Mind my เปลี่ยนใจฉันให้(รัก)เธอ

ลำดับตอนที่ #2 : นี่แหละ เพื่อนดารา

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ...

"อืม...โอ๊ย เสียงนาฬิกาดังหนวกหู ชะมัดยากเลย ห้าว..~~" ผมตื่นจากผวงเพราะ เจ้าเสียงนาฬกาปลุกนั้นและก็อีกเสียงนึงที่กำลังจะตามมา

ก๊อกๆ

"ไค...ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก วันนี้เปิดเทอมวันแรกนิ" เสียงแม่ผมเองเป็นแบบนี้ทุกเช้าเลย
ชีวิตประจำวันของชีวิตเด็กในวัยเรียนคือ ตื่นเช้า อาบน้ำ กินข้าวแล้วก็ขึ้นรถไปโรงเรียน มันเป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดในชีวิตผมเลย แต่ในความน่าเบื่อนั้นก็มีความสุขอยู่ข้างในคือ การได้เจอเพื่อนๆ และได้แกล้งนักเรียนหญิง ชีวิตในโรงเรียนก็มีแค่นี้แหละที่ทำให้ผมสนุกได้ จนกระทั่งเธอได้เข้ามาปลดล็อคหัวใจและขโมยเอามันไปทั้งหมด

รับโทรศัพท์ด้วยคร้าบ...รอนานแล้วคร้าบ ๆ....
เฮ้อ...เสียงโทรศัพท์เจ้ากรรมดังขึ้นอีกแล้ว ในเวลาแบบนี้ไม่ใครนอกจาก มัน คนเดียว

"เออ...ว่าไงวะ โทรมาแต่เช้าเลย"
"อ้าว ตื่นแล้วหรอวะ กะจะโทรมาปลุก"
"เออ กุตื่นแล้ว ว่าแต่เมิงเถอะ วันนี้ไม่มีงานหรอวะ ถึงโทรมาปลุกกุเนี่ย"
"วันนี้ขอวันนึงเว้ย อยากเจอเพื่อนที่โรงเรียนบ้าง ทำแต่งานมันน่าเบื่อวะ"
"อยากเจอเพื่อนหรอ สาวกันแนวะ ไอไม้"
"เพื่อนดิวะ แต่ถ้าเจอสาวด้วยก็คงดีไม่น้อยเลย ฮะๆๆๆๆ"
"-_- " ไอบ้านิ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลย
"ว่าแต่เอ็งทำไรอยู่วะ"
"ใส่เสื้อผ้า แต่ดันมาติดคุยโทรศัพท์กับเมิงอยู่เนี่ย"
"ออ...เออ งั้นกุไม่กวนเมิงละ แล้วเจอกันที่โรงเรียนเว้ย ไค"

นั้นละ มัน ที่ผมว่าคือ ไอไม้ เพื่อนสนิทชิดเชื้อของผม คบกันมาตั้งแต่ประถมจนถึงตอนนี้ขึ้นม.ปลายแล้ว
ทนคบกับมันมาได้ยังไงวะเนี่ย ยาวนานชิบเป้งเลย

"ไค 7 โมง 15 แล้วนะรีบลงมากินข้าวแล้วไปโรงเรียนเร็ว"
"ครับๆ" เพราะ ไอเจ้านั้นคนเดียวเลยดูดิสายกันพอดี

โรงเรียน
"เห้ย ไค ดีเว้ย" ทันทีที่มาถึงโรงเรียนก่อนจะเข้าประตูอีกเสียงสยองก็ดังมาเข้าหู
"เออ...ดี ไม้" อย่างกับมันรู้ว่า ผมจะมาถึงกี่โมง มาทีไรเจอมันทุกทีเลยแล้วต่อไปก็จะมีสายตาหลายคู่จ้อมมองมา แต่ไม่ใช่ที่ผมหรอก ที่มันต่างหาก ก็มันเล่นไปเทสหน้ากล้องติดแล้วยังได้เป็นนักร้องอีก...นี่แหละเพื่อนผม VIP และ ป๊อบสุดๆแล้วตอนนี้

"เดินห่างๆ หน่อยได้ไหมวะ อึดอัดวะ"
"ทำไมวะ ก็เพื่อนจะเดินด้วยกันไม่ได้เลยหรอ"

ไอได้มันก็ได้อยู่แต่ว่า ไอสายตาที่จ้องอยู่เนี่ยมันทำให้กุอึดอัดเว้ย ไอเพื่อนบ้า
ถ้าไม่เห็นแม่งเป็นเพื่อนนะ กุจะคิดว่า เมิงแกล้งกุแหง่ๆเลย ลำบากจริงๆที่ต้องมาเป็นเพื่อนคนดังเนี่ย

"ไปดูประกาศห้องกันเพื่อจะได้อยู่ห้องเดียวกัน"
"ถ้าเป็นแบบนั้นกุขอตายดีกว่า"
"เห้ย อย่าพูดแบบนั้นดิ เพื่อว่า ในห้องจะมีสาวน่ารักๆ ไงเมิง"

ผมไม่เอาด้วยกับมันเด็ดขาด จะให้อยู่ห้องเดียวกันแล้วอึดอัดของอยู่คนละห้องดีกว่า
"เพื่อเมิงจะได้ลืมยัยนั้นด้วยไง"
"อะ...เรื่องของกุน่า อย่ายุ่งเลย"
"อะ...กุห้อง 1 ส่วนเมิงไคห้อง 4 วะ โธ่...อดอยู่ห้องเดียวกันเลยวะเพื่อน"
"กุกลับดีใจมากกว่าที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเมิง กุไปละ ขอบใจที่ดูห้องให้"

ตุบ!!...

