คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทชะตาที่ต้องพบเจอบทที่.1 ชีวิตที่ต้องการ !!!
******
***
โลที่มามาย้วยไฟสราม เวทมนร์ าร่อสู้ ยุสมัยแห่วามโหร้ายา อมมาร ผู้ล้า ศึแห่ะารรมอันยาวนานบล
าลเวลาผ่านไปห้าปี ศึัสินเปิา อำลัสุท้ายอมมารลุลามแนวายแนราอาาัรทรูเมียนเิเป็นโศนารรมรั้ให่ ำนวนนบีวิมาว่าหนึ่พันล้านน โลำลัวิฤิ
้วยารื่นึ้นอพลัผู้ล้าที่แท้ริ ลุ่มผู้ล้าไ้ปราบอมมารนสำเร็ โลไ้เ้าสู่ยุสบสุ
แ่อยู่มาวันหนึ่าวิาอมมารลืมาื่นนลายเป็นนวนสรามนานเล็ ิวิาอาาผู้ายไ้ทำลายระบบนิเวศีวิ
หนึ่ในลุ่มผู้ล้า อลัน เทมพลาร์ ไ้สละีวิอนแบรับวามเ็บปว พร้อมบีวิลไปับิวิาอมมาร
โลอันสบสุึบัเิ แ่ยัมีสรามนานเล็อีมายมาย
ห้อเ่าราาถูๆ
วรเวทมนร์สีำยายให่าวามว่าเปล่า ร่าบุรุษสวมุเราะสีำแาเลือนลาัเนเรื่อยๆออมา สอมือถอนหมวเหล็
ายหนุ่มผมสีำ รูปร่าสมส่วน อมยิ้ม
" ทุอย่าสำเร็ แผนารหนีไปใ้ีวิแนวสโลไลฟ์ในำนานอผมเป็นริ ใระบ้าใ้ีวิบนมหอมาบัน ้อิ้นรนมีีวิให้รอถึหปีเ็ม ที่สุอมมารถูปราบ "
เมื่อหปี่อน อลาน ( โลเิม ) หรือ อลัน เทมพลาร์ ( โลแฟนาี ) ายววยถูบัับไป่าโล และถูบัับลับมาโลเิม เรื่อูเหมือนน่าอิาแ่วามริรัน้าม โลแฟนาีมามาย้วย เวทมนร์ สัว์อสูร สราม ลิ่นโลหิ
โลที่ไร้มนุษยธรรม หาไปมีปัหาับพวุนนา็อาถู่าาย่ายๆ โรป่า็มา สัว์ประหลา็ยั้วเยี้ย แถมมีหลาหลายเผ่าพันธุ์ีันไปหม ูอลเวอบล
โรระบาแปลา ถึแม้ธรรมาิาม อารยธรรมแนวยุโรปลา เทโนโลยียัไม่พันามานัเพราะเวทมนร์นำมาำร์ีวิประำวัน ารพันา้วยวิทยาศาสร์ึ่ำ แ่็สามารถสอประสานร่วมันเป็น
ารำรีวิ้วยัวนเียวถือเ้าั้นวิฤ แ่โีอลันพบเพื่อนไว้ใไ้ึมีีวิรอ แ่แลมา้วยีวิทุ์ระทึวัไปปราบปีศา
อลันัแถอุเราะลพื้นไม่ใยี ่อนุเราะถูเ็บใน่อว่ามิิพิเศษ สอมือบิี้เีย
" อบุมาสำหรับที่ผ่านมา ุเราะอัศวินำ ผมไม่ไ้สวมใส่นายอีแล้ว ลา่อน อ้า... อาบน้ำ นอนสัหน่อย เล่นอินเอร์เน็ ผมยัเหลือเวลาอียี่สิบสามั่วโม่อนถูส่ัวไปอีรั้ "
" ฮึๆ... ่อยไปายเหรียทอแท้ๆ ในที่สุวามฝันเป็นมหาเศรษี็สำฤทธิ์ "
