ดั่งปิยปาณ (Mpreg)

ลำดับตอนที่ #6 : ดั่งปิยปาณ : ฟา

ดั่งปิยปาณ

(ฟา)

     ราฟาเอล เป็นชื่อจริงของผม ส่วนชื่อเล่นหลายคนก็คงเดากันออก และใช่ครับ ฟาคือชื่อเล่นของผม ไม่ใช่ไอ้หนวดหร็อมหร็อมเหมือนอย่างที่ไอ้เด็กมีแก้มกลมๆ มันว่าให้

     ชื่อฟาของผมนั้นก็กร่อนมาจากชื่อจริงนั่นแหละครับ ไม่ได้มีความหมายพิเศษอะไร เสี่ยหรือก็คือพ่อที่เป็นคนตั้งให้ แกว่ามางี้นะ ส่วนนามสกุลนั้นก็ไม่ต้องรู้หรอกครับเพราะผมคิดว่ามันไม่ได้สำหลักสำคัญอะไรขนาดนั้นน่ะนะ หรือไม่ถ้ายังอยากรู้ก็อยู่อ่านตอนต่อๆ ไปด้วยกันก็น่าจะได้รู้แน่นอน

     ผ่านเรื่องชื่อก็มาว่ากันต่อด้วยเรื่องของรูปร่างหน้าตาของผมกันดีกว่า เนื่องด้วยปู่ที่มีเชื้อเสี้ยวจากทางยุโรปแล้วส่งต่อให้เสี่ย แล้วเสี่ยก็ดันยังส่งต่อมาให้ผมอีกรุ่น บวกกับแม่ของผมเองที่เป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษอีก มันก็เลยส่งผลให้ผมมีหน้าตาออกจะติดฝรั่งไปนิด ตัวก็โตไหล่ก็กว้างแขนขายาวเป็นยักษ์ ยิ่งช่วงนี้ที่ไม่ค่อยมีเวลาดูแลตัวเอง สารรูปของผมมันเลยดูไม่ได้สุดๆ ไปเลยล่ะครับ

     หนวดขึ้นเครางอก เข้าคณะทีโดนพวกน้องๆ มันแซวว่าปล่อยเซอร์ตลอด ทั้งที่ความจริงผมโคตรอยากจะบอกว่ากูไม่ได้ปล่อยเซอร์ คือกูไม่ได้นอน ไม่มีวันจะได้เวลานอนเลยไอ้พวกเหี้ย ทำความเข้าใจกันไว้ก่อนเลยนะครับว่าถ้าใครที่เรียนปีสุดท้าย ขอให้ปีก่อนๆ มึงนอนชดเชยล่วงหน้ามาเลย

     จากที่เกริ่นๆ ไปก่อนหน้า มาเข้าเรื่องจริงๆ กันเถอะครับ ผมคิดว่าทุกคนคงรู้จักผมกันมาพอสมควรแล้วนะ และหลายคนคงรู้จักผมมากเลยทีเดียวเพราะเกือบครึ่งของบทสนทนาในแต่ละตอนก่อนๆ หน้านั้น มักจะเป็นตัวผมไอ้ฟาคนนี้ที่ได้พูดออกมาเสียส่วนใหญ่

     จะให้ทำไงได้ล่ะครับ ก็ไอ้พระเอกของเรื่องมันเป็นมนุษย์จำพวกไม่ค่อยชอบพูด แต่ทว่าจากไอ้คนที่ไม่ชอบพูด พักหลังมานี้มันเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ไอ้คมมันพูดมากขึ้น ยอมเอ่ยปากบอกความคิดและความรู้สึกของมันให้คนอื่นรับรู้ได้มากขึ้น

     พอเห็นแบบนี้แล้วผมก็ต้องขอบคุณไอ้กร่างแก้มกลมเป็นก้อนที่ทำให้เพื่อนรักที่ควบตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้มันขยับปากพูดมากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้ว่าจะพูดแต่เรื่องของไอ้แก้มกลมมันไม่หยุดก็ตามที

     หากจะพูดถึงลูกพี่ลูกน้องของผมคนนี้ หรือก็คือไอ้หนวดผมยาวคนนี้นั้น ก็คงเริ่มที่ชื่อของมันเป็นอันดับแรก คมคือชื่อเล่นของมันใน ณ เวลาปัจจุบัน ไอ้คมมันเป็นลูกพี่ลูกน้องกันกับผมครับ พ่อมันเป็นน้องชายคนเดียวของพ่อผม

     ไอ้คมกับผมเกิดในปีเดียวกัน ผมต้นปีแต่คมมันเกือบสิ้นปี จากแต่เดิมที่ย่านรินทร์ตั้งใจให้พี่ฟาเป็นพี่และน้องคมเป็นน้อง แต่หลานก็อายุเท่ากันไงครับ เลี้ยงด้วยกันเล่นตบหัวโดดน้ำตกมาด้วยกันเราสองคนก็เลยเป็นทั้งพี่น้องและทั้งเพื่อน

     อยู่ข้างนอกห่างจากย่านรินทร์ก็เรียกกูมึงทั่วไป แต่ถ้ากลับบ้านรวมญาติเมื่อไหร่ ไอ้คมก็ต้องเรียกผมว่าพี่เต็มปากเต็มคำ ซึ่งผมเองก็ไม่ต่างกัน เรียกมันว่าน้องเต็มปากเต็มคำเช่นกัน

     ถ้าหากจะถามว่าตอนนี้ผมอยู่ไหน ทำไมว่างมาพล่ามอะไรได้นานสองนาน ก็คืองี้ครับ วันนี้ผมอยู่ที่คอนโดตัวเอง ถึงจะมีเรื่องต้องเข้าไปคุยกับอาจารย์ช่วงบ่ายซึ่งอีกสักหน่อยผมก็ต้องออกไปหอเพื่อนก่อน ดังนั้นในเวลาไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะถึงเวลานัดนั้น ผมก็เลยขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าว่าง

     ผมงีบไปนิดและตื่นขึ้นมาหาอะไรทำพักสมองไปพลางด้วยการดูเน็ตฟลิกซ์ ผมดูซีรีย์จบได้หนึ่งตอนครู่นึงแล้ว ก็เลยแงะตัวเองลุกจากโซฟาเบดหน้าทีวี แล้วก็เดินเข้าไปห้องนอนของตัวผมเอง เปิดประตูเข้าไปได้และสิ่งแรกที่ตาเห็นคือไอ้ก้อนผ้าห่มที่ได้ทำการยึดเตียงนอนในห้องของผมได้สองคืนแล้วครับ

