คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : คาถาลับ บุคคลปริศนา(100%)
ในชั่วเวลาตีสองกว่าqนั้น
"หาว~~"นัตสึนั่งอ้าปากหาววอดๆ เธอไม่ยอมนอนหรอกเดี๋ยวจะไปเหมือนในหนังเข้า แบบพอนางเอกเผลอหลับปุ้บ เช้ามาพระเอกก็ดันนอนกอดอยู่ ถึงรู้ว่าไม่ใช่ละคร แต่มันอาจเป็นอย่างนั้น
"ให้ตายสิ หมอนี้เป็นสไปเดอร์แมนรึไง เหนียวชะมัด นี้ขนาดตีสองแล้วยังเกาะติดหนึบเชียว"เธออย่างเบื่อๆ แล้วอยู่บรรยากาศรอบด้านมีการเปลี่ยนแปลง เสียงของสายลมกระทบใบไม้หายไป เสียงพริ้วของใบหญ้าสงบลงจนเธอนึกแปลกใจ เธอหันมองดูรอบข้างพลางเขย่าตัวคนขี้เซาที่นอนอยู่ที่ตักเธอ แต่พอเธอแค่จับตัวเขาเท่านั้น
"อิทาจิ!"เธออุทานขึ้นอย่างตกใจ ร่างกายของเขาเย็นมาก เย็นเหมือนไม่มีชีวิตแถมยังตัวแข็งอีกต่างหาก
"อิทาจิ!!! อิทาจิ!!! ตื่นสิโว้ย!!"นัตสึเขย่าตัวเข่าอย่างแรงแต่ไม่ได้ผล เธอตัดสินใจเอานิ้วไปอังที่ปลายจมูกดูว่ายังมีลมหายใจมั้ย
"อิ...ทา...จิ"เธอกล่าวอย่างตกใจปนช็อก อิทาจิไม่หายใจแล้ว สติขาดสะบั้น จิตใจจมสู่ห้วงลึกใต้จนบึ้งของจิตใจ
"ทะ...ทำไมกัน ยาแก้พิษก็กินไปแล้วนิ ทำไม..."เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงสั้นคอรนอย่างขาดสติ ความกลัวจู่โจมจิตใจ
"ใจเย็นไว้นัตสึ ใจเย็นไว้"เธอกล่าวพลางหายใจเข้าลึกๆตั้งสติให้ดี จนเธอมีสติพอที่จะลำเรียงเหตุการณ์ เธอนึกคิดถึงสาเหตุการณ์ตายของคนที่ยังนอนอยู่บนตักเธอ
"เดี๋ยวก่อนน่ะ ปกติศพที่เพิ่งตายใหม่ๆตัวจะไม่แข็งเร็วขนาดนี้ หมอนี้นอนอยู่บนตักฉันตลอด เมื่อกี่ก็ยังได้ยินเสียงหายใจ ตัวก็ยังอุ่นแล้วอยู่ๆมาเย็นพันนี้ แปลว่านี้ไม่ใช่การตาย"เธอกล่าวพลางหันซ้ายขวาอย่างเยือกเย็น
"มันหน้าจะเป็นคาถาหยุดเวลาซะมากกว่า"เธอกล่าวอย่างมั่นใจ รางสังหรณ์ของเธอบอกว่า ไอคนที่ใช้คาถามันต้องซ่อนอยู่ตรงหน้าเธอ ก่อนจะเกิดลูกไฟประหลาดสีเขียวเหมือนดวงวิญญาณจนเธอรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
"อะไรน่ะ!"เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดังก้องเพราะความตกใจ
"ไม่ต้องตกใจ"เสียงของบุรุษดังขึ้น ดังมาจากกลุ่มลูกไฟวิญญาณตรงหน้า ลูกไฟค่อยๆแปรผันเป็นสัตว์ที่มีลักษณะคล้ายเต่าแต่ตัวใหญ่กว่ามากมีคอและหางยามมากเหมือนงูเป็นสีดำสนิทนัยน์ตาสีเทา มีลูกไฟสีเขียวลอยอยู่รอบตัว เหมือนกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเป็นดวงวิญญาณ
"เต่า"เธอเปรยขึ้นอย่างมึนงง
"ข้าคือเต่าดำผู้เป็นหนึ่งในสัตว์ศักดิ์สิทธิทั้งสี่ ผู้ครอบครองทิศเหนือ"สัตว์ตรงหน้าแนะนำตัว นัตสึรีบลื้อความรู้ในสมองมาใช้ทันที
"อ๋อ หมายถึงสัตว์ผู้ครองทิศทั้งสี่ เหนือใต้ออกตกละสิน่ะ"เธอกล่าวอย่างผู้ชำนาน
"ถูกต้องแล้ว ข้าคือเกนบุ"สัตว์ตรงหน้ากล่าว
"ฉันขอถามอะไรหน่อย นายใช่มั้ยที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้?"เธอถามเต่ายักษ์ตรงหน้า เต่าพยักหน้ารับ
"ทำไม?"เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ไม่รู้เพราะอะไรแค่คนตรงหน้าที่เธออยากถีบหนักถีบหนาตายลง ทำไมไฟคารมอยู่ๆถึงลุกขึ้นมาได้
"ไม่ต้องห่วงหรอก พอคุยธุระเสร็จฉันก็จะทำให้เขากลับเป็นแบบเดิม"เต่าดำกล่าว ใจเธอชื้นลงไปบาง
“แล้วมีธุระอะไรล่ะ?”เธอถามสัตว์ตรงหน้า เธอลุกขึ้นยืนเท้าเอวแต่ก็ถูกอะไรบางอย่างอัดกระเด็น
โครม!!!!!!!!!!!!!
