การเดินทางของจอมเวทย์ไร้ความทรงจำ

ตอนที่ 1 : ตอนที่1 จุดเริ่มต้น

มีวันนึงตัวฉันตื่นขึ้นมากลางป่าพร้อมกับกระดาษ1แผ่นที่วางอยู่ข้างตัว

"ที่นี่มันที่ไหนกัน"

ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย ฉันลืมมันไปหมดทุกอย่าง

เอะ? กระดาษ มีตัวหนังสือเขียนอยู่ด้วย

'ฉันคือใคร ที่นี่คือที่ไหน เกิดอะไรขึ้น ฉันรู้ว่านายกำลังคิดแบบนั้น นายคือนาย ที่นี่คือที่นี่ สิ่งที่มันเกิดขึ้นกับนายก็คือสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับนาย ฉันรู้ว่ามันฟังดูกวนๆ แต่ทั้งหมดคือความจริง ถ้านายอยากที่จะรู้เรื่องราวต่างๆให้มากกว่านี้ ก็จงออกเดินทางซะ เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ พบปะผู้คนมากมาย ในสักวันนึงนายจะรู้ทุกอย่าง'

ออกเดินทาง?

เออ...ว่าแต่ทำไมฉันถึงอ่านมันออกกันนะทั้งๆที่จำอะไรไม่ได้

แต่ใครมันเป็นคนทำเรื่องแบบนี้กัน!! ให้ฉันอยู่ดีๆไม่ได้รึไงกัน ทำไมต้องมาลบความทรงจำกันด้วย แถมยังให้ฉันออกเดินทางอีก

เอาเถอะไหนๆเรื่องมันก็เกิดมาแล้ว ยังไงก็คงมีแต่ต้องทำตามสินะ

อย่างแรกก็ต้องออกจากที่นี่

"[ลอย]"

เอะ? อะไรกันจู่ๆฉันก็พูดอะไรแปลกๆออกมา

เหวอ!!

ทำไมกันอยู่ดีก็บินได้เฉยเลย

บินไปเหนือป่าแล้ว

ดูเหมือนว่าฉันจะควบคุมมันได้นะ

เฮ่อ ทีแรกมันก็ดูเหมือนว่าจะควบคุมได้แหละ แต่ถ้าควบคุมได้จริงๆหน้าฉันคงไม่มาไถลอยู่กับพื้นแบบนี้แน่นอน

"ฮาฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า อะไรของนายเนี่ย จู่ๆ ก็บินมาแล้วเอาหน้ามาถูกับพื้นหญ้าแบบนี้"

มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นแล้วฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง

ตรงหน้าฉันมีผู้ชายคนนึงกำลัง ถือตะกร้าใส่เครื่องมือบางอย่างที่มีลักษณะเป็นลูกกลม

"เอ้า ลุกขึ้นมาสิ"

เขายื่นมามาดึงฉันขึ้น

"ฉันมีชื่อว่า อเลน วอล์คเกอร์"
"แล้วนายล่ะ"

"ฉันไม่รู้"

"ห่ะ?"

"ฉันไม่รู้ว่าฉันชื่ออะไร"

"อืมมม"
"ถ้างั้นจะให้ฉันเรียกนายว่าอะไรล่ะ"

เรียกว่าอะไรงั้นเหรอ

"ฟาเรน"
"ใช่แล้ว เรียกฉันว่าฟาเรน"

ที่ให้เรียกแบบนั้นเพราะคำเมื่อกี้มันโพล่เข้ามาในหัว

"ฟาเรนสินะ"
"แล้วนี่นายจะไปไหนเหรอ"

"ฉันอยากเดินทางไปเรื่อยๆ"
"ที่ไหนก็ได้"

"งั้นมาที่หมู่บ้านของฉันสิ"

"ก็ดีเหมือนกันนะ"

☆

"ถึงแล้วหมู่บ้านของฉัน"
"ที่นี่อาจจะดูเป็นหมู่บ้านธรรมดาๆหน่อยนะ แต่ก็พอรับได้ใช่ไหมล่ะ"

"ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ เพราะจุดมุ่งหมายของฉันก็คือการเดินทาง"
"ว่าแต่ในตะกร้านั่นคืออะไรเหรอ"

"อ๋อนี้คืออุปกรณ์เวทย์ที่เก็บ ภาพจากสถานที่ต่างๆที่ฉันไปเยือนมามากมาย"
"ฉันกะว่าจะเอาไปให้คนที่แฟนของฉันดู"

"ใครงั้นเหรอ?"