     “ป...” ถ้าถามว่าตอนนี้ไอ้คนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง มันพึมพำละเมออะไรของมันผมก็ต้องขอบอกไว้เลยนะครับว่า เมื่อก่อนหน้านี้นับได้หลายเดือนแล้วล่ะมั้ง ที่ไอ้คมมันมีอาการแปลกๆ เวลานอนหลับ อาการแปลกๆ ที่ว่าคือการที่มันชอบนอนละเมอ

     ไม่ใช่ละเมอเดินไปทั่วแต่เป็นละเมอพูด ละเมอเรียกชื่อใครสักคน ที่สำคัญมันเรียกชื่อของคนคนนี้ แค่คนเดียวซ้ำๆ กันอยู่อย่างนั้น พักหลังมานี้เรียกว่าอาการหนักสุด เพราะไอ้คมมันมักจะเรียกชื่อดังๆ แล้วสะดุ้งตื่นมาหัวเสียในเวลาตอนใกล้รุ่งในทุกครั้งที่มันฝัน

     เรื่องอาการที่มันเป็นอยู่พอผมซักไซ้ถาม ไอ้คมมันก็ตอบแค่ว่าฝันเหมือนเดิมอีกแล้ว ฝันเห็นใครอีกคน คนที่ทำให้คนจำพวกถนัดงานศิลป์แบบมันร่างรูปใบหน้านั้นออกมาไม่ได้ ผมเคยพยายามบอกให้ไอ้คมมันร่างภาพเสียหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล

     ไอ้คมมันพยายามมากสุด ก็ได้แค่เค้าโครงของใบหน้า พวกเครื่องหน้าหรือนอกเหนือจากนั้นมันก็ร่างต่อไปไม่ได้ ไอ้คนที่ใจเย็นเอามากๆ มักจะหัวเสียกับเรื่องนี้ตลอดถ้าผมเป็นคนเปิดประเด็น

     “คม” ต้องเรียกชื่อมันครับเพราะที่มันนอนอยู่ดีๆ หลังจากละเมอตัวมันมักจะกระตุกขึ้นตามมาเสียจนผมตกใจ พอได้กระตุกครั้งนึงผมก็นึกว่าจะมีตามมาอีกครั้งเลยเตรียมจะปลุกมันขึ้นมาอย่างจริงจังแต่ทว่าทุกอย่างกลับนิ่งลงเสียอย่างนั้น

     หรือถ้าจะมีอะไรขยับก็เห็นจะมีแต่ขาอีกข้างของมันที่ขยับออกมาจากผ้าห่ม ใช่ว่ามีแค่ผมที่แขนขายาว ไอ้คมมันก็ไม่ต่าง ของมันนี่เก้งก้างสุดเพราะแม่งผอมด้วยไง ขายาวที่ออกมาจากผ้าห่มเด่นสุดเห็นจะเป็นรอยแผลถลอกใหม่เอี่ยมที่หัวเข่า

     พอนึกถึงที่มาของแผล ผมก็โคตรอยากจะเดินเข้าไปตบกะโหลกมันให้ ถ้าไม่ติดว่าโทรศัพท์ที่ถือติดมือเข้าห้องมาด้วยจะโชว์ชื่อของหนึ่งบุคคลที่ทำให้ผมต้องหยุดทุกความคิดของตัวเองลงในทันที

     “ครับปู่”

     “มันอยู่ห้องฟาเนี้ยแหล่ะ”

     "เอาอลิสมาคอนโดฟาเมื่อเช้าเลย"

     “ไม่รู้”

     “นอนอยู่”

     “ปลุกให้เอาเปล่า” พอสไลด์หน้าจอรับสายจากทางไกล ปลายสายก็รัวถามไม่ได้ให้ผมได้พักหายใจหายคอแต่อย่างใด ปลายสายนั้นเขาเหมือนมีญาณสัมผัสได้ครับ ชอบสัมผัสได้ตลอดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับหลานชายสุดที่รักถึงได้สายตรงมาจากเชียงรายโน้น

     “ตัวไม่ร้อนแล้ว มันโง่เอารถไปล้มเอง”

     “ก็มีดื่มด้วยมั้ง คืนที่มันล้ม มันบอกออก”

     “ครับ”

     “ไม่เคยเห็นจะด่ามันสักที”

     “รู้หน่าปู่”

     “ฟาเป็นพี่มันไหมล่ะ”

     “รู้ว่าปู่รู้” ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผมและไอ้คมไม่เคยมีเรื่องไหนจะปิดปู่ได้หรอกครับ

     เรื่องไอ้คมเอารถไปล้มครั้งนี้ปู่ก็คงรู้อยู่แล้วถึงได้โทรมาเอาความชัวร์ ปู่ผมท่านเป็นคนที่ค่อนข้างมีอิทธิพล ท่านเคยเป็นนายทหารติดยศเก่าก่อนจะลาออกมาอยู่กับย่านรินทร์ที่เชียงราย ปัจจุบันปู่ผมเป็นเจ้าของไร่ชาแห่งหนึ่งที่จังหวัดเชียงรายแถมพ่วงไร่ผักและผลไม้ไปอีกหน่อยไม่นับรวมโครงการที่คิดจะสร้างด้วยนะ

     ดังนั้นก็เลยถือว่าเป็นคนสำคัญของจังหวัดคนหนึ่งก็ว่าได้ แต่ทว่าแกก็ปลีกวิเวกเกินไปตามอายุ ถึงอย่างนั้นหูตาของปู่ก็ยังมีมากอยู่ดี แค่แกเอ่ยปากทั้งเพื่อนเก่าลูกน้องเก่าคร้านจะมาช่วยเป็นหูเป็นตาให้

     ดังนั้นถึงอยู่ห่างแต่ทว่าผมกับไอ้คมนี่แทบจะกระดิกตัวไม่ได้ เรียกว่าแรดไม่ออกกันเลยทีเดียว ทุกวันนี้ผมยังต้องถามตัวเองอยู่เลยว่ากูอายุเท่าไหร่กันแล้วเนี่ย แต่ก็นั่นแหละครับ ที่ทำทั้งหมดก็เพราะทั้งรักและเป็นห่วงนั่นแหละ ผมเข้าใจดี ถึงอย่างนั้นก็ขอบ่นบ้าง ไม่บ่นแล้วมันอึดอัด

