ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สัญญาของสองใจ

    ลำดับตอนที่ #3 : แหวนแห่งรัก

    • อัปเดตล่าสุด 15 ส.ค. 48


    วันนี้เป็นวันอาทิตย์ปกติฉันจะไม่ตื่นเช้าแบบนี้หรอก แต่เพราะวันนี้ฉันมีนัดกับพี่แชมป์เป็นนัดที่สำคัญมากๆด้วย ฉันจึงรีบตื่นแต่เช้ามาเตรียม



    ตัว เพราะฉันไม่อยากให้พี่แชมป์ต้องมานั่งรอฉันนานๆ เพราะฉันเป็นคนเรื่องมากในการแต่งตัว แต่ที่จริงก็ไม่เรื่องมากหรอกนะ แต่เพราะวันนี้



    มันไม่ใช่วันธรรมดาเหมือนวันอื่นๆนิ    เอ้... ใส่ชุดไหนดีนะ ชุดนี้ดีไมน่า พี่แชมป์จะชอบหรือเปล่านะ  และฉันก็เลือกเสื้อสีขาวมาตัวหนึ่งกับ



    กระโปรงสีชมพูหวานแหววมาใส่ ปกติฉันไม่ชอบใส่กระโปรงสักเท่าไรหรอก ก็แม้ใส่กระโปรงแล้วมันทำอะไรไม่สะดวกนิ  แล้วฉันก็เดินลงมา



    ชั้นล่างมานั่งรอพี่แชมป์  และฉันก็เห็นแม่เดินออกมาจากสวนหลังบ้าน และมาก็เดินมาคุยกับฉัน



    \"อ้าว! ทำไมวันนี้ตื่นแต่เช้าได้ล่ะลูก\"



    \"ก็พอดีหนูนัดกับพี่แชมป์ไว้ค่ะ\"



    \"ถึงว่าล่ะแต่งตัวซักสวยเลยนะ\"



    \"คุณพ่อไปทำงานแล้วหรอค่ะ\"



    \"จ๊ะมีอะไรกับคุณพ่อหรอลูก\"



    \"เปล่าค่ะ ทำไมวันนี้คุณพ่อถึงไปทำไมทำงานไวจังค่ะ\"



    \"ก็เห็นพ่อเขาบอกว่ามีประชุมด่วนจ๊ะลูก\"



    \"หรอค่ะ\"



    \"แล้วจะไปเที่ยวไหนกันล่ะ\"



    \"ก็เห็นพี่แชมป์เขาบอกว่าจะไปซื้อของให้คุณป้ามาลีค่ะ\"



    กริ๊ง...........กริ๊ง...............กริ๊ง................



    \"สงสัยจะมาแล้วมั้งลูก  ออกไปรับพี่เขาซิลูก\"



    \"ค่ะ\"  และฉันก็เดินออกไปรับพี่แชมป์



    \"แต่งตัวน่ารักจังฝ้าย\"    



    พี่แชมป์พูดชมฉันเป็นประโยคแรกเมื่อเห็นหน้า   ชมกันอย่างนี้ ก็เขินแย่ซิ ^ -^



    \"พี่แชมป์ก็เท่ห์เหมือนกันค่ะ\"  ฉันก็พูดชมกับบ้าง



    และแม่ฉันก็ตะโกนออกมาจากบ้าน



    \"อ้าววววว จะยืนคุยหน้าบ้านอีกนานไมจ๊ะ  ฝ้ายพาพี่เขาเข้ามาดื่มน้ำก่อนซิลูก\" ฉันหันไปมองตามเสียงที่เรียก



    \"ค่ะคุณแม่\"



    และฉันก็หันมาพูดกับพี่แชมป์



    \"พี่แชมป์ค่ะไปดื่มน้ำในบ้านกันก่อนนะค่ะ\"



    \"ครับ\"  



    และพี่แชมป์ก็เดินตามหลังฉันเขามาในบ้าน



    \"สวัสดีครับคุณป้า\"



    \"สวัสดีจ๊ะพ่อแชมป์ เห็นยายฝ้ายบอกว่าพ่อแชมป์จะพายายฝ้ายไปเดินซื้อของให้ยายมาลีหรอจ๊ะ\"    



    อย่าพึ่งงงนะค่ะว่ายายมาลีที่แม่ของฉันพูดถึงคือใคร  ยายมาลีก็คือแม่ของพี่แชมป์เองค่ะ แม่ฉันกับแม่พี่แชมป์รู้จักกันมานานเห็นแม่เคยเล่า



