คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1
“รามิเรส อย่าพารามุเสสวิ่งนะ เดี๋ยวก็ได้ล้มกันไปทั้งคู่หรอก”สตรีรูปร่างบอบบางในฉลองพระองค์แห่งราชินีอียิปต์ที่เดินเคียงกับบุรุษผู้เป็นเจ้าแห่งทุกสรรพสิ่งในอียิปต์ เต็ดตะโรบุตรชายคนโตที่พาน้องชายตัวน้อยวิ่งเล่าอย่างไม่ได้ดูทาง
พลัก!!ยังไม่ทันขาดคำเจ้าชายน้อยรามุเสสก็สะดุดล้มลงไปนอนกับพื้น เสียงร้องไห้จ้าทำให้ผู้เป็นมารดาต้องรีบวิ่งเข้าไปอุ้ม
“ลาริสสา รามุเสสขาถลอกน่ะเจ้า”วรองค์สูงของฟาโรห์แห่งอียิปต์เดินเข้ามาก่อนจะใช่นิ้วแตะลงบนแผลของพระโอรสที่ร้องไห้เสียงดังขึ้นมาอีกทันทีจนลาริสาต้องตีเข้าให้ โดยทุกคนลืมคนอีกคนที่อยู่ในบริเวณนี้ไปเสียสิ้น เจ้าชายรามิเรสค่อยๆย่องออกไปจากอาณาบริเวณด้ยเกรงจะถูกพระราชมารดาดุเอาก่อนจะไปนั่งหลบอยู่ ณ เสาหินใหญ่ที่ติดกับกำแพงซึ่งเป็นมุมอับ เจ้าชายน้อยมักจะมาหลบที่นี่เสมอเมื่อหลบหนีจากพระวิหาร
ด้วยความอ่อนเพลียและได้รับความเย็นจากต้นเสาทำให้เจ้าชายน้อยหลับไปในเวลาไม่นาน โดยไม่ได้รู้เลยว่าสภาพแวดล้อมรอบกายกำลังหมุนคว้าง จากเสาหินกลับกลายเป็นเตียงนอนอันแสนอ่อนนุ่ม
dddddddddddddd
“ศิการ นี่มันก็สองปีแล้วสินะจากที่เราได้เห็นลาริสสาตอนนั้น”ศิระนั่งคิดคำนึงถึงภาพน้องสาวที่ยืนเคียงคู่กับชายที่เธอรัก น้องสาวของพี่มีความสุขแล้วใช่ไหม... น้องชายคนรองหันมองหน้าพี่ชายที่จู่ๆก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เมื่อลาริสสาจากไปแม้ทุกคนจะมีอาการเซื่องซึมกันอยู่ในระยะแรกหากแต่เพียงไม่นานทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม คนที่เขาคิดว่าน่าจะร้องไห้มากที่สุดอย่างมารดาของพวกเขากลับเข้าใจมากที่สุดและบอกว่า
‘น้องเขาไปมีความสุขแล้วล่ะ’ อยู่ดีๆศิการก็ลุกขึ้นทำเอาคนที่คิดเพลิดๆสะดุ้งเฮือก
“ฉันว่าเดี๋ยวจะไปจัดห้องยัยสา ไม่ได้เข้าไปนานกลัวฝุ่นจะเกาะซะก่อน แกไปก่อนเลยศิการเดี๋ยวพี่ตามขึ้นไป”หลังจากจัดการสรุปอะไรซะหมดพี่ชายคนโตก็เดินหายไปซะดื้อๆคนถูกสั่งเลยจำใจต้องเดินขึ้นไปยังห้องที่ถูกปิดเงียบมา กว่าสองปีแล้วตั้งแต่ยัยสาหายตัวไป
“พี่ศิระนี่ก็จริงๆเลย อยู่ดีๆก็ หือ...ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!”
