ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ยาถอนพิษ แต่ดันมาเสริมรัก
"ไม่เอา! ฉันจะกลับหิวข้างตายชักแล้ว"เธอกล่าวก่อนจะสะบัดมือให้หลุด เธอเดินหันหลังและเดินออกหาแต่ว่า.....
"เฮ้ย!!! ไอบ้าอิทาจิปล่อยฉันน่ะโว้ย!!!!"เธอโวยวายเพราะอิมาจิอยู่ๆก็อุ้มเธอขึ้น เธอดิ้นไปมาหวังจะให้หลุด ก่อนเขาจะกระโดดขึ้นต้นไม้พาเธอไป
"นายจะพาฉันไปไหน!!?"เธอถาม
"เอาเถอะน่า เธอต้องชอบมันแน่"อิทาจิกล่าวก่อนจะวิ่งต่อไป เวลาผ่านไปนานมาก
"อิทาจินายจะพาฉันไปไหนกันแน่เนี้ย นี้มันดึกแล้วน่ะ"เธอกล่าวเพราะพระจันทร์ขึ้นแล้ว เขากระโดดลงมากก่อนจะพาเธอแหวกพุ้มหญ้าสูง ที่อยู่ใกล้ๆกับลำธาร เธอมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าด้วยความตะลึง ภาพงดงามของหิ่งห้องจำนวนมากบินกันให้ว้อน ที่กำลังล้อเล่นอยู่กับแม่น้ำ ก่อนมัยจะบินว้อนมาอยู่ข้างๆเธอ
"สวยัจงเลย"นัตสึกล่าวก่อนจะมีหิ่งห้อยมาติดอยู่นี้นิ้วของเธอ เธอมองมั่นอย่างอ่อนโยน หิ่งห้อยบิมมาเกะรอบๆหัวของเอจนกลายเป็นมงกฏหิ่งห้อย
"ไม่ยักรู้ว่ามีที่นี้ด้วย"เธอกล่าวก่อนจะล้อเล่นกับหิ่งห้อยอย่างสนุกสนาน
"บอกแล้วว่าเธอต้องชอบ"เขากล่าวก่อนจะยิ้มให้เธออย่างหน้าประหลาดใจ
"เฮ้ เมื่อกี้นายยิ้มใช่มั้ย?"เธอถาม
"แล้วเห็นว่ามันเป็นไรล่ะ?"เขาถามด้วยสีหน้าเรียบง่ายไร้รอยยิ้ม
"เมื่อกี้นายยิ้มจริงๆหรอ?"เธอถามย่ำ
"แล้วทำไม?"เขาถามกลับด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย ที่เขายิ้มมันผิดรึไง?
"มันผิดรึไง?"เขาถาม เธอส่ายหน้าพลางกลั้นหัวเราะ
"ก็ตั้งแต่อยู่นี้ฉันเพิ่งจะเห็นนายยิ้มครั้งนี้เป็นครั้งแรกน่ะ"เธอกล่าวพลางหวัเราะ อย่างชอบใจ อิทาจิก็ไม่ได้พูดอะไรมากแค่พยายามหลบหน้าแดงของเขาจากสายตาเธอ
"อิทาจิ นายเป็นอะไรรึป่าว? หน้าแดงเชียว"เธอกล่าว เขาส่ายหัวแต่เธอไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ เธอเอามือมาทาบหัวเขา เขาดึงมือเธออก
"ทำไรของเธอน่ะ?"เขาถามนัตสึ
"อาวก็เห็นนายหน้าแดงเลยนึกว่าไม่บาย"เอกล่าวพลางเท้าเอว
"เป็นห่วงหรอ?"เขากล่าว เธอชะงักเล็กน้อย
"ป่าวสักหน่อย ขืนนายเป็นไปแล้วฉันจะกลับไงยะ?"เธอกล่าวก่อนเชิดหน้าหนีด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย อิทาจิไม่รู้เป้นไร รู้สึกว่านัตสึดูน่ารักขึ้น แต่แล้ว
มีฝนเข็มจำนวนมากร่วงโรยมายังตำแหน่งที่พวกเขานั่ง ทั้งสองกระโดดหลบด้วยความว่องไวแต่มีกลิ่นบ้างอย่างลอยมา นัตสึรู้ทันทีว่ามันคือกลิ่นอะไร เพราะเธอชอบที่จะอ่านหนังสือสมุนไฟรจึงเรียนรู้อย่างจริงๆและลองสัมผัสด้วยตัวเองมาแล้ว
