คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 6 ห่วง (1)
บทที่ 6
ห่ว
เ้าวันนี้แพทย์หิิสรินทร์มาทำานที่โรพยาบาลั้แ่เ้ารู่ เพราะหิสาวมีเรื่อว้าวุ่นใลอทั้ืน ึทำให้นอนไม่หลับ หลัาเมื่อวานที่พบเอฤนับแพทย์หิรุ่นน้อนสวย ที่เพื่อนร่วมานหลายน่าเล่าถึวามสัมพันธ์ที่น่ารัอู่หนุ่มสาวที่สนิทสนมันมานาน หัวใอิสรินทร์็วูบโหว วามรู้สึเสียใที่แฝ้วยวามหึหวแล่นเ้ามาับที่ั้วหัวในทำให้ใบหน้าหวานเศร้าหมออย่าเห็นไ้ั
“สวัสี่ะพี่ัล” ิสรินทร์ล่าวทัทายพยาบาลรุ่นพี่ทันทีที่มาถึ ัลยายิ้มให้ิสรินทร์้วยวามเอ็นูพลาลอบสัเใบหน้าหวานที่วันนีู้เหนื่อยล้ามาว่าทุวัน
“สวัสี่ะุหมอฝ้าย วันนี้มาแ่เ้าเลย ทาน้าวเ้าหรือยัะ”
“ยัเลย่ะ ว่าะแอบแวะไปทาน้าวที่ศูนย์อาหารอโรพยาบาลสัหน่อย่ะ หิวมา” ิสรินทร์เอามือลูบบริเวท้ออนเอ หิสาวฝืนยิ้มให้ับเพื่อนร่วมาน “ั้นฝ้ายรีบไปทาน้าว่อนนะะ ะไ้มารวนไ้่อ” สิ้นเสียหวาน ิสรินทร์็เินไปเ็บระเป๋าที่ห้อทำานอนเอ และเินไปทาน้าวที่ศูนย์อาหารอโรพยาบาลทันที
“เิ่ะ” ิสรินทร์เอ่ยึ้นเมื่อไ้ยินเสียเาะประู ใบหน้าหวานเยหน้าาแฟ้มรายานนไ้เพื่อมอนไ้ที่เธอนัหมายมาเพื่อรวูพันาารอทารภายในรรภ์
“สวัสีฝ้าย” ปิพัทธ์ทัทายแพทย์สาวที่เยเป็นอีเพื่อนร่วมรุ่นที่ะแพทย์ศาสร์
“สวัสีปั๊บ สวัสี่ะุะเอม เป็นยัไบ้าะ” แพทย์หิิสรินทร์ยิ้มสใสให้ับวามน่ารัอู่สามีภรรยาที่เินประอันเ้ามาภายในห้อรว อสมายิ้มหวานให้ับแพทย์สาวที่เธอรู้สึถูะาเหลือเิน เมื่อแพทย์หิรวร่าายและพันาารอทารภายในรรภ์ รวมถึให้ำปรึษาแ่ว่าทีุ่พ่อ ุแม่มือใหม่เรียบร้อยแล้ว ิสรินทร์็หันไปพูุยับปิพัทธ์เล็น้อย
“อบุมานะฝ้าย เที่ยนี้ฝ้ายว่าไหม ไปิน้าวัน” ปิพัทธ์เอ่ยถามแพทย์สาวะที่รวเสร็เรียบร้อยแล้ว
“ไ้สิ ที่ไหนเหรอ อใล้โรพยาบาลไ้ไหม พอีว่าฝ้ายมีเสผ่าลออนบ่าย่อ”
“โอเ ั้นร้านไหนี ฝ้ายแนะนำเลย”
“อืม ร้านอาหารไทยที่เปิใหม่ในอยที่ิับโรพยาบาลไหม มีแ่นบอว่าอร่อย รสาิี”
“โอเ ั้นเี๋ยวปั๊บบอเ้่อน แล้วเราไปเอันที่นั่นเลย”
“เ้ไป้วยเหรอ” ิสรินทร์ถามายหนุ่ม้วยน้ำเสียา่ว ใบหน้าามายแววระหนเพียรู่เียว่อนะฝืนยิ้มออมา
“อืม เราไม่ไ้เอันนานแล้ว ไปิน้วยันเยอะๆ ะไ้สนุ” ปิพัทธ์เอ่ยอย่าไม่ไ้รู้สึถึวามผิปิรหน้า มีแ่อสมาเท่านั้นที่รับรู้ถึวามวูบไหวในวาอแพทย์สาว
บรรยาาศบนโ๊ะอาหารเป็นไป้วยวามอึมรึม ฤนรู้สึหุหิใ ใบหน้าบึ้ึ และอยพูาประประันิสรินทร์ลอเวลา แ่เพราะปิพัทธ์และอสมา่าวนุย และเล่าเรื่อราววามรัอย่าสนุสนานึทำให้บรรยาาศผ่อนลายมาึ้น ิสรินทร์นั่ทานอาหาร้วยวามเียบ และมีหัวเราะบ้าบารั้ที่สอายหนุ่มหยอล้อ ิััน อสมาอยวนิสรินทร์ุยและถามไถ่เธอลอเวลา นทำให้ิสรินทร์็ผ่อนลายวามอึอัลไ้บ้า เมื่อทานอาหารเสร็ ู่หนุ่มสาว็ลาฤนและิสรินทร์ลับอนโ พร้อมับวนให้ิสรินทร์ไปร่วมยินีในานแ่อทัู้่ที่เียราย้วย
“ไปนะฝ้าย นั่รถไปับไอ้เ้ มันับรถทาไลนเียว อันราย” ปิพัทธ์เอ่ยวนิสรินทร์ที่ยืนเียบ