     “รอให้มันตื่นแล้วฟาจะให้มันโทรกลับนะปู่” ปู่น่ะอยากคุยกับหลานชายสุดที่รักจะแย่ แต่พอรู้ว่าหลานชายสุดที่รักมันนอนอยู่ก็บอกปัดไม่ต้องปลุกเสียอย่างนั้น

     “ฟาคิดถึงปู่นะ ย่านรินทร์ก็ด้วย เสี่ยด้วย บอกเขาหน่อยแก่แล้วอย่าเฟี้ยวนัก ฟายังไม่อยากมีน้องนะปู่” พูดเสร็จผมก็โดนคำว่าเออซัดเข้าหูซ้าย คำพวกนี้ได้ยินบ่อยมาก เข้าหูซ้ายทะลุหูหมาอะครับไม่สะเทือนแต่อย่างใด

     “ดีอยู่แล้วครับ”

     “ครับ”

     “สวัสดีครับ” เสร็จจากปู่ที่ตัดสายไป ผมก็จำเป็นต้องเพ่งความสนใจมายังไอ้คนที่มีศักดิ์เป็นน้อง อย่างที่ปู่กำชับหนักหนาว่าให้ดูแลน้องดีๆ ก่อนที่ไอ้คมมันจะนอน ผมให้มันกินยาแก้อักเสบไปแล้ว พอช่วงสายของวันนี้ที่มันเข้ามานอนที่คอนโด ตัวร้อนขึ้นมาหน่อยผมก็เลยปลุกมาจับยัดพาราไปอีกเม็ดเพื่อความชัวร์

     สภาพตอนนี้รวมๆ ก็ไม่น่าเป็นห่วงมากสักเท่าไหร่ ไอ้คมกับรถล้มบ่อยอยู่แล้ว ล้มบ่อยล้มดีและก็ดีที่ล้มครั้งนี้ไม่แรงเท่าไหร่ อีกอย่างก็ไม่ใช่อลิสที่แม่งเอาไปล้ม ลูกรักมันเลยไม่มีรอยขีดข่วนให้ใจสลายแต่อย่างใด รถล้มครั้งนี้มันโชคดีเพราะไม่ได้ขับเร็วอะไร ที่สำคัญชุดที่มันใส่เซฟไว้ ไม่ถึงตายแต่ก็ได้แผลมาเพิ่มแบบเก๋ๆ

     “เปิดแอร์ซะไข่กูเย็นเลยนะมึง” ผมเดินหารีโมตมาเพิ่มแอร์ให้มันอีกนิด ไอ้คมเวลานอนมันจะชอบลดแอร์ให้เย็นที่สุดตามความพอใจมัน ครั้งนี้ก็ไม่ต่างมันลดแอร์จนไข่เย็นวาบ ลดโดยที่ไม่ดูสภาพตัวเองเลย ผมกลัวมันจะไข้แตกขึ้นมาจริงๆ ก็เลยต้องเพิ่ม กดเสร็จก็ทิ้งรีโมตแอร์ไว้ที่เดิม

     “อย่าให้ไม่สบายขึ้นมาถึงขั้นต้องให้กูพาไปโรงพยาบาลนะมึง” อดพูดดักมันไว้ไม่ได้ อย่าคิดว่าที่ผมดูแลมันดีแบบนี้คือคิดไม่ซื่อกับลูกพี่ลูกน้องตัวเองนะครับ ที่ผมต้องดูแลมันดีอย่างมากๆ ก็เพราะผลตอบแทนมันหนักกระเป๋าอยู่พอสมควร ก็หลานคนเล็กสุดที่รักของปู่นี่ครับ ดูแลจนมันหายป่วย ผมมีข้ออ้างได้เงินสอยกางเกงยีนตัวใหม่เชียวนะ

     “กูรำคาญผมมึงจัง” ผมของไอ้คมมันยาวกว่าผมของผมครับ อีกอย่างมันนอนก็ไม่ได้มัดไว้มันเลยสร้างความรำคาญในการวัดไข้ของผมอย่างจริงจัง พอปัดผมปรกหน้าไอ้คมมันออกและหน้าผากไอ้คมมันโดนมือเย็นๆ ของผม เจ้าของหน้าผากมันก็หันหน้าหนีแถมยังเอาหน้าซุกเข้ากับไอ้หมีเน่าที่อยู่ติดหัวเตียงทันที ไอ้คมมันไม่ได้เป็นคนที่ติดหมีเน่าอะไรเทือกนี้หรอกนะครับ ที่มันติดคือผ้าเช็ดหน้าที่ผูกอยู่ในคอไอ้หมีเน่าต่างหาก

     คือยังไงดี

     ลูกพี่ลูกน้องผมคนนี้เป็นคนมีปมพอสมควรครับ ไอ้คมมันติดผ้าเช็ดหน้าที่เป็นของแทนตัวแทนใจของสองอา เนื่องด้วยอาทั้งสองของผมต้องไปทำงานต่างประเทศแบบถาวรเลยให้ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เป็นของแทนใจในวันที่คิดถึง ในช่วงนั้นผมไม่แน่ใจว่าเราสองคนอายุเท่าไหร่กัน อาจจะสองขวบหรือสามมันเลือนรางในความรู้สึกไปแล้ว

     ก็อย่างว่าเมื่อสองอาไม่อยู่หน้าที่เลี้ยงดูทั้งหมดเลยตกเป็นของปู่กับย่านรินทร์และเสี่ย ยิ่งจากตอนมันเป็นเด็กมาจนถึงตอนมันโตและด้วยนิสัยไม่ค่อยพูดของมัน ก็ยิ่งทำให้โดนสปอยล์หนักจากคนรอบข้างเสียอย่างนั้น

     เน้นว่าโดนสปอยล์หนักมากด้วย ปู่รักมาก ย่านรินทร์ก็ตามใจน้องคมเสียทุกอย่าง สปอยล์มันทุกทางอยากได้อะไรแค่เอ่ยปากขอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เห็นมันจะอยากได้อะไรเลยสักอย่าง

     จะว่าไปไม่ใช่แค่เรื่องที่มันเป็นหลานคนเล็กที่ไม่ได้อยู่ใกล้พ่อแม่หรอกแค่นั้นหรอกครับ ที่ทั้งปู่กับย่าเป็นห่วง เรื่องเจ็บป่วยของมันนี่ก็เป็นเรื่องใหญ่ เรียกว่าใหญ่มากๆ เลยล่ะครับ ในช่วงวัยเด็กไอ้คมมันค่อนข้างจะมีปัญหาทางสุขภาพ ป่วยง่ายหายช้า อาจจะเป็นเพราะไม่ได้กินนมแม่มาตั้งแต่เด็กเหมือนอย่างคนอื่นก็เลยไม่มีภูมิต้านทานโรคมากหนักหรือจะด้วยอะไรก็แล้วแต่

