ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : วันที่สองในโคโนฮะ
ในช่วงดึกของคืนนั้น
ความเงียบโรยตัวลง ลมเย็นๆค่อยๆพัดผ่านร่างการของหญิงสาว เธออยู่ในชุดนอนเสื้อแขนยาวติดกระดุมสีฟ้าอ่อนตัวใหญ่กับกางเกงขายาวสีฟ้าอ่อนตัวหลวม เธอนั่งเกิดเข่าอยู่ที่ระเบียง อาจเป็นเพราะความไม่เคยชินกับบ้านหลังนี้ ดูเหมือนฝัน
"ถ้าฝันแบบนี้ไปตลอดก็ดีน่ะ อิอิ"เธอกล่าวพลางแหงนหน้ามองฟ้า
"เธอยังไม่นอนอีกหรอ?"เสียงเรียบเย็นดังขึ้น เธอรู้ได้ทันทีว่าใคร
"เออ แล้วทำไมไม่ทราบ"เอกล่าวอ่ยางกร้าวร้าวกับอิทาจิ ดู่ทาเธอจะไม่ชอบคนขี้เก็กเธอเท่าไหร่
"พูดกับเจ้าของบ้าน เขาพูดกันอย่างนี้หรอ?"อิทาจิถามพลางนั่งลงข้างๆเธอ เธอขยับถอยห่าง
"แล้วจะทำไม?"นัตสึถามไปอย่างกวนประสาท
"เดี๋ยวก็เก็บตังซะหรอ"อิทาจิขู่ มีรึคนอย่างเธอจะยอม
"ชาตหน้าสิ อย่าคิดน่ะว่าฉันอยากจะอยู่บ้านนายน่ะ ไม่ให้อยูฉันก็ไม่อยู่"นัตสึกล่าวประชดก่อนจะลุกขึ้นอย่างอารมณ์เสีย แต่เธอดันซุ้มซามสะดุดขาตัวเอง ทำให้เธอล้มหน้าคะมัม แต่เธอต้องแปลกใจ เธอไม่เจ็บ แต่กลับมาความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาประคองร่างเธอไว้ เธอหันควับมองอันที อิทาจิช่วยเธอไว้
"เธอนี้ซุ้มซานจริงๆ"อิทาจิกล่าว เธอฉุนกึก แต่ก็ไม่ล้าด่าคนตรงหน้า เพราะเขาช่วยเธอไว้ คติประจำใจ เธอมีไว้ว่า บุญคุณต้องตอบแทน ความแค้นต้องชำระ เธอต้องตอบแทนบุญคุณอิทาจิ ถึงจะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่
"ขอบใจ"เธอกล่าวอย่างเขินอาย ด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"หา?...เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรน่ะ?"อิทาจิถามเธออย่างแปลกใจ แต่ในใจเขามีรอยยิ้มเปื้อนอยู่เต็ม
"ไม่รุ ฉันบอกแค่ครั้งเดียว เชอะ"เธอกล่าวพลางสบัดหน้าหนี ถึงลุกขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะตรงดิ่งไปที่ห้องของตัวเอง อิทาจิแอบอมยิ้ม อย่างไม่รู้ตัว
ในเช้าวันใหม่ นัตสึตื่นตั้งแต่เช้าตามนิสัย ตอนตี5.....- -"
"ตายชัก ตื่นตั่งแต่ตีหาเลยวู้ย เพราะเจ้าเตียงนี้จริงๆดันแข็งโป้กยังกับหิน กว่าจี้นอนหลับไปดี เล่นปาไปเกือเที่ยวคืน เฮ้ย แล้วนี้ฉันต้องใส่ชุดไหนเนี้ย?"นัตสึบ่นอย่างออกหน้าออกตา
"แบบนี้ต้องลื้อตู้โดยด่วน"เธอกล่าวก่อนจะเดินไปที่ลิ้นชัก ซึ่งมันก้มีเสื้อผ้าของผู้หญิงอย่างหน้าแปลกใจ มันเป็นเสื้อแขนกุดคอแหลมสขาวสะอาดดูน่ารัก เธอเห็นปุ้มคิ้วกระตุกทันที
"นี้หมอนั้นมีของแบบนี้ด้วยหรอ"เธอกล่าว แต่ในใจก็ลองคิดในแง่ดีดู
"หรือว่าหมอนั้นเตรียมไว้ให้...ไม่มีทางแต่ชัง่เถอะดัดแปลงหน่อยก็โอเคแล้ว"เธอกล่าว ในตู้ยังมีชุดอื่นอยู่อีก เธอลื้อจนเจอเสื้อที่อยากใส่ ถึงจะดูหวานไปหน่อยก็ตามที เธฮไปหยิบกรรไกรกับด้ายและเข็มจากในกระเป๋าที่เผอิญตรงมาด้วย เธอดันแปลงชุดเสร็จสรรพ(เยนงี้ป่าว?) โดยการดันแปลกจากเสื้อตัวเดิม และกางเกงสีดำในกระเป๋าซึ่งมันเป็นชุดซ้อมไทยุทธ(จำได้แล้ว วิชามันชื่อไทยุทธ)ของเธอ