“ูไปนเียวไ้” เสียเ้มเอ่ยึ้นมาอย่าหุหิ ิสรินทร์้มหน้า่อนวามวูบไหวในแววาทันที “ฝ้ายอูาราาน่อนนะ ฝ้ายอยาไปมาเลย เี๋ยวยัไฝ้ายบอนะปั๊บ” เสียหวานเอ่ยอบเพื่อนอย่าแบ่รับแบ่สู้
“ไว้เอันนะะหมอฝ้าย” อสมาบีบมือให้ำลัใหิสาวรหน้าที่อนนี้วหน้าหวานีเผือ ล้ายนะร้อไห้ วาลมโหม่นแสลเพราะวามเ็บปว ำพูและารระทำอฤนเหมือนมีแหลมมที่รีลบนหัวใอิสรินทร์ หิสาวพยายามฝืนยิ้ม่อนวามรู้สึเอาไว้
“ไ้่ะุเอม ั้นฝ้ายไป่อนนะะ” ิสรินทร์ฝืนยิ้มและรีบเินออไปนอร้านทันที เพราะเธอไม่อยาให้ใรเห็นน้ำาอเธอ่อนที่ะลั้นไม่ไหว
“อ้าว ...ฝ้าย” ปิพัทธ์ุนับวามเร่รีบอิสรินทร์ “แล้วทำไมไม่รอลับพร้อมไอ้เ้วะ” มือหนายึ้นเาที่ศีรษะอนเออย่าไม่เ้าใ แววาที่เ็มไป้วยวามโรธเืออฤน้อมอร่าบาที่หุนหันวิ่ออไปอย่าไม่พอใ ภายในใอเาว้าวุ่นเมื่อเห็นวหน้าามออีฝ่ายที่ายแวววามหมอเศร้าออมา ‘หึ! ยัเล่นละรเ่เหมือนเิม ผู้หิไร้ยาอาย’ ฤนบรามแน่นเมื่อนึถึเหุาร์ในอี ่อนะหันมาพูเสียเ้มับปิพัทธ์ “ูไป่อนนะ แล้วเอัน”
“อะไรอพวมันวะ” ปิพัทธ์เอ่ย้วยน้ำเสียุน ่อนะับมือและประอภรรยาเินไปที่รถและับลับอนโทันที
ทันทีที่เินออาร้าน ฤน็ไม่พบเอร่าบอบบาอหิสาวที่วิ่ออมา่อนหน้าแล้ว แสแยามเที่ยร้อนระอุและอบอ้าวว่าทุวัน ฤนรีบเินไปที่รถยน์หรูอนเอและับออไปาร้านอย่ารวเร็ว สายามเ้มสอส่อที่ริมฟุบาธ้าทา เา็พบับิสรินทร์ที่เินท่ามลาแสแที่แผเผา ใบหน้าหวานแ่แ้ม้วยสีแระเรื่อบริเวแ้ม ิ้วเรียวบ้าย่นเ้าหาัน ที่ไรผมและออื้นไป้วยเหื่อ ิสรินทร์หยุรอที่ทาม้าลายเพื่อรอ้ามถนนไปยัอีฝั่ ทันในั้นเอ รถยน์หรู็ับมา้วยวามเร็วและัหน้าเพื่ออเทียบที่ริมฟุบาธ้าหน้าเธอ ิสรินทร์ะพริบาอย่าุน เมื่อหิสาวทำท่าะเินผ่าน ฤน็เลื่อนระรถลมา
“ึ้นมา” ฤนเอ่ยเสียั้วยวามหุหิ เมื่อเห็นิสรินทร์ไม่สนใและมีทีท่าว่าะเิน่อไป ฤนึเปิประูรถและวิ่ลไปว้า้อมือบา้วยแรอารม์ ิสรินทร์หยุะัทันที สอสายาสบผสานัน แววาโรธึ้อฤน้อมอหิสาวราวับะินเลือินเนื้อ แ่ฝ่ามือยัับที่้อมืออหิสาวไม่ปล่อย
“ึ้นรถ” ฤนระาร่าบาให้มาามแร แ่ิสรินทร์ฝืนัวเอเอาไว้อย่าัืน
“ปล่อย” เสียหวานวาึ้นมาอย่าเหลืออและพยายามบิ้อมือให้พ้นาารอบุมอฝ่ามือหนา
“อย่าเล่นัวให้มา เห็นไหมว่ารถิ” ฤนหันไปมอที่ท้อถนน รถเมล์และรถหลายันออยู่หลัรถยน์หรูที่ฤนอทิ้ไว้เพื่อมาบัับให้เธอไปที่รถ เสียแรบีบัสนั่น ารรารเริ่มมีาริั สายาหลายู่ับ้อมอมาที่เธอและเา ิสรินทร์หันไปมอ้วยวามใ ฤนึรีบึแนร่าบาให้เินไปที่รถ และเปิประูฝั่นนั่ให้เธอทันที ิสรินทร์เ้าไปนั่ในรถ้วยวามไม่พอใ ทันทีที่ฤนเินอ้อมมานั่ฝั่นับ ายหนุ่ม็ับรถยน์ออไป้วยวามเร็ว
“ลืมแล้วเหรอว่ามีเสผ่าลออนบ่าย ถ้าเินไปแบบนี้เมื่อไหร่ะถึ” เสียเ้มหันมาวา้วยวามไม่พอใ สายาอเาเหลือบมอใบหน้าหวานที่อนนี้แ้มแระเรื่อ เหื่อื้นไปทั่วใบหน้า หัวใอฤนระุวูบเมื่อสบับแววาอ่อนล้า ่อนะพู่อ้วยน้ำเสียเ้มัเิม “ผมเห็นว่าุ้อรีบไปทำาน่อหรอนะ ถึไ้รับไป้วย และไม่้อสำััวเอมานานั้น...ถ้าเวลาปิอยาะไปเินาแให้เป็นลมเล่น ็เิ ไม่อยาะยุ่!”