    ให้ฟังว่าเป็นเพื่อนสนิทกันมาก  บ้านฉันกับบ้านพี่แชมป์ก็อยู่ติดกันแค่กำแพงกั้นเอง  แต่พอคุณวิโรจน์ต้องไปทำงานที่กรุงเทพบ้านพี่แชมป์จึง



    ย้ายไปอยู่ที่กรุงเทพกันหมดเลย และบ้านก็ขายให้คนอื่นไป



    \"แล้วยายมาลีสบายดีไหมจ๊ะ\"



    \"คุณแม่สบายดีครับ เห็นเขาก็บ่นคิดถึงคุณป้าอยู่เหมือนกันครับ\"



    \"หรอจ๊ะ งั้นป้าฝากของไปให้ยายมาลีด้วยนะ\"



    แล้วแม่ฉันก็เดินเข้าไปในครัว และก็เดินออกมาพร้อมหิ้วของออกมา มันเป็นกล่องที่ใส่ขนมฝอยทองที่แม่ชอบกินมากๆนิ



    \"ป้าฝากไปให้ยายมาลีด้วยนะจ๊ะ ป้าเห็นขนมฝอยทองทีไรป้าคิดถึงยายมาลีทุกที ป้ากับยายมาลีชอบกินขนมฝอยทองมากๆเลยนะ\"  



    แม่ฉันมีความทรงจำสีจางๆด้วยเฮะ



    \"ครับ เดี๋ยวผมจะรีบเอาไปให้คุณแม่ผมเลยครับ\"



    \"ไปกันได้แล้วล่ะจ๊ะสายแล้ว อย่ากับกันดึกดื่นล่ะรู้ไม\"



    \"ครับผม\"





    และเราก็มาถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง และเราก็เดินเข้ามาในห้างและก็มีเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นมา



    คลื่น...........คลื่น.............



    นั้นเป็นเสียงท้องร้องของฉันเอง  ฉันยิ้มแหยะๆให้พี่แชมป์ พี่แชมป์ก็อมยิ้มนิดก่อนพูดว่า



    \"ฝ้ายยังไม่ได้ทานข้าวเช้าใช่ไมครับ\"



    \"ค่ะ\"



    \"พี่ก็ยังไม่ได้ทานเหมือนกันครับ เราไปทานข้าวกันก่อนดีกว่าไมครับ ถ้าปล่อยไว้อย่างนี้ ท้องของฝ้ายมันดังขึ้นกว่านี้ เดี๋ยวคนเขาจะคิดว่า

    คลื่นสินามิทล่มห่างนะครับ\"  



    แม้พี่แชมป์ได้ทีขึ้นแพะไล่เลยนะ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ติดว่าพี่เป็นคนออกตังค์นะ ฝ้ายจะไม่ง้อเลย  นี่ฉันเป็นคนเห็นแก่กินมากไปหรือ



    เปล่าเนี้ย แต่ชั่งเถอะจะสั่งให้หนำใจเลย มาว่าเรา เชอะ!



    แล้วฉันก็เดินดูของ-ซื้อของไปเรื่อยๆ จนมาถึงร้านขายจิวเวอร์รี่ร้านหนึ่ง ฉันเดินเข้าไปในร้านโดยไม่รู้ตัว ปล่อยให้พี่แชมป์เดินนำไป โดยที่เขา



    ไม่รู้ว่าฉันหายไป   ฉันเดินเข้าไปๆ จนไปเจอแหวนเงินวงหนึ่งมันดูเรียบๆแต่น่ารัก มีเพชรเป็นรูปหัวใจอยู่บนแหวน ฉันอยากได้แหวนวงนั้น แต่



    ถว่ามันแพงเกินไปที่ฉันจะใส่มัน



    \"ชอบแหวนวงนี้หรอค่ะ\"      พนักงานคนหนึ่งในร้านถามฉัน



    \"ค่ะ\"  ฉันตอบไปตามความจริง  แต่ฉันรู้ว่าฉันคงไม่มีเงินที่จะซื้อมันใส่หรอก



    \"ขอลองใส่ได้ไหมค่ะ\"  ไม่มีเงินซื้อเป็นของตัวเอง ขอลองใส่ก็พอแล้วเนอะ ฉันพูดกับตัวเองในตอนนั้น



    และฉันก็ลองสวมแหวนนั้นดู  ทำไมกันนะแหวนวงนี้มันถึงได้พอเหมาะพอดีกับนิ้วของฉันเหลือเกิน



