ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คิซาเมะ VS นัตสึ (100%)
"อิทาจิ"เธอกล่าวเรียกชื่อเขา แต่สายตาของเขาตรงไปที่คิซาเมะ สายตาหน้ากลัวดูอาฆาต
"นาย..ออกไปจากนี้น้ซะ"เขาสั่งคิซาเมะ คิซาเมะทำถ้าจะเถียง อิทาจิจึงพูดขัด
"แต่..."
"ออกไปซะ"เขากล่าวคราวนี้น้ำเสียงดุดันขึ้น คิซาเมะก็ยังไม่ยอมไป
"ออกไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน"เขากล่าว เนตรวงแหวนถูกใช้งาน คิซาเมะจึงรีบหายตัวไป อิทาจิหันไปมองนัตสึที่นั่งอยู่กับพื้นพลางเดินไปหา
"เธอเป็นไงบ้าง?"เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ผิดไปจากเมื่อกี้ มันดูอ่อนโยนขึ้น
"ก็เห็นอยู่นิ"ถึงเธอจะเจ็บแต่ปากก็ยังไม่หยุดหาเรื่องคน อิทาจิดูเหมือนเบื่อหน่ายกับการหาเรื่องของปากเธอ
"ลุกไหวมั้ย?"เขาถามเธออีก เธอพยายามลุกขึ้น อิทาจิก็ประคองเธอ แต่เธอไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา
"ไม่ต้อง ฉันลุกเองได้"เธอกล่าวพลางลุก แต่พอยืนขึ้นปุ้ม เธอก็แทบจะนั่งลงในทันที บาดแผลลึกมากจนหน้ากลัว
"อ่อนแอ"เขากล่าว เธอแนกึดทันทีทันใด ปากก็กะจะหาเรื่องคนต่อ แต่ธอก็ต้องตกใจ อิทาจิอุ้มเธอขึ้น เธอดิ้นลนแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่มเจ็บ
"อย่าดิ้นให้มากนัก เดี๋ยวบาดแผลเปิด"อิทาจิกล่าว ในระหว่างทางเขาก็ต้องโดนนัตสึหาเรื่อง
"นี้มันร่างกายของฉัน ฉันรู้ดีกว่านาย!!"เธอกล่าวพลางกอดอกอย่างไม่พอใจ
"ทำเป็นปากเก่ง ขนาดนั้เธอก็แทบลุกไม่ขึ้นแล้ว"เขากล่าว นัตสึหาเรื่องตลอดทาง ส่วนอิทาจิก็ทำหน้าเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หลับหูหลับตาฟังๆไปอย่างใจเย็น ในใจนึกอยากปิดปากเธอขึ้นมาซะนี้ แต่จู่เธอก็เงียบลงจนผิดสังเกต เธอหายใจถี่รวนจนหน้าใจหายเหงือซึมตามร่างกาย ปากเริ่มมีสีคล่ำ เขาพอเดาได้ทันทีว่าเธอถูกพิษ เขาพาเธอให้ถึงมือหมอโดยด่วน
ผ่านไป 30 นาที
นัตสึปลอดภัย เธอนอนหลับสบายเสียงหายใจสมั่มเสมอแสดงให้เห็นว่าเธอหลับซะบาย อิทาจินั่งเฝ้าเธออยู่ไม่ห่าง หลังจากนั้นไม่นานเธอเริ่มรู้สึก ดวงตาเปิดกว้าง สิ่งที่เห็นสิ่งแรกคืออิทาจิ เขานั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆ เธอค่อยๆประคองตัวนั่ง อิทาจิเข้ามาช่วย เธอดูจะไม่สบอารมเท่าไหร่ เพราะเธอต้องตอบแทนบุญคุณอิทาจิเป็นสามเท่าอย่างไม่เต็มใจ ตามคติประจำใจที่เธอยึดมั่นเป็นหลัก
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ?"อิทาจิถามเธอ เธอไม่ตอบเชิดหน้าหนี
"เป็นไรไปล่ะ ฮึ?ยัยซุ้มซาม"นัตสึได้ยินดังนั้น เธอหนัหน้าควับมองอิทาจิด้วยสายตาที่เป็นได้ด้วยเปลวไฟของความฉุน