ายหนุ่มเินเ้าห้ออาบน้ำัแสิ่อำนวยวามสะว นเวลาผ่านไปหลายั่วโม
. ร้านทอบัวฟ้าำ
อลันเินหน้ายิ้ม่อนมอบเหรียทอแท้ล
" ผม้อารายรับ รบวนรวสอบให้ผม้วยรับ "
" ะ ุลู้า "
ไม่นานพนัานสาวร้านทอเหื่อไหลท่วมัว วามอผ่านแว่นสัเับผิเหรียทอำแท้ เธอใ้ลเม็รวสอบถึวามบริสุทธิ์ทอำมาถึ 99 %
วาน
' เหรียทอำเือบบริสุทธิ์ ไปหามาาที่ไหน ไม่ใ่โมยมาานัสะสมสันนะ '
" ุลู้าไ้มาาที่ไหนะ... วามบริสุทธิ์นานนี่หายามา แถมไม่ไ้ึ้นรูปอี้วย มีลวลายราสัลัษ์รูปสิโมีปี หานำไปายให้พวนัสะสมีว่านะะ "
อลันะั
' เธอิผมโมยมาาใรสัน '
" ผมิว่ามันเสียเวลารับ พอีผมร้อนเิน ุสบายใไ้ผมไม่ไ้โมยาไหนมา แ่มันือสมบัิที่ผมไ้รับาุปู่ที่เสียไปนานแล้ว แ่ผมมีเหุึำในำมาาย ฮึๆ "
" พูให้ถูผมพบโยบัเอิ ผมายให้เลยรับ "
' ะพูไ้ยัไว่าผมถูหวยา่าโลมา หานำมาายในโลเิมนี่ไ้ำไรามแน่ๆ ่อยามไปื้อ้าวอำเป็น ในโลนั้นอุปร์ำร์ีวิบับสุี แ่็ปวหัวแฮะ... ที่ผม้อถูบัับลับโลแฟนาีเ็วัน ่อนถูบัับลับมาโลเิมหนึ่วัน '
' และที่สำัผมนำเหรียทอำาวแสนแพไปแลเป็นเหรียทอำธรรมา ฮึๆ... ำไรมาเห็นๆ '
ายหนุ่มหยิบเหรียทออียี่สิบเหรียมาา่อว่ามิิ วาหน้าเาน์เอร์
พนัานสาวร้านทอเหื่อไหล ัวสั่น ลืนน้ำลาย
' แมุ่... เหรียทอเือบบริสุทธิ์แท้ แถมยัมีอียี่สิบเหรียันะบ้าาย แถมแ่ละเหรียน้ำหนัไม่ใ่เล่นๆ ายนนี้ไปหามาาไหน ้อรวบหัวรวบหามาให้ไ้ '
" ไ้ะ สัรู่นะะ "
พนัานร้านเริ่มรวเ็ นเวลาผ่านไปสิบนาที
" ทั้หม 2,480050 ะ โอนเ้าบัี หรือรับเินสะ "
ายหนุ่มยิ้ม
' รับเินสเหรอ... เธอหาเรื่อผมถูปล้นัๆ '
" บัีรับ "
ผ่านมาไม่นานายหนุ่มเินออมา พนัานรัษาวามปลอภัยวันทยหัถ์ พนัานสาวร้านทอมอาเป็นมัน ส่ยิ้มปรารถนาสาร่อวามรั
ายหนุ่มับอารม์ถูหมายหัว
' เฮอะ... บสัที เหลือเวลาอีสิบสอั่วโมลับไปโลแฟนาี อุส่าห์ไ้ฤษ์สร้าแผนารแล้ายสำเร็ แถมมีแผนสำรอรอรับ ใระไปอยู่เป็นุนนาอะไรนั้น สู่ไปใ้ีวิแบบนรวยีว่า '
' รีบไปื้ออุปร์ำเป็นำรีวิโลแฟนาี รานี้ผมอยาใ้ไฟฟ้า หานำมาประิษ์่อเ้าับหินเวทมนร์สายฟ้าราาแพี ถึไม่รู้เป็นระแสร-สลับ็เถอะ '