"ขะ ขอโทษค่ะ พอดีฉันรีบไปหน่อย อ้าวไค สวัสดีอยู่ห้องไหนละ"
"ห้อง 4 แล้วน้ำละ"
"น้ำอยู่ห้อง 2"

"น้ำ ทำไรอยู่อะ" ผมหันไปทางต้นเสียงที่ดังมาเห็นใครไม่รู้สงสัยเป็นแฟนของเธอเรียกชื่อเธอ
"ป่าวๆ แค่เจอเพื่อนเลยทักนะ ต้องไปก่อนนะ ดิว เขาเรียกแล้วเจอกันใหม่นะ"
"อืม..." ไม่รู้วันนี้ทำไมโชคไม่เข้าข้างผมเลยผมคิดแบบนั้น 'เจอเพื่อน' หรอ นั้นสินะ ตอนนี้ผมก็เป็นได้แค่เพื่อนเธอเท่านั้น
"ไม่เป็นไรนะเว้ย เอ็ง"
"อืม เข้าห้องเรียนเถอะ"

กริ๊งๆๆ...
เฮ้อ...เสียงนรกนี่ดังอีกแล้วสิ ได้เวลาเรียนแล้วสินะ หลังจากดูห้องผมก็เดินขึ้นห้องเพื่อเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านหลังของห้อง
เพื่อจะได้แอบหลับได้เวลาเจอวิชาที่น่าเบื่อของวัน ซึ่งวันแรกก็เจอเลยคือ เลข ผมละเกลียดจริงๆ วิชานี้แต่ไม่รู้ทำไมไม่ชอบออกขนาดนนี้แต่ได้คะแนนดีตลอดเลย หรือเป็นที่เขาเรียกกันว่า เกลียดยังไงได้อย่างงั้น
ผมกะจะงีบหลับสักหน่อยนึงแต่ก็มีเสียงที่ทำให้ผมรำคาญมากที่สุดดังขึ้นอีก

กรี๊ดๆๆๆ

"ไม้ รุ่นพี่ไม้ หล่อจริงๆเลยค่ะ"

เสียงเยินยอไอเพื่อนบ้าของผมไม่รู้จะคลั่งอะไรนักหนานะ
"รีบๆ กลับห้องแกไปเลยไอไม้"
"แหม ไคละก็ ไล่เขาแบบนั้นได้ไง"
"ไม่เป็นไรๆ แล้วเจอกันเว้ย เพื่อนเลิฟ"

บรื๋อ...!! ไอบ้านั้น
"อย่ามาเรียกกุว่า เพื่อนเลิฟ อีกนะ" ขนลุกเป็นบ้าเลยสอยงดีพิลึก
"หน๊อยแนะ ไค บังอาจไล่ไม้อย่างงั้นหรอ ตายซะเถอะ"

เฮ้ย...ไหงเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนี้วะ หงุดหงิดเสียงไม่พอเจอโดนไล่เตะอีก โอ๊ย...ชีวิตวันแรกที่โรงเรียน
ทำไมกุต้องมารับกรรมที่ไม่ได้ก่อขึ้นด้วยวะเนี่ย ไม่น่าเกิดมาเจอมันเลยจริงๆ

"เธอนะ...หลบไป ซ้า..."

โครม!!

"อู้ย...เจ็บๆ นี่นาย วิ่งมาไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ"
"ก็เธอนั้นแหละบอกให้หลบไปไม่หลบเอง" อะไรกันยัยนี่มาโทษเราหรอ...ตัวเองไม่หลบเองแท้ๆเลย

อึก...
อะไรกันร้องไห้อีก จะร้องไมวะเนี่ย
"อะไรกันไค ทำสาวน้อยร้องไห้หรอเนี่ย"
"ไปไกลๆเลยไอไม้" ไอนี่กลับมาซ้ำเติมกันอีก เพราะทำให้กุเป็นแบบนี้

"ลุกขึ้นไหวไหม"
"อืม...โอ๊ย!!"
"เป็นไงบ้างเรน สงสัยข้อเท้าจะแพลงนะ"
"งั้นเดี๋ยวฉันอุ้มไปส่งห้องพยาบาลเอง"

พอถึงห้องพยาบาลยัยนั้นก็พูดใส่ผมอีก คนอุส่าหวังดีแท้ๆเลย ขอบคุณสักคำก็ไม่มี
คนอะไรไม่น่ารักเลย แถมยังต้องมาอยู่ห้องเดียวกันอีก โอ๊ย...ชีวิตกุ
ที่ผมคิดไว้ตอนแรกว่า วันนี้โชคไม่เข้าข้างผมเลย ก็เป็นจริงเพราะ ผมต้องมาเจอกับยัยนั้นและต้องเจ็บเป็นครั้งที่ 2 อีกก็เพราะยัยนั้นและผมอาจจะต้องเสียเพื่อนผมไปก็ได้

********** สวัสดีค่ะ **********
ตอนที่ 2 ก็ออกมาแล้วหลังจากที่ดองนานเพราะ ขี้เกียจแต่ง
ออกมาทีก็ยาวไปเลยนะเนี่ยที่ดูๆแล้ว...

แต่ยังไงก็ขอฝากนิยายเรื่องแรกไว้ด้วยนะค่ะ
แล้วจะรีบคิดๆๆๆๆมาต่อค่ะ

********** บายค่ะ **********