“...” ิสรินทร์นั่เียบไม่โ้อบายหนุ่มที่พ่นวาาถาถาเธอ วาลมโะพริบาถี่พยายามลั้นน้ำาไม่ให้ไหลออมา พลาลืน้อนสะอื้นลอ มือทั้สอ้าุมสมาร์โฟนไว้แนบแน่น เมื่อรถยน์หรูเลื่อนเ้าเอโรพยาบาล ฤน็อรถทันที
“เิ”
“อบุ่ะ” ิสรินทร์เอ่ยอบุโยไม่หันไปมอหน้าออีฝ่าย หิสาวรีบเปิประูรถและเินลไปอย่ารวเร็ว ฤน้อมอหิสาว้วยวามไม่พอใ นายแพทย์หนุ่มับรถไปอบริเวที่ออโรพยาบาลทันที ใน่วบ่ายนายแพทย์ฤนมีประุมับะรรมารบริหารอโรพยาบาลถึโรารแพทย์อาสาที่ะัึ้นอนสิ้นเือน วาระารประุมำเนินไปนถึเวลาสอทุ่ม นายแพทย์หนุ่มออมาาห้อประุม้วยวามอิโรย
“ฮัลโหล วันนี้มึเ้าร้านไหม”
“เ้าสิเฮีย วันนี้เรียเหรอ …บอแล้วว่าอาีพแบบเฮีย้อมีนอยูแล ลอูไหม วันนี้มีแนะนำ รับรอว่าน่ารัถูใเฮียแน่”
“ูะเ้าไปินเหล้า ไม่้อเสือหานมาใหู้” ฤนถอนหายใเพื่อนระบายวามรู้สึหนัอึ้ที่ศีรษะเมื่อนึถึแววาหมอเศร้าอหิสาวที่ทำให้เารู้สึหุหิใอยู่ลอเวลา ารเอิสรินทร์อีรั้ในวันนี้ วามทรำในอีย้อนลับมาราวับไม่สามารถลบออไปาใไ้เลย ฤนถอนหายใ้วยวามสับสน ถือระเป๋าออาห้อทำานและเินไปที่รถหรูทันที
ฤนเ้าไปนั่ประำที่นับ ่อนะับรถออไป สายามเ้มเหลือบไปเห็นสิ่อที่วาอยู่ที่เบาะนั่้า มือหนาหยิบระเป๋าสา์ใบเล็สีรีมึ้นมาเปิู็พบว่าเป็นอหิสาวที่รีบร้อนลารถอเาเมื่ออนลาวัน ฤนยยิ้มมุมปา่อนะับเรื่อยน์ และเินไปที่ึอแผนสูินรีเว
“สวัสีรับ”
“สวัสี่ะท่านรอ มีอะไรหรือเปล่าะ” พยาบาลหน้าเาน์เอร์ล่าวทัทายนายแพทย์หนุ่ม เมื่อเห็นฤนเินเ้ามา
“ุหมอฝ้ายลับไปหรือยัรับ”
“อ๋อ ุหมอฝ้ายออเวรแล้ว่ะ แ่อนนี้นั่เรียมเอสารโรารแพทย์อาสาอยู่ที่ห้อทำาน่ะ” ฤนพยัหน้า ใบหน้าหล่อเ้มแยิ้มหวานให้ับพยาบาลสาวและเินรไปที่ห้อทำานอแพทย์หิิสรินทร์ทันที
หมอเ้นี่ยัไน้าา หาเรื่อเ้าทั้วัน เย็นมาามไปวอแวที่ห้อทำานอี หัวะปว5555
ฝาิาม่อ้วยนะ้าาา
ความคิดเห็น