    \"ฝ้ายมาตรงนี้เอง\"   เสียงผู้ชายเรียกฉัน  



    \"พี่หาซะแถบแย่\"  พี่แชมป์บ่นฉันนิดหน่อย



    \"ขอโทษค่ะพี่แชมป์  พอดีฝ้ายเห็นแหวนในร้านนี้มันน่ารักดี ก็เลยเดินเข้ามาดู  ขอโทษอีกครั้งนะค่ะที่ไม่ได้บอก\"   ฉันรีบขอโทษพี่แชมป์เป็น

    การยกใหญ่



    \"ไม่เป็นไรครับ คล่าวนี้พี่ยกโทษให้\"



    \"ค่ะ\"



    \"แหวนวงนี้หรอครับ ที่ฝ้ายบอกว่าน่ารัก\"   พี่แชมป์จับมือฉันขึ้นไปดู



    \"ค่ะ\"



    \"ก็น่ารักดีนิครับ เหมาะกับฝ้ายมากเลยนะ อยากได้ไม เดี่ยวพี่จะซื้อให้\"



    \"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฝ้ายแค่มาดูเฉยๆ อีกอย่างมันก็แพงเกินไปด้วย  เราไปกันเถอะค่ะ\"    



    และฉันก็ถอดแหวนวงนั้นคืนให้พนักงานไป    ใจจริงฉันอยากได้ แต่ฉันไม่อยากให้พี่แชมป์มาเสียเงินมาซื้อของที่ไร้สาระให้ฉัน







    และฉันกับพี่แชมป์ก็เดินดูของไปเรื่อยๆ  



    \"เอ่อ..........ฝ้ายรอพี่ตรงนี้แปบนึงก่อนะครับ พี่ลืมซื้อของบางอย่างอะครับ รอพี่ตรงนี้นะครับ\"



    \"ค่ะ\"    ไหนบอกว่าซื้อของครบแล้วไง  สงสัยจะซื้อของที่ส่วนตั๊วส่วนตัวมากๆเลย  ถึงไม่ซื้อตอนที่เราอยู่ด้วย







    แล้วพี่แชมป์ก็เดินกลับมาหลังจากที่หายไปได้สักพัก



    \"รอพี่นานไมครับ\"



    \"ไม่นานหรอกค่ะ\"



    \"งั้น เดี๋ยวเราไปสวนจตุจักรกันต่อดีไมครับ\"



    \"ค่ะ\"







    และเราก็เดินทางมาถึงสวนจตุจักรกัน  และเราก็เดินดูของกันไปเรื่อยๆ จนเดินไปถึงหน้าร้านที่ขายสุนัข   ในร้านมีสุนัขหลายพันธุ์มาก







    \"ตัวนี้น่ารักจังเลยพี่แชมป์\"    ฉันชี้ไปที่สุนัขพันธุ์ชิสุตัวหนึ่ง  มันมีขนสีน้ำตาล-ขาว น่ารักมากเลย



    \"อืมครับ น่ารักเหมือนฝ้ายเลย\"



    \"พี่หาว่าฝ้ายน่ารักเหมือนหมาหรอค่ะ\"



    \"ป่าวซะหน่อยครับ\"



    หน็อย  มาว่าเราน่ารักเป็นหมาหรอ  เดี่ยวเถอะๆ ฉันพูดในใจ



    \"ที่พี่พาฝ้ายมานี่ก็เพราะว่า อยากจะให้ฝ้ายช่วยเลือกหมาให้พี่หน่อยอะครับ\"



    \"งั้น  เอาตัวนี้แล้วกันพี่แชมป์   ฉันชี้ไปที่สุนัขตัวนั้นที่ฉันบอกว่ามันน่ารัก\"



    \"ครับ  เอาตัวนี้แหละครับ\"    พี่แชมป์บอกเจ้าของร้าน พร้อมซื้อของเกี่ยวกับการเลี้ยงหมาอีกมากมาย



    \"แล้วเราจะตั้งชื่อลูกหมาตัวน้อยๆของเราว่าอะไรดีครับ\"   พี่แชมป์ถามฉันอย่างหน้าตาเฉย   ของพี่คนเดียวหรอก ไม่เกี่ยวกับฝ้ายสักหน่อย  

    ฉันพูดในใจ











    \"ก็ตามแต่ใจของพี่ซิค่ะ\"



    \"ไม่เอาอะครับ  พี่อยากให้ฝ้ายช่วยตั้ง\"



    \"แล้วทำไมฝ้ายจะต้องช่วยพี่ตั้งด้วยล่ะ\"



