ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : หลงมาได้ไง?!!
ในเช้าวันใหม่น่ะประเทศไทย ทุกคนอย่างเงียบสงบ และทุกอย่างก็เป้นเหมือนเดิม ไม่ว่าจะเป็นการเดินทางไปทำงานของพวกนักธุระกิจ หรือ การเดินทางไปโรงเรียนของนักเรียน ทั้งเด็กเล็กเด็กใหญ่
"หวัดดีเฟิร์น"เสียงของหญิงสาวดังขึน เธอมีผมสีดำสนิทแบบคนเอเชียยาวมาถึงสะโพก แต่ธอมีนัยน์ตาสีทองมันผิดไปจากปกติ เหมือนกับว่าเธอไม่ใช่คนเอเชีย เธอชื่อมีนามว่าฮาอาระ นัตสึ เธอเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นจีน แต่มาอยู่เมืองไทยด้วยเหตุย้ายตามพ่อมาทำงานที่เมองไป
"อืม"นัตสึทักทายไป พวกเธอเดินเข้าโรงเรียนไป ทำทุกอย่างเหมือนุกวัน ไม่ว่าจะเรียนหนังสือ กินข้าวนั่งคุย นั่งเลย แต่วันนี้มีอยู่อย่างหนึ่งที่แปลกไป
"นั้นมันอะไรน่ะ?"นัตสึถามเฟิร์นเพื่อนของเธอ สิ่งที่เธอยื่นให้ดูคือผ้าคาดหัวสีน้ำเงิน เหมือนในนารูดตะ
"นี้แกไม่รู้จักสัญญาลักษณ์ของหมู่บ้านโคโนะฮะรึไง?!!"เฟิร์นถามนัตสึด้วยถ้าทีตกใจ
"อาวหรอ ดูไม่ค่อยออกแฮะ"นัตสึกล่าวอย่างเอื่อยเฉื่อย
"ซาซึเกะคุง!!!!!!!!>__<!!!"ยัยนี้บ้าการ์ตูนนารูโตะโดยเฉพาะซาซึเกะรู้หมดทุกอย่าง ส่วนนัตสึดูบ้างไม่ดูบ้าง ไม่ถึงกับบ้าหรอกน่ะ จิงๆออกแนวคุณหมอซะมากกว่า อ่านหนังสือทุกเล่มที่อยู่ในห้องสมุด โดยเฉพาะเรื่องสมุนไฟร รู้หมดเลยทั้งของจีนของญี่ปุ่นหรือของไทย เธอเป็นคนที่ชอบวางแผนมากแถมชอบโผล่แบบไม่ให้รู้ตัวอีก เลยได้ฉายา แมวป่ามาเฉยเลย
"นี้ฉันซื้อมาเผื่อด้วยน่ะ"เฟิร์นยืนผ้าให้อีกอัน นัตสึกก็รับไว้ด้วยสีหน้าเรียบง่าย ก่อนจะกล่าวขอบคุณ
"แต้วกิ้ว"แล้วหลังจากนั้นก็ถึงคาบชมรม เฟิร์นอยู่ชมรมเย็บปักทักร้อย ส่วนนัตสึถึงจะชอบอ่านหนังสือ แต่ก็ไม่ได้เป็นบรรณารักษืหรอกน่ะ เธออยู่ชมรมยุทธศาสตร์(ถ้าจำไม่ผิดชื่องี้แหละ) คือชมรมที่รวมๆศิลปะการป้องกันตัวแบบไทยๆ ไม่ว่าจะเป้นมวยไทย กระบี่กระบอง หอกรือง้าว มาอยู่ในอันเดียวกันหมดเป็นวิชาที่พระนเรศวรใช่ต่อสู้เอาแผ่นดินไทยกลับคืนมา(วิชาที่กล่าวมาเป็นเรื่องจริงน่ะจ๊ะ) อาวุธประจำตัวเธอคือ ง้าว เธอแข่งแกร่งที่สุดในชมรมได้ฉายาว่า นางพญาขุนพลศึก หลังจากที่ซ้อมเสร็จ เธอเดินกลับบ้านไป เมื่อทุกวันเป้นเรื่องปกติแต่.....