อลันลับมาถึห้อเ่าเริ่มรวเ็อ่อนเ็บใน่อว่ามิิพิเศษ ัารธุริส่วนัว
เวลาผ่านไปเือบเที่ยืนึรวสอบวามเรียบร้อยในห้อ าม้วยสวมุแนวพ่อ้าสีน้ำาล แ่ปปิ้วยหน้าาสีาว เาไม่อาใ้เวทมนร์เปลี่ยนรูปร่าเพราะมันมีหลายนรวับ บาทีอาส่ผลถึัวน ึสวมหน้าาโยใ้เหุผลใบหน้าิำสาบร้าย
วามอั๋วรถไฟมนราราาแพออเที่ยืนมุ่รทวีปเหนือ
" ถึเวลาแล้ว "
วรเวทมนร์สีำยายให่าวามว่าเปล่า ูลืนายหนุ่มหายสาบสู เหลือทิ้แ่เพียวามว่าในห้อ
อลันปราัวบนรถไฟมนรา ทุอย่าเป็นไปามแผน ระทั่สามวินาที่อมาอลัน้อุมมับ ปาพะาบพูไม่ออ
ภายในรถไฟมนรามีสอแม่-ลูสั่นลัว หิรารูปร่าุ้นๆหลบในมุมมื ้าหน้าือสามอมโร สวมโหม่ำ ถือาบสอมประัษ์หน้า
บวนรถไฟมนราเือบร้าผู้นันมีอมโรโผล่าไหนไม่รู้สยายปีออร่าวามาย
อลันิ้วระุแร
' ิบหาย... มาถึ็มีเรื่อ '
ทว่าแทนที่อมโรฮึเฮิมแ่พวมันันมายืนัวสั่นไม่ล้าเ้าใล้ สายาำเลือมอายสวมหน้าาสีาวมาเป็นระยะ
พวมันสัมผัสถึออร่ามือโปร้านลอบสัหารอย่าโโน
" ลูพี่... พวเรามาปล้นผิที่หรือเปล่า าม้อมูลน่าะมีแ่สอแม่-ลูับหิแ่ๆธรรมาหนึ่นนิ ทำไมผู้ายโหๆนนั้นถึโผล่มาไ้ "
" ลูน้อหนึ่ ้าไม่รู้เหมือนัน ูออร่าาัวเาสิ มัน้อเป็นอมือลอบสัหารอบ่า่อน่มืนแน่ๆ บาทีอาหมายาสอแม่-ลู ูลูน้อสอสิยืนสลบไปแล้ว "
สออมโรพูุยแอบำเลือมออลัน
้านายหนุ่มิ้วมว สอมือำแน่น ไม่พอสอแม่-ลูยัมามอ้วยสายาหวาลัวาม หิราแปลๆอี
อลันัฟัน
' พวนายเป็นโรประเภทไหนัน ลัวเหยื่อฟะ... ที่สำัอย่าเอาผมไปนินทาเสียๆหายๆนะเฟ้ย ูนั้นสิ... สอแม่-ลูลัวผมมาว่าพวนาย ( โร ) ะอี และนั้นอี หิราในมุมะลัวผมามไป้วยอีนแล้ว... แ่รูปร่าูุ้นๆเเฮะ '
ายหนุ่มสบถในใ นแ่เินทาออ ( หนี ) าราอาาัรทรูเมีย แ่ไหมาถูล่าวหาเป็นนั่วอบ่มืน แถมพวโรใส่ร้าย
" ฮื่อ... ฮื่อ ฮื่อ หนูลัว "
เ็สาวร้อไห้โห่เสมือนล่วรู้ะารรม ฝั่มาราอลูสาวัวน้อย้วยวามรั พร้อมน้ำานเป็นแม่
" ฮื่อ... ฮื่อ... ลูรั แม่ะปป้อลูเอ แม่ยอมทำมันแทนลู "
อลันิ้วระุแร นรู้สึอยาวิ่ลารถไฟมนราเพื่อหนีวามริ อ็มาฝืน้ำลายนแ่ัวลำบา
' ไม่ใ่... ผมไม่ไ้ะทำ '
