ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สัญญา
ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ในฤดูร้อนกลางเดือนเมษายน ฉันได้มานั่งรอผู้ชายคนหนึ่งที่มีความสำคัญต่อหัวใจดวงน้อยๆของฉันมาก
เขาเป็นคนที่ฉันแอบชอบมาแสนนาน เขาเป็นรุ่นพี่ที่ร.ร.ของฉันและก็อยู่ใกล้บ้านฉันด้วย เขาอายุมากกว่าฉัน 3 ปี เขาค่อยช่วยสอนและ
ติวข้อสอบให้ฉันเสมอ และนั้นก็ทำให้ฉันเกิดประทับใจพี่เขาขึ้นมา และอีกอย่างหน้าตาพี่เขาก้น่ารักไม่ใช่เล่นเลย และอยู่ๆพี่เขา
ก็นัดฉันออกมาสอนการบ้านนอกสถานที่
“ฝ้ายๆ” ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น ฉันจำเสียงนี้ได้ดี เสียงนี้เป็นเสียงที่ฉันคุ้นมานานเพราะเป็นเสียงของคนที่ฉันแอบชอบ เขาวิ่งมาหาฉันอย่างเหนื่อยหอบ
“เหนื่อยไมล่ะ” ฉันแกล้งถาม
“ลองมาวิ่งบ้างซิ จะได้รู้ว่าเหนื่อยไม่เหนื่อย”
“โธ่.....แล้วใครใช้ให้วิ่งมาล่ะ”
“ก็พี่กลัวฝ้ายจะรอนานนิ”
“ไปๆๆนั่งพักก่อนเถอะดูดิหอบแหงๆเลย” ฉันก็ลากพี่แชมป์ไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว พี่แชมป์ก็พูดขึ้นมาว่า
“ฝ้ายพี่มีอะไรจะบอก ”
“อะไรหรอ ”
“พี่ชอบฝ้ายนะ ชอบตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แพอรู้ตัวอีกทีพี่ก็ชอบฝ้ายไปแล้ว แล้วฝ้ายล่ะชอบพี่หรือเปล่า”
“ฝ้ายก็ชอบพี่เหมือนกัน ชอบตั้งแต่แรกเห็นเลย”
“งั้นเราเป็นแฟนกันนะ”
“อืม”
“ฝ้าย”
“หือ”
“พี่มีอะไรจะบอกฝ้ายอีกอย่างหนึ่ง”
“อะไรหรอ”
“พี่ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ฝ้ายจะรอพี่ได้ไหม”
“ได้สิ”
“พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาอยู่เคียงข้างฝ้าย และกลับมาแต่งงานกับฝ้าย”
“ฝ้ายก็สัญญาว่า ฝ้ายจะรอพี่กลับมา”
และฉันกับเขาก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“สัญญาแล้วนะเจ้าสาวของพี่”
นี่ก็ผ่านไปแล้ว 8 ปี ฉันก็ยังคงรอเขาอยู่เสมอ แม้มันอาจเป็นเพียงสัญญาลมปากที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ฉันก็อยากจะลองเชื่อมั่นในเขาคนนั้น
“ฝ้ายๆๆ” ฉันสะดุ้ง
“อะไรยาย พิม” เรียกซะ ตกใจหมดเลย
“ก็ฉันเรียกเธอตั้งนานแล้ว คิดอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่า คิดถึงเรื่อง สัญญา เมื่อ 8 ปี ก่อนน่ะ”
“เปล่าๆ” ฉันบอกปัดไป
“คิดน่ะคิดได้ แต่อย่าไปเชื่ออะไรมาก เธอก็ไม่รู้ใช่ไมว่า เขาจะลืมสัญญาหรือยัง หรือไม่ปานนี้เขาอาจจะมีใครใหม่ไปแล้วก็ได้”
“จ๋าๆ” จริงซิเขาอาจจะลืมสัญญาที่ให้ไว้แล้วก็ได้ หรือไม่เขาก็คงมีคนอื่นแล้ว
“เลิกคิดเถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า” พิมพูดตัดบท
เพื่อไม่ให้ฉันคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก และฉันก็โดนยายพิมลากไปที่โรงอาหารของมหาลัย
“พิมๆ”
“อะไร”
“โน่นนนนนนนนนนนนน นายโฟนที่ชอบเธอไง”
