เมื่อฉันเกิดใหม่ในดินแดนลับแล

เมื่อผมรู้สึกตัวกลับรู้สึกสดชื่นแบบคนที่ได้นอนหลับเต็มอิ่ม รู้สึกราวกับว่าผมได้นอนหลับไปนานมากเหลือเกิน ผมพยายามที่จะลืมตาขึ้น แต่ภาพตรงหน้ากลับไม่ใช่ภาพในตัวของเครื่องบิน ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมเห็นก่อนจะหลับไป ผมเริ่มสับสน และพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ก็ไม่สามารถทำได้ เหมือนว่าร่างกายนี้ไม่ใช่ของผม รู้สึกอึดอัดเหลือเกิน

“อุ แว๊”

เอ๊ะ !! นั่นเสียงอะไร ทำไมฉันถึงออกเสียงแปลกๆ ไม่เป็นภาษาเลย

“เด็กน้อย เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น พร้อมกับความรู้สึกที่เหมือนเธอกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ

“อุ แว๊ อุ แว๊” ฉันที่พยายามจะขอความช่วยเหลือจากเธอ

“หิวแล้วเหรอจ๊ะเด็กน้อย รอก่อนนะ แม่กำลังต้มน้ำจาจูแสนอร่อยให้กินนะจ๊ะ” หญิงสาว วัยประมาณ 20 ปลายๆ ยิ้มอย่างเป็นมิตร เธอเป็นผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมากๆ แต่มีร่างกายที่กำยำ กล้ามที่แขนของเธอเหมือนออกกำลังกายอย่างหนักมาหลายสิปปี

“อุ แว๊ อุ แว๊ อุ แว๊” ผมพยายามที่จะสื่อสารกับเธอ แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงร้องออกมา ผมรู้สึกสับสนจนแทบเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น แต่ก็เริ่มรู้สึกสงบลง เมื่อหญิงสาวคนเดิมค่อยๆ อุ้มผมขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอด มันอบอุ่นมากๆ ผมได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจเธอ มันทำให้ผมรู้สึกสงบจนผลอยหลับไป มันเป็นความอบอุ่นที่ผมไม่เคยได้สัมผัสมาก่อนทั้งชีวิต

ใช่แล้ว ! ผมคือพระเอก ถ้าอยากรู้ว่าชีวิตของผมต่อจากนี้จะเป็นอย่างไร อย่าลืม Comment กดหัวใจ และกดติดตาม เป็นกำลังให้ผมด้วยนะครับ