     เสี่ยเคยเล่าว่าไอ้คมในตอนนั้นป่วยจนต้องเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยๆ เรื่องนี้เป็นปัญหาจนถึงขนาดที่ปู่ต้องพามันไปเปลี่ยนชื่อเอาเคล็ด จากเด็กชายฟรานซิส ก็กลายมาเป็นเด็กชายดำเนินจนถึงเป็นนายดำเนินอย่างในปัจจุบัน

     รู้แหละว่าอ่านถึงตอนนี้แล้วหลุดหัวเราะกัน ผมเองก็ไม่ต่างนึกเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรต้องลั่นก๊ากทุกที

     ชื่อดำเนินเป็นชื่อที่โคตรจะไทย เอามาจากความหมายของชื่อเล่นที่ว่าคม คมน์ที่สะกดแบบนี้และมีความหมายว่า ไป พอรวมกับชื่อจริงของมันแล้วก็มีความหมายว่าดำเนินไป จงมีชีวิตที่ดำเนินไปเรื่อยๆ ยังไงล่ะ เท่ไม่หยอกไหมล่ะครับชื่อไอ้คมมัน

     “ถ้ามึงตื่นละหิวก็หาอะไรกินเอาเองแล้วกันนะ” เท่าที่ดูมัน ผมคิดว่ามันไม่เป็นอะไรมากก็เลยปล่อยมันนอนต่อไปสักพัก ส่วนตัวผมก็ขอมาเช็คไฟล์งานในคอมสักหน่อยก่อนจะออกไปมหาลัยจริงๆ

     ผมนั่งดูไฟล์งานไปสักครู่หนึ่ง เสียงเปิดประตูห้องนอนก็ดังขึ้น ครั้นพอละสายตาจากตรงหน้าจองาน หันไปมองต้นตอของเสียงก็เห็นไอ้ตัวดีก็เดินเกาพุงออกมาพอดี เสื้อกล้ามสีดำกับบ๊อกเซอร์เน่าๆ ตรงเข่าข้างหนึ่งเห็นแผลถลอกที่ค่อนข้างเป็นแผลลึกชัดเจนถึงจะผ่านมาได้เป็นวันแล้วก็เถอะ

     “ไง” ผมร้องทัก

     ดูจากสภาพก็รู้เลยว่าต้องเจ็บ ไม่ถึงขั้นมีอะไรแตกหักแต่ก็คงฟกช้ำอยู่หลายที่ต่อหลายที่เลยล่ะครับ ช้ำในเอาเรื่องถึงได้มีอาการตัวร้อนไข้จะแตกอย่างเมื่อวานนั้นได้

     “มีไรกินไหม” แทนที่มันจะทักกลับดันถามหาของกินก่อน ดีจริงๆ ตื่นมาก็เรียกหาของกิน ขี้เกียจพูดกับแม่ง ผมเลยชี้มือบอกไปทางตู้เย็น เชิญไปหากินเองครับ

     ไอ้คมพยักหน้ารับแล้วก็เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ต่อจากนั้นครู่เดียว มันก็เดินมานั่งพื้นพิงโซฟาเบดตัวที่ผมนั่งอยู่ ในมือมีถ้วยส่งไอร้อนและกลิ่นหอมพร้อมกับน้ำขวดเล็กหนึ่งขวด

     “ก๋วยเตี๋ยวไก่มะระ” ไอ้คมมันว่าแค่นั้นแล้วก็ลงมือกินของมันเงียบๆ

     “อืม” ผมขานรับมันสั้นๆ ที่บอกว่าให้หากินเองเอาจริงผมก็ต้องสั่งเอามายัดตู้เย็นให้มันก่อนอยู่ดี

     มองหน้าลูกพี่ลูกน้องตัวเองแล้วพาลครับ เชี่ยคมเป็นคนที่เครื่องหน้าคมคายดูไทยมากกว่าผมมาก แล้วยิ่งมันไว้หนวดกับเคราที่ถึงแม้จะเผลอไว้เพราะขี้เกียจโกนของมันนั่นก็ยิ่งทำให้มันดูดี รวมผมยาวพอประบ่าที่เกล้าขึ้นมาง่ายๆ นั่นอีก 

     “ไม่เห็นรีโมตทีวี” นี่ไม่ใช่ประโยคบอกเล่า มันคือประโยคที่มันพูดเพื่อใช้เราให้หยิบรีโมตทีวีให้มัน ไอ้คมมันพูดใช้ผมทั้งๆ ที่เส้นก๋วยเตี๋ยวยังคาอยู่ในปาก ขอให้แม่งติดคอตาย สมบัติปู่จะได้ตกเป็นของกูคนเดียว ถ้ากูไม่ตายตามมึงไปนะคม

     “เอ้า เอาไป” ผมจำใจต้องหยิบรีโมตทีวีให้ส่งให้ มันรับไปก็กดเปิดทีวีทันที

     ผมอยากบอกทุกคนว่าเชี่ยคมมันชอบดูสารคดีมากครับ ยิ่งสารคดีจำพวกสัตว์เลื้อยคลานนี่ชอบมาก งูเอย สลาแมนเดอร์เอย กบอึ่งอ่างคางคกและสารพัดสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำและเลื้อยคลานนี่ของโปรดปานมันแหละ

     ตอนที่ผมกับมันยังเป็นเด็ก ไอ้คมมันเคยแอบเอางูที่บาดเจ็บเข้าไปเลี้ยงในห้องด้วยและถ้าย่านรินทร์ไม่เข้าไปเก็บของให้หลานชายสุดที่รัก ไอ้คมคงเหลือแต่ชื่อล่ะครับ งูไม่มีพิษมันไม่เลี้ยงริอาจจะเลี้ยงลูกงูเห่า

     “เออ ปู่โทรมาตอนมึงหลับ โทรกลับด้วยนะมึง” ผมพูดบอกแกมสั่ง

     “บอกมึง” นี่คือประโยคคำถามชัวร์

     “ก็บอกผ่านกูอะ”

     “บอกมึง มึงก็โทรดิ”