เกิดหลุมดำขนาดยักษืใต้ฝ่าเท้าเธอ เธอตกลงไปในหลุมดำนั้นอย่างรวดเร็ว แรงกดดันมหาศาลกล่อมสติเธอให้ดับ เธอพยายามฝืน
"นี้มันอะไรกัน!!? แรงกดดันมหาศาลนี้!!"เธอกล่าวอย่างตกใจ เธอพยายามฝืนเปลือกตาบ้างให้เปิดตลอด แต่ทำไมได้ ไม่นานนักเธอก็หมดสติลง
เปลือกตาบ้างเปิดขึ้นอีกครั้ง นัตสึลุกขึ้นลางจับขมับอย่างปวดหัว เธอทวนเหตุการณ์ในหัว ตอนแรกก็เดินอยู่ดีๆ แล้วก็มีหลุดดำประหลายผุดขึ้นมาใต้เท้า แล้วไงต่อ?
(ต่อไปจะโยนบทให้นัตสึบรรยายล่ะน่า)
"เฮ้ พี่สาวเป็นไงบ้าง?"เสียงใครอ่ะ ฉันหันไปดูคนข้างๆที่ถามฉัน ฉันตาโตเท่าไข่ห่านเลย ผลผู้ชาย ผมทองตาสีฟ้า อายุคง12-13 ปี ชุดสีส้ม นี้มันนารูโตะนิ!!๐_O!!
"ธะ...เธอ?!"ฉันแทบจะร้องเสียงหลงเลยเชียว นารูโตะ อยู่นี้ได้ไง แล้วฉันมาที่ไหนเนี้ย ว่าแล้ฉันก็มองไปรอบๆห้อง นี้วันบ้านใครว่ะ- -
"พี่สาวเป็นไรอ่ะ หรือว่าไม่สบาย"นารูโตะพูดพร้อมกับเอามือมานาบที่หน้าผากฉัน รู้สึกดีใจที่ไม่ได้บ้านารูโตะ ถ้าบ้าฉันกรี้ดไปนานแล้ว
"เธอชื่อไรอ่ะ?"เราถามไปตามบท แบบว่าชอบแกล้งตนเล่นอยู่เรื่อยๆ เลยมีบทโกหกเยอะ เราต้องถามไปตามบท อยู่ๆรู้ชื่อเขาขึ้นมาเขาก็งงน่ะสิ ต้องถามไว้ก่อน
"นารูโตะฮะ อุซึมาคิ นารูโตะ แล้วพี่สาวล่ะ?"นารูโตะถามเราต่อ โชคดีจริงท่เป้นคนญี่ปุ่น มีชื่อเป็นญี่ปุ่นเลยไม่ต้องมานั่งนึกชื่อแบบปัจุบันทันด่วน
"ฮาอาระ นัตสึ"
"นี้ถามหน่อยสิ ที่นี้ที่ไหนหรอ?"ฉันถามเขา
"หมู่บ้านโคโนฮะ"นารูโตะบอก ไม่น่าถามเราน่าจะรู้น่ะเนี้ย
"แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี้ย?"เรากล่าวก่อนจะเอามือจับหัวตัวเอง รู้สึกปวดหัวเล็กน้อย
"ก็พี่ตกลงมาจากฟ้านู้น แล้วก็มาตกในแม่น้ำในหมู่บ้าน โชคดีน่ะที่อิทาจิอยู่แถวนั้นเลยช่วยไว้ทัน"เฮ้ย อิทาจิ เอ๋...ใครแล้วอ่ะ ในนารูโตะจำไม่ค่อยได้แฮะ
"อิทาจิใครอ่ะ?"เราก็ถามไปตามภาษาคนป่วย ตอนนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามาพอดี ผมดำสั้นประป่าตาสีดำสนิท หมอนี้หล่อแฮะ แต่โทษทีเถอะ มันบ่ใช่สเป็กฉัน
"นั้นไง ตายยากจริงๆเลยน่ะนาย นี้ไงพี่สาว คนที่ช่วยพี่ไว้"นารูดตะพาหมอนั้นมาทำความรู้จัก เราก็พอรู้หรอกน่ะ หยิ่ง เท่ เย็นชาแล้วก็..เลือดเย็น หมอนี้เป็นฆาตกรไม่ใช่หรอ? เขาหนีออกจากหมู่บ้านตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ งงโว้ย!!
"นี้อุจิวะ อิทาจิฮะ"รู้แล้วพ่อหนู
"หวัดดี ฉัรฮาอาระ นัตสึยินดีที่ได้รู้จัก"ฉันก็ทักทายไป แต่มหมอนั้นขรึมชิบ ดูแค่พยักหน้าเฉยๆ ขี้เก็กชะมัด- -^
"แหะๆ - -" ขอโทแทนเจ้านี้ด้วยน่ะฮะ หมอนี้ก็ของเก็กแบบนี้แหละ"นารูโตะตัวจริงไม่ค่อยเหมือนในการ์ตูนเท่าไหร่เลยแฮะ ชั่งมัน ก็ยังดี สงสัยได้เจอนารูโตะภาคพิศดาลแล้วมั้งเรา?