เป็นเสื้อคอกลมเพราะเธอเอาเศษผ้าจากตัวเสื้อซ้อมไทยุทธของเธอมาใช้ ทำให้เธอดูดีมากขึ้น กางเกงเป็นกางเกงสีดำสนิทเธอเย็บที่ชายกางเกงให้เข้าหากันกลายเป็นกางเกงแบบจีนโบราณ ยิ่งทำให้เธอดูดีมากขึ้น ที่มือซ้ายใส่ที่รัดของมือสีดำ เธอแต่งเรียวร้อยแล้ว เธอก็หันไปหยิบง้าวที่อยู่ในกระเป๋าขงเธอ มันเป็นแบบตอกันจึงทำให้สามารถเก็บเข้ากระเป๋านักเรียนได้ แต่ส่วนใบมีดจะไม่มี เพื่อความปลอดภัย เธอจึงใช้แค่ด้าม ไม่เอาตัวมีดไป กล่าวเป็นว่าจากง้าวเป็นพลองซะแล้ว
เธอแอบลงไปข้างล่างเพื่อซ่อมไทยุทธของเธอเอง จนเวลาร่วงเลยไปแล้ว 30 นาที เสียงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว เธอได้ยินมันชัดแจ๋ว สัญชาตญาณการเอาตัวรอดเปิดออกหมด เธอหยุดนิ่ง ในมือถือไม้พลองและบีบแน่น เธอไม่แสดงที่ท่าหวาดกลัวแม้แต่น้อย แววตารุ่งโรดโชตโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งความอยากรู้ ตั้งแต่ฝึกมาวิชาไทยุทธเธอไม่เคยใช้อัดกับคนจริงๆมาก่อน เธอตังท่าเตรีมรับอย่างมั่นใจ
มีบางสิ่งบางอย่างวิ่งเข้าหาเธอ เธอรีบกระโดดถอยข้างไปพลางเอาไม้ตีหลังสิ่งที่กระโจนเข้าหาอย่างแรง สิ่งที่เธอตีโดนคือนินจา รูปร่างสูงโปร่ง มีตัวเป็นสีฟ้า ดูผิดมนุษณ์ หน้าตาก็ยิ่งไม่เหมือนมนุษย์ ที่แก้มทั้งสองข้างมีรอยเป็นขัดสามขีดดูเหมือนเหงือกปลา สีหน้าเขาไม่ได้แสดงความเจ็บปวดแต่อย่างใด เพราะมีดาบยักษ์รับแรงกระแทกอยู่ข้างหลัง
"นายเป็นใคร?"นัตสึถามด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น
"เธอสิน่ะที่ทำให้ คุณอิทาจิไม่ยอมกลับแสงอุษา"นัตสึเลิกคิ้วข้างหนึ่งเป็นสัญญาณว่างง
"จะบ้ารึไงฟะ ฉันเพิ่งจะอยู่หมู่บ้านนี้ได้ไม่นาน จะไปทำให้มันอย่างอยู่นี้ต่อได้ไง?"เธอถาม แต่ดูเหมือนว่าชายตรงหน้าจะไม่ค่อยเชื่อซักเท่าไหร่
"แต่เธออยู่กับเขา!"ชายตรงหน้ายังพูดต่อ
"ไอบ้า แค่อยู่กับเขาแล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วยฟะ!"นัตสึต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้าต่อ เธอก็รู้หรอกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร แต่ดันจึงชื่อไม่ได้
"ว่าแต่....นายเป็นใคร?"เธอถามอย่างไร้เดียงสา
"ฉันคือโฮชิงาเคะ คิซาเมะ หนึ่งในแสงอุษา"คิซาเมะกล่าวอย่างเปิดเผยตัว
"ดูนายจะร้อนรนมาเลยสิท่า ที่อีตทอิทาจิไม่ยอมกลับเข้ากลุ่มน่ะ"เธอกล่าวแทงใจดำพลางยิ้มเยาะเยื้อย คนตรงหน้าทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาหยิบดาบที่ห้อยอยู่ข้างหลังออกมา เขาเตรียมจะฟาดมันใส่เธอแล้ว รอยยิ้มหายไป ร่ากายเธอขยับเตรียมรับอัตโนมัติ ถึงเธอจะไม่ใช่นินจา แต่ก็ไม่อ่อนแอถึงขนาดยอมให้คนตรงหน้าฆ่าได้ยๆ
เคร้ง!!!