     “มันจะอะไรหนักหนาแค่โทรกลับไปหาปู่วะ” พอมันถูกผมพูดให้แบบนี้มันเลยเล่นเงียบของมันต่อ

     “โทรกลับหาหน่อยอย่างน้อยคนแก่จะได้โล่งใจ” ผมเสริม

     “เดี๋ยวค่อยโทร” มันตอบแบบผ่านไปที

     “เดี๋ยวตลอด เดี๋ยวของมึงคือเป็นเดือน อย่าให้นายพลเก่าเขากริ้วนะมึง ตะพดได้บินจากเชียงรายมาลงกบาลมึงกับกูอยู่ทีนี่แน่ๆ” มันพยักหน้ารับรู้คำพูดของผมก่อนจะสนใจอนาคอนด้าที่กำลังรัดตัวอะไรสักอย่างในน้ำ

     “เออ วันนี้บ่ายมึงเข้ามอ.ใช่ป่ะ” ผมแอบได้ยินว่ามันมีเรื่องต้องเข้าคณะตอนบ่ายพอดี

     “อืม” มันครางในลำคอตอบ บิดฝาขวดน้ำก่อนจะยกดื่ม

     “ไปก่อนบ่ายเปล่าวะ” ผมถามต่อ

     “เที่ยงมั้ง” ไอ้คมมันตอบก่อนจะกดเปลี่ยนช่องทีวี

     “กูวานแวะเข้าไปร้านพี่ต้าเอารองเท้าให้กูได้ป่ะ” ต้องวานมันเพราะผมมีนัดกับอาจารย์ช่วงบ่ายไง เผลอๆ ยิงยาวยันค่ำเลยก็ได้แล้วเสร็จก็อาจจะไปหาเบียร์กินเย็นๆ ด้วย ผมจองรองเท้าไว้กะเอามาพร้อมใส่ไปออกด้วย ไม่อยากรีบไปทำอะไรหลายๆ อย่างในเวลาใกล้ๆ กันแล้วที่สำคัญขี้เกียจขับรถไปมาเสียเวลา วานมันไปเอาให้นี่แหละดีที่สุด

     “ได้หรือไม่ได้” ผมถามซ้ำ เชี่ยคมไม่ตอบแต่หันกลับมาแบมือตรงหน้าผม

     “เอาไป” เป็นอันรู้กัน ผมโยนบัตรให้มันไปครับค่ารองเท้ากับค่าน้ำมันอลิสอยู่ในนั้นด้วย

     “รู้เรื่องนะมึงเดี๋ยวกูต้องออกไปหาพวกแม่งก่อน” ผมบอกเชี่ยคมมันไปแบบนั้นก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนมันที่จะเข้าม.ตอนบ่ายนั้น ผมจะปล่อยมันเฝ้าคอนโดให้ผมก่อน

     ไม่ใช่ว่าไอ้คมมันไม่มีคอนโดเป็นส่วนตัวนะครับ เชี่ยคมน่ะก็มี มีก่อนผมเลยด้วยซ้ำ ย่านรินทร์เป็นคนซื้อให้แต่ทว่าคอนโดมันที่ว่า ค่อนข้างอยู่ไกลจากม.พอสมควร ทิวทัศน์โดยรวมถือว่าดีมาก คมนาคมก็สะดวก เป็นส่วนตัวเข้ากับมันแหล่ะเน้นจิตวิญญาณอะไรประมานนั้น

     และก็ที่ไอ้คมมันไม่กลับไปนอนคอนโดตัวเอง หนึ่งคือมันทำอลิสล้มผมต้องเป็นคนดูแลชั่วคราวของมัน ถ้าจะดูแลมันที่ห้องของมัน ผมจะต้องทรมานกับกลิ่นสีและกองงานที่ทั้งวางทั้งไปทั่วห้อง ดังนั้นคอนโดผมจึงเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

     “ไปแล้วนะ อย่าลืมนะมึง” ผมจัดการธุระของตนเองเสร็จในเวลาอันสั้นจะก้าวออกจากห้องก็ไม่ลืมกำชับมันอีกรอบ

     “อืม” ไอ้คมมันตอบรับสั้นๆ ตามแบบฉบับของมัน

     “เออ แล้วอย่าลืมกินยานะไอ้สัด ยาไม่พร่องกูฟ้องปู่มึงแน่ๆ” ผมกำชับเรื่องยาแก้อักเสบเสร็จก็ออกไปเจอพวกเพื่อนๆ ที่นัดกันก่อนจะเตรียมเข้าห้องเชือดตอนบ่ายแบบเรียงตัว แต่ทว่าพอใกล้ก่อนเวลานัดดันต้องเลื่อนคิวไปเกือบบ่ายสอง หงุดหงิดที่โดนเลื่อน ผมเลยเลือกถ่อสังขารไปเอารองเท้าที่วานไอ้คมไปเอาให้จากร้านถึงตึกศิลปกรรมของมันเสียก่อน

     “มึงแต่งตัวแบบนี้อยู่ในมอ.” มาถึงตึกศิลปกรรมตอนเที่ยงกว่าๆ พอเจอลูกพี่ลูกน้องของตัวเอง ผมต้องเอ่ยปากถามไอ้คมมันพลางมองสภาพมันตั้งแต่หัวจรดปลายตีนไปด้วย คณะมึงชิวมากใส่ขาสั้นเข้ามาได้ด้วย

     “ไม่ เดี๋ยวกูไปเปลี่ยนยีนหอเพื่อน” ไอ้คมมันตอบแบบไม่ใส่ใจ

     “ซื้อยีนใหม่ แสดงว่าปู่โอนเงินให้แล้วว่างั้น” ผมถามด้วยความสงสัยเพราะเดือนนี้ปู่ยังไม่โอนให้ผมเลย แต่พอเชี่ยคมมันตอบเท่านั้นแหละเข่ากูแทบทรุด นี่กูคิดผิดใช่ไหมที่เอาบัตรให้มึง เชี่ยเถอะเงินหมื่นกว่าบาทของกูปลิวว่อนเลย ไอ้ชิบหาย

     “แล้วรองเท้ากูอะ” ดึงสติกลับมาได้ผมถามหาของที่ถ่อมาเอากับมันที่คณะ

     “อยู่หอเพื่อน” มันตอบ

     “อ้าว ยังไงวะ” ผมงง

     “ฝากมันไปเอาให้” ชัดเจน ผมใช้มันและมันก็ไปใช้เพื่อนอีกต่อ

     “เอากุญแจรถมึงมา” เชี่ยคมมันพูดแล้วก็ยื่นกุญแจอลิสส่งมาให้ผม ผมเหมือนยังจับจุดอะไรไม่ได้เลยเลิกคิ้วถาม