ร่างกายเธอกระแทกเข้ากับต้นไม้อย่างแรง เธอแทบจะไม่ทันตั้งตัวด้วยซ้ำ เต่าตรงหน้าค่อยๆเปลี่ยนร่างทีมีลักษณะหน้าตาเหมือนมนุษย์ เป็นบุรุษร่างยักษ์มีร่างกายกำยำหน้าตาถือว่าใช่ได้ทีเดียว เขามีผมสีดำสนิทสั้นประบ่านัยน์ตาสีรัตติกาลคู่สวย ดูน่าหลงใหล แต่สำหรับนัตสึแล้ว มันเป็นอะไรที่กวนโมโหมาก
“เล่นงี้เลยหรอ!”เธอกล่าวพลางลุกขึ้น
“ฉันขอท้าเธอแข่งกับฉัน นี้แหละคือธุระของฉัน”ชายตรงหน้ากล่าวแต่ดูเหมือนเธอจะไม่อยากแข่งด้วย
“ถ้าเธอไม่แข่ง ชายคนนั้นจะไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิม”เขากล่าวขู่เธอ เธอหยุดนิ่งคิดเหมือนกำลังคิดอยู่
“OK ถ้าฉันชนะนายต้องทำให้หมอนั้นกลับเป็นเหมือนเดิม แต่ถ้าฉันแพ้ล่ะ นายจะเอาอะไร?”เธอถามอย่างเซ็งๆ
“ไม่มีไรมาก ฉันแค่ขอชีวิตเธอไปก็พอ”เขากล่าวพลางยิ้มเหี้ยม แต่นัตสึดูจะไม่กลัวเลยแถมยังแสยะยิ้มอีกต่างหาก
“แบบนี้น่าหนุก”เธอกล่าวก่อนจะเริ่มลงมือ เธอวิ่งกูดเข้าหาศัตรูหมายจะจัดการให้ได้ที่เดียว แต่คนตรงหน้าใช้วิชาสลับร่าง เธอเปิดรับประสาทสัมผัส ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสูสี ฝ่ายศัตรูเริ่มใช้คาถาเข้าช่วย
“คาถาน้ำ กระสุนวารี!”ฝ่ายตรงข้ามเริ่มเอาจริง นัตสึหลบการโจมตีนั้นได้หมด ในหัวเริ่มวางแผน เธอวิ่งเข้าไปในป่าศัตรูวิ่งตาม เธอใช้ใช้จักระสร้างด้ายขึ้นมาก่อนจะนำมาผูกติดกับดาวกระจาย เธอปามันใส่คนตรงหน้า
“กระจอกน่า!!”คนตรงหน้ากล่าวปรามาสเธอ แต่เธอก็ยังปาดาวกระจายไปต่อ เธอวิ่งเข้าหาชายตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะหายไปพร้อมควัน เธอกลับมาอยู่ด้านหลังของคนตรงหน้า ทั้งสอหยุดนิ่ง
“หยุดทำไมล่ะไม่โจมตีเข้ามาต่อรึไง?”ชายตรงหน้าถามเธอ เธอยกมีดคุไนขึ้น ดาวที่ตกอยู่เกลื่อนพื้นพุ่งตรงเข้าหาคนติดกับดัก และเขาหลบมันไม่หมด จนเกิดเป็นรอยแผลอยู่เต็มตัว เลือดสดๆค่อยๆไหลรินออกจากร่างกาย และเมื่อเธอยกมีดขึ้นอีกครั้งดาวกระจายกระพุ่งมาอีกครั้ง แต่คราวนี้มันวิ่งพุ่งเข้าใส่ต้นไม้สี่ด้านก่อตัวกันเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัสที่ขึงดักตัวคนที่อยู่ตรงกลางจนแน่
“กับดักหรอ”ชายคนนั้นอุทานอย่างตกใจ
“แค่นี้ฉันก็ชนะนายแล้ว”เธอกล่าวพลางเดินเข้าหาชายตรงหน้า
“ทำตามสัญญาด้วยน่ะ เพราะไม่งั้น...”เธอกล่าวก่อนค่อยๆยกมีดขึ้น ด้ายจักระที่มัดตัวขึ้นเป็นรูปสีเหลี่ยมเริ่มบิดตัวเล็กลงและแน่ขึ้น
“โอเคๆ”เขากล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่เธอยังไม่ปล่อยเขา