    \"ก็ฝึกไว้ไงครับ  ฝึกไว้ตั้งชื่อลูกของเรา\"      บ้าพูดอะไรก็ไม่รู้  ฉันอายไปหมดแล้วนะ  ฉันพูดกับตัวเองในใจ



    \"งั้น ........ชื่อ โชกุน ดีไมค่ะ\"



    \"ดีครับ ชื่อน่ารักดี  เรามีชื่อแล้วนะเจ้าลูกหมาน้อย\"   พอได้ชื่อพี่แชมป์ก็เห็นไปคุยกับหมาน้อยก็เขา



    \"ขอบคุณแม่ฝ้ายเขาก่อนซิครับโชกุน\"





    เจ้าหมาน้อยนี่ก็ชั่งจะเชื่อฟังพี่แชมป์จังเลย  พอพี่แชมป์บอกให้ขอบคุณก็รีบยกเท้าหน้าขึ้นมาขอบคุณใหญ่เลย





    \"ฝ้ายไม่ใช่แม่หมานะค่ะ\"   พร้อมทำหน้าบึ้งๆ



    \"พ่อแชมป์จะทำยังไงดีล่ะครับโชกุน แม่ฝ้ายไม่ยอมมาเป็นแม่ให้โชกุน สงสัยพ่อจะต้องไปหาแม่ใหม่แล้วมั้งครับ\"



    \"ฝ้ายคงไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ให้ใครหรอกค่ะ  พี่แชมป์ไปหาแม่ใหม่ให้โชกุนเถอะค่ะ\" ตามนี้ฉันรู้สึกงอนพี่แชมป์มากๆ    











    และฉันก็เดินหนีพี่แชมป์ออกมาจากร้าน  พี่แชมป์ก็รีบเดินตามฉันออกมาพร้อมอุ้มเจ้าโชกุนมาด้วย  ฉันรู้สึกว่าพี่แชมป์จะเดินตามมาทัน ฉันก็



    รีบเร่งเดินแต่ฉันกับถูกดึงมือเอาไว้



    \"พี่ล้อเล่นนะครับฝ้าย  ฝ้ายอย่างอนพี่นะ พี่ไม่หาแม่ใหม่ให้โชกุนหรอกครับ และอีกอย่างโชกุนก็ไม่อยากมีแม่ใหม่ด้วยครับ\"



    ฉันหันไปมองหน้าพี่แชมป์แล้วถามว่า



    \"พี่รู้ได้ไงค่ะ\"   ฉันถามแบบห้วนๆ



    \"ก็โชกุนบอกพี่เมื่อกี้เองครับว่ารักแม่ฝ้ายคนเดียว พ่อแชมป์ก็รักแม่ฝ้ายคนเดียว และไม่ต้องการแม่ใหม่ด้วยครับ\"



    \"พี่ฟังภาษาหมารู้เรื่องด้วยหรอค่ะ\"   ฉันทำสีหน้าเหมือนยังงอนอยู่  แต่ที่จริงฉันหายงอนตั้งแต่ พี่แชมป์มาง้อเมื่อครั้งแรกแล้ว



    \"หายงอนพี่ยังครับ\"



    \"หายก็ได้ค่ะ\"     พี่แชมป์ทำหน้าดีใจก่อนพูดกับโชกุนว่า



    โชกุนดีใจกับพ่อไมที่แม่เขาหายงอนพ่อแล้ว   แล้วเจ้าโชกุนก็เห่าออกมาเหมือนแสดงความยินดีกับพี่แชมป์ด้วย







    \"งั้น.....................เราไปที่อื่นกันต่อดีกว่าครับ\"



    \"ไปไหนอีกค่ะ\"



    \"ไปที่ที่เรารักกันไงครับ\"   พร้อมทำหน้ามีเล่ห์นัย













    และพี่แชมป์ก็ขับรถพาฉันมาที่สวนสาธารณะ  ฉันจำได้ที่แห่งนี้   เมื่อ  8 ปีก่อนมันเป็นที่ที่พี่แชมป์บอกชอบฉันและเป็นที่ที่เราสัญญากันเอา

    ไว้  จะว่าไปก็ถูกที่พี่แชมป์บอกว่ามันเป็นที่ที่เรารักกัน







    \"จำที่นี่ได้ไมครับฝ้าย\"  พี่แชมป์หันหน้ามาถามฉัน



    \"จำได้ซิค่ะ  ฝ้ายไม่มีวันลืมที่นี่หรอกค่ะ เพราะมันเป็นที่ที่เรารักกันไงค่ะ\"  ฉันตอบพี่แชมป์พร้อมยิ้มให้กับพี่แชมป์