เสียงการต่อสู้ดังขึ้น เธอที่ไม่ใช่นินจาแต่ก็โจมตีใส่คิซาเมะอย่างหนังหน่วงจนไม่หน้าเชื่อว่าจะเป็นแรงผู้หญิง ทั้งสองผลัดกันลุกผลัดกันรับ แต่ส่วนใหญ่คนที่บุกคือนัตสึมากกว่า การเสียดสีของดาบและพลอง ทำให้เกิดประกายใส่ แต่ใช่ว่าไม้พลองของนัตสึจะไหม้ เพราะมันเป็นพลองเหล็ก จึงเกิดประกายขึ้นตลอด คิซาเมะสั่งเกตตามร่างกายเธอ เธอไม่มีสัญญษลักษณ์ที่บ่งบอกถึงความเป็นนินจาของที่นี้เลย
"นี้เธอ! ไม่ได้เป็นนินจานิ!!"คิซาเมะกล่าวอย่างตกใจ คนตรงหน้าที่เขาใช้เวลาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่สามารถล้มเธอคนนี้ได้ ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นนินจา นัตสึแสยะยิ้ม
"แล้วจะทำไมฉันไม่ใช่นินจาแล้วก็ไม่ใช่คนของหมู่บ้านนี้ด้วย ฉันเป็นแค่คนที่เผอิญเดินผ่านมา"เธอกล่าวพลางหัวเราะด้วยท่าทีสบายๆ คิซาเมะได้รับบาดแผลไปหลายจุดส่วนนัตสึ เธอยังไม่มีเลย ในตอนนี้คิซาเมะเล่นที่เผลอ เขาโจมตีใส่เธอ เธอกระโดดหลบแต่คราวนี้หลบไม่พ้น เธอโดนดาบนั้นเฉื่อนท้องไปเต็มๆ เธอแสดงสีหน้าความเจ็บปวดทันที เลือดที่บาดแผลค่อยๆไหล ตอนนี้เธอแทบจะยืนไม่ขึ้นเลยด้วยซ้ำคิซาเมะเอาดาบมาจ่อที่คอของเธอ
"ถ้าเป็นคนปกติโดนฉันอัดตายไปนานแล้ว แต่นี้เธอไม่ใช่นินจา กลับมาควมสามารถมากมาย..เธอเป็นใครกันแน่?"คิซาเมะถาม เธอยังยิ้มอยู่ด้วยความมั่นใจ
"คนอ่ะดิถามได้ ไม่ใช่พวกมนุษย์ปลาอย่างนายนิ"เธอกล่าว
"ใกล้ตายแล้วยังปากมากอีกน่ะ"เขากล่าว แต่สีหน้าของเธอดูไม่เหมือนคนใกล้ตายเลย
"ฮึ ความตายไม่ใช่สิหน้ากลัว"เธอกล่าวอย่างมุ่งมั่น คิซาเมะยกดาบเตรียมปั่นหัวเธอ ในเสี้ยววินาทีนั้นนั่นเอง
เคร้ง!!!
เสียงเหล็กกระทบกันดังขึ้นมีดคุไนของใครบางคนเข้ามาขวางวิถีของดาบนั้น ก่อนจะตามาด้วยเสียงฝีเท้าของคนที่ช่วยเธอไว้ อิทาจิค่อยๆเดินย่างกลายมาหา บรรยากาศเยือกเย็นจนหน้ากลัว แผลที่หน้าท้องของเธอเริ่มชาเพราะอากาศรอบข้างลงอุณหภูมิต่ำลง เธอถูแขนทั้งสองข้างด้วยความหนาวเย็น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น