นหิน นางผ้าทั้งสามไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย พวกเขาตัดสินใจไปบอกเจ้าชายเอริคให้มาช่วยพระนาง"ซึซึนะกล่าว นางฟ้าทั้งสามออกมาแสดง ทั้งสามตรงไปหาเจ้าชาย เจ้าชายตกลงช่วย เขาฝ่าพุ้มหนามจนไปเจอแม่มด อิทาจิสู้กับมังกรคิบะอย่างสู้สี และในที่สุดก็ชนะ เขาตรงไปที่หอคอยที่เจ้าหญิงนอนสลบอยู่


                             เมื่อเปิดประตูเข้าไปพบกับเจ้าหญิงนอนกองกับพื้น ความเศร้าเสียงใจโหมใส่นางฟ้าทั้งสาม เสียงของผู้คนเริ่มเงียบลงเกิดเป็นเสียงสะอื้นแทน เจ้าชายทำหน้าตกใจเพราะคนที่เขารักคือเจ้าหญิงแมรี่

                             "เจ้าหญิง"อิทาจิกล่าวเสียงเบาก่อนอุ้มเธอขึ้นเตียงในห้อง

                             "โธ่เจ้าหญิงของข้า"อิโนะกล่าวพลางร้องไห้ แบบมายาหญิงถูกเอามาใช้กับการแสดง ทุกคนเงียบกริบ อิทาจิโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนคนดูเสียวแทน เมื่อเข้าใกล้ได้ในระยะหนึ่งเปลือกตาบางของเขาเริ่มปิดลง'เฮ้ย จะจูบจริงหรอ?'ซากุระคิดในใจ แต่พอริมฝีปากของเขาเข้าใกล้ ห่างกันแค่เซนเดียว เธอลืมตาขึ้นอย่างหยั่งรู้ เธอลึกขึ้น นั่งเหมือนกับว่าได้รับจูมพิตแล้ว ไฟดับลง มาฟังคำบรรยายของซึซึนะต่อ

                              "เจ้าห,ตื่นจากบรรทม ทุกอย่างกลับคือสู่เหมือนเดิม เจ้าหญิงแต่งงานกับเจ้าชาย ทั้งสองอยู่เคียงข้างกายกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขชั่วนิตนิรันดร......"หลังจากนั้นนักแสดงทุกคนออกมาแสดงตัว เสียงปรมมือดังไปทั่ว กางแสดงจบลงอย่างสวยงาม




                            
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×