     “กุญแจรถกูหรอ”

     “อืม เปลี่ยนรถกัน” บอกผมแบบนั้นก่อนที่จะส่งกุญแจอลิสให้ผมและมันก็รับกุญแจรถผมไปสงสัยจะไปเปลี่ยนกางเกงที่หอเพื่อนมัน ผมคงต้องไปรอไอ้คมมันที่คณะตัวเองแหละ

     เป็นดังนั้นผมก็เลยจำใจยอมขับอลิสให้ลมร้อนๆ ตีหน้ากลับมาตึกตัวเอง ระหว่างทางจะถึงตึกคณะ ไลน์ดันดังขึ้นถี่ ผมหยุดอลิสก่อนจะรีบเปิดอ่านข้อความนั่นทันที เป็นเพื่อนที่ผมขอคำปรึกษาเรื่องทีสิสมันเล็กน้อยไลน์เข้ามา

     คุยกันไม่กี่บับเบิ้ล ผมก็จำเป็นต้องแวะที่วิศวะหามันก่อน กะคุยแป๊บเดียวเลยจอดอลิสไว้แถวนั้น พอคุยกันเสร็จแป๊บเดียวจริงๆ ก็รีบเดินลงตึกมา ช่วงที่เดินอยู่พลันรู้สึกว่าถูกสายตาสักคู่จ้อง พอกวาดสายตามองหาสายตาคู่นั้น ก็เจอแบบเต็มๆ ครับ

     ต้องเป็นผู้ชายแบบไหนวะ ตาดำทั้งกลมทั้งโตแถมยังใสแจ๋วแววๆ เหมือนมีดาวลอยอยู่ในนั้น อีกอย่างแอบมองคนอื่นแล้วนินทาด้วยว่ะ ดูแล้วหน้าตาโคตรดื้อจนอยากจับมาตีหัวให้แบะ ตลกดีที่ข้างๆ ดันมีดวงตาอีกคู่ที่มองมาที่ผมเหมือนไม่พอใจมากๆ อยู่ด้วย รู้สึกตะหงิดๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรเพราะรีบด้วย เลยคร่อมลูกรักเชี่ยคมมารอมันที่ตึกทันที

     ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเชี่ยคมก็มาตึกผม พอได้รองเท้าแล้วก็เข้าคุยกับอาจารย์ เรียกว่าวันนี้ผมยังมีโชคอยู่บ้างเลยไม่ได้ยิงยาวเหมือนอย่างที่คิด ดังนั้นก็ย้ายร่างของตัวเองกลับมาศิลปกรรมอีกรอบ สืบเนื่องเพราะผมออกปากว่าจะไปหาเบียร์กินคืนนี้ ไอ้คมกับพวกมันได้ยินเลยจะแจมด้วยแต่เพราะพวกแม่งมีป้ายใหญ่ที่ต้องลงสีให้คณะ ผมเองก็ยังไม่อยากกลับคอนโดเลยแวะมานั่งดูพวกมันทำงานดีกว่า

     ศิลปกรรมเป็นคณะที่มีสีสันเยอะมากครับ ตื่นตาใจทุกครั้งที่ได้มา แต่ละคนคือมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองพอมารวมกันเยอะๆ ทำงานแล้วคลายเครียดดีครับ จากที่นั่งดูพวกมันทำงานจนสุดท้ายมาจบที่พวกแม่งพากันนั่งแดกส้มตำและแอดวานซ์ต่อด้วยกินกล้วยทั้งเครือ กล้วยก็กล้วยหลังคณะที่พวกแม่งไปขโมยตัดลงมา ทั้งกล้วยและไอ้ของเปรี้ยวๆ แล้วก็รสเผ็ด กับผมที่ไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ก็ได้แค่มองพวกมันแดกกัน

     จากที่ไม่ได้แดกด้วยกูก็ต้องเป็นคนโดนใช้มาซื้อน้ำแข็งให้พวกแม่งอีก แล้วที่สำคัญน้ำแข็งร้านใต้ตึกศิลปกรรมหมด ผมเลยต้องถ่อกลับมาซื้อถึงตึกตัวเองอีกรอบ ชีพจรลงเท้ากูมากวันนี้

     ไปๆ มาๆ หลายรอบจนรุ่นน้องมันร้องถาม ผมตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เดินถึงร้านก็สั่งพี่คนขายไปโดยไม่ทันสังเกตคนข้างๆ ที่ยืนรอเอาน้ำที่ปั่นในโถปั่น ทว่าแค่เห็นตาดำโตๆ นั่นผมก็จำมันได้ทันที ที่สำคัญแอบเห็นมันหันมามองหน้าผมก่อนที่ปากเหมือนเยลลี่ ได้รูปนั่นจะขมุบขมิบเหมือนคิดจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูดสลับกับอมลมในแก้มกลมของมัน เห็นแบบนั้นแล้วเรื่องอะไรผมจะถามมันวะ

     พอได้น้ำแข็งผมก็เดินออกมา และรู้ครับว่าผมกำลังโดนบางคนตาม จะเป็นใครไม่ได้นอกจากไอ้แก้มกลมเป็นก้อนนั่น ไอ้ครั้นพอได้เปิดปากคุยกับมันแล้ว ผมรู้เลยว่ามันโคตรจะกร่าง

     คิดว่ากร่างไปงั้นแหละครับเพราะดูแล้วน่าจะกลัวคนพอสมควร ยิ่งพอมองชุดนักศึกษาที่มันใส่ เห็นเข็มที่ปักอยู่เนคไทก็ทำให้รู้ว่าไอ้กร่างนี่เป็นรุ่นน้องกูแน่นอนแล้วที่สำคัญคณะบ้านใกล้เรือนเคียงของผมด้วย

     มันน่าแปลกที่บทสนทนาสั้นๆ ระหว่างผมกับไอ้แก้มเป็นก้อนนี่ดันไปเกี่ยวข้องกับใครอีกหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ด้วย แก้มกลมเป็นก้อนมันถามในสิ่งที่ทำเอาผมอึ้งได้เลยนะครับ ไม่รู้ทำไมว่ามันต้องถามถึงลูกสาวของไอ้คมมันด้วย