"อิทาจิห้ามหายใจน่ะ กลิ่นนี้มันมีพิษ!!"เธอตะโกนพลางหาผ้าปิดปาก แต่มันทันอิทาจิสูดดมเข้าไปแล้ว เขาเริ่มมีอาการสำลักเหมือนขาดอาการหายใจ ก่อนจะค่อยๆล้มตัวลง วิ่งไปหาเข้า ก่อนจะเขย่าให้อิทาจิได้สติ
"ตื่นสิอิทาจิ ตื่นสิ!!!!"เธอเขย่าตัวเขาอย่างแรงเพราะอิทาจิมีถ้าทีจะหลับแล้ว
"ฮึๆๆ มันไม่มีวันตื่นหรอ"เสียงเรียบเยนดังขึ้นดูสั่นๆเหมือนคนมีสเลดในคอ เธอจ้องมองคนๆนั้นด้วยสายตาดุดัน ชายตรงหน้ามีรางกายอันใหญ่โตและเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อตามตัวมีรอยแผลเป็นอยู่ทั่ว ผมสีน้ำตาลเข้มลองทรงนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มดูดุดัน
"นายเป็นใคร?"เธอถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ที่ทั้งเย็นชาและเยือกเย็น นำเสียงยังแฝงไปด้วยความอาฆาตอย่างน่ากลัว
"ฉันชื่อมันตะฉันเป็นคนของท่านโอโรจิมารู"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเย้อหยันข้างหลังมีลูกน้องตามมาด้วยสองคน คนหนึ่งอ้วนเตี้ยหัวล้าน อีกคนผอมสูงผมตั้งสีแดงเหมือนเป็นการย้อม
"ฉันคือมัตสึละ โจจิน นินจาผู้ที่ฉลาดที่สุดในโลก"คนผอมอวดตัวจนหน้าเตะ
"ฉันเอการะ เก็นซู นินจาที่เก่งที่สุดในโลก"อีกคนก็อวด เธอมองพวกนั้นด้วยอาการปลงๆ ดูแล้วพวกคนตรงหน้าไม่เหมือนนินจาสักนิด
"เรามาเผื่อจัดการกับอิทาจิ"ชายคนผอมกล่าวอย่างมั่นใจ พวกนั้นดูจะประมาณเธอมาไปหน่อยซะละมั้ง
"พวกนายติ้งต้องชะมัด"เธอกล่าวอ่านนี้ไฟคารมของเธอดับลงตั้งๆแต่เจ้าพวกนี้แนะนำตัว มันดูตลกมากกว่าหน้าเกรงขามซะอีก
"เธอด่าใคร หา!!!!!"ชายร่างยักษ์กว่า
"ก็พวกแกนั้นแหละ ไอโอโรมันเอาเข้ากลุ่มได้ไงวะ?"เอกล่าวก่อนจะเอามือลองท้ายทอย
"แก!!! เรียกท่านโอโรจิมารูห้วนๆได้ไง!!!"ชายคนอ้วนตะคอกใส่นัตสึ แต่เธอดูจะไม่สนเท่าไหร่
"จะเรียกยังไงมันก็เรื่องของฉัน แต่พวกนายเอายาถอนพิษมาซะ"เธอกล่าวก่อนส่งสายตาดุไปให้
"เชอะ ใครจะเอาให้ไงๆ"ชายคนผอมกว่า
"อิอิ อีกไม่นานเพื่อนเธอก็จะตาย 555+"คนผอมกว่าอีกครั้ง
"นายใช้พิษของงูเห่าใช่มั้ยล่ะ?"นัตสึถามไป พวกนั้นชะงัด
"รู้ได้ไง?"คนร่างยักษ์ถาม เธอหัวเราะ
"พวกนายคงจะเพิ่งหัดใช้พิษละสิท่า"เธอกล่าวพวกนั้นทำหน้างง
"พิษนั้นที่จริงแล้วมันเป็นพิษทาโกะ ทาโกะมันแค่ทำให้คนที่ถูกพิษจะมีสภาพเหมือนตายแค่ชั่วคราวไม่มีพิษมากมายขนาดฆ่าคนได้หรอก"เธอกล่าว