“เป็นอะไรศิการ!!”ศิระวิ่งขึ้นบันไดทันทีที่ได้ยินเสียงน้องชายที่โวยวายลั่นบ้าน มือของคนที่นั่งอยู่กับพื้นชี้เข้าไปภายในห้องน้องสาวที่ประตูยังคงเปิดค้าง ศิระชะโงกหน้าเข้าไปภายในห้องก่อนจะนิ่งงันไปเช่นเดียวกันสองพี่น้องหันหน้ามองกันก่อนจะค่อยๆย่องเข้าไปภายในห้อง บนเตียงของลาริสสามีเด็กชายตัวเล็กๆกำลังมุดงุดๆเอาหน้าซุกกับตุ๊กตาตัวโตของน้องสาวของเขา
“พี่ศิระชุดที่เด็กนี่ใส่นี่ พี่ว่ามันแปลกๆไหม หรือสมัยนี้เขานิยมใส่ชุดแบบนี้กันฮ่ะๆ”ศิการหัวเราะฝืดในขณะที่ศิระเอื้อมมือไปดึงเด็กชายตัวน้อยให้หันกลับมา แต่พอได้เห็นหน้าเท่านั้นแหละ...
“เฮ่ย!!พี่ศิระ เด็กนี่มัน”
“ลูกชายของลาริสสา...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน”ศิระพึมพำเสียงแผ่ว ลูกชายโผล่มาอยู่นี่แล้วน้องสาวเขาล่ะไม่วิ่งวุ่นหากันเลยเหรอ เสียงโวยงายของศิการดูเหมือนจะเป็นนาฬิกาปลุกให้กับเด็กน้อยเป็นอย่างดี มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วมองชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าสองคนอย่าง งงงัน
“พะ...พวกเจ้าเป็นใครกัน พวกเจ้าบังอาจลักพาตัวข้ามาหรือ รู้หรือไม่ว่าโทษสถานเดียวของพวกเจ้าคือโทษตาย เสด็จพ่อจะฆ่าเจ้าแน่”ศิการคงจะหัวเราะออกมาดังๆเป็นแน่หากเด็กนี่จะเป็นเด็กในยุคปัจจุบัน หากแต่นี่ไม่ใช่!!
“เจ้าหนู นาย...ชื่อรามิเรสใช่ไหม ใช่รึเปล่า”เจ้าชายน้อยขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะพยักหน้ารับ ผู้มีศักดิ์เป็นลุงทั้งสองแทบจะเป็นลมตาย
dddddddddddddd
“รามเสส คุณเห็นรามิเรสบ้างรึเปล่า ลูกหายไปตั้งแต่ตอนที่รามุเสสล้มแล้วนะ”ลาริสสาเอ่ยถามอย่างกังวลใจ เมื่อลูกชายตัวน้อยหายตัวไปตามหากันเสียทั่ววังก็ยังไม่มีใครเจอ ฟาโรห์หนุ่มสั่งให้รอสไปตรวจสอบกับพวกทหารทั้งหมดก็ไม่มีใครพบเห็นคนแปลกหน้าแม้แต่คนเดียวแล้วบุตรชายของพระองค์จะหายไปได้อย่างไรกันเล่า...
“อย่ากังวลไปเลยเจ้า ลูกคนจะหนีเที่ยวเล่นไปตามประสานั่นแหละ”แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ใจของพ่อมีหรือจะไม่ห่วงสายเลือดของตน ทั้งสองได้แต่ปลอบประโลมซึ่งกันและกันจนลืมไปเลยว่าบุตรชายคนเล็กยังเดินว่อนอยู่...
เจ้าชายน้อยรามุเสสเดินไปทั่วในขณะที่ทหารทั่วทั้งวังยังคงวิ่งวุ่นหามหากันไม่หยุดหย่อน จะมีใครกล้าหยุดเสียอีกเล่าเมื่อฟาโรห์หนุ่มกำชับเสียหนักหนาว่า ‘พวกเจ้าต้องหาให้เจอ!!ถ้าไม่เจอประหารเจ็ดชั่วโคตรทุกคนไม่มียกเว้น!!’สองเท้าของเจ้าชายพระองค์น้อยพาเดินเตาะแตะไปจนถึงสถานที่ ที่พระเชษฐาทรงมาหลบพระอาจารย์ทั้งหลายอยู่เป็นประจำ ก่อนกาลเวลาจะพาหมุนเวียนอีกครา...
