สัญญาของสองใจ

ลำดับตอนที่ #5 : ยายเพื่อนตัวแสบ กับ ละครสุดซึ้ง

หลังจากประชุมเสร็จ ฉันก็ได้บทมาท่อง ฉันตั้งหน้าตั้งตาท่องบทมาก  ที่จริงแล้วบทของฉันมันก็มีเพียงน้อยนิด





ไม่ใช่เพราะฉันเป็นคนขี้ลืม แต่บทที่ฉันได้รับมันตรงกับฉันในตอนนี้มากที่สุด  ฉันจึงชอบที่จะอ่านมันบ่อยๆ  





และ  2  อาทิตย์ในการเตรียมงานก็ผ่านไป  พรุ่งนี้แล้วซิที่ฉันต้องขึ้นแสดง ฉันคงไม่เจอเขาหรอกใช่ไหม  ตั้งแต่วัน





นั้นฉันก็ไม่เคยพบเขาอีก  อาจเป็นเพราะฉันที่หลบหน้าเขาตลอดเวลา  หรือไม่ตอนนี้เขาก็คงมีความสุขกับคนที่







เขารักจริงๆไปแล้ว  เขาถึงไม่มาตอนง้อฉัน แต่ก็ชั่งมันเถอะ  เขามีสิทธิ์ที่จะเลือกคนที่ดีที่สุดสำหรับเขา ตลอด  







8 ปี  ที่ฉันเฝ้ารอมันคงไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว  ฉันก็ควรที่จะเลิกเพ้อฝันว่าจะมีคนที่รักมั่นในสัญญาเหมือน





ละครทีวี  





วันนี้ฉันต้องรีบไปมหา’ลัยแต่เช้า  เพราะวันนี้มีการแสดงละครเวทีของพวกปี 4 อย่างฉัน รวมตัวกันเล่นละคร  





เพื่อส่งท้ายกันก่อนจาก  ไหนๆทุกคนก็จะจากกันไปเพื่อเดินตามความฝันของตัวเองแล้ว  อย่างน้อยก็เป็นครั้ง





สุดท้าย  ที่พวกเราจะได้ร่วมทำกิจกรรมด้วยกันเป็นความทรงจำดีๆให้พวกเราได้นึกถึง  ฉันเดินมาถึงห้องแต่งตัว





แล้ว  ฉันเปิดประตูเข้า





“ฝ้ายมาแล้วหรอ  มาแต่เช้าเลยนะ”  ยายมดพูดกัดฉัน เพราะมีคนมาก่อนหน้าฉันเยอะมาก  ทุกคนวุ่นวายกับ





การแต่งหน้าทำผมกันยกใหญ่  ฉันมองไปรอบๆเจอยายพิมกำลังแต่งตัวอยู่  พิมสวยมากในชุดสีชมพู





“ก็ใช่ซิ นี่ขนาดเช้านะฉันยังมาคนเกือบสุดท้ายเลย”ฉันพูดตอบยายมดไป





“บิวว่างอยู่ใช่ไหม” มดหันหน้าไปเรียกบิว บิวเป็นคนรับผิดชอบเรื่องแต่งหน้าทำผมของตัวแสดง





“ว่างจ๊ะ”





“งั้นบิวช่วยมาแต่งหน้าทำผมให้ฝ้ายด้วยนะ”





“จ๋า”





“ฝ้ายไปแต่งหน้าทำผมกันเถอะ”บิวเดินมาจูงมือฉันไป





ฉันนั่งให้บิวแต่งหน้าทำผมอยู่นานมากๆๆๆๆๆๆๆ  ฉันเริ่มคิดในใจว่า เมื่อไรจะเสร็จสักทีนะ





“เสร็จแล้วจ๊ะ”บิวพูดขึ้นหลังแต่งหน้าทำผมให้ฉัน





“แล้วชุดของฝ้ายชุดไหนหรอบิว”ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้านักแสดงและเปิดหาดู





“อันนี้บิวก็ไม่รู้เหมือนกันนะ  ฝ้ายลองไปถามอีสดูนะ  เพราะอีสเขาดูแลเรื่องนี้อยู่”





“จ๊ะ ขอบใจนะ”





และฉันก็เดินไปหายายอีส





“อีสชุดเราชุดไหนหรอ”





“ชุดฝ้ายอยู่นี่จ๊ะ” อีสเดินไปหยิบชุดฉันมาจากตู้เสื้อผ้าอีกตู้หนึ่ง  เอ๊ะ!  ทำไมชุดฉันถึงไม่อยู่รวมกับคนอื่นล่ะ แต่





ก็ชั่งมันเถอะ





“นี่จ๊ะชุดฝ้าย” อีสยื่นชุดนั้นให้ฉัน





ชุดนี้สวยมาก เป็นชุดกระโปรงสีขาว  แขนเสื้อเป็นแขนตุ๊กตา  กระโปรงบานๆ  ประดับด้วยมุกเล็กๆทั้งกระโปรง  