"หา!!! ไม่จริงน่ะนี้ไม่ใช่พิษของงูเห่าหรอกหรอ?"ชายตรงหน้าถามอย่างสับสน
"ใครบอกว่าใช่ พิษของงูเห่าเอามาสกัดเป็นน้ำหอมไม่ได้หรอกน่ะ ไอพิษที่คราวพิษงูเห่าแล้วเอามาสกัดเป็นน้ำหอมได้ มีแต่พิษทาโกะเท่านั้น"เธอกล่าวก่อนจะวิ่งเข้าไปอัดชายตรงหน้าด้วยความเร็วสูงสุด ซึ่งเธอใช้เวลาแค่5วินาทีสามารถล้มคนต้องหน้าได้แล้ว
"อะไรฟะล้มง่ายจริง"เธอกล่าวก่อนจะล่วงหาของเอายาแก้พิษให้กับอิทาจิพวกมันหันมามองเธอ
"โทษทีน่ะแต่ที่พูดไปเมื่อกี้ฉันโกหกน่ะ อิอิ"เธอกล่าวก่อนจะแลบลิ้นใส่ แล้วตรงไปที่อิทาจิที่นอนไม่ๆได้สติอยู่ พิษที่พวกนั้นใช้เป็นพิษงูเห่าจริงๆ
"พวกนี้หลอกง่ายชะมัด ว่าแต่จะให้กินยังไงล่ะเนี้ย?"เธอกล่าว เธอลองเขย่าตัวเขาดู อิทาจิยังมีสติอู่นิดหน่อยเขาลืมตาขึ้น
"อิทาจินายเป็นไงบาง?"เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
"นายลุกไหวมั้ย?"เธอถามเขาอย่างเป็นห่วงเขาส่ายหน้า
"ตายละพิษลามไปไกลแล้ว"เธอกล่าวพิษงูเห่าได้เข้าไปทำลายระบบกล้ามเนื้อแล้ว ตอนนี้อิทาจิกลายเป็นอัมพาตไปแล้ว เธอประคองหัวเขาให้นอนตักเธอ
"เธอจะทำอะไร?"เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาที่แทบจะไม่ได้ยิน แต่เธอได้ยิน
"ถามได้ช่วยชีวิตนายน่ะสิ"เธอกล่าว ก่อนจะหยิบหลวดยาขึ้นมาแล้วดุงจุกออก
"ฉันลงทุนขนาดนี้นเพื่อช่วยชีวิตนาย ความนี้ฉันก็ลบหนี้ชีวิตนายไปหนึ่งอย่างแล้วน่ะ"เธอกล่าวก่อนจะกระดกยาเข้าปากตัวเองทำให้เขาสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะประกบริมฝีปากอวบอิ่มและริมฝีปากบางเข้าด้วยกัน เธอถ่ายยาให้อิทาจิ อิทาจิหลับตาลงรับสัมผัสนั้นอย่างไม่รังเกียจแต่อย่างใด เธอถอนริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วจนอิทาจินึกเสียดา เธอหน้าแดงยังกับมะเขื่อเทศจนดูน่ากิน เธอทำถ้าจะลุกขึ้น อิทาจิฉุดแขนเธอไม่ให้เธอลุกขึ้น
"อะไร!?"เธอถามด้วยน้ำเสียงดูฉุนๆบนเขินอาย
"ก็แค่บอกว่าอย่าเพิ่งลุก"อิทาจิกล่าวพลางหลับตาลง เธอเริ่มฉุนอีกแล้ว
"ทำไมยะ!?"เธอถาม
"ให้ฉันนอนตักเธอต่อเถอะน่า"อิทาจิกล่าวก่อนจะเข้าสู่นิทราจริงๆ
"อาว! เฮ้ย!! อิทาจินายลุกขึ้นเดี๋ยวนี้น่ะ"เธอสั่งพลางขย่มตัวอิทาจิแต่เขาไม่ยอมตื่น
"ไม่เอาน่า"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงงัวเงียก่อนนะหนัหน้าเข้าหาลำตัวเธอแล้วกอดเอวเธอไว้แน่ไม่ให้เธอไปไหน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น