dddddddddddddd
“พี่ศิระแล้วจะส่งเจ้าหนูนี่กลับไปยังไงล่ะ ไอ้ก้อนเค้กมีรูโหว่นี่ทำไมมาเกิดแต่กับครอบครัวเราก็ไม่รู้”ศิการบ่นไปเรื่อยในขณะที่มือยังลูบหัวหลานชายสูงศักดิ์ตัวน้อยที่บัดนี้นั่งเล่นหุ่นยนต์ที่ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นสร้างความพึงพอใจให้เจ้าตัวเล็กเป็นอย่างมากเลยทีเดียว ศิระยิ้มน้อยๆอย่างเอ็นดูก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้เจ้าตัวเล็กหูผึ่ง
“ขึ้นไปเอาตุ๊กตากับลุงไหมรามิเรส”เจ้าชายน้อยพยักหน้าหงึกหงักรอยยิ้มกว้างบ่งบอกถึงความดีใจ เด็กก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำแหละนะ ชายหนุ่มจูงมือเด็กชายตัวน้อยขึ้นไปยังห้องของน้องสาวโดยมีเจ้าน้องชายตัวแสบวิ่งตามขึ้นมาด้วย แต่พอเข้ไปในห้องนั่นแหละ ทั้งคู่แทบจะกรี๊ดกันเลยทีเดียว เด็กชาวตัวน้อยที่มีใบหน้าคล้ายคลึงกับน้องสาวของพวกเขาเป็นอย่างมากหันมาแต่เมื่อเห็นเด็กชายอีกคนทั้งคู่ก็กระโดดผลุงเข้าหากันทันที
“รามุเสส เจ้ามานี่ได้ยังไงกัน”พระอนุชาตัวน้อยส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่รู้แต่พอเงยหน้าขึ้นก็สะดุดเข้ากับกรอบรูปอันใหญ่ที่แขวนไว้...
“เสด็จแม่!!เจ้าพี่ดูสินั่นเสด็จแม่”รามิเรสมองตามมือของพระอนุชาก่อนทั้งคู่จะถลาเข้าไปหา’เสด็จแม่’ทันที ดีที่ชายหนุ่มทั้งสองคว้าไว้ได้ทันก่อนจะชนเข้ากับกรอบรูปไม่อย่างนั้นงานนี้ได้มีเลือดตกยางออกแน่
“เฮ่ๆเจ้าหนูใจเย็นๆทั้งคู่เลย ดูให้ดีๆถึงจะเหมือนแม่ของพวกเธอก็เถอะแต่นี่มันไม่ใช่คนนะ เป็นรูปต่างหาก”ศิการเอ่ยก่อนจะอุ้มเจ้าหลานชายคนโตออกจากห้องเพื่อความปลอดภัยของกรอบรูปและหัวของเจ้าตัวเล็กแต่ยังยังไม่ลืมคว้าตุ๊กตาตัวยักษ์ของน้องสาวติดมือออกมาด้วย
“เออล่ะเด็กๆได้เวลาทำความรู้จักกันหน่อยแล้ว ลุงชื่อศิระนะแล้วนี่ก็ศิการ พวกเธอคงไม่รู้พวกลุงเป็นพี่ชายของแม่พวกเธอ”เด็กชายทั้งสองมองหน้ากันอย่างค่อนข้าง งงนิดๆ
“พวกท่านเป็นพี่ชายของเสด็จแม่เหรออย่างนั้นหรือ อย่างนั้นก็ต้องเป็นเสด็จลุงศิระกับเสด็จลุงศิการใช่ไหมพะยะค่ะเสด็จลุง”เจ้าชายน้อยรามุเสสเอียงคอถามอย่างน่ารัก ทำเอา’เสด็จลุง’อดใจไม่ไหวคว้าหมับไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันเป็นการใหญ่
ความคิดเห็น