ดูไปดูมามันคล้ายชุดแต่งงานมากกว่าชุดเจ้าหญิง





อีก  2  ชั่วโมงข้างหน้าการแสดงก็จะเริ่มขึ้นแล้วซิ  ฉันจึงเอาบทมานั่งทบทวนอีกครั้งหนึ่ง  ตอนนี้ฉันยอมรับว่าฉัน





กำลังคิดถึงเขาคนนั้นมาก





2  ชั่วโมง  ผ่านไป   เวลาแห่งการรอคอยก็มาถึง  การแสดงกำลังเริ่มขึ้น  ฉันนั่งดูเพื่อนๆแสดงกันไป  จนถึงคู่ที่  





11   ยายพิมกับนายโฟนเล่นกันได้น่ารักมาก ฉันนั่งดูไปยิ้มไป





“ฝ้ายถึงคิวแล้วเตรียมออกนะ”ยายมดสั่งฉัน





“ค่ะ  ผู้กำกับ”





ฉันเดินออกไปกลางเวที และบทเพลงก็บรรเลงขึ้น

    



“เหตุไฉนใยเราไม่มีคู่        คอยอุ้มชูดูแลไม่แปรผัน

      



หรือเพราะว่าเรานั้นมีกรรม      จึงต้องจำทนใจไร้คู่เอย”





พอฉันพูดจบไฟก็ดับลง มันไม่มีในบทนิ  ฉันคิดในใจ  แล้วก็มีเสียงผู้ชายพูดขึ้นว่า





“เหตุไฉนใยเจ้าไม่ฟังข้า     เหตุไฉนใยหนีหน้าข้าเพียงนี้





หรือว่าเจ้าไม่รักข้าแล้วคนดี    แต่ข้านี้ยังรักเข้าไม่เสื่อมคลาย”  





แล้วไฟก็สว่างขึ้น  ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าก็ คือ เจ้าโชกุนกับเจ้านายของมัน  เจ้านายของมันอยู่ในชุดทักซิโด้ดูเท่ห์





มาก  ฉันกำลังตั้งท่าจะเดินหนีแต่กับโดนพี่แชมป์กอดเอาไว้





“ปล่อยนะ ปล่อยฝ้ายเดี๋ยวนี้”ฉันพยายามจะดันแขนของพี่แชมป์ออก   แต่แรงไม่พอ





“ไม่ปล่อย  จนกว่าฝ้ายจะฟังคำอธิบายของพี่ก่อน”





“จะให้ฟังคำอธิบายอะไร  ภาพที่เห็นกับคำพูดของพี่มันก็มากพอแล้ว”





“พี่บอกว่าพี่ก็รักแอนนี่เหมือนกัน” ตอนนั้นฉันเอามืออุดหูเอาไว้  แต่โดนพี่แชมป์ดึงมือออก





“แต่พี่รักแอนนี่แบบน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น  เพราะว่าพี่มีคนที่สำคัญมากอยู่แล้วและคิดว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขา





เพียงคนเดียวเท่านั้น”





“ฝ้ายไม่เชื่อพี่หรอก”





“เชื่อเถอะค่ะ”ฉันมองกับตามเสียงที่พูดขึ้น  ผู้หญิงคนนั้นคนที่ฉันเห็นนิ





“พี่แชมป์พูดอย่างนั้นจริงๆค่ะ  ฝ้ายเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากนะค่ะ  และอีกอย่างหนึ่งฝ้ายกับพี่แชมป์ต่างก็รอกันมา





นานถึงขนาดนี้แล้ว  อย่าเข้าใจผิดกันด้วยเรื่องแค่นี้เลยนะค่ะ”





“เชื่อพี่หรือยังฝ้าย”





“เชื่อก็ได้  แต่เอ๊ะ!  ทำไมพี่ถึงรู้ว่าฝ้ายจะแสดงละครวันนี้  ยายมด  ยามพิม”ฉันมองไปทางยายมด ยายพิมกำลังยิ้ม





เล็กยิ้มน้อยกันใหญ่  แสบจริงๆ  คอยดูนะฉันจะแก้แค้นให้สาสมเลย  ฉันคิดในใจ





“อย่าไปสนใจเขาเลยครับ  พี่ว่าเราน่าจะขอบคุณสองคนนั้นมากกว่านะครับ  ถ้าไม่มีเขาพี่คงไม่ได้ปรับความเข้าใจ





กับฝ้ายหรอกครับ”





แล้วพี่แชมป์ก็กอดฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม





“พี่แชมป์ปล่อยเถอะค่ะ  นี่มันต่อหน้าคนตั้งเยอะ  ฝ้ายอาย”





“จะอายทำไมล่ะครับ  เดี๋ยวงานแต่งเราก็ทำแบบนี้กัน”





พูดจบพี่แชมป์ก็ก้มหน้ามาหอมแก้มฉัน  และทุกคนในหอประชุมต่างก็ เฮ !กันสนั่นเลย





                                            จบบริบูรณ์