ฝั่อมโรัว้นเหุ่าสั่นลัว
" หรือว่าที่ริแล้ว เาะไม่่มืนผู้หิทุวัยเพียอย่าเียว หรือแท้ริแล้วเาอยาะ่มืนพวเราอี้วย "
ไอเียบรรเินรแเพาะทาพรั่พรู บรรยาาศยิ่ัน อนนี้ายหนุ่มลายนปล้น่มืนไ้ทั้าย-หิ แถมยัทุวัย
" ้อใ่ ลูน้อหนึ่ เาหมายาพวเรา ึไ้แอบึ้นมาบนรถไฟมนรา ้อมูลที่ไ้รับึผิพลา "
ลูพี่สนับสนุนวามิ
อลันัวแ็
' เี๋ยวสิเฮ้ยยย... อย่ามาอัพลาส่ำๆให้ันสิฟะ '
อลันอยาวิ่ไปสัสามรั้... แ่ลัวนรับลูหลึไ้ัฟันยอมรับมหาาฬไม่ไ้่อไปนอนอสบาย
ในอนนั้นอมโรลูน้อหนึ่ระหนัไ้ แ่ทาอลันลับสัหร์ใไม่ีับพลัน
" บาทีเาอาโว์่มืนหิราที่หลบในมุม่อน "
บรรยาาศยิ่ันเ้าไปอี หิราแปลๆหลบในมุมถึั้นสลบาที่นั่เป็นนแร เธอรับไม่ไ้ เธอำบัถูทำมิีมิร้าย
อลันเือบวิ่ไป่อยเบ้าา
' บ้านพวนายละสิไม่ว่า... ถ้าผมเ่นานนั้นไปทำานย่านโมแไปแล้ว อีอย่า... ทำไมพวเธอถึเื่อโรมาว่าผมัน ผมเป็นนีนะรับ ไม่มีอะไร้อน่าสสัยเลยะยเว้นแ่หน้าา '
้านแม่-ลู อมโร หันมามอันนิไม่ไ้นัหมาย้วยวามหวาลัวพวเาอาะโนเป็นรายแรแน่ๆ
วินาทีถัมาอมโรลูน้อสอผู้าแ็พลันวิ่ระโนระรถไฟมนราแ ลหายไป
สิแระาย
" ผมยัไม่อยาถู... แท่ ้น อ้า... "
" ลูน้อสอ "
" ลูน้อสอ "
อมโรลูพี่ อมโรลูน้อสอ พาันระโหนีายามันิๆ เหลือทิ้เอาไวู้่แม่-ลู หิราสลบ ส่วนทา้านอลันใล้ร้อไห้
' โยนวามผิให้ผม แล้วหนีไปทันทีั้นเหรอ ไอ้พวบ้าาา... ลับมาแ้ัวให้ผม่อน '
เ็สาวพลันัวทรุลพื้น
" อย่าทำหนู ไ้โปร อย่าทำหนู "
เสียร้ออวามเมาั ฝั่มารารีบวิ่เอาัวมาวาใ้ันเป็นำแพ หา้อารระทำลูสาวเธอ มัน็้อผ่านเธอไป่อน
ไม่ไลหิราแปลๆันมาละเมอสร้าบรรยาาศ
" ไ้โปรอย่านะ... มันให่เิน อย่านะ... เ็บ ม๊ายยย "
อลันวาเป็นปลาาย ัวแ็ุนไร้ีวิ สภาพไม่่าอะไรับนสิ้นหวัในีวิ ะแ้ัวไปแบบไหน็ไร้นเื่อำพู
' ผมไม่ผิ... รับ... ไ้โปร '
วินาทีนั้นพนัานายูั๋วรถไฟมนรารีร้อ ้นล้มระแทพื้นเหล็
" ี๊... ไ้โปรอย่าทำพบ ผมไม่มีใหุ้แท "
อลันลุยืนเอาาพาเบาะ วา
" ูไม่เอาผู้ายโว๊ยยย "
" ที่สำัพวุทุนำลัเ้าใผมผิ "
ายหนุ่มรู้สึีวิสโลไลฟ์ไม่น่าอยู่สบายริๆ
***
******
ความคิดเห็น