คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4
“รอส ตามทหารและนางกำนัลทั้งหมดมา เดี๋ยวนี้!”หลังจากองครักษ์คู่ใจออกไปเพียงไม่นานทหารยามทั้งหมดและนางกำนัลหลายสิบคนก็ทยอยเดินเข้ามา แต่บางส่วนต้องยืนรออยู่ภายนอกเนื่องด้วยภายในห้องบรรทมของราชินีสาวที่ยังสลบอยู่ไม่มีที่ว่างเพียงพอสำหรับนางกำนัลทั้งวัง
“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่ารามิเรสมักจะไปเล่นที่ใด”หลังจากที่ฟาโรห์หนุ่มเอ่ยจบเสียงเซ็งแซ่ก็ดังขึ้น ก่อนที่นางกำนัลคนหนึ่งจะก้าวออกมา
“องค์ชายมักจะหนีพระอาจารย์ไปซ่อนเพคะ แต่...”
“ที่ไหนหรือ”ลาริสสาที่เพิ่งตื่นขึ้นลุกพรวดทันที
“อะ...เอ่อ หลังเสาเพคะ จะเป็นมุมอับ”
“เจ้าพาข้าไปทีได้ไหม”ลาริสสาเอ่ยด้วยสีหน้าเว้าวอนจนนางกำนัลสาวถึงกับทำตัวไม่ถูก
“ดะ...ได้เพคะ แต่ พระวรกาย...”นางกำนัลสาวหน้หน้าไปมองฟาโรห์หนุ่มที่พยักหน้าน้อยๆ
“นะ ได้โปรด พาฉันไปที อย่างน้อยๆก็ยังพอมีหวังไม่ใช่เหรอ”นางกำนัลเดินนำออกไป ไม่อยากเอ่ยให้องค์ราชินีเสียใจจริงๆ ไม่อยากเอ่ยว่าไปค้นหามาแล้วแต่ไม่พบแม้แต่เงาขององค์ชายน้อย รามเสสตรงเข้าประคองกายบอบบางของสตรีผู้เป็นที่รักก่อนจะพาเดินตามสตรีผู้นำทางออกไป
“เอ่อ...ในซอกนี้เพคะองค์ราชินี”นางกำนัลสาวล่าถอยออกมาเพื่อเปิดทางให้แก่เจ้าเหนือหัวทั้งสอง
“ลาริสสาเจ้ารอ...”มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปากของฟาโรห์หนุ่มเพื่อไม่ให้พระองค์เอ่ยสิ่งใดออกมา
“ถ้าคุณจะห้ามสา นั่นจะทำให้สาเกลียดคุณไปตลอดชีวิต”พอเจอคำขู่เข้าไปคนตัวโตเลยได้แต่เลยตามเลย ภายในเป็นซอกที่มองจากภายนอกแล้วจะไม่เห็นคนหรือของอะไรที่ซ่อนอยู่ภายในและซอกนี้ก็ไม่เล็กจนเกินไปผู้ใหญ่ตัวโตๆสองคนยืนยังไม่อึดอัด ถือว่าเจ้าลูกชายตัวน้อยของพระองค์เลือกที่ซ่อนได้เป็นอย่างดีทีเดียว
ฟาโรห์หนุ่มก้มลงสำรวจถุงผ้าที่ภายในเก็บขนมปังและขนมต่างๆตุนไว้เต็มที่ก่อนความรู้สึกแปลกๆราวกับพื้นที่ยืนกำลังหายไปจะทำให้สติของพระองค์พร่าเลือน พระหัตถ์หน้าไขว่คว้าหาคนที่ยังยืนอยู่ข้างกายแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าพลันสติที่หลงเหลือก็ดับวูบลงไปทันที
dddddddddddddd
เสียงหัวเราะเฮฮาดังขึ้น พาให้สติกลับคืนมาฟาโรห์หนุ่มสะดุ้งขึ้นทันทีแต่ก็ต้องเอื้อมมือไปคว้าคนตัวเล็กๆที่แทบกระเด็นไปกับแรงลุกของพระองค์ ลาริสสาขยี้ตาน้อยๆแต่เมื่อตาเริ่มปรับแสงได้เท่านั้นแหละดวงตาคู่งามก็เบิกกว้างทันทีเมื่อพบกับสภาพห้องที่คุ้นเคย ลาริสสาหันไปรอบๆห้องจำได้ทันทีว่านี่เป็นห้องของเธอ...ห้องของเธอในยุคปัจจุบัน!!
“ระ...รามเสสคะ รามเสส ทะ...ที่นี่มัน มัน มันดูเหมือนห้องของสามากเลย ไม่สิมันเป็นห้องของสา แล้วเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”เสียงโวยวายและเสียงหัวเราะดังลั่นทำเอาลาริสสาที่ยังไม่ทันตั้งสติสะดุ้งโหยง ก่อนที่ประตูห้องจะเปิดพรวดเข้ามา
“ท่านลุงหนีเร็ว รามุเสสรีบไปซ่อน เจ้าปิศาจมันวิ่งตามมาแล้ว”เจ้าชายน้อยวิ่งเข้ามาในห้องตามมาติดๆด้วยศิระและเจ้าชายรามุเสสก่อนจะกระโจนขึ้นเตียงโดยมิได้ดูแม้แต่น้อยว่ามีสิ่งใดหรือ’ใคร’นั้งอยู่บนเตียง ท่อนพระกรหนาของฟาโรห์หนุ่มคว้าตัวบุตรชายตัวน้อยของพระองค์ไว้ออย่างทันท่วงทีกอนที่ศรีษะเล็กๆนั้นจะโขกเข้ากันกำแพง เสียงหัวเราะเงียบหายไปก่อนที่เสียงเจ้าชายพระองค์น้อยที่ถูกคว้าตัวไว้จะโวยขึ้น
“เจ้าจะทำอะไรข้า บังอาจนัก เสด็จพ่อไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่”
“ใช่พ่อไม่ปล่อยเจ้าแน่รามิเรส”เจ้าชายน้อยหยุดดิ้นเมื่อได้ยินพระสุรเสียงทรงอำนาจก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ
“สะ...เสด็จพ่อ อ๊ะ เสด็จแม่ด้วย”ลาริสสาโผเข้ากอดลูกชายตัวน้อยทันทีด้วยความเป็นห่วง
“สะ...สา ยัยสา นั่นลาริสสาใช่รึเปล่า”ศิระถามอย่างไม่แน่ใจนักทั้งๆที่ใบหน้าหรือรูปร่างเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่นิดแต่ร่างเล็กๆของน้องสาวกลับดูสง่างามอย่างประหลาดเมื่ออยู่เคียงข้างฟาโรห์หนุ่มพระองค์นั้น
“พี่ศิระ!!”
“แฮ่ ปิศาจมาแหล่ว...ยัยสา!”ศิการโวยวายลั่นด้วยความงุนงง ทั้งที่ตั้งใจจะเข้ามาเพื่อเล่นกับหลานชายตัวน้อยทั้งสองแต่เมื่อเข้ามาในห้องกลับเจอะกับน้องสาวที่หายไปเสียนาน คนทั้งหมดภายในห้องเงียบเสียงกันไปโดยปริยาย
ความคิดเห็น