"นายว่าใครซุ้มซามฟะ!!?"เธอกล่าวอย่างฉุนพลางยกกำปั้นขึ้นเป็นเชิงขู่ เธอถึงจะเป็นผู้หญิงแต่พอมาฟังคำพูดแล้ว ทอมชัดๆ- -"
"พูดกับผู้มีพระคุณแบบนี้หรอ?"อิทาจิกล่าวทำหน้ากะล่อนอย่างหายากที่จะได้ดู เขายิ้มอย่างมีเลในจนเธอยังรู้สึกสยอง'ยิ้มแบบนี้เหมือนตอนที่เรามีแผลเลยแฮะ'นัตสึคิดในใจ เพราะเพื่อนๆเคยบอกเธอว่า เวลาเธอยิ้มยิงฟันหรือหัวเราะฮึฮึตอนเจอปัญหา เธอมักมีแผนอยู่เสมอ และตอนนี้มันเป็นสิ่งที่แสดงออกจากอิทาจิ
"เชอะ! ขอบคุณก็ได้ย่ะ เจ้าผู้มีพระคุณ!"เธอกล่าวประชดอย่างอารมณ์เสีย ในตอนนั้นเองนารูโตะก็เข้ามาพอดี เขาเดินเขามาพร้อมกับซากุระคาคาชิและซาซึเกะ
"อาวไง!"เธอกล่าวทักทายอย่างแจ่มใส ทั้งๆที่เพิ่มโดนไปแปมะๆเมื่อตะกี้เนี้ย น้ำเสียงใสร่าเริง เหมือนกับว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร
"ไหนบอกว่าโดนลอบทำลายไง แต่ทำไมเสียงยังแจ๋วอยู่เลย?"นารูโตะถามพลางเดินไปหาเธอ
"ก็ฉันมันพวกอถึกนี้น่ะ"เธอกล่าวอย่างแจ๋วใส
"ว่าแต่พี่ใครอัดมาเนี้ย?"เขาถาม
"ป่าวโดนอัด ฉันน่ะอัดมันต่างหาก แต่เพราะมันเล่นทีเผลอเลยซวยงี้ไง"เธอกล่าวอย่างคับแค้นใจที่แพ้คิซาเมะ
"โดนคิซาเมะเล่นงานเอา"เธอกล่าวต่อด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ในห้องเงียบกริบ สายตาทุกคนมาจอดอยู่ที่อิทาจิ
"มันบอกว่าที่อีตานี้ไม่ยอมกลับเข้ากลุ่มแสงอุษาเพราะฉันเป็นต้นเหตุ"เธอกล่าวต่อโดยไม่ทันสังเกตุสีหน้าของพวกเขา ที่หลีตาลงมองดูอิทาจิอย่างมีความใน
"แล้วไงต่อ?"คาคาชิถาม เธอก็เล่าต่ออย่างคนอยากระบายอารมณ์
"พอฉันบอกไปว่าฉันเพิ่งอยู่นี้ได้ไม่นาน จะไปทำให้อิทาจิไม่อยากกลับไปได้ คิดดูฉันเพิ่งมาที่นี้ได้แค่วันสองวันเองน่ะ"เธอกล่าว
"พอฉันพูดแบบนี้มันก็มาบอกว่า เพราะฉันอยู่กับหมอนี้ ให้ตายสิทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับฉันด้วยฟะ"เธอกล่าวอย่างอารมณ์เสีย ทุกคนเหล่ตาไปทางอิทาจิจนเขาต้องเพ่งสายตาดุใส่เข้าให้ ทุกคนถึงจะหยุดมอง
"ดูคุณนัตสึจะแข็งแรงดีจังเลยน่ะค่ะ เพิ่งโดนไปแปบเดียว ทำไมหายไวจังล่ะค่ะ?"ซากุระถาม เธอส่ายหน้า เพราะนัตสึเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม
"ไม่รู้สิ แต่มันแปลกๆยังไงไม่รู้"เธอกล่าว ทุคนสงสัย
"ยังไง?"ซาซึเกะกล่าว
"ตอนที่นอนอยู่ฉันฝันเห็น เสือขาว มังกร นกเฟลิง แล้วก็เต่าอ่ะ แต่ไม่ใช่เต่าธรรมดาน่ะ เต่าคอยาวด้วยล่ะ"เธอกล่าว อิทาติกับคาคาจ้องเธออย่างสงสัย ทั้งสองดูเหมือนจะตกใจเล็กน้อย
"มันพูดกับเธอรึป่าว?"คาคาชิถาม
"ไม่อ่ะ"เธอกล่าวพร้อมส่ายหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น