“นายอ่อนให้ฉันใช่มั้ย?”เธอถามชายตรงหน้า เขาหัวเราะ
“รู้ด้วยหรอ?”เขาถามเธอกลับด้วยสายตาอ่อนโยน
“ต่อที่ปะทะกันฉันรู้สึกว่านายใช้พลังไม่เต็ม”เอกล่าวก่อนจะยกมีดคุไนลงเป็นการเก็บด้ายจักระ ทั้งสองเดินตรงไปยังร่างที่ไม่ได้สติของอิทาจิ ชายคนนั้นดึงอะไรบางอย่างออกจากร่างกาย เขาดึงมันออกจากหน้าอก ดวงไฟสีฟ้าอ่อนเหมือนวิญญาณ เขายืนให้เธอ เธอเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสงสัย
“อะไร?”เธอถาม
“รู้สึกว่าเจ้าดวงวิญญาณนี้จะเรื่องมากน่ะ ไม่ยอมให้ฉันคืนวิญญาณให้”เขากล่าว
“แล้วจะทำไมอ่ะ แล้วไงถือยื่นให้ฉัน”เธอถามอย่างสงสัย
“เข้าอยากให้เธอคืนวิญญาณให้น่ะ”ชายตรงหน้ากล่าวอย่างอ่อนโยนผิดกับตอนต่อสู้
“แล้วจะทำไงอ่ะ?”เธอถามอย่างสงสัย เธอไม่ใช่นินจาที่กล้าแกร่งอะไร จะไปคืนวิญญาณให้คนอื่นเขาได้ไง
“หมอนี้คงรู้วีคืนวิญญาณมั้ง ถึงไม่อยากให้ฉันทำ”เขาอย่างอย่างเล่นๆ เธอชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิ
“แล้ววีธีคืนคืนวิญญาณเขาทำกันไงหรอ?”นัตสึถามคนตรงหน้าอย่างอินโนเซนต์
“การถ่ายวิญญาณเข้าถ่ายกันทางปาก”ชายตรงหน้าบอก นัตสึแทบจะเป็นลมในทันที แล้วชายตรงหน้ายังจะย่ำเติ่มอีก
“หรือพูดง่ายๆก็จูบนั้นแหละ เอาดวงวิญญาณใส่ปากแล้วถ่ายให้ร่างของวิญญาณแต่ใช้เวลาหน่อยน่ะ อีกอย่างถึงเจ้าของร่างจะรู้สึกตัวแล้วก็ห้ามปล่อยน่ะเพราะพลังวิญญาณยังอยู่ในปาก เพราะฉะนั้นห้ามปล่อยแต่หยุดพักหายใจOKนั้นได้ ที่จะบอกก็แค่นั้นแหละ อิอิ ฉันไม่อยู่ขัดจังหวะน่ะ ไปล่ะ”ชายคนนั้นกล่าวก่อนจะหายไป ปล่อยให้นัตสึคิดมากอยู่คนเดียว
“เฮ้ย!แล้วจะรู้ได้ไงว่าส่งวิญญาณไปหมดแล้ว”เธอตะโกนถามอย่างลืมตัว
“ก็ตอนที่ในปากไม่รู้สึกเย็นแล้วนั้นแหละ”เสียงคำตอบส่งมา
“จะให้ทำไงล่ะ จูบหมอนี้หรอเอาไงดีเนี้ย......โอ้ยๆๆ!!!!บ้าๆ!!!ถือๆไปซะว่าช่วยชีวิตลูกหมาแล้วกัน”เธอกล่าวก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างของอิทาจิ เธอจับดวงวิญญาณเข้าปาก ถึงจะเป็นลูกไฟแต่กลับให้ความรู้สึกเย็น เธอก้มลงประกบริมฝีปากบางเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้งมีไอสีฟ้าเล็ดรอดออกไปบ้าง แต่ครั้งนี้ยาวนานกว่าที่คิด ดวงวิญญาณค่อยๆวิ่งคืนสู่ร่างเจ้าของ เปลือดตาบางของผู้เป็นเจ้าของร่างเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ผู้ถ่ายวิญญาณให้สังเกตเห็น จึงรีบถอนริมฝีปากทันที ใบหน้าแดงระเรื่อจนดูน่ารักน่ากอด อิทาจิค่อยๆหันมามองเธอด้วยความเหนื่อยล้า
ความคิดเห็น