“ตายแล้ว อย่าให้ตานั้นเห็นฉันนะ”
“ทำไมล่ะ นายนั้นก็หน้าตาใช้ได้ตรงตามสเปกที่เธอวางไว้เลยไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ฉันไม่ชอบนิ ชอบมาเดินตามทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอยู่ได้ กวนประสาทด้วย”
“อ้าวววววววว กำลังเดินตรงมาทางนี้ด้วย”
“ไปกันเถอะฝ้าย” ขนาดที่ยาย พิม กำลังจะลุก นาย โฟน ก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี
“สวัสดีครับ คุณพิม คุณฝ้าย” พอนาย โฟน เห็นหน้ายาย พิม เนี้ยยิ้มหน้าบานเป็นกะละมังเลย ก็คนมันรักอะนะ ก็ต้องดีใจเวลาเห็นหน้าจริงไหม
“ทานอะไรกันอยู่ครับ”
“ทานข้าวอยู่ไม่เห็นหรือไง หรือว่าตาบอด” ยาย พิม สวนเปรี้ยงเข้าให้
“หรอครับ อร่อยไหมครับ”
“ถ้าไม่อร่อย ฉันคงไม่ซื้อกินให้เปลืองเงินเล่นหรอกย่ะ” นาย โฟน โดนเข้าอีกดอก ฉันคิดสภาพไม่ออกเลย
ถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกัน จะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็น่ารักดีน่ะ ฉันเหลือบไปดูนาฬิกา พึ่งนึกได้ว่า ฉันต้องไปเอาหนังสือ
“พิม เรามีธุระต้องไปทำก่อนนะ”
“อะไรฝ้ายแล้วฉันจะกินข้าวกับใครล่ะ”
“กินกับนาย โฟน ไง”
“ฮะ! ”
“นินาย โฟน ฝ้ายฝาก พิม ด้วยนะ”
“ครับได้เลยครับ ผมรับฝากทั้งตัวและหัวใจ ถ้าเป็นคุณ พิม”
“นิใครจะไปฝากตัวฝากใจกับนาย ฝันไปเถอะ”
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“จ๊ะ”
“ครับ”
ฉันเดินออกมาหน้ามหาลัยกำลังจะข้ามถนน ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับออกมาจากไหนไม่รู้ ขับมาด้วยความเร็วสูงฉันตกใจมาก เพราะมันกำลังใกล้เข้ามาๆๆๆๆ
เขาเป็นคนที่ฉันแอบชอบมาแสนนาน เขาเป็นรุ่นพี่ที่ร.ร.ของฉันและก็อยู่ใกล้บ้านฉันด้วย เขาอายุมากกว่าฉัน 3 ปี เขาค่อยช่วยสอนและ
ติวข้อสอบให้ฉันเสมอ และนั้นก็ทำให้ฉันเกิดประทับใจพี่เขาขึ้นมา และอีกอย่างหน้าตาพี่เขาก้น่ารักไม่ใช่เล่นเลย และอยู่ๆพี่เขา
ก็นัดฉันออกมาสอนการบ้านนอกสถานที่
“ฝ้ายๆ” ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น ฉันจำเสียงนี้ได้ดี เสียงนี้เป็นเสียงที่ฉันคุ้นมานานเพราะเป็นเสียงของคนที่ฉันแอบชอบ เขาวิ่งมาหาฉันอย่างเหนื่อยหอบ
“เหนื่อยไมล่ะ” ฉันแกล้งถาม
“ลองมาวิ่งบ้างซิ จะได้รู้ว่าเหนื่อยไม่เหนื่อย”
“โธ่.....แล้วใครใช้ให้วิ่งมาล่ะ”
“ก็พี่กลัวฝ้ายจะรอนานนิ”
“ไปๆๆนั่งพักก่อนเถอะดูดิหอบแหงๆเลย” ฉันก็ลากพี่แชมป์ไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว พี่แชมป์ก็พูดขึ้นมาว่า
“ฝ้ายพี่มีอะไรจะบอก ”
“อะไรหรอ ”
“พี่ชอบฝ้ายนะ ชอบตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ แพอรู้ตัวอีกทีพี่ก็ชอบฝ้ายไปแล้ว แล้วฝ้ายล่ะชอบพี่หรือเปล่า”
“ฝ้ายก็ชอบพี่เหมือนกัน ชอบตั้งแต่แรกเห็นเลย”
“งั้นเราเป็นแฟนกันนะ”
“อืม”
“ฝ้าย”
“หือ”
