ลำดับตอนที่ #2
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การปรากฏตัว
หลัาที่ผมพบ้อวามแปลๆ บนโทรศัพท์อา วามสสัยในใยิ่เพิ่มมาึ้น ืนนี้อาาศเย็นยะเยือ ลมพัแรนม่านบาๆ ที่หน้า่าปลิวไหวไปมา บรรยาาศรอบัวเียบันนวนให้นลุ ผมหยิบอเอสารเ่าที่เอในลิ้นัอาึ้นมาอีรั้ มันเป็นอที่ถูผนึไว้อย่าีราวับมีสิ่สำั่อนอยู่้าใน
ผม่อยๆ แะออย่าระมัระวั ภายในนั้นมีเพียแ่ี้สร้อยอสีเิน รูปทรอไม้สี่แ ลวลายสวยามบ่บอถึานฝีมือที่ละเอียอ่อน ูเหมือนมันะถูเ็บรัษาไว้อย่าี แม้ะไม่มีสายสร้อยในอ แ่ี้ิ้นนี้ลับึูวามสนใอผมอย่าไม่รู้ัว ราวับว่ามัน่อนวามลับบาอย่าที่รอให้้นพบ
นิ้วอผมแะลบนผิวเย็นๆ อี้ทันทีที่สัมผัส บรรยาาศในห้อ็เปลี่ยนไป ลมหนาวพัเ้ามาอย่าแรนม่านสะบั หลอไฟในห้อระพริบิๆ ับๆ นผม้อมอไปรอบๆ วามสบที่เยมีลับถูแทนที่้วยวามหนัอึ้ ราวับมีบาสิ่ที่มอไม่เห็นำลัเฝ้ามออยู่ใล้ๆ
ู่ๆ ลมหายใอผม็สะุ เมื่อวามเย็นวูบหนึ่พัผ่านัว ราวับมีอะไรบาอย่าพุ่ผ่าน ผมหันไปามัหวะอลม และสิ่ที่เห็นรหน้า็ทำให้ผมแทบลืมหายใ หิสาวนหนึ่ยืนอยู่ในเามืลาห้อ เธอไม่ใ่น—ผมรู้สึไ้ทันที
เธอมีผิวาวีนเือบโปร่แส ผมยาวำลับที่พลิ้วไหวอย่าไม่เป็นธรรมาิ สวมุสีาวบริสุทธิ์ ร่าายอเธอโปร่ใสเล็น้อย ราวับเธอลอยอยู่ในอาาศ บาอย่าในัวเธอทำให้ผมรู้สึุ้นเย วามทรำที่เลือนราในหัวเริ่มลับมา าอผมแทบะาน้าวไม่ออ ผมไ้แ่ยืนะลึ ้อมอเธอ้วยวามสับสน
“นี่มัน...อะไรันเนี่ย?” ผมพึมพำเสียสั่น วามลัว่อยๆ ไหลเ้าสู่หัวใ ผมยี้าัวเอสอสามรั้เพื่อให้แน่ใว่าผมไม่ไ้ฝันไป วิา... ผมไม่เยเื่อในเรื่อพวนี้มา่อน แ่อนนี้สิ่ที่ผมำลัเผิอยู่รหน้าือวามริที่หนีไม่พ้น
เธอไม่ไ้พูอะไรในทันที เธอเพียวาสายาสำรวไปรอบๆ ห้อ ่อนะหันมา้อมอที่มืออผม วาอเธอับ้อไปที่ี้สร้อยอในมืออผม ราวับว่ามันมีวามสำั่อเธออย่าลึึ้ สายาอเธอเ็มไป้วยวามโศเศร้าและวามสสัย
ผมพยายามั้สิ ใเ้นแรนเหมือนะทะลุออมาาอ “มีนา?” ผมถามเบาๆ ำถามอผมล้ายับเป็นารยืนยันสิ่ที่ผมาเามาไ้สัพั
วาอเธอเป็นประายึ้นเล็น้อย่อนพยัหน้าเบาๆ วามอ่อนโยนในสายาอเธอแฝไป้วยวามเ็บปวที่ยาะอธิบาย
“ุ...ุเห็นันริๆ ใ่ไหม?” เธอถามเสียแผ่วเบา น้ำเสียนั้นแฝวามสสัย ราวับว่าเธอยัไม่แน่ใว่าเป็นวามริที่ผมมอเห็นเธอ
ผมสูลมหายใลึ พยายามรวบรวมสิที่ระัระายไป “ใ่ ผมเห็นุ”
เธอหรี่าเล็น้อย ราวับไม่แน่ใว่าวรเื่อผมหรือไม่ ่อนที่สายาะเลื่อนไปหยุอยู่ที่ี้ในมือ วาอเธอเปล่ประายึ้นทันที “ี้ในมืออุมันเป็นอัน” เธอพู้วยน้ำเสียเร่รึม “ฝีมือารสลัลวลายละเอียแบบนี้ถูสั่ทำึ้นมาอย่าเพาะ มอแ่แวบเียว็รู้… แ่ทำไมมันถึมาอยู่ับุไ้?”
