เพนซา

ลำดับตอนที่ #2 : คำสั่ง

บทที่ 2 

คำสั่ง

            แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาภายในห้อง สายลมพัดพาความอบอุ่น และกลิ่นหอมของดอกไม้นานาชนิดเข้ามา ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มขยับตัวหลบแสงอย่างรำคาญ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางงัวเงีย

            “อรุณสวัสดิ์” เสียงของเพื่อนร่วมห้องทักทายหญิงสาวผมสีน้ำตาลแซมแดง

            “อือ  อรุณสวัสดิ์มีมิวล่า” ซียาทักทายเพื่อนร่วมห้องบ้าง ‘มีมิวล่า’เด็กสาวรูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาสีทอง ผมสีชาตัดซอยสั้นดูทะมัดทะแมง เธอเป็นเพื่อนร่วมห้องของซียา ตามปกตินักเรียนจะต้องนอนรวมกันจนกว่าจะอยู่ปีหกจึงจะแยกไปนอนคนเดียวได้ แต่สำหรับเธอ และมีมิวล่าเป็นกรณีพิเศษได้นอนกันสองคนตั้งแต่ขึ้นปีสอง ซียาบิดขี้เกียจแล้วลุกเดินเข้าห้องน้ำไป 

            “ซียา เร็วๆหน่อยสิ ฉันหิวข้าวแล้วนะ” เสียงเร่งจากผู้รักษากฎแห่งดีเบรเซน ที่ตอนนี้หน้าบูดเพราะท้องของเธอแทบจะร้องเป็นจังหวะร็อคแอนด์โรอยู่แล้ว

            “ยังเหลือเวลาอีกตั้งเกือบชั่วโมงก่อนจะเข้าเรียน จะรีบไปทำไม” ซียาตอบมีมิวล่าอย่างไม่ใส่ใจ  มีมิวล่ามองเพื่อนร่วมรุ่นที่ตอนนี้กำลังเสริมสวยอยู่หน้ากระจก  ถ้ามีคนมาเห็นใครมันจะไปเชื่อว่าที่นั่งทาครีม หวีผมอยู่หน้ากระจกเป็นชั่วโมงๆเนี่ย มันเป็นถึงระดับขุนพลของเพนซาเหนือ มองแล้วก็นึกขำอยู่ในใจเพราะเวลาอยู่ในสนามรบซียาออกจะเก่งกล้า และเหี้ยมหาญ ความสามารถของซียาเธอรู้ดีเพราะเธอเห็นความสามารถของเพื่อนคนนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่ว่าจะเป็นความฉลาดรอบคอบเวลาวางแผนการรบ และหัวใจที่เด็ดเดี่ยวเวลาต่อสู้  

.............................................................................................................................

            เสียงฝีเท้าหยุดลงที่หน้าประตูไม้บานใหญ่ ก่อนจะเคาะประตูเป็นจังหวะเมื่อได้ยินเสียงอนุญาตจากอีกฟากของประตู จึงเปิดเข้าไป

            “รุ่นพี่เอียนให้คานินไปตามฉันมามีอะไรหรือป่าวคะ” รอยสงสัยปรากฏบนดวงตาสีน้ำเงินอมม่วง ขณะจ้องมองบุรุษผมสีม่วง ผู้มีตำแหน่งเสนาธิการฝ่ายกลาโหมแห่งเพนซาเหนือ

            “นั่งก่อนสิ ซียา” เมื่อร่างบางนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเรียบร้อยแล้วเขาจึงเอ่ยถึงเหตุผลที่ให้คนไปตามตัวเธอมา

            “เมื่อเจ็ดเดือนก่อนเธอนำกองทัพไปตีเพนซาใต้ทำให้ตอนนี้ที่นั่นเป็นของเรา แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมายังมีการสู้รบกับชนเผ่าต่างๆของเพนซาใต้แทบทุกวัน แถมตอนนี้ผู้ที่ทำหน้าที่ติดต่อราชการกับฝ่ายนู้นก็ล้มป่วยลง เราจึงขาดคนที่มีความสามารถที่จะไปทำให้เพนซาใต้เป็นของเราโดยสมบูรณ์” บุรุษนามเอียนกล่าวพร้อมกับมองท่าทีของรุ่นน้องชั้นปีที่ห้า เมื่อเห็นดวงหน้าหวานยังคงสงบนิ่ง ไม่มีแววอะไรปรากฏบนดวงตาคู่หวาน เขาจึงพูดต่อ

            “ทางกระทรวงใหญ่จึงมอบหมายให้ฉันหาคนที่เหมาะสมไปติดต่อกับเพนซาใต้จนกว่าผู้ติดต่อราชการกับฝ่ายโน้นจะหายดี” เอียนเว้นจังหวะ แล้วพูดต่อ “ฉันจึงเห็นว่าเธอเป็นคนฉลาด และมีความสามารถจึงอยากจะให้เธอรับตำแหน่งนี้ไปชั่วคราวจะได้ไหม” ซียาสบนัยน์ตาสีม่วงนิ่ง แล้วพยักหน้าเป็นการตอบตกลง เสนาธิการหนุ่มมองซียาที่ไม่มีแววอันใดปรากฏขึ้นบนใบหน้า และนัยน์ตา แต่ใครจะไปรู้เล่าว่าภายใต้อาการสงบเยือกเย็นของเธอ  หัวใจของเธอกำลังเต้นแรงแค่ไหน แต่ตอนนี้เธอกำลังรอรับคำสั่งอยู่จึงต้องสำรวมกริยา และปั้นหน้านิ่ง

            “ถ้าอย่างนั้นฉันอยากให้เธอไปแดนใต้ให้เร็วที่สุด ไปได้พรุ่งนี้เลยได้ยิ่งดี”เมื่อได้ยินประโยคนี้จากรุ่นพี่หัวใจของซียาเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกมาข้างนอก เมื่อประโยคต่อมาของรุ่นพี่ดังขึ้นเธอจึงแทบจะจับใจความของมันไม่ได้

“นี่ ได้ยินที่ฉันพูดหรือป่าวขุนพลซียา”เสียงเข้มถามแววไม่พอใจฉายบนใบหน้าคมแวบหนึ่งก่อนจะหายไป เรียกสติของซียากลับคืนมา

“ฉันบอกว่าไปคราวนี้คงไปนานซักหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องเวลาเรียนจะไม่พอ เดี๋ยวฉันจะยื่นใบขอเวลาเรียนให้เธอเอง” เมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้าเข้าใจ เขาจึงบอกให้เธอไปเตรียมตัวเดินทาง ซียาก้มให้เกียรติเสนาธิการหนุ่มพอเป็นพิธี แล้วเดินออกจากห้องมา ด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อนึกถึงใครบางคนที่ต้องแยกจากกันเพราะสงคราวเมื่อสิบสองปีก่อน ‘จะเป็นอย่างไรบ้างนะ  อีกไม่นานก็จะเจอกันแล้ว อยากเห็นสีหน้าตกใจของเขาจัง’ซียาคิดแล้วเดินอมยิ้มไปตลอดทางจนถึงห้องเรียน