"เธอเป็นเมดคนนึงในบ้านของฉัน เธอมีความฝันว่าอยากไปท้องเที่ยวในสถานที่ต่างๆ"
"เธอได้ขอร้องให้ผมนั้นไปรวบรวมภาพจากสถานที่ต่างๆมา เธอบอกว่า'ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถไปในที่ต่างๆได้เพราะว่าเรื่องต่างๆ แต่อย่างน้อยก็ขอให้ได้เห็นภาพเหล่านั้นด้วยตัวเองก็ดี'"
"ผมก็เลยสร้างสิ่งนี้มาให้เธอ"

"วิเศษจังเลยนะครับ ที่คุณสามารถสร้างของแบบนี้ขึ้นมาได้เพื่อที่จะเอาไปให้คนที่รักเนี่ย"

จะว่าไปถ้าออกไปเที่ยวที่ต่างๆไม่ได้เพราะเรื่องงานและอย่างอื่นทำไมไม่ให้วันหยุดยาวมั้งล่ะ

"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกนะครับ"
"้เออว่าแต่คืนนี้ถ้าไม่รังเกียจจะมาค้างที่บ้านผมก็ได้นะครับ"

"ขอรับไว้ด้วยความยินดีครับ"

โครกกก

เสียงท้องร้องของฉันได้ดังขึ้น

"ไปทานข้าวกันไหมครับ"

"ไปครับ"

แล้วคุณอเลนก็พาฉันเดินไปรอบๆก่อนจะพาเข้าบ้านของเขา บ้านของเขาเป็นบ้านที่ดูใหญ่โตมาก ตอนฉันถามไปว่าเพราะอะไร เขาก็บอกว่า ตัวเขานั้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน

"อาหารอร่อยจังเลยนะครับ"

"ขะขอบคุณค่ะ"

นี่คือแฟนสาวของคุณอเลน ชื่อมิร่า เธอเป็นเมดที่ทำงานที่นี่ เท่าที่ฉันดูเธอก็เป็นคนสวยคนนึงเลยล่ะ แต่จะมีท่าทางที่ดูกลัวไปหมดซะทุกอย่าง

พอทานอาหารเสร็จก็ไปสำรวจหมู่บ้านให้ทั่ว เพราะว่าไม่มีอะไรทำ

แล้วก็กลับมานั่งคุยเล่นอยู่กับคุณอเลน

"เป็นแบบนั้นเองเหรอครับ"

"ใช้แล้วครับ"
"จะว่าไปนี่ก็เริ่มมืดแล้วนะครับ"
"มิร่าซัง ช่วยไปเตรียมที่นอนให้คุณฟาเรนหน่อยครับ"

"ค่ะ!!"

☆

"ฮาววว"

ฉันตื่นขึ้นมากลางดึก ในห้องที่คุณอเลนเตรียมให้

"ถึงเวลาของของขวัญแล้วนะครับ"

มีเสียงดังขึ้นจากนอกห้องฉันเลยเดินออกไปดู ซึ่งมันดังมากจากในห้องที่คุณอเลนอยู่

"วันนี้ผมเอาของที่คุณอยากได้มาให้ด้วยล่ะครับ"

จะให้ของขวัญกันสินะ

"มะไม่เป็นไรค่ะ"

คุณมิร่า ตอนด้วยเสียงสั่นๆ

"เอาเถอะหน้า รับไปเถอะครับ"

"กะก็ได้ค่ะ"
"ขอบคุณนะคะ"

พูดเหมือนกับไม่อยากได้จริงๆเลยแฮะ

.
.
.

แล้วเสียงพูดคุยก็ได้เงียบลง แต่ทีแสงที่ส่องสว่างออกมาจากห้องนั้น

"เป็นไงล่ะครับ นี่ไงล่ะครับ ภาพสถานที่ต่างที่สวยงาม"
"ทั้งป่าแห่งความตาย หนองน้ำพันศพ ทะเลสาปเลือด(เลือดของแท้) ทุ่งหญ้าอาบเลือด และสุดท้ายที่ผมใช้เวลาหามันนานที่สุด ของเหลือจากการทำสงคราม ภาพของเหล่าคนนับล้านที่ถูกตัดหัวแล้วเสียบอยู่กับเหล็กแหลม"
"มันช่างสุดยอดจริงเลยนะครับ ภาพเหล่านี้"

เออ! ไม่รู้จะพูดอะไรเลยแฮะ ฉันว่า ฉันรีบไปดีกว่า

อวกกก

แล้วก็มีเสียงเหมือนคนกำลังอวกดังออกมา

"เอาล่ะ เมื่อให้ของขวัญไปแล้วต่อไปก็ถึงเวลาของพวกเราแล้วนะครับ"

"ยะอย่านะคะ"

"ต่อไปต่อไป คุณคุณ คุณจะกลายเป็นคนที่15ของผม แล้วนะครับ"

ฉันเดินออกมาโดยไม่สนอะไรเลย เดินออกจากหมู่บ้านนั้น เดินออกจาก2คนนั้น โดยที่ไม่สนว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้

ถึงฉันจะเดินออกมาโดยไม่สนอะไรแต่ก่อนที่จะมืดมี2เรื่องที่คุณอเลนโกหกฉันเอาไว้ นั่นคือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้

จบ

เรื่องนี้เป็นเรื่องการสำรวจโลกในแง่มุมต่าง ทั้งดีและแย่ มันจะไม่ยึดติดกับสถานที่สถานที่เดียว เพราะงั้นเรื่องของสองคนนี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นไปคิดกันเอาเองครับ

เรื่องนี้เป็นผมงานเรื่องใหม่ ที่ความ dark มันจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ตอนแรกมันก็จะดูธรรมดาๆหน่อยนะ

ตอนแรกมันก็จะสั้นๆหน่อยนะให้