     น่าแปลกในตอนที่มันถาม นัยน์ตามันนี่ส่อแววระยิบระยับด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มไปหมด แต่ทว่าพอรู้ว่าใครเป็นเจ้าของอลิสและที่สำคัญมันได้เห็นเจ้าของอลิสตัวเป็นๆ ประกายระยิบระยับในนัยน์ตามันกลับดับวูบจนผมนึกขำ ยิ่งมันทำหน้าดื้อตอนพูดกับเชี่ยคมแล้วผมโคตรหมันเขี้ยว โคตรน่าแกล้งให้ร้องไห้แล้วค่อยโอ๋มันทีหลัง

     “มึงรู้ไหมว่ามันเป็นใคร” ไอ้เด็กกร่างแก้มกลมมันเดินหายลับไปแล้ว ไอ้คมมันถึงได้เป็นฝ่ายถามผมขึ้นแล้วอยู่ๆ ก็ถามขึ้นด้วยนะ ดูไม่เหมือนไอ้คมที่ผมรู้จัก

     “ไม่ว่ะ” ถึงอย่างนั้นผมก็ตอบและเผลอยิ้มมุมปากออกมาอีกจนได้

     “ทำไมกูรู้สึกคุ้นแปลกๆ” เพราะประโยคนี้ของไอ้คมมัน ผมที่ยิ้มมุมปากอยู่ต้องหันมามองหน้าลูกพี่ลูกน้องที่มักจะพูดหรือถามเรื่องคนอื่นน้อยมากๆ นี้ทันที

     “มึงเคยเจอมันในฝันมั้ง” ผมว่า

     “เจอกันในฝันหรอวะ” ไอ้คมมันทวนคำพูดที่พูดขึ้นมาแบบไม่ได้คิดอะไรของผม แต่ดูเหมือนว่าประโยคนี้ของผมจะทำให้ไอ้คมมันคิดหนักแทน

     “จะไปรู้กับมึงหรอ” ผมบอกปัดก่อนจะถามเหตุผลที่เจอมันที่นี่

     “เออแล้วนี่มึงตามกูมาทำไมวะ”

     “ไอ้โก๋กลัวไม่ได้แดกน้ำแข็งเลยให้กูมาตามมึง” มันตอบผมแล้วก็มองไปอีกทางก่อนจะเงียบไป ตัวผมเองก็ดันเงียบไปด้วย ตาก็มองทางที่ใครคนหนึ่งเดินห่างไปด้วยเหมือนกัน

     “คม” ผมเรียกชื่อไอ้คมมันขึ้น

     “อะไร” และเชี่ยคมมันก็ตอบกลับผมไวมากๆ

     “มึงพูดเยอะขึ้นนะ กับไอ้เด็กนี่ ดูพูดเยอะขึ้น”

     “หรอ ไม่รู้ ปากกูไปเอง” ไอ้คมมันตอบผมและท่าทางที่เป็นอยู่ของมันตอนนี้ก็ดูเหมือนมันจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว ท่าทางที่ไอ้คมกำลังเป็นโคตรไม่ได้แตกต่างกันเลยกับตอนใกล้รุ่งของทุกวันๆ

     “หึหึ” และนั่นแหละคือเสียงหัวเราะของผมที่ดังขึ้นหลังจากได้ยินประโยคเมื่อครู่และท่าทางของไอ้คมมัน ผมยืนหัวเราะต่ออีกนิดก่อนที่จะหิ้วกระติกน้ำแข็งรีบเดินตามหลังไอ้คนที่เดินหนีเสียงหัวเราะในลำคอของผมทิ้งห่างไปก่อนแล้ว

     ตอนนี้ผมกับไอ้คมมาถึงร้านเหล้าไอ้เชี่ยพี่โต้งเป็นที่เรียบร้อย ไอ้เชี่ยพี่โต้งมันเป็นรุ่นพี่คณะผมเองครับ จบมาแทนที่จะทำงานสายที่จบมาแต่ดันอยากเปิดร้านเหล้าแล้วมันก็ดันมาเปิดแถวมหาลัยเก่าตัวเอง กิจการมันเลยรุ่งเรืองเลยทีนี้ สูบเงินจากรุ่นพี่รุ่นน้องหลายหลักแล้วล่ะมั้งตั้งแต่เปิด

     จะว่าไปส่วนหนึ่งก็มาจากผมนี้ล่ะ ยิ่งวันนี้ก็น่าจะเยอะกว่าทุกครั้งเพราะวันนี้รวมคนเยอะ มีผม ไอ้คม เพื่อนของผมรวมเพื่อนไอ้คมไปอีกก็เกือบยี่สิบ นี่กลุ่มเพื่อนผมไม่ตายตัวนะมีเพิ่มและลดไปเรื่อย ในกรณีขยันหาเรื่องติดในวันที่นัด

     โซนที่พวกผมนั่งกันอยู่นี่ ด้วยความที่เป็นรุ่นน้องไอ้เชี่ยพี่โต้งเลยได้กรรมสิทธิ์โซนวีไอพีชั้นสองของร้าน บนนี่สามารถมองเห็นข้างล่างได้ทั่วเลยครับ นั่งลงไม่นานไอ้มือดีนักชงชั้นเยี่ยมก็ดันแก้วมาให้ จากที่คิดจะจิบเบียร์เย็นๆ คือทิ้ง นาทีนี้ต้องเหล้าเท่านั้น พอเหล้าเข้าปากเรื่องมันก็หลั่งไหลมา ทั้งรถ ทั้งสาว แล้วก็จบที่เรื่องต่ำกว่าสะดือแล้วก็วนมาเรื่องทีสิสเฉยเลย

     “มึงเป็นเหี้ยไรวะ กูเห็นมึงมองข้างล่างนานล่ะ” ผมอดไม่ได้ถึงได้ถาม เห็นไอ้คมมองลงไปข้างล่างนานจนรำคาญลูกตา

     “ไอ้นิล” ไม่เคยจะสนใจที่กูถามเลยแต่ก็นับว่าตาไอ้คมแม่งดี

     จากที่ไอ้คมมันบอก ผมก็มองลงไปข้างล่างทันที มุมหนึ่งของร้านผมเห็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผิวเข้มกว่าที่เคยเจอครั้งก่อนเดินคู่เข้าร้านมากับผู้ชายที่มีใบหน้าที่มองแล้วบอกได้ว่าทั้งหล่อและสวยอยู่อีกคน ที่แค่เห็นก็ทำเอาผมเผลอยิ้มมุมปากออกเสียจนได้ แม่งยังไม่เลิกกันอีกหรอวะ