“พี่มีอะไรจะบอกฝ้ายอีกอย่างหนึ่ง”
“อะไรหรอ”
“พี่ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ฝ้ายจะรอพี่ได้ไหม”
“ได้สิ”
“พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมาอยู่เคียงข้างฝ้าย และกลับมาแต่งงานกับฝ้าย”
“ฝ้ายก็สัญญาว่า ฝ้ายจะรอพี่กลับมา”
และฉันกับเขาก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน
“สัญญาแล้วนะเจ้าสาวของพี่”
นี่ก็ผ่านไปแล้ว 8 ปี ฉันก็ยังคงรอเขาอยู่เสมอ แม้มันอาจเป็นเพียงสัญญาลมปากที่ไม่น่าเชื่อถือ แต่ฉันก็อยากจะลองเชื่อมั่นในเขาคนนั้น
“ฝ้ายๆๆ” ฉันสะดุ้ง
“อะไรยาย พิม” เรียกซะ ตกใจหมดเลย
“ก็ฉันเรียกเธอตั้งนานแล้ว คิดอะไรอยู่ อย่าบอกนะว่า คิดถึงเรื่อง สัญญา เมื่อ 8 ปี ก่อนน่ะ”
“เปล่าๆ” ฉันบอกปัดไป
“คิดน่ะคิดได้ แต่อย่าไปเชื่ออะไรมาก เธอก็ไม่รู้ใช่ไมว่า เขาจะลืมสัญญาหรือยัง หรือไม่ปานนี้เขาอาจจะมีใครใหม่ไปแล้วก็ได้”
“จ๋าๆ” จริงซิเขาอาจจะลืมสัญญาที่ให้ไว้แล้วก็ได้ หรือไม่เขาก็คงมีคนอื่นแล้ว
“เลิกคิดเถอะ ไปกินข้าวกันดีกว่า” พิมพูดตัดบท
เพื่อไม่ให้ฉันคิดอะไรฟุ้งซ่านอีก และฉันก็โดนยายพิมลากไปที่โรงอาหารของมหาลัย
“พิมๆ”
“อะไร”
“โน่นนนนนนนนนนนนน นายโฟนที่ชอบเธอไง”
“ตายแล้ว อย่าให้ตานั้นเห็นฉันนะ”
“ทำไมล่ะ นายนั้นก็หน้าตาใช้ได้ตรงตามสเปกที่เธอวางไว้เลยไม่ใช่หรอ”
“ก็ใช่ แต่ฉันไม่ชอบนิ ชอบมาเดินตามทำเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอยู่ได้ กวนประสาทด้วย”
“อ้าวววววววว กำลังเดินตรงมาทางนี้ด้วย”
“ไปกันเถอะฝ้าย” ขนาดที่ยาย พิม กำลังจะลุก นาย โฟน ก็เดินมาถึงโต๊ะพอดี
“สวัสดีครับ คุณพิม คุณฝ้าย” พอนาย โฟน เห็นหน้ายาย พิม เนี้ยยิ้มหน้าบานเป็นกะละมังเลย ก็คนมันรักอะนะ ก็ต้องดีใจเวลาเห็นหน้าจริงไหม
“ทานอะไรกันอยู่ครับ”
“ทานข้าวอยู่ไม่เห็นหรือไง หรือว่าตาบอด” ยาย พิม สวนเปรี้ยงเข้าให้
“หรอครับ อร่อยไหมครับ”
“ถ้าไม่อร่อย ฉันคงไม่ซื้อกินให้เปลืองเงินเล่นหรอกย่ะ” นาย โฟน โดนเข้าอีกดอก ฉันคิดสภาพไม่ออกเลย
ถ้าสองคนนี้เป็นแฟนกัน จะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็น่ารักดีน่ะ ฉันเหลือบไปดูนาฬิกา พึ่งนึกได้ว่า ฉันต้องไปเอาหนังสือ
“พิม เรามีธุระต้องไปทำก่อนนะ”
“อะไรฝ้ายแล้วฉันจะกินข้าวกับใครล่ะ”
“กินกับนาย โฟน ไง”
“ฮะ! ”
“นินาย โฟน ฝ้ายฝาก พิม ด้วยนะ”
“ครับได้เลยครับ ผมรับฝากทั้งตัวและหัวใจ ถ้าเป็นคุณ พิม”
“นิใครจะไปฝากตัวฝากใจกับนาย ฝันไปเถอะ”
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“จ๊ะ”
“ครับ”
ฉันเดินออกมาหน้ามหาลัยกำลังจะข้ามถนน ก็มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับออกมาจากไหนไม่รู้ ขับมาด้วยความเร็วสูงฉันตกใจมาก เพราะมันกำลังใกล้เข้ามาๆๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น