"อืม บ่เป็นหยัง^ ^"
"พี่นี้เจอตอนแรกก็นึกว่าเป็นพวกสวยดุเย็นชาขี้เก็กเหมือนหมอนี้ซะอีก ที่แท้ก็สติไม่เต็มบาทนี้เอง"โว้ย เจ้านารูโตะได้ใจเกินไปแล้วน่ะ ไอบ้า ฉันเคกหัวมันไปที่หนึ่งแบบว่านารูโตะยังตั้งตัวไม่ทัน
"ได้ที่ขี้แพะไล่น่ะแก"เรามองด้วยสายตาออดุๆ เรามีเขียวโผล่ออกมาด้วย มันเลยดูเหมือนหมาปา ไม่ก็แมวอ่ะน่ะ
"งั้นนารูโตะฉันฝากด้วยแล้วกัน ขี้เกียดดูฉากลิงกับหมากัดกัน"
"ไอ้บ้า นายว่าใครเป็นหมาฟะ!?"นั้น นิสัยไม่เป้นหญิงมาอีกแล้ว เราก็ชอบพูดฟะ เฟ้ย ว่ะหรอกน่ะ แต่มันก็พูดไปให้เท่งั้นแหละ อีกอย่างมันคุ้นปากมากกว่าด้วย
"นั้นดิ!!"นารูโตะเห้นด้วยชัดเจน
"คนเจ็บก็อยู่ส่วนคนเจ็บ"อิทาจิพูดอะไรกวนประสาทชะมัดเลย มันเดินออกไปแล้ว เราก็มาคุยกับนารูโตะนั่งบ่นนู้นี้เรื่องหมอนี้ ก่อนจะโดนวงกลับเข้าเรื่องเก่า
"ว่าแต่พี่นัตสึมาจากที่ไหนหรอฮะ?"เราแข็งโป้กเลย จะบอกว่าไงอ่ะ ถ้าอยู่ประเทศไทยจะบอกเลยว่ามากว่ามาจากประเทศจีน หรือไม่ก็ญ๊ปุ่น แต่นี้เธออยู่ที่โคโนฮะ ที่ๆพวกนิจาอยู่ เธอยังไม่รู้เลยว่าชื่อประเทศชื่ออะไร
"เอาเป็นว่ามาจากที่ๆไกลมากๆแล้วกัน....ไกลจนไม่รู้จะกลับยังไง"เราเล่นละครเล็กน้อย ทำหน้าเศร้าเข้าใจ ดูดินารูโตะมองเขาตาแป๋วแบบสงสารคนอ่ะ
"หรอฮะ งั้นเอางี้สิมาอยู่บ้านผมไปพลางๆก่อนก็ได้นิฮะ อยู่ไปจนกว่าจะหาทางกลับบ้านได้"
"แล้วก็มาเป็นพี่สาวให้ผมด้วย"นารูโตะชวนฉัน ทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันเนี้ยน่ะ
"พะ...พี่สาวหรอ?"เราถามซ้ำเพื่อความมั่นใจ
"อืม ยังไงผมก็อยู่คนเดียวอยู่แล้วนิฮะไม่มีญาติพี่น้อง อยากลองมีพี่สาวกับเขาดูบ้าง อิอิ"ซึ่งกินใจT^T แต่ถ้าคิดในทางคนขี้เกียดหน่อย เหมือนกับว่าจะให้ฉันเป็นแม่บ้านใหงั้นอ่ะ
"แล้วนามสกุลนี้ต้องเปลี่ยนด้วยรึป่าวล่ะ?"ฉันถาม นารูโตะพยักหน้าหงึกๆ ก็จากฮาอาระ นัตสึ เป็น อูซึมาคิ นัตสึหรอ ชั่งเถอะ ยังไงก็ได้
"OK ไอน้อง อิอิ"555+ พอเป็นพี่คนแล้วรู้สึกดีใจจัง ^ ^
แบบเราชอบทำหน้าอย่างงี้น่ะ นารูโตะก็คิดว่าเราเป็นพวกครึม คุยไปคุยมา ที่แท้ก็ตัวเดียวกับนารูโตะนั้นแหละ
(คือชอบกวนประสาท ปากชอบหาเรื่ง แต่โทษทีเถอะฉันไม่ติ๋งต๋องเหมือนนา)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น