     “เชี่ยนิลกับน้องฟ่าง” ผมพูดขึ้น

     “เขาคงอยากให้มึงเรียกน้อง” ไอ้คมมันว่า

     “ไม่เจอกันนานไปทักดีไหมวะ” ผมถามความคิดเห็นไอ้คมมัน คนเคยๆ กัน นับเวลาที่เคยๆ ก็ตั้งอาทิตย์หนึ่งถึงแม้น้องฟ่างจะทำเพราะประชดไอ้นิลก็เถอะ ได้เจอตัวไม่ลงไปทักก็ใช่เรื่อง

     “หาเรื่องแดกตีนไอ้นิลมัน” ไอ้คมมันพูดพร้อมกับยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ

     ยอมรับเลยว่าเรื่องผมกับสองคนนี้ก็ยังเป็นประเด็นให้พูดได้ไม่เบื่อล่ะครับ ยิ่งกับไอ้นิลนี่แม่งพูดกันได้เกินสองคำนี่ ผมว่ามันมีความอดทนมากเลยที่เดียวนะครับ เคยบอกไหมว่าผมไปแย่งผู้หญิงที่มันคุยๆ กันอยู่ก่อนที่จะมาเจอน้องฟ่างและน้องฟ่างใช้กูเป็นตัวประชดเชี่ยนิลมัน

     “ของโปรดกูเลยนั่นน่ะ” ผมตอบไปอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้ขยับไปหาพวกมันสองคนหรอก โตๆ กันแล้ว เรื่องมันจบแล้วก็ปล่อยให้จบอีกอย่างไอ้นิลเองก็คบอยู่กับน้องฟ่าง ส่วนผมก็จบกันกับคนที่แย่งเขามาเรียบร้อยแล้วด้วยเหมือนกัน กูก็ไม่รู้ว่ากูไปแย่งมาทำไม

     จากที่นั่งคุยเรื่องไอ้นิลกับน้องฟ่างอยู่ บุคคลที่ผมนึกว่าจะไม่เจอมันอีก ดันมาเจอในร้านไอ้เชี่ยพี่โต้งจนได้ แต่ก็ไม่น่าแปลกใจเพราะเจ้าตัวมันเป็นสายรหัสกันอยู่แล้ว อันนี้สืบรู้มาครับ คืนนี้ไอ้เจ้าของตาดำกลมๆ โตๆ แถมยังมีแก้มกลมเป็นก้อนจนผมแกล้งเรียกมันว่าน้องแก้มกลมเดินปาดเจลหน้าหล่อมาเลยครับ

     ถึงผมจะเรียกมันว่าน้องแก้มกลมแต่ตัวมันก็ไม่ใช่น้องนะ ตัวมันสูงโปร่งแขนขายาวไม่อ้วนไม่ผอมสมส่วนนั่นแหละ แต่ที่แปลกตาไปคือคืนนี้รอบตัวมันมีมาดกวนตีนและกรุ้มกริ่มเสริมมาน้อยๆ แต่นั่นก็ทำให้ผมมองมันเป็นไอ้เด็กแก้มกลมอยู่ดี ก็เสื้อที่มันใส่อยู่ เสื้อยืดสีขาวตรงอกมีชาร์ลี บราวน์แปะอยู่ ดูยังไงแม่งก็เป็นไอ้เด็กแก้มกลม

     “แม่งเด็กมันเอาว่ะ” ผมร้องขึ้นเพราะทันทีที่มันเดินถึงโต๊ะที่ไอ้นิลกับน้องฟ่างนั่งอยู่ ไอ้คนที่ผมมองมันอยู่นานสองนานเข้าคลุกวงในน้องฟ่างในทันทีที่มันเข้าประชิดตัว ท่าทางของมันและน้องฟ่างที่ทำอยู่รู้เลยว่าสนิทกันมากๆ

     “ที่มึงบอกว่ากูอาจจะเคยเจอมันในความฝัน” จากที่เงียบกันอยู่เป็นไอ้คมที่พูดขึ้น

     “หือ” ผมทำเสียงในลำคอถาม

     “กูคิดว่ากูคุ้นหน้ามันในความฝันจริงๆ” ทุกคำในประโยคผมรับรู้ได้ถึงความจริงจังของคนพูด

     “มึงรู้จักชื่อมันไหมคม” ผมถามพลางมองลงไปยังโต๊ะนั่น ทั้งตอนที่มันทำหน้าดื้อ ทั้งตอนที่มันทำหน้าจะร้องไห้ ทำหน้าอ้อนหน่อยๆ หรือแม้แต่ตอนที่มันยิ้มกว้างจนทั้งหน้าและนัยน์ตากลมโตสีดำนั่นยิ้มตาม ไม่ได้มีแค่ผมที่เห็นและแน่นอนไอ้คมเองมันก็เห็นและอาจจะเห็นชัดเจนกว่าผมอีกเพราะมันมองของมันมาตลอด

     “และถ้ากูบอกว่ารู้จัก” เชี่ยคมมันพูดต่อ

     “งั้นขอกูรู้หน่อยว่ามันชื่ออะไร” ผมถามกลับ

     “ปาย” เสียงทุ้มของไอ้คมมันพูดชื่อนี้ออกมา เสียงมันดังไม่ต่างจากหลายๆ ครั้งที่มันละเมอเรียกในตอนใกล้รุ่ง

     “ปายคือชื่อของมัน” ทันทีที่ไอ้คมมันพูดจบ เจ้าของชื่อมันก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเซคนเดียวไปทางห้องน้ำของร้าน ผมกำลังจะขยับปากบอกให้ไอ้คมมันทำอะไรสักอย่าง แต่ก็ช้าไปอยู่ดีเพราะไอ้คมมันเดินลิ่วลงไปข้างล่างเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

     ผมไม่รู้หรอกนะว่าต่อจากนี้ไอ้คมมันคิดจะทำอะไร แต่ถึงอย่างนั้นเพราะชื่อที่มันเอ่ยออกมาเมื่อครู่ มันเป็นชื่อเดียวกันกับที่มันละเมอเรียกหาหลายต่อหลายครั้ง มึงคงเจอคนที่อยู่ในฝันของมึงแล้วสินะไอ้น้องรัก จัดการไอ้เด็กกร่างแก้มกลมคนนี้ให้อยู่นะมึง กูเอาใจช่วยว่ะ

(เขาสำคัญนะชายคนนี้ ก็เลยต้องแยกหนึ่งตอนให้เขาหน่อย)

 #ดั่งปิยปาณ