    และฉันกับพี่แชมป์ก็ลงจากรถ  พี่แชมป์อุ้มเจ้าโชกุนลงมาจากรถและก็เดินมาจับมือฉันไป   พี่แชมป์พาฉันมานั่งม้านั่งตัวหนึ่ง  ฉันก็ยังจำได้ม้า

    นั่งตัวนี้ เมื่อ  8 ปีก่อน ฉันมานั่งรอพี่แชมป์ที่ม้านั่งตัวนี้และพี่แชมป์ก็บอกชอบฉันที่ม้านั่งตัวนี้ และเราก็เป็นแฟนกันที่ม้านั่งตัวนี้







    \"ยังจำม้านั่งตัวนี้ได้ใช่ไมครับฝ้าย\"  พี่แชมป์ถามฉัน



    \"จำได้ซิค่ะ ฝ้ายไม่ลืมหรอก ว่าแต่พี่แชมป์พาฝ้ายมาที่นี่เพื่อถามแค่นี้หรอกค่ะ\"    ฉันทำหน้าสงสัย



    \"เปล่าหรอกครับ ที่พี่พามาที่นี่ก็อยากจะพาฝ้ายมาพักผ่อนสูดอากาศบริสุทธิ์และพี่ก็มีของจะให้ด้วยครับ\"



    \"ของอะไรหรอค่ะ\"



    \"ไม่บอกครับ หลับตาก่อนแล้วพี่จะให้\"



    \"บอกก่อนนิดนึงไม่ได้หรอค่ะ\"



    \"ไม่ได้ครับ  ถ้าไม่หลับตาพี่ก็จะไม่ให้นะครับ\"







    ฉันก็จึงยอมหลับตาตามที่พี่แชมป์บอก  ฉันรู้สึกว่าพี่แชมป์จะจับมือฉันขึ้นไปแล้วก็สวมอะไรบ้างอย่างที่นิ้วมือฉัน



    ฉันรีบลืมตาขึ้นมา  ฉันเห็นพี่แชมป์กำลังจูบไปบนมือฉัน พอพี่แชมป์เงยหน้าขึ้นมาฉันก็รู้ว่าของสิ่งนั้นคือ   แหวน นั้นมันแหวนวงนั้นที่ฉันอยาก

    ได้นิ  ฉันคิดในใจ







    \"พี่แชมป์ไปซื้อมาตอนไหนค่ะ\"



    \"ก็ไปซื้อมาตอนที่พี่บอกให้ฝ้ายนั่งรอไงครับ\"



    \"ถึงว่าทำไมไม่ให้ฝ้ายไปด้วย  แต่แหวนวงนี้มันแพงมากนะค่ะ\"



    \"ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่พอจะมีเงินซื้อ แค่แหวนวงเดียวทำไมพี่จะซื้อให้ฝ้ายไม่ได้ล่ะครับ\"



    \"รวยมากหรอค่ะ\"



    \"เปล่าครับ แต่แหวนวงนี้มันเป็นแหวนสำคัญ พี่ไม่ได้ซื้อให้ฝ้ายไว้ใส่เล่นๆนะครับ\"



    \"ของที่พี่ซื้อให้ฝ้าย สำหรับฝ้ายแล้วมันสำคัญทุกชิ้นค่ะ\"



    \"แต่แหวนวงนี้สำคัญมากกว่าของสิ่งอื่นนะครับ  เพราะแหวนวงนี้มันเป็นแหวนหมั้น  พี่หมั้นฝ้ายไว้แล้วนะครับ ก็ได้แต่รอเวลาว่าเมื่อไรฝ้ายจะ

    พร้อมที่จะแต่งงานกับพี่สักที\"







    \"ฝ้ายขอเรียนให้จบก่อนนะค่ะ  พี่จะรอได้หรือเปล่า\"



    \"รอได้ซิครับ รอได้เสมอที่ฝ้ายยังรอพี่ได้เลย  ทำไมพี่จะรอฝ้ายไม่ได้\"    แล้วพี่แชมป์ก็กอดฉันไว้ในอ้อมแขน  อ้อมแขนของพี่แชมป์ชั่ง

    อบอุ่นเหลือเกิน  สมกับเป็นอ้อมแขนที่ฉันรอมาแสนนาน



    \"แน่ใจหรอค่ะว่ารอได้\"



    \"แน่ใจครับที่รักของพี่\"  แล้วพี่แชมป์ก็ง้มหน้ามาหอมฉันหนึ่งที  











      





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×