บุปผางาม เมื่อยามเหมันต์

ฤดูหนาวปีนั้น ทรงตรัสชมที่หม่อมฉันเข้มแข็งไม่ร้องไห้ 
ฤดูหนาววันเดียวกัน ทรงตรัสว่าโปรดรอยยิ้มของหม่อมฉันมากกว่าใคร
นับจากวันนั้นสวีชิงเฟยก็กลายเป็นคนของฝ่าบาท 
หม่อมฉันคือนางผู้นั้นเพคะ สวีชิงเฟยที่จะไม่หลั่งน้ำตาให้ผู้ใดง่าย ๆ
 ผู้ที่จะใช้ทั้งชีวิตเพื่อฝ่าบาทและมอบรอยยิ้มให้ฝ่าบาทเพียงผู้เดียว
มาวันนี้ฝ่าบาทไม่ทรงโปรดรอยยิ้มของหม่อมฉันอีกต่อไปแล้ว หม่อมฉันไม่เสียใจ
เพียงแต่อยากถามพระองค์หนึ่งข้อ 
ฝ่าบาทเคยตรัสว่าชอบผีเสื้อมากถึงเพียงนั้น
เช่นนั้นนับจากนี้หม่อมฉันขอเป็นเช่นผีเสื้อแสนงาม โบยบินเคียงข้างฝ่าบาทตลอดไปได้หรือไม่เพคะ ?

————————————

แวะมาเปิดเรื่องไว้ก่อนค่ะ กดดันให้แต่งเรื่องก่อนหน้าจบ จะได้มาแต่งน้องคนนี้ต่อ