น้ำเสียอเธอแฝไป้วยวามสสัยและวามเศร้า ผมเอ็ไม่รู้ะอบยัไ เพราะผม็ไม่รู้ที่มาอี้นี้เหมือนัน ผมพยายามนึถึสิ่ที่เิึ้น “ผมเอมันในลิ้นัอา...บาทีาอผมอาะบัเอิเ็บมันไว้ไ้”
วิาอมีนายืนเียบไปั่วรู่ ราวับำลัพยายามเรียบเรียวามิหรือทบทวนบาอย่า “ันทำมันหายไปนานแล้ว และิว่าะไม่เอมันอี” น้ำเสียอเธอแผ่วลอย่าเศร้าใ ราวับวามทรำเ่าๆ ผุึ้นมาในหัวเธอ
ผมสบาับเธออย่าไม่รู้ัว วามอยารู้อยาเห็นเริ่ม่อัวึ้น “แล้ว...ทำไมุถึยัอยู่ที่นี่?” ผมถามำถามที่ิอยู่ในใ
เธอหันลับมามอผมอีรั้ วาอเธอเ็มไป้วยวามสับสนและวามเ็บปว ราวับว่าเธอเอ็ไม่รู้ำอบเ่นัน
"ันไม่รู้..." เธอล่าว้วยน้ำเสียอ่อนแร "บาทีันอาะยัไม่พร้อมที่ะไป...หรือบาอย่าอาะยััันไว้ที่นี่" ำพูอเธอทำให้ผมรู้สึหนัใึ้นมา ในวามเื่ออหลายๆ น วิาที่ยัไม่สามารถาโลนี้ไปไ้มัะมีบาอย่าที่ยั้าาใ หรือยัมีวามห่วใยที่ไม่ไ้รับารแ้ไ
"ุ่วยันไ้ไหม?" เธอถามออมา้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามหวัเล็ๆ
ผมอึ้ไปั่วะ ่อนะอบลับเธอไป “ทำไมผม้อ่วยุ้วย? ผมะอยู่ที่นี่่ออีไม่ี่วัน หลัานั้นผม็ะลับ”
มีนา้อมอผม้วยสายาที่แฝไป้วยวามเ็บปว “ุไม่สสัยเรื่อารายอาุเหรอ? ไหนะ้อวามที่ส่มาในโทรศัพท์าุอี” เธอถามเบาๆ “บาทีันอาะ่วยุไ้”
"เี๋ยว่อน! ุบอว่าเห็น ้อวามในโทรศัพท์อาผม...แสว่าุอยู่ที่นี่ั้แ่แรแล้วเหรอ?"
มีนายิ้มบาๆ "ใ่ ัน็สสัยเหมือนุนั่นแหละ ั้แ่เห็น้อวามนั้น"
"แล้วุามผมมาั้แ่ผมอยู่ที่วัเลยเหรอเนี่ย?" (เสียเริ่มสั่น) "ผม็ไม่ใ่นมีบุเยอะอะไรนะ แล้วทำไมถึมีวิามาามอวาม่วยเหลือาผม?" (พึมพำ)
"ไม่เี่ยวับบุหรอ ันว่า้อวามนั้น...มันน่าสสัยนะ"
ผมถอนหายใหนัๆ "นี่ ถึุะเป็นผี ็หัมีมารยาทหน่อยเถอะ! ุแอบูานผม้วยไหมเนี่ย? มันเป็นวามลับนะ ถ้าบริษัทู่แ่รู้เรื่อนี้ ผมายแน่!"
มีนาหัวเราะเบาๆ "ไม่เห็นหรอ...ไม่้อัวลเรื่อนั้น"
ีไป!
ผมหยุนิ่ ใอผมสั่นไหวับำพูอเธอ าอผมาไปแล้ว ทุอย่าวระบแล้ว แ่ยัมีบาสิ่ที่ยัาใอยู่ ผมนึถึ้อวามในโทรศัพท์อา—้อวามสุท้ายที่เ็มไป้วยปริศนา
“บาที...นี่อาะเป็นโะา” ผมพึมพำับัวเอ ะที่มอหิสาวรหน้า ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึปราัวอยู่รนี้ แ่ในใลึๆ ผมรู้สึว่าเธอไม่ไ้มาเพียเพื่ออวาม่วยเหลือ เธออาะถูส่มาเพื่อ่วยไปริศนาบาอย่าที่ผมยัไม่เ้าใ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น