คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 7 ค่ายอาสาหาคนมาดามใจ (1)
บทที่ 7
่ายอาสาหานมาามใ
อาาศในเ้าวันใหม่อฤูปลายฝน้นหนาวไม่่อยสใสมานั ้อนเมสีเทาเ้มเาะลุ่มอยู่ทั่วท้อฟ้า เนื่อารมอุุนิยมวิทยาพยาร์ว่า่วสัปาห์นี้ะมีพายุและลมระโแรในหลายพื้นที่อัหวัในประเทศไทย ึทำให้อาาศเ้าวันนี้มุมัวล้ายฝนะ ในะที่ลุ่มแพทย์อาสาและบุลารอทาโรพยาบาลำลัลำเลียอุปร์ทาารแพทย์และอบริาให้แ่าวบ้านบนอยึ้นรถู้อทาโรพยาบาล
“ฝนั้เ้ามาเลยนะะ ารเินทาอเราในวันนี้ราบรื่นแน่ๆ พระพิรุให้พรแ่เ้าเลย” หนึ่ในทีมประาสัมพันธ์เอ่ยึ้นเพื่อปลุพลัให้สมาิในทีมลายัวลับสภาพอาาศ
“สาธุ ออย่าให้บนอยฝนเลย ไม่อย่านั้นเราะเินทาันลำบา”
“รีบนอเร็วเ้า เี๋ยวเรา้อออเินทาันแล้ว ะไ้ไปถึไม่่ำมา” หัวหน้าฝ่ายสถานที่ะโนบอให้ทีมาน่วยันัเรียสิ่อให้เรียบร้อยเพื่อที่ะไ้ออเินทามุ่หน้าสู่ัหวัเียราย โยารเินทารั้นี้ ทาโรพยาบาลไ้ัเรียมรถู้ทั้หมสามัน หนึ่ในนั้นเป็นรถสำหรับบุลารทาารแพทย์ที่ให้วามอนุเราะห์เป็นแพทย์อาสาเพื่อรวรัษาาวบ้านบนอย
“ไป่ะุหมอฝ้าย ึ้นรถัน” มะปราพยาบาลที่ร่วมออหน่วยแพทย์อาสาในรั้นี้เอ่ยวนแพทย์หิิสรินทร์ึ้นรถ
“สวัสี่ะทุน” แพทย์หิีราที่เินเียู่มาับนายแพทย์ฤนทัทายสมาิเพื่อนร่วมเินทา้วยน้ำเสียสใส “เมื่อสัรู่ ้าผ่านร้าน้าวเหนียวหมูปิ้เ้าอร่อยมา ้าื้อมาฝาทุน้วยนะะ รอท้อ่อนเินทา่ะ” ีราแ้าวเหนียวหมูปิ้ให้ับเพื่อนร่วมาน้วยวามเป็นมิร พร้อมพูุยับทุนอย่าเป็นันเอ
“นี่่ะ เอ่อ…” ีราสบาิสรินทร์้วยแววาสใส ริมฝีปาอหิสาวลี่ยิ้มออมาอย่าริใ ิสรินทร์ึแนะนำัว้วยน้ำเสียหวานผูมิรเ่นัน
“ิันแพทย์หิิสรินทร์่ะ เป็นสูินรีแพทย์ประำโรพยาบาล่ะ เรียพี่ฝ้าย็ไ้นะะ”
“สวัสี่ะพี่หมอฝ้าย า้านะะ เป็นหมอผิวหนั่ะ” เสียสใสอีราทัทายหิสาว้วยรอยยิ้มประับบนใบหน้า “ยินีที่ไ้รู้ันะะ” ิสรินทร์ยิ้มและรับอาหิสาว ่อนะหันหลัและ้าวึ้นรถ ิสรินทร์และมะปราเลือนั่ในแถวที่สอ โยแถวแระมีฤนและีราไ้ับอที่นั่ไว้่อนแล้ว เพียไม่นานเมื่อถึเวลาเินทา นับรถรถู้็ออเินทามุ่หน้าสู่ัหวัเียรายทันที ระหว่าเินทาิสรินทร์ไ้หยิบหูฟัไร้สายนำมาเื่อม่อับสมาร์โฟนอเธอ และเปิเพลที่อบฟัเป็นารผ่อนลาย วาู่สวยหลับาพริ้มเอนหลัพิพนัเ้าอี้ราวับ้อาระพัผ่อน และไม่อยาลืมามอู่หนุ่มสาวทีุ่ยหยอล้อันอยู่รหน้าอย่าสนุสนาน ส่วนมะปราที่นั่้าเธอ็สวมหมอนรออสำหรับนอนในรถและเ้าสู่ห้วนิทราเรียบร้อยแล้ว บรรยาาศในห้อโยสารมีเสียสใสอ ีราเป็นระยะ เนื่อาหิสาวุยเ่และมัะอบเล่าเรื่อราว่าๆ อยู่เสมอ ึทำให้ภายในห้อโยสารมีวามึั แม้แ่ิสรินทร์ที่นอนหลับายัยิ้มันให้ับเรื่อเล่าอีรา
ารเินทาอทีมแพทย์อาสาไ้มาถึุหมายในเวลาประมาห้าโมเย็น โยทีมแพทย์และเ้าหน้าที่ทาโรพยาบาลบนอยไ้ให้าร้อนรับเป็นอย่าี หลัาที่แนะนำัวและทัทายันเรียบร้อยแล้ว ทาทีมแพทย์และเ้าหน้าที่อทั้สอโรพยาบาล็่วยันนย้ายอุปร์ส่วนหนึ่ใส่รถระบะอาวบ้าน เพื่อัเรียมออหน่วยรวสุภาพในวันพรุ่นี้
“ิถึัเลย่ะุหมอฝ้าย อบุมานะะที่ไม่ลืมโรพยาบาลอเรา” หัวหน้าพยาบาลอโรพยาบาลเอ่ยึ้นอย่าีใที่ไ้พบเอับุหมอแสนสวยอีรั้
“ฝ้ายิถึทุนที่นี่เสมอเลยนะะ ิถึเ็ๆ ้วย ป่านนี้โันหมแล้ว”
“โแล้วล่ะ่ะ พรุ่นี้เ็ๆ ีใที่ไ้เอหมอฝ้ายอีรั้” ิสรินทร์ยิ้มว้า ีใที่ไ้ลับมาสู่บรรยาาศเ่าๆ อีเพื่อนร่วมานอเธอเินมาทัทาย ถามไถ่สารทุ์สุิบันอย่าไม่าสาย ฤน้อมอิสรินทร์้วยแววาื่นม หิสาวเป็นที่รัอทุนที่นี่ริๆ ใบหน้าหวานูมีวามสุมาเมื่อไ้ลับมาที่นี่อีรั้ โยในืนนี้ทีมแพทย์อาสาะนอนที่ลานว้าอโรเรียนที่ใล้โรพยาบาล ่อนที่พรุ่นี้เ้าะเินทาึ้นอยเพื่อรวสุภาพาวบ้านที่อยู่ในพื้นที่ห่าไล
“พอะนอนันไ้ไหมรับ” รูให่อโรเรียนเอ่ยทัทายทีมแพทย์อาสาทุน พร้อมับัเรียมที่นอนและสิ่อำนวยวามสะวไว้ให้
“ไ้รับ อบุรูให่มานะรับ” นายแพทย์ฤนัวแทนอโรพยาบาลารุรัน์ล่าวอบุ โยแพทย์และเ้าหน้าที่ผู้หิะนอนในห้อเรียน ส่วนผู้ายะาเ็นท์นอนที่ลาน้านอ เพื่อเป็นารรวราวามเรียบร้อยและวามปลอภัยยาม่ำืน
หลัาทุนร่วมรับประทานอาหารเย็นันเรียบร้อย ็ถึ่วเวลาอารพัผ่อนเพื่อเรียมัวออเินทาึ้นอยในวันรุ่ึ้น อาาศยาม่ำืนที่ัหวัเียราย่อน้าหนาวเย็น ิสรินทร์สวมเสื้อแนยาวและาเวอร์มายาวเพื่อทำให้ร่าายอบอุ่น ึ่เธอรู้ีว่าอาาศอนลาืนที่นี่ะหนาวมา หิสาวเินออมารับลมเย็นที่ใ้้นไม้ให่ที่ปลูไว้ภายในโรเรียน ิสรินทร์ุ้นเยับโรเรียนแห่นี้เป็นอย่าีเนื่อาเวลาว่าาารทำาน เธอมัะมาสอนพิเศษให้เ็ๆ เสมอ แนเรียวผสานออัวเอไว้แนบแน่น ใบหน้าามแหนมอท้อฟ้าที่มีวาวน้อยให่ส่อแสระยิบระยับ หิสาวสูอาาศบริสุทธิ์เ้าเ็มปออย่าผ่อนลาย ทันในั้นเอ็มีแสสว่าอไฟายสาส่อมายับริเวที่เธอยืนอยู่
“มายืนทำอะไรรนี้” น้ำเสียที่เปล่ออมาแฝไป้วยวามเร่รึม หิสาวหันไปามที่มาอเสีย วาู่สวยสบแววาวาววับอผู้ายรหน้าเพียรู่เียว ่อนะ้มหน้าุและเินหันหลัให้ับเาเพื่อลับเ้าที่พัอนโยไม่เอ่ยอะไรออมา ในะที่ร่าบาำลัเินออไป ฝ่ามือหนาอายหนุ่ม็ว้าแนเรียวเล็อหิสาวเอาไว้และออแรึนทำให้ิสรินทร์เถลามาปะทะที่แผอำยำ ฤนยืน้อนอยู่้าหลัหิสาวและรวบร่าเล็นั้นไว้ในอ้อมอ้วยอารม์พลุ่พล่านและวามรู้สึสับสนที่ร้อนรุ่มอยู่ในหัวใ เสียเ้มระิบถามที่ใบหูอหิสาวอย่าแหบพร่า “ผมถามว่ามายืนทำอะไรรนี้” มูโ่แอบสูมวามหอมละมุนบริเวแ้มนวลใส้วยวามิถึที่อัแน่นอยู่เ็มหัวใ
“ปล่อย่ะ” ิสรินทร์ออแรัืน มือบาพยายามแะแนแร่อายหนุ่มที่โอบอเธอเอาไว้แนบแน่น
“ทำไม ลัวใระมาเห็นเ้าเหรอ เป้าหมายอุเาบินามมาพรุ่นี้นู่น” เสียเ้มเอ่ยึ้นอย่าเย็นาและเ็มไป้วยวามประประัน
“…” ิสรินทร์ยืนนิ่และพยายามสบสิอารม์อนเอไว้ ทั้ที่ภายในใอเธอเ้นระรัว้วยวามรู้สึที่เยเิึ้นในอีราวลับมามีีวิอีรั้ ฤนเห็นร่าบาในอ้อมอนิ่เียบ เาึลายอ้อมอและยอมปล่อยให้หิสาวเป็นอิสระ เมื่อแนแร่ลายลิสรินร์็เินออไปทันทีโยไม่พูและไม่หันลับมามอายหนุ่มอีเลย ฤนระบายลมหายใออมาเบาๆ มือหนายึ้นลูบหน้าัวเอ้วยวามเหนื่อยใ วาสีนิล้อมอไปยัร่าบาที่เินห่าออไป้วยวามรู้สึที่ไม่สามารถอธิบายไ้ ายหนุ่มหยิบบุหรี่ที่อยู่ในระเป๋าาเอนเอึ้นมาสูบ ฤนถอนหายใออมาพร้อมับลุ่มวันที่ล่อลอยในอาาศ ร่าสูโปร่ยืนอย่าใ้วามิท่ามลาวามเียบสั ่อนะเินลับไปที่เ็นท์อนเอ
-----------------------------------------
ยัไัน้าาา รู้สึยัไไหนเล่าิ้ ไปอไปหอมเ้าเนี่ยูมหมอออออ
ปาอ็เราะร้าย แ่มือไม้